Η φαντασία του Ωρολογίου και της Πλατείας σε υποστολή…

«Δίπλα η αυλαία περιμένει

να λυθούν τα ξύλινα πόδια

να πέσει η μάσκα καταγής»(Γιώργος Κωτούλας)

Διαχρονικά στέκει και συνομιλεί με το παρελθόν και το μέλλον

της Πόλης-Αγοράς.

Έχει μία υπόγεια επίδραση.

Κοιτάω τις ηλιολευκασμένες προσόψεις του.

Συναισθήματα μοναξιάς, μου διηγούνται τους αστικούς του μύθους.

Διακρίνω το ταλαιπωρημένο, σπάνιας ευαισθησίας του γούστο.

Το έβλεπα από παλιά σαν αντίβαρο στην ανία της επίπεδης συναλλαγής

που εισέβαλε από την επερχόμενη ρομαντική ενοποίησή της.

«Δίπλα η αυλαία περιμένει

να λυθούν τα ξύλινα πόδια

να πέσει η μάσκα καταγής»(Γιώργος Κωτούλας)

Διαχρονικά στέκει και συνομιλεί με το παρελθόν και το μέλλον

της Πόλης-Αγοράς.

Έχει μία υπόγεια επίδραση.

Κοιτάω τις ηλιολευκασμένες προσόψεις του.

Συναισθήματα μοναξιάς, μου διηγούνται τους αστικούς του μύθους.

Διακρίνω το ταλαιπωρημένο, σπάνιας ευαισθησίας του γούστο.

Το έβλεπα από παλιά σαν αντίβαρο στην ανία της επίπεδης συναλλαγής

που εισέβαλε από την επερχόμενη ρομαντική ενοποίησή της.

Υποταγή στην πρόκληση του κωδικού έργου.

Ευτελισμός σε αέναο Βαλκανιλίκι.

Κουλτούρες σε καθημερινή σύγκρουση

με πλήθος εγκαθιδρυμένων μικροεξουσιών,

δημιουργούν αλλεπάλληλες ιστορίες παρακμής.

Ιδιωτική πρωτοβουλία με κάθε λογής πραμάτεια.

Συγνώμη, ξέχασα, παντού εργοτάξια πολιτισμού και αθλητισμού

να πρωταγωνιστούν σε κεντρικά σημεία της πλατείας

ως πυρήνες οικονομικής ανάπτυξης.

Μία πλατεία πλήρως αποχυμωμένης,

σε σύγχυση,

σε συνεχή βύθιση χωρίς ανάσχεση,

συντριμμένης στον χρόνο από την επέλασή τους.

Το ίχνος της καταχωνιασμένο,

όπως και αυτό της σκιάς του.

Τα δάκρυα του πλατάνου αμόλυντα  από τα χνώτα τους.

Οι συνειρμοί μου έμεναν να λιμνάζουν σε στάσιμα νερά

αλλοτινών φωτογραφιών.

 

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης