Ομνύω στα χρόνια της πορείας που δεν στιγματίστηκαν στο διάβα τους από ευεπίφορες λαφυραγωγίες……
Γράφει ο Μιχάλης Σπανίδης

Σε αυτόν τον τόπο της Χώρας των Θρακών,

κάθε φορά που ποδηλατείς,

 ο ήχος από τις ροδιές σου 

τρέχει κατευθείαν μπροστά, 

προς την ανάμνηση του επερχόμενου μέλλοντος 

που γίνεται στην στιγμή  παρελθόν.

 

Έχοντας στα πόδια σου για καύσιμο 

την πλούσια φωνή του παρελθόντος

 και στην καρδιά σου 

την φωνή του πεπρωμένους σου, 

ο ρυθμός της ζωτικής δόνησης 

επιστρέφει συνεχώς προς το σώμα, 

προσδοκώντας την ποθούμενη στιγμή του τέλους.

 

Σε αυτό το άμεσο παρόν 

τα νήματα του βλέμματος αντικρίζουν

τους καρπούς της αναδυόμενης δημιουργίας. 

 

Στέκεσαι μπροστά τους 

και αισθάνεσαι μέσω της επαφής,

εκεί στην υπέρτατη ενσαρκωμένη στιγμή,

την ζωή  που έχει ροή.

 

Αισθάνεσαι την άπιαστη ποίηση 

της στιγμιαίας συμμετρίας, 

καθώς τους ξανασυναντάς στα στενά 

της σκληρής και άσπλαχνης πόλης

μαζί με  εκείνους που επιμένουν να θυμούνται 

 και να μην ξεχνούν…..

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης