ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΛΕΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ μετρά τις πρώτες απώλειες

Μετά τις ημέρες “Βαρθολομαίου”, η χώρα μας πλέον ζεί τις ημέρες “Ζαχόπουλου”. Από την δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, περάσαμε στην δημοσιογραφία της κρεβατοκάμαρας και οδεύουμε πλέον για την εμπέδωση της δημοσιογραφίας του εκβιασμού και της τηλεοπτικής ανθρωποφαγίας. Αυτό που ζούμε τις τελευταίες ημέρες πιστεύω ότι είναι μοναδικό φαινόμενο κοινωνικής παρακμής, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής ανυπαρξίας και της κρατικής ασυδοσίας, ένδειξη κοινωνικής και πολιτικής σήψης που μας γεμίζει με θλίψη και απογοήτευση για τα μελλούμενα.

Μετά τις ημέρες “Βαρθολομαίου”, η χώρα μας πλέον ζεί τις ημέρες “Ζαχόπουλου”. Από την δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, περάσαμε στην δημοσιογραφία της κρεβατοκάμαρας και οδεύουμε πλέον για την εμπέδωση της δημοσιογραφίας του εκβιασμού και της τηλεοπτικής ανθρωποφαγίας. Αυτό που ζούμε τις τελευταίες ημέρες πιστεύω ότι είναι μοναδικό φαινόμενο κοινωνικής παρακμής, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής ανυπαρξίας και της κρατικής ασυδοσίας, ένδειξη κοινωνικής και πολιτικής σήψης που μας γεμίζει με θλίψη και απογοήτευση για τα μελλούμενα.

Δεν είναι τόσο τα φαινόμενα διαφθοράς που ταλανίζουν τον πολιτικό μας βίο. Οταν η πολιτική πλέον έχει καταστεί ισόβιο επάγγελμα συγκεκριμένων προσώπων που την έχουν εξασφαλίσει με κληρονομική διαδοχή από συγγενείς τους, είναι πλέον δεδομένο ότι αυτοί οι πολιτικοί δημιουργούν αυλικούς και υποταχτικούς που με την πρώτη ευκαιρία θα βάλουν το δάχτυλο στο μέλι, κοιτάζοντας λοξά και πονηρά γύρω τους.

Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η αυξανόμενη δημοσιογραφική ασυδοσία που εξελίσσεται σε ανθρωποφαγία, καθώς πλέον, το φόβητρο κάθε πολίτη σε αυτήν την χώρα, δεν είναι η δικαιοσύνη ως θεσμός, αλλά το όνομα κάθε προβεβλημένου δημοσιογράφου-παρουσιαστή, ο οποίος πλέον, έχει αναγορευτεί σε εισαγγελέα, υποκαθιστώντας εν τοις πράγμασιν τον φυσικό δικαστή.  Πλέον ο πολίτης απειλεί ότι “θα πάω στα κανάλια” και όχι ότι “θα πάει στον Εισαγγελέα”, γιατί αντιλαμβάνεται ότι με την δημόσια έκθεση και εν πολλοίς με την διαπόμπευση του δήθεν υπαίτιου του προβλήματος του, θα τύχει της ανάλογης προσοχής, την οποία στερείται ως απλός  πολίτης όταν ζητά να ακουστεί. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτή καθ’ εαυτή η δημοσιογραφική λειτουργία, της οποίας την αξία όλοι αναγνωρίζουμε, ούτε η σημασία του Τυπου γενικότερα ως εγγυητή της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος. Είναι το γεγονός ότι η αυξανόμενη ισχύς των μέσων ενημέρωσης και η ανυπαρξία θεσμικού πλαισίου λειτουργίας έχει προκαλέσει έναν εντεινόμενο “γιγαντισμό” σε κάθε τέτοιο μέσο, που αντανακλά σε πρόσωπα δημοσιογράφων με αναγνωρισιμότητα πολύ μεγαλύτερη και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας. Γίναμε κοινωνία ζούγκλα, με μισθοφόρους εκδικητές που αντί για όπλο, κρατούν μικρόφωνο. Είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε την κάθε δημοσιογραφική ανοησία με ισοπεδωτική λογική και αφοριστική διάθεση, και αναζητούμε μάταια την προστασία των θεσμών. Ενας άνθρωπος (Ζαχόπουλος) ψυχορραγεί και ουδείς ασχολείται. Ουδείς αναρωτιέται αν έχει οικογένεια, πώς νιώθουν οι δικοί του κάθε ημέρα που βιώνουν αυτόν τον ανελέητο εξευτελισμό και την αδυσώπητη κατακρεούργηση του ανθρώπου τους που μοιάζει σαν να μην έχει τελειώσει ακόμη η πτώση του από το μπαλκόνι, σαν να μην σταμάτησε στο έδαφος, σαν να συνεχίζεται ακόμη πιο βαθιά, πιο συνταρακτικά. Σκεφτήκαμε ποτέ, αν είναι μόνο μια ιστορία απιστίας και τίποτε άλλο;

 Συνωστιζόμαστε όλοι στην κλειδαρότρυπα του κάθε “Βαρθολομαίου”, του κάθε “Ζαχόπουλου”, γιατί θέλουμε να αισθανθούμε λίγο από την δική τους αίγλη, την δική τους ισχύ να έχουν νεαρή φιλενάδα, γιατί η εξουσία δεν είναι ποτέ ηλικιωμένη, δεν είναι ποτέ άσχημη, δεν έχει κοιλιές, δεν έχει γκρίζα μαλλιά. Ακούμε τον κάθε λογής τυχάρπαστο με ένα μικρόφωνο στο χέρι, να μεταδίδει “αποκλειστικές ειδήσεις” σαν πολεμικά ανακοινωθέντα, να μας περιγράφει με λεπτομέρεια το ερωτικό ραντεβού του κάθε “Ζαχόπουλου”, πώς συναντήθηκε με την 35χρονη, πώς έβγαλε τα ρούχα του, πώς ξάπλωσε στο κρεβάτι και ποιες ερωτικές φράσεις χρησιμοποίησε. Με ύφος αυγουλομάτη, αναφωνώντας ΕΥΡΗΚΑ, βλέπουμε τον κάθε λογής ηλίθιο να παριστάνει τον αστυνομικό, τον εισαγγελέα, τον ανακριτή και απολαμβάνουμε την προσπάθεια του να μας μετατρέψει σε ακούσιους και αχόρταγους ηδονοβλεψίες, κοινωνούς της κάθε υπερβολής που εκβάλλει το τρικυμιώδες μυαλό του. Ακούμε κάποιους να αναλύουν μέχρι και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, να μας κάνουν μάθημα πότε διατάσσεται η προσωρινή κράτηση από τον Ανακριτή. Κοντά σε αυτούς συγχρωτίζονται δικηγόροι, βουλευτές, παρουσιαστές ειδήσεων που προτρέπουν την δικαστική εξουσία να ασκήσει δίωξη σε όποιον τους είναι αντιπαθής, και κατέχει δημόσια θέση που “πουλάει”.

 Πόση βλακεία αιωρείται στον αέρα; Πόση αβάσταχτη  ελαφρότητα, πόση αρρωστημένη εκδικητικότητα, πόση αμετροέπεια, πόση αλαζονεία, πόση κακία, μόλυνε πλέον τον αέρα που αναπνέουμε; Και αναρωτιέμαι; Πού είναι η οργανωμένη πολιτεία, πού είναι η θεσμοθετημένη δικαστική εξουσία; Πώς είναι δυνατόν να καταργείται στην πράξη η μυστικότητα της  ανάκρισης, πώς είναι δυνατόν να διαβάζονται ένορκες ανακριτικές καταθέσεις από τα τηλεοπτικά παράθυρα, πώς είναι δυνατόν να διαρρέει πρωτογενές ανακριτικό υλικό στα μέσα ενημέρωσης και να καταργείται στην πράξη τόσο το τεκμήριο αθωότητας, όσο και το δικαίωμα του θύματος να διεκδικήσει την ικανοποίηση της βλάβης του; Πώς είναι δυνατόν να ανακοινώνεται από την τηλεόραση και τον λαοπρόβλητο παρουσιαστή ειδήσεων, ότι η 35χρονη κυρία θα αλλάξει την κατάθεση της και θα κινηθεί σε τρείς συγκεκριμένους άξονες; Πώς το επιτρέπει αυτό η νομική εκπροσώπηση της ίδιας της 35χρονης; Η μήπως τελικά όλα είναι υποκινούμενα και έχουμε φθάσει στο σημείο να ομιλούμε για υποκινούμενες και κατευθυνόμενες δικογραφίες;

 Πώς είναι δυνατόν να αγνοούμε ότι ένας άνθρωπος ψυχορραγεί ύστερα από ηθελημένη προσπάθεια να θέσει τέρμα στην ζωή του και την ίδια ώρα να μας τον δείχνουν ασταμάτητα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια επί ώρες και πλέον σε καθημερινή βάση, να τον διαβάζουμε σε αμέτρητες σελίδες σε όλες τις εφημερίδες, μόνο και μόνο επειδή η ίδια η εικόνα του είναι εκ φύσεως ίσως, λίγο αντιπαθητική, ή γιατί η ίδια η εξουσία είναι κάπως χοντρή, ηλικιωμένη, με κοιλιά και μουστάκι ή χωρίς μουστάκι, αλλά αθεράπευτα ερωτική και ηδονική. Μήπως όλα γίνονται για να εξαλείψουμε από το τηλεοπτικό κοινό κάθε αίσθημα οίκτου, ή συμπόνιας, και να εξάρουμε το μίσος, την αποστροφή και την αδιαφορία για την τύχη ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου, μήπως μας θέλουν αδιάφορους, παχύδερμους, απογοητευμένους, απαισιόδοξους;

 Ενας δικηγόρος εμπλεκόμενος στην υπόθεση επιχειρεί να θέσει τέρμα στην ζωή του για να αποφύγει τις συνέπειες της τηλεοπτικής του έκθεσης, και δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι για να φθάσει κάποιος πολίτης – νομικός- να θέλει να αυτοκτονήσει, σημαίνει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, ότι φοβάται πως η τηλεοπτική του έκθεση θα είναι ισοπεδωτική και θανατηφόρα από μόνη της και ότι δεν έχει καμία, μα καμία δυνατότητα άμυνας απέναντι σε αδηφάγα δημοσιογραφικά θηρία όπως είναι οι κάθε λογής μεγαλοδημοσιογράφοι.

 Ολος ο νομικός κόσμος σιωπά, απογοητευτικά και ανησυχητικά. Ολοι εμείς δικηγόροι, δικαστές, εισαγγελείς, παρακολουθούμε τον βίαιο εξανδραποδισμό μας, την βίαιη και επώδυνη ακύρωση μας, τον διαρκώς κλιμακούμενο εξευτελισμό μας και σκύβουμε το κεφάλι για να αποφύγουμε τα σκάγια των δημοσιογραφικών ριπών. Η ανάκριση πλέον διεξάγεται και η δικαιοσύνη απονέμεται στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι μάρτυρες δίνουν τις καταθέσεις τους τηλεοπτικώς (δημοσιογράφοι μάρτυρες της ανάκρισης αποκαλύπτουν με υπερηφάνεια όλα όσα κατέθεσαν, λές και η κλήτευση τους είναι η δημόσια αναγνώριση της τεράστιας και υπερχειλίζουσας δημοσιογραφικής τους ικανότητας!!) αμφισβητείται η ορθότητα της προφυλακίσεως από ανεκδιήγητους δημοσιογραφικούς αστέρες, αμφισβητείται η ορθότητα των ενεργειών της Αστυνομίας και του Εισαγγελέα, και εμείς κωφεύουμε. Σιωπούμε, κουνάμε το κεφάλι με σκεπτικισμό, δεν θέλουμε να ανακατευτούμε, προτιμήσαμε να κάτσουμε στο ταμείο για να κόβουμε εισιτήρια σε μία παράσταση με ακροβάτες και θηριοδαμαστές δημοσιογράφους, με πολιτικούς σε ρόλο γελωτοποιού και ταχυδακτυλουργού, ή ηθοποιού σε σκληρό πορνό κ.ο.κ.

 Μόνο που το θέαμα πλέον κατάντησε μακάβριο. Όταν κλονίζεται το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών και η εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς, τότε εμφιλοχωρεί ο φόβος, η ανασφάλεια, η απόγνωση και η αυτοκτονία φαντάζει ως η μόνη λύση. Δύο αυτοκτονίες (ευτυχώς απόπειρες) σε μία υπόθεση. Τολμώ να ρωτήσω ποιος όμως, είναι ο ηθικός αυτουργός;  Ολοι ξέρουμε την απάντηση, αλλά κανείς μας δεν θα το πεί, γιατί όλοι φοβόμαστε. Η δημόσια κατακραυγή, μας βαραίνει όλους, γιατί στην οθόνη και ο αθώος και ο ένοχος έχουν την ίδια μεταχείριση. Τον ίδιο εξευτελισμό θα υποστούν. Γιατί η τηλεοπτική διαπόμπευση και η λασπολογία, είναι σαν την χιονοστιβάδα, όσο κυλά τόσο μεγαλύτερη γίνεται. Και όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, αθώοι και ένοχοι θα μετρούν τις ίδιες ακριβώς πληγές. Γιατί όλοι θα συμφωνήσετε πως όταν κάποιος δεν έχει καμία σχέση με όσα του αποδίδονται, δεν θα υπάρξει έστω και ένας που θα του αποδώσει στα ίσα την αποκατάσταση της τιμής, της υπόληψης και της υγείας του, δεν  θα μπορέσει ποτέ να πεί ότι δικαιώθηκε ύστερα από αλλεπάλληλες ώρες τηλεοπτικού κανιβαλισμού στις σάρκες του.

 Ολοι εμείς ζαλισμένοι και φοβισμένοι πολίτες, οπισθοχωρούμε, σκύβουμε ολοένα και περισσότερο να αποφύγουμε το φώς της τηλεοπτικής κάμερας, βιαζόμαστε να φύγουμε, να κάνουμε στην άκρη, να σκύψουμε να δούμε μόνο από την κλειδαρότρυπα, έτσι μας κατάντησε το τηλεοπτικό “τσουνάμι”, τραγικούς ηδονοβλεψίες. Μας καθήλωσε η ακινησία μας, η αδράνεια της σκέψης μας, η τρομάρα στα μάτια μας, η βοή στα αυτιά μας, μας ψυχοπλάκωσε ο Ευαγγελάτος, ο Πρετεντέρης, ο Βορίνας, ο Παυλόπουλος, και όλοι οι υπόλοιποι.   Και έρχεται και ο κάθε αρχηγός κόμματος να μιλήσει για δικαστές εγκάθετους και υποτελείς, και αναρωτιέσαι, αυτός σε ποια χώρα βρίσκεται, δεν αντιλαμβάνεται ότι με τέτοιες ανεύθυνες δηλώσεις, το μόνο που καταφέρνει είναι να κλονίσει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, το αίσθημα εμπιστοσύνης στην δικαιοσύνη ως θεσμό, ως αξία; Τι θα γίνει αν μια μέρα ένας πολίτης, δυσαρεστημένος από μία δικαστική απόφαση αποκαλέσει τον δικαστή “εγκάθετο και υποτελή” όπως έκανε ο τάδε πολιτικός αρχηγός; Ετσι πλέον ολοι οι πολιτικοί ανεξαιρέτως, αισθάνονται ότι μπορούν να γίνουν “τζάμπα μάγκες” λόγω της ασυλίας τους ότι μπορούν να λένε ότι θέλουν, χωρίς κόστος, χωρίς συνέπειες, μόνο και μόνο για να γίνουν δημοσιογραφικά αρεστοί και να κλείσουν θέση στο δελτίο των 8, να πάρουν τα εύσημα του Χατζηνικολάου και της Τρέμη.

 Η λύση; Θα έλεγα ότι απαιτείται άμεση ενεργοποίηση των θεσμών, αλλά κυρίως άμεση ενεργοποίηση ημών ως σκεπτομένων πολιτών, αντίσταση στην πλήρη δημοσιογραφική ισοπέδωση, αλλαγή σημαίας και προορισμού στο καράβι μας, πριν είναι πολύ αργά. Ακόμη και αν ο αγώνας φαίνεται εκ προοιμίου χαμένος και καταδικασμένος, ακόμη και αν αισθανόμαστε απογοητευμένοι από τις επιλογές μας, ο καθένας από εμάς πρέπει να αναζητήσει τρόπο να σηκωθεί όρθιος, να αρθρώσει λόγο και να υψώσει φωνή, γιατί μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα. 

Ο Μάνος Ελευθερίου σε κάποιους στίχους του λέγει: “Πολλές σημαίες στα καράβια μας αλλάξαμε, πολλά ονόματα τους δώσαμε τις νύχτες, μα το λιμάνι της αγάπης δεν το φτάσαμε, αλλού μας πήγαιναν, αλλού μας πήγαιναν τα κύματα, οι αλήτες!”. Και σύμφωνα με το τραγούδι: “Η Ελλάδα καίγεται, και τα βράδια κλαίγεται και μελαγχολεί, η Ελλάδα καίγεται και αυτοί που θα την σώσουν είναι μόνο οι τρελοί (όπου τρελοί, οι αποφασιστικοί, οι έχοντες άγνοια κινδύνου). Αυτή η χώρα χάρη στους απίστευτους τρελούς – ηρωϊκούς της πολίτες, διήνυσε χιλιάδες χρόνια ιστορικής διαδρομής και δεν θα σταματήσει τώρα, έστω και αν διέρχεται μία προσωρινή και παρατεταμένη κρίση.