ΕΝΙΑΙΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΚΥΠΡΟΥ
ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ-Γράφει ο Παναγιώτης Χόχολης Αντιστράτηγος Ε.Α., Επίτιμος Διοικητής Ανώτατης Σχολής Πολέμου

1. Προηγηθέντα

α. Οι πρόσφατες οδυνηρές, άστοχες και άνευ ίχνους θέλησης μαχητικότητας και αγωνιστικότητας, ηττοπαθείς τοποθετήσεις – δηλώσεις του Κύπριου προέδρου κου Νίκου Αναστασιάδη, επανέφεραν στη μνήμη, σχετικά γεγονότα, τα οποία τόσο έντονα και τόσο καθοριστικά, έζησα υπηρετώντας στην Εθνοφρουρά Κύπρου, ως Διευθυντής κλάδου επιχειρήσεων του ΓΕΕΦ και ταυτόχρονα ως Διοικητής Τεθωρακισμένων (Μεραρχίας) Κύπρου. Αποφεύγω να αναφερθώ σε συγκεκριμένα, κατά περίπτωση, πρόσωπα και γεγονότα. Δεν είναι όμως δυνατό να σβήσει από την μνήμη, όταν στις αρχές καλοκαιριού του 1986, τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα, προωθήθηκαν σε θέσεις διατάξεως μάχης. ¨Ήταν περίπου 01:00, όταν στο ΓΕΕΦ, κλήθηκε ο Υπουργός Άμυνας Κύπρου, προκειμένου να ενημερωθεί, για τις δικές μας επιβαλλόμενες ενέργειες. Ο Υπουργός Άμυνας μας είπε, “εγώ δεν μπορώ να λάβω θέση, εάν δεν ενημερώσω τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναμείνατε” Αναμέναμε, μέχρι που είχε αρχίσει να χαράζει και ο Υπουργός, δεν φάνηκε. Ενεργήσαμε και αντιδράσαμε, με δική μας πρωτοβουλία, ερήμην της πολιτικής ηγεσίας. Η πολιτική ηγεσία της Κύπρου, διαχρονικά, αρχίζοντας από τον Μακάριο, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, όπως εκείνη του αείμνηστου Τάσου Παπαδόπουλου, υπήρξε ηττοπαθής, μοιρολατρική και χωρίς αγωνιστικό και μαχητικό σχέδιο δράσης. Την απασχολούσε μόνο το σήμερα και το πως θα βαδίσει, υποχρεωτικά και πειθήνια, επάνω στα αχνάρια, τα οποία της χάρασσαν, εχθροί και διεθνείς δήθεν προστάτες της. Το υπάρχον αμυντικό πρόβλημα της Κύπρου. Το έκρυβαν κάτω από το χαλί ή περίμεναν, ως ελεημοσύνη, κάποια βοήθεια, η οποία όμως δεν ερχόταν και η κατοχή της Βόρειας Κύπρου συνεχίζεται και οι απειλές εναντίον, όλης της Κύπρου γίνονται, περισσότερο ωμές, θρασείς και θηριώδεις, έστω και ας είναι μέλος της ΕΕ. Λόγια, λόγια, μόνο λόγια.

Από την άλλη πλευρά, ο Κυπριακός Ελληνισμός, αγωνιούσε, σπάραζε και δάκρυζε, για την εισβολή του Αττίλα το 1974 και για τα χιλιάδες θύματα, τους αγνοούμενους (πόσο γρήγορα ξεχνάμε, εμείς οι Έλληνες, άραγε τι να έγιναν όλοι αυτοί οι εθνομάρτυρες; που είναι σπαρμένα τα κόκκαλα τους;), τους ομαδικούς τάφους, τους βιασμούς και εξανδραποδισμούς. Τα ελληνόπουλα της Κύπρου, τα γνώρισα ως στρατιώτες, στις Μονάδες μου, κρύβουν αρετές, τόλμη, γενναιότητα, αγάπη προς την πατρίδα, άλλωστε το έδειξαν, οι πρόγονοί τους ως μαχητές της ΕΟΚΑ, χρειάζονται όμως ανάλογη ηγεσία, πολιτική και στρατιωτική, η οποία να πρωτοστατεί επί των επάλξεων, μπροστά στη πρώτη γραμμή. Την 8 Ιουλίου 1986, λάβαμε στο ΓΕΕΦ, ενυπόγραφη επιστολή Ελληνοκύπριων αγωνιστριών, οι οποίες μας ζητούσαν να τις εντάξουμε σε μάχιμες Μονάδες και να τις εκπαιδεύσουμε στα Όπλα. Έκαναν έκκληση σε όλες τις γυναίκες της Ελεύθερης Κύπρου, να τις ακολουθήσουν, εγκαταλείποντας τον ευδαιμονισμό, το λήθαργο και την καλοπέραση. Τίθεται το ερώτημα, η πολεμική ετοιμότητα του συνόλου του Ελληνοκυπριακού Ελληνισμού ποιανού υποχρέωση και έργο είναι;. Στους τοίχους των δρόμων της Λευκωσίας και άλλων πόλεων εγράφοντο συνθήματα, ΟΧΙ, αναρχικού και μηδενιστικού περιεχομένου, όπως εδώ στην Ελλάδα, αλλά “ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ” η οποία κάποτε υπήρξε, φέρνοντας τόσο κοντά την ΕΝΩΣΗ, αλλά δυστυχώς την διώξαμε την Μεραρχία στις αρχές του 1968, όπως πρόσταξαν, οι Νατοαμερικάνοι.

2. Το Νοέμβριο του 1998, απόστρατος ων, έστειλα προς δημοσίευση το πιο κάτω άρθρο μου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΝΕΑ, στις 13 Νοεμβρίου 1993,
3. Πριν δημοσιευτεί, το άρθρο αυτό, ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας Γεράσιμος Αρσένης, με κάλεσε στο Γραφείο του και μάλιστα με υποδέχτηκε στην είσοδο του, λέγοντας μου “Καλώς το Στρατηγό μας, είμαστε περήφανοι, που έχουμε τέτοιους Στρατηγούς” κ.λπ. Στη συνέχεια της συζήτησης μας, ο Υπουργός Άμυνας αποφάνθηκε, ότι σκοπεύει να με αξιοποιήσει, κάτι, το οποίο δε ζήτησα δεν έγινε και δεν ξαναείδα τον Υπουργό, μέσα στην πολιτική θολούρα, που ακολούθησε. Το αμυντικό ενιαίο Δόγμα Ελλάδας Κύπρου άρχισε να λαμβάνει σιγά σιγά σάρκα και οστά. Στην συνέχεια όμως μετά από έναν εθνικό κατήφορο, είκοσι επτά ετών, όπου η άμυνα του Ελληνισμού, αγνοήθηκε, με μείωση κονδυλίων και θητείας και άλλων εθνοκτόνων πειραματισμών και ιδού το αποτέλεσμα, η θρασύτατη Τουρκική απειλή, σε έξαρση. Επιβάλλεται, όπως τώρα, επί τέλους , άρχισε κάτι να γίνεται, να ανασυντάξουμε τις Δυνάμεις μας και η Κύπρος να αναλάβει το μερίδιο, που της αναλογεί και να αποκτήσει, όχι μόνο ισχυρές δυνάμεις Ξηράς, αλλά και αεροπορικές και ναυτικές, μέσα σε ένα ΕΝΙΑΙΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ, όπως προ τριακονταετίας περίπου, αναφέραμε. Η Κύπρος και η Ελλάδα επιβιώνουν όχι με λόγια, αλλά με αμυντική δική τους θωράκιση. ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝ…..
4. Όχι μόνο, συμμαχία με το Ισραήλ, και άλλες χώρες, ακόμη αναθεώρηση όλων των αμυντικών δομών, Ελλάδας και Κύπρου στα πρότυπα του Ισραήλ. Μέχρις ότου κατοχυρώσουμε τον εναέριο Εθνικό μας χώρο, αμήν και πότε, στα δώδεκα (12) ν.μ. γιατί δεν κατοχυρώνουμε, ως πρώτο βήμα, τα νυν υφιστάμενα, έξι (6) ν.μ.; Έτσι έγινε στη Συρία, με την κατάρριψη, του ρωσικού μαχητικού, όταν για ελάχιστα δευτερόλεπτα, παραβίασε τον εναέριο χώρο. Γιατί οι Τούρκοι πετούν, σπάζοντας το φράγμα του ήχου, πάνω από τα Ελληνικά νησιά (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ); Μήπως, αντί των μέχρι τώρα αναχαιτίσεων και εικονικών αερομαχιών, πρέπει να καταλάβουν οι Τούρκοι, ότι υπάρχει και η κατάρριψη;
5. Στις 23 Ιουλίου 2020, κλείνουν τα 97 χρόνια, μετά την υπογραφή, της διάτρητης Συνθήκης της Λωζάννης, με υπαιτιότητα της Τουρκίας. Στις 24 Ιουλίου 2020 οργανώνεται πανισλαμική – παντουρκική – πανοθωμανική φιέστα και γίνεται, μετά το 1934, από Μουσείο πάλι σε τζαμί, η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ο Περικαλής, Πανορθόδοξος, Πανχριστιανικός ναός της Κωνσταντινούπολης.

Ο κάθε Έλληνας, η κάθε Ελληνίδα, ο κάθε χριστιανός, βλέπουν και πάλι με οδύνη και θλίψη, την πανωραία κόρη τους, την Αγία Σοφία, να μετατρέπεται και σύρεται και πάλι ως παλλακίδα, παρά τη θέλησή της, βίαιως, στην βρωμερή και ρυπαρή κλίνη του βάρβαρου Τούρκου δυνάστη. Από εδώ και στο εξής, με την Αγία Σοφιά, σε τζαμί, ποδάρι χριστιανού να μην διαβεί την θύρα της…. Θα είναι ένας απαράδεκτος οδυνηρός συμβιβασμός, μια μεγάλη προσβολή και προδοσία. Δεν διστάζουμε να τοποθετηθούμε και επικαλεστούμε με αφόρητο ψυχικό άλγος, “ Του Ελληνισμού και Χριστιανισμού, θανόντων εκεί, στην ΄Αγία Σοφία ΄”, “ Γαία πυρί μειχθήτω”.

                                                                                                       Παναγιώτης Χόχολης

                                                                                                                  Αντιστράτηγος Ε.Α.

                                                                                                                   Επίτιμος Διοικητής

  Ανώτατης Σχολής Πολέμου