Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης, Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός,
πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης, Μέλος του ΙΗΑ
Είναι πλέον προφανές πως, ότι επιβλαβές έχει επιβληθεί στο έθνος μας από ξένες δυνάμεις με την συνεργασία δικών μας λακέδων, για εμάς που αποκαλούμεθα ‘πατριώτες’ και θέλουμε μια Ελλάδα οικονομικά και διαχειριστικά αυτόνομη αλλά και γεωπολιτικά ανεξάρτητη, πρέπει να αποτελεί στόχο ανατροπής. Το ότι η επίτευξη αυτού του στόχου είναι δύσκολη, διότι βρισκόμαστε σε παρακμή, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατη.
Όσον αφορά την έννοια “πατριώτες” στα μεταπολεμικά χρόνια αυτοί ήταν κυρίως της δεξιάς και τότε θεωρούντο εθνικόφρονες, οικογενειάρχες και νοικοκυραίοι. Με την μεταπολίτευση και την στροφή της δεξιάς προς τα κεντροδεξιά και την αποτυχία όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα , ως πατριώτες θεωρούνται πλέον και οι κεντροαριστεροί, όσοι τέλος πάντων έχουν διαφοροποιηθεί από τα συστημικά κόμματα εξουσίας και τους δορυφόρους τους.
Δυστυχώς πολλοί “πατριώτες” δεν έχουν ακόμη απαλλαγεί από το σύνδρομο δεξιός-αριστερός, που επέβαλε ο εμφύλιος, αλλά επιπλέον έχουν εγκλωβιστεί και στο νέο σύνδρομο που τους εμφύτευσε η προπαγάνδα του συστήματος για να τους εμποδίσει να αναγνωρίσουν αυτό που πραγματικά θα μπορούσε να τους ενώσει. Το εκ φύσεως κοινό χαρακτηριστικό που ενώνει τους πατριώτες δεν είναι τίποτε άλλο από το έθνος, η μεγάλη οικογένεια που τόσο έχει συκοφαντηθεί.
Η λέξις πατριώτης είναι γεωγραφικός όρος βολικότερος σε σχέση με το έθνος διότι ο γεωγραφικός χώρος, ως γη των πατέρων, δεν έχει πολιτική ή ιδεολογική διάκριση ενώ το έθνος που ενέχει τις έννοιες του όμαιμου, του ομόγλωσσου, του ομόθρησκου και του ομότροπου δηλώνει ταυτότητά που διαφοροποιεί και είναι αντίθετη προς τον διεθνισμό των κομμουνιστών και την παγκοσμιοποίηση των φιλελευθέρων της ΝΤΠ, που και οι δύο το αντιμάχονται διαστρέφοντας την έννοια και συγχύζοντας το έθνος με τον ναζισμό.
Ένας Έλληνας ναζιστής συμφωνεί με έναν Γερμανό ναζιστή αλλά ένας Έλληνας εθνικιστής είναι αντιμέτωπος με έναν Γερμανό εθνικιστή και η όποια συνεργασία μεταξύ τους απαιτεί ισότιμο σεβασμό.
Αποτελεί μεγάλο λάθος να νομίζουμε ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι για την πατρίδα μας εάν δεν αναγνωρίσουμε, όλοι εμείς που ενδιαφερόμαστε για αυτήν, ότι ανήκουμε στο ίδιο έθνος και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουμε την ίδια αγάπη και φροντίδα για την γη των πατέρων μας. Αυτό το πρόβλημα του διχασμού δεν υπήρχε το 1821 και παρόλο που τότε ο αγώνας ήταν συγκριτικά δυσκολότερος οι Έλληνες τον αποφάσισαν και τον διεξήγαγαν νικηφόρα ενώ σήμερα πολλοί από εμάς τον θεωρούμε ΑΔΥΝΑΤΟ τονίζοντας το με κεφαλαία.
Η ανάγκη συνένωσης των πατριωτικών κομμάτων σε έναν εθνικό συνασπισμό έρχεται ακόμη σε φαινομένη αντίθεση με την αντίληψη περί Δημοκρατίας που απαιτεί την συμμετοχή όλων σε ένα εθνικό συμβούλιο που να παίρνει τις αποφάσεις. Όμως εκ των πραγμάτων ένα συμβούλιο είναι πολυπρόσωπο, δυσκίνητο και χωρίς έναν αναγνωρίσιμο αρχηγό ο λαός δύσκολα το εμπιστεύεται για να του αναθέσει την ευθύνη του εθνικού αγώνα. Το πρόβλημα μας δεν είναι πολιτειακό αλλά εθνικό. Η Ελλάδα μεγαλούργησε τόσο με την Αθηναϊκή Δημοκρατία όσο και με την ηγεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης ‘Δημοκρατία, λόγω μεν , έργω δε ενός ανδρός Αρχή’. Τούτο σημαίνει ότι οι πολίτες έχουν μεν λόγο και γνώμη περί του πρακτέου, όμως η εκτέλεσις του έργου δεν μπορεί να γίνει συλλογικά όπως λανθασμένα προτείνεται από μερίδα πατριωτών!
Καιρός επιτέλους να ξεφύγουμε από τις παγίδες του εχθρού, που είναι αφενός η διχόνοια δεξιών- αριστερών και αφετέρου ο διασυρμός της ενωτικής έννοιας του έθνους, ή ακόμη και από την αντίληψη μερικών περί συλλογικής διοίκησης , και να κοιτάξουμε την αλήθεια για να αποκτήσουμε την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση που αποτελούν προϋπόθεση για την ιστορική επιβίωση μας ως Έλληνες. Όχι διότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους , αν και αυτό είναι αλήθεια, αλλά επειδή θέλουμε να υπάρχουμε όχι μόνο βιολογικά αλλά και σαν τρόπος ζωής και πολιτισμού.
