Ειδήσεις
Μονόδρομος
Τα πάντα μαρτυρούσαν γύρω της την μοναξιά και την ερημιά της, αρνώντας πεισματικά να δοθεί και να παραδωθεί ,στα δήθεν τρυφερά τους χάδια.
Ήξερε βαθειά μέσα της που το μόνο που τους απασχολούσε και αποσκοπούσαν, ήταν τι άλλο?
Ευκαιριακές στιγμές ηδονής και απόλαυσης, στάσιμοι σε μια αγάπη που είτε πληγώθηκαν είτε πλήγωσαν, αλλά μέσα τους δεν έλεγαν να πάνε μπροστά καν ένα βήμα, μια σπιθαμή απ τα γεγονότα που τους είχαν στιγματήσει.
Ωριμότητα?
Πότε άραγε να καταλάβουν πως η ζωή είμαστε εμείς κι ότι κι όποιες επιλογές να κάνουμε θα βρισκόμαστε μπροστα σε έναν κυκαιώνα, αν δε δούμε την πραγματικότητα κατάματα?
Όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν, όπως στρώσαμε κοιμόμαστε και ας μην θέλουμε να δούμε την αλήθεια του καθενός απ τις δικές μας οπτικές γωνίες, παρά απ τις αγωνίες τους και τιςι καταθέσεις αυτών.
Αυτά έλεγε και ξανάλεγε μέσα της, ώστε να γίνουν αντιληπτά τα μέσα και τα έξω, συναισθήματα και αγωνίες, χωρις να δοθεί και να παραδωθεί στα δικά τους θέλγητρα, ψυχής, νου και καρδιάς τους.
Βαθειά μέσα της ήξερε πως αν αποδυναμωθεί η πίστη της, θα ναι και το τέλος της θέλησης να ναι μαζί με κάποια άλλη ψυχή, να μοιραστεί , ακόμα και να αποσκοπίσει στα απο κοινού νοιασίματα κι ενδιαφέροντα.
Λύκαινα μοναχική, όχι απλά στ ανηφόρι που λέγεται ζωή, αλλά σε έναν Γολγοθά που είχε επιλέξει να τον ανέβει μόνη της, αφού τα ήξερε πάντα και τα πρέσβευε.
Μοναχός έρχεσαι στη ζωή και μοναχός σου πεθαίνεις, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό της για να τα πιστέψει όλα αυτά και η ίδια.
Μονόδρομος η επιλογή της, αφού συναντούσε σε μεγάλα γιγαντόσωμα αντρικά πρότυπα, καρδιά όχι απλά μικρού παιδιού, αλλά καρδιά ατόμου με υπεκφυγές και ψέματα παιδαριώδη, που δεν συγχωρούσε με τίποτα στον εαυτό της, για να τους δώσει έστω και μια φορά άφεση αμαρτιών.
Είχε αποφασίσει να πορευτεί μόνη της, καθώς τα δικαιώματα που της έδιναν πάμπολλα, η εμπιστοσύνη αν πείτε, υπό του μηδενός, σε θερμοκρασίες συναισθηματικών εδαφίων, Κόλασης.
Μέχρι του σημείου της κορύφωσής τους, έτσι ήθελαν κι είχαν την ψευδαίσθηση πως θα γινόταν, αλλά η φίλη μας, φρόντιζε να την διατηρεί σε θερμοκρασίες Ανταρκτικής, τρελλού και αφόρητου ψυχικού ψύχους και σωματικής υποθερμίας παντελώς όμως.
Ένας μοναχικός λύκος, μια λύκαινα που στο διάβα της αντάμωσε την θαλπωρή, τη ζεστασιά , την αληθινή αγάπη, αλλά την τρόμαζε τόσο πολύ όλο αυτό, που έδωσε πολλές αφέσεις αμαρτιών, στην ίδια , μόνο και μόνο γιατί όλο αυτό το πρωτόγνωρο θαύμα της θύμιζε όνειρο, παρά πραγματικότητα.
Λοιπόν τώρα πια αυτή την πραγματικότητα δέχτηκε να δεσμεύσει και να νιώσει επιτέλους ελεύθερη στα δικά της δεσμευμένα συναισθήματα ,παρά δέσμια κάποιας άλλης ψυχής, δεσμώτης της δικής της.
ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
ΦΩΤΟ Manos Konstantinou
