“Αν ο Δήμαρχος επιμένει να βρίσκει “κακή” την ιδέα του Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ας μείνει μόνος του να την απορρίπτει. Η κοινωνία την έχει υιοθετήσει”
Η αναγκαιότητα δημιουργίας μιας δομής που θα παράσχει άμεσα τις ‘πρώτες βοήθειες’ ανακουφίζοντας επείγουσες περιπτώσεις αστέγων, ήταν το θέμα για το οποίο μίλησε μετά τη χαιρετιστήρια ομιλία του ο επικεφαλής των ‘Πολιτών για την Αλλαγή’ κατά την εκδήλωση κοπής της Βασιλόπιτας.
Η αναγκαιότητα δημιουργίας μιας δομής που θα παράσχει άμεσα τις ‘πρώτες βοήθειες’ ανακουφίζοντας επείγουσες περιπτώσεις αστέγων, ήταν το θέμα για το οποίο μίλησε μετά τη χαιρετιστήρια ομιλία του ο επικεφαλής των ‘Πολιτών για την Αλλαγή’ κατά την εκδήλωση κοπής της Βασιλόπιτας.
Στην τοποθέτησή του ο κ.Πούλιος επανέφερε το αίτημα δημιουργίας Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης ως πηγή χρηματοδότησης στοχευμένης παρέμβασης και κάλεσε όλους να συμβάλουν ώστε η συζήτηση και οι πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, που έχουν ξεκινήσει τον τελευταίο καιρό μέσα στην κοινωνία, μ’ αφορμή την περιπέτεια της νεαρής Σιμπέλ, να καταλήξει σε θετικό αποτέλεσμα επ’ ωφελεία του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
(Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της τοποθέτησης του κ.Πούλιου:)
“Θα ήθελα να ακουστεί η παρακάτω ιστορία. Διδακτική, σοκαριστική, γροθιά στο στομάχι όλων μας. Απ’ αυτές που συχνά βολεύει να νομίζουμε ή να λέμε πως ανήκουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Γιατί μας στενοχωρούν. Και μας στενοχωρούν γιατί με βίαιο τρόπο μας θυμίζουν ότι ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από τον …εαυτό μας! Την ιστορία στην οποία αναφέρομαι, ίσως να τη γνωρίζετε από τα ρεπορτάζ στον τοπικό γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο. Πρόκειται για τη νεαρή Σιμπέλ – κι ας μας συγχωρήσει που εκθέτουμε το όνομά της αφού και οι άποροι και άστεγοι δικαιούνται την προστασία των προσωπικών τους δεδομένων – πρόκειται, λοιπόν, για τη νεαρή αυτή μουσουλμανίδα με τα τρία μικρά παιδιά και τη μητέρα της που παραμονές Πρωτοχρονιάς βρέθηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο γιατί χρωστούσαν δύο ενοίκια. Η υπόθεση άρχισε να μας αφορά από τη στιγμή που αναζητώντας αγωνιωδώς βοήθεια στο πρόβλημά της, απευθύνθηκε στο Στέκι των Πολιτών το μεσημέρι της Δευτέρας 29 Δεκεμβρίου. Όπως μας περιέγραψε, και διαπιστώσαμε κι εμείς ερευνώντας το θέμα, νωρίτερα εκείνο το πρωί είχε χτυπήσει τις πόρτες των αρμοδίων φορέων αλλά δίχως άμεσο αποτέλεσμα… Την προηγούμενη νύχτα η οικογένεια είχε βρει καταφύγιο στο Σιδηροδρομικό Σταθμό κι μπροστά της βρισκόταν άλλη μια νύχτα εφιαλτική… Εμείς, ως θεωρούμε πως έχουμε ανθρώπινη υποχρέωση μια και δε διαθέτουμε θεσμική δυνατότητα ανακούφισης τέτοιων περιπτώσεων, αναλάβαμε τις ευθύνες μας βοηθώντας με όποιον τρόπο, άτυπο, πέρα από την οργανωμένη Πολιτεία, μπορούσαμε να το κάνουμε: είτε προσωπικά ο καθένας μας είτε και συλλογικά μέσα από το Στέκι. Το λυπηρό για εμάς και την οικογένεια ήταν ότι όταν γνωστοποιήσαμε την υπόθεση αυτή και τον επείγοντα χαρακτήρα της σε στελέχη της Δημοτικής Αρχής στων οποίων τις αρμοδιότητες, υπό τη στενή κι ευρεία έννοια, ενέπιπτε η περίπτωση, δήλωναν αδυναμία να παράσχουν άλλο από την προσωπική τους βοήθεια. Το ευτυχές για εμάς και την οικογένεια ήταν ότι όταν απευθυνθήκαμε στο Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών ‘Η Αγάπη’ και προσωπικά στην κ.Χρύσα Καζαντζοπούλου, η ανταπόκριση ήταν άμεση παρόλο που και αυτοί εξ αντικειμένου θα μπορούσαν να περιοριστούν σε προσφορά χρηματικής βοήθειας. Αντιθέτως, αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα της στιγμής, παραμονές Χριστουγέννων, έδρασαν άμεσα και αφιέρωσαν πολλές ώρες και τρέξιμο ώστε πέραν της προσωρινής λύσης που δώσαμε, να υπάρξει και μόνιμη ώστε να αποτραπεί η υποτροπή της κατάστασης. Φυσικά, η δική μας βοήθεια και συνεργασία ήταν πάντα δεδομένη κι έτσι προχωράμε ακόμα.
Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά;; Διότι αυτή η υπόθεση που η συγκυρία το έφερε ν’ απασχολήσει πάρα πολύ κόσμο, ευαισθητοποιημένο κοινωνικά, ανέδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο την κραυγαλέα αδυναμία της οργανωμένης Πολιτείας να δράσει ακαριαία στις περιπτώσεις συνανθρώπων μας που για τους όποιους λόγους, μπορεί να βρεθούν από τη στιγμή στην άλλη, κυριολεκτικά στο δρόμο. Με άλλα λόγια η Ξάνθη μας, κυρίες και κύριοι, αδυνατεί ν’ αντιμετωπίσει, κοινωνικά ‘επείγοντα περιστατικά’! Η Ξάνθη μας, αγαπητοί συμπολίτες, δε διαθέτει μία δομή που να δρα άμεσα κι ανακουφιστικά, που να μπορεί να δώσει το ‘φιλί της ζωής’ σε περιπτώσεις παρόμοιες με αυτήν της Σιμπέλ. Βεβαίως, θα έχετε ακούσει για τη δυνατότητα του καθενός απ’ αυτούς να υποβάλουν αίτηση στο Δήμο μας για να τους χορηγηθεί εφάπαξ το επίδομα απορίας… Περί τα 200 ? με γραφειοκρατικές διαδικασίες χρονοβόρες…
Μέχρι τότε, τι;;; Όμως ακόμη κι αν αυθημερόν δινόταν αυτά τα χρήματα, είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος πως ‘ξεμπέρδεψε’ με το τυπικό του καθήκον απέναντι στους άπορους και στους άστεγους και να έχει τη συνείδησή του ήσυχη;; Είναι δυνατόν να δηλώνει ατάραχα ‘δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος’;; Πολλοί από εσάς, θα πείτε ‘όχι δεν είναι’… Έλα όμως που υπάρχει κάποιος ο οποίος το έχει πει!! Και το δυστύχημα είναι πως αυτός ο ‘κάποιος’ δεν είναι τυχαίος… Αλλά ο ίδιος ο Δήμαρχος! Ο οποίος με την τυπική ψυχρότητα ενός γραφειοκράτη δήλωσε στην εφημερίδα ‘Μακεδονία’ όταν ρωτήθηκε για το θέμα (διότι πρέπει να σας πω πως το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για την περίπτωση της Σιμπέλ υπήρξε έντονο), “ο Δήμος δεν ασκεί κοινωνική πολιτική που είναι ευθύνη του κράτους”. Μάλιστα…
Κάπου εδώ σταματά το μυαλό του ανθρώπου…
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στην υπόθεση. Θα πω όμως τούτο: η περίπτωση της Σιμπέλ, κατέδειξε ένα τεράστιο, ένα τραγικό κενό. Της σοβαρής, άμεσα παρεμβατικής κοινωνικής πολιτικής από το Δήμο Ξάνθης. Επανέρχομαι, λοιπόν, με την πρότασή μου για τη δημιουργία Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, είτε δημοτικού είτε διαδημοτικού, πάντως στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης, και την προχωράω περαιτέρω: αν επιμένει ο Δήμαρχος να βρίσκει ‘κακή’ την ιδέα αυτή ας μείνει μόνος του να την απορρίπτει. Ας την αγκαλιάσουμε όλοι υπόλοιποι ως μέλη υγιούς κοινωνίας και ας λειτουργήσουμε συλλογικά με μπροστάρηδες τους καταξιωμένους Εθελοντές Αιμοδότες για να πιέσουμε ώστε να δημιουργηθεί το Ταμείο και μέσα από αυτό η Στέγη Αστέγων στην Ξάνθη. Μία σκέψη που γεννήθηκε αυθόρμητα τις ημέρες των Γιορτών στο Στέκι των Πολιτών από τους ανθρώπους που βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη να πρέπει να βρουν λύση σ’ ένα πρόβλημα κοινωνικής φύσεως, διότι έτσι το επέβαλε η συνείδησή τους, διότι πολύ απλά δεν μπορούσαν ν’ απαντήσουν στη Σιμπέλ (και στην κάθε ‘Σιμπέλ’) ‘λυπούμαστε αλλά η κοινωνική πολιτική είναι ευθύνη του κράτους’ κι όχι δική μας…
Καλώ λοιπόν, τον καθένα ξεχωριστά να συμβάλει ώστε η συζήτηση που έχει ξεκινήσει μέσα στην κοινωνία τον τελευταίο καιρό να καταλήξει με ένα θετικό αποτέλεσμα. Σας καλώ όλους μαζί να προσυπογράψετε το αίτημα δημιουργίας Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Στέγης Αστέγων. Αν ο Δήμαρχος αρνήθηκε με διάφορα προσχήματα την αρχική πρόταση των ‘Πολιτών για την Αλλαγή’ ίσως επειδή αντιπροσωπεύουν γι’ αυτόν την αυστηρή αντιπολίτευση, αν η Δημοτική Αρχή επιλέγει να κλείνει τα μάτια σ’ ένα σοβαρό και διαρκώς διογκούμενο κοινωνικό πρόβλημα, η κοινωνία η ίδια το υιοθέτησε. Στους μπροστάρηδες Εθελοντές Αιμοδότες στεκόμαστε δίπλα και τους στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις”.
