Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ
Κατά τα πρόσφατα επαναλαμβανόμενα Γιούρογκρουπ, την παρούσα χρονική περίοδο, ακούστηκαν τόσα πολλά. Από επαϊοντες, ειδήμονες, καθηγητές, δόκτορες, οικονομολόγους, μελλοντολόγους, σκιτσογράφους, γελοιογράφους, μεγαλοπρακτορεία ειδήσεων, υπουργούς, αρχηγούς κρατών, ακόμη και σεξολόγους, των οποίων “ουκ έστι τέλος”.
Από τα τόσα πολλά που λέχθηκαν, επιλέξαμε τη ρήση, το σχόλιο, η “Ελλάδα στο λάκκο των λεόντων” που αποτελεί και τον τίτλο του προς ανάπτυξη άρθρου. Τα πιο κάτω αποτελούν ιστορικά γεγονότα, μέσα από μια διαχρονική αναδρομή.
Κατά τα πρόσφατα επαναλαμβανόμενα Γιούρογκρουπ, την παρούσα χρονική περίοδο, ακούστηκαν τόσα πολλά. Από επαϊοντες, ειδήμονες, καθηγητές, δόκτορες, οικονομολόγους, μελλοντολόγους, σκιτσογράφους, γελοιογράφους, μεγαλοπρακτορεία ειδήσεων, υπουργούς, αρχηγούς κρατών, ακόμη και σεξολόγους, των οποίων “ουκ έστι τέλος”.
Από τα τόσα πολλά που λέχθηκαν, επιλέξαμε τη ρήση, το σχόλιο, η “Ελλάδα στο λάκκο των λεόντων” που αποτελεί και τον τίτλο του προς ανάπτυξη άρθρου. Τα πιο κάτω αποτελούν ιστορικά γεγονότα, μέσα από μια διαχρονική αναδρομή.
Πλησιάζουμε με δέος και φόβο το λάκκο των λεόντων και από μια σχισμή (ιστορική), ρίχνουμε μια ματιά, μέσα σε αυτόν.
Βλέπουμε, την Ελλάδα βαριά αλυσοδεμένη, αιματοβαμμένη, με ξεσχισμένα ρούχα, χλωμή, καταβεβλημένη από τα βασανιστήρια, ως άλλος προφήτης Δανιήλ, αλλά παρ’ όλα αυτά με το κεφάλι ψηλά, αγέρωχα και περήφανα.
Πόσο όμως θ’ αντέξει; Θα επακολουθήσει αποκεφαλισμός της, δια της σπάθης;
Οιμωγές, κραυγές πόνου και επιθανάτιος ρόγχος, από πάρα πολλές δεκάδες χιλιάδες έλληνες νεκρούς, που τα οστά τους, είναι συσσωρευμένα, στα πόδια της Ελλάδας, ενώ οι ψυχές τους υπερίπτανται, στο θανατηφόρο λάκκο (ανακτοβούλια, συμβούλια, αίθουσες λήψεως αποφάσεων, σκοτεινά κέντρα κ.λ.π.).
Τα λιοντάρια γλείφουν τα χείλη τους από τις σάρκες και το αίμα των νεκρών ελλήνων. Είναι ο αντιπροσωπευτικός λέγοντας της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, των ΗΠΑ. Είναι ακόμη οι αποσκελετωμένοι λέοντες των πάλαι ποτέ αυτοκτατοριών της Αυστροουγγαρίας και της τσαρικής Ρωσίας. Στην άκρη κάθεται και τροχίζει τα δόντια του, ακονίζει τα νύχια του και βρυχάται απαίσια, ενώ τα χνώντα του βρωμούν πτωμαϊνη. Είναι ο γερμανικός λέοντας.
Πιο μακριά από τους λέοντες μέσα στο σκοτάδι του λάκκου, λαμπιρίζουν άγρια τα μάτια τους και γρυλίζουν απαίσια και τρομερά οι ύαινες, οι λύκοι, τα τσακάλια (οι καλοί μας γείτονες;) που και αυτοί έχουν καταβροχθίσει σάρκες ελληνικές και έχουν πιει αίμα ελληνικό, τα αποφάγια των λιονταριών.
Εχουν γραφεί ολόκληροι τόμοι για τις συμφορές, τα παθήματα, τους εδαφικούς ακρωτηριασμούς, τους εξανδραποδισμούς του Ελληνισμού, από τους εχθρούς και φίλους του (αν υπάρχουν). Ολοι τους, δυστυχώς έχουν την ίδια “μούρη”.
Ετσι επιτάσσει το συμφέρον τους. Για τους δήθεν συμμάχους και φίλους μας, έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές. Δεν μπορούμε όμως, να αποφύγουμε τον πειρασμό να αναφερθούμε και πάλι επιγραμματικά, στη διάσκεψη των Μουδανιών.
28 Σεπτεμβρίου / 11 Οκτωβρίου 1922
Οι τρεις μεγάλοι ΑΤΙΜΟΙ σύμμαχοι (άγγλοι, γάλλοι, ιταλοί) εν αγνοία της Ελλάδας, με δουλικότητα, προσέφεραν στον Κεμάλ, χωρίς να τους το ζητήσει, ως “γαμήλιο δώρο” στο νέο “γάμο συμφερόντων” τους, την Ανατολική Θράκη μας. Το από αρχαιοτάτων χρόνων, ελληνικότατο αυτό τμήμα είχε απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό (Ιούλιος 1920) αφού συνέτριψε το αυτονομιστικό κίνημα του Τζαφέρ Ταγιάρ, ο οποίος και συνελήφθη αιχμάλωτος.
Γερμανικός λέοντας
Η κύρια ανάπτυξή μας θα περιστραφεί στη Γερμανία, λόγω επικαιρότητας, αλλά και διαχρονικής ιστορικής αναγκαιότητας σε ότι έχει σχέση με την Ελλάδα, όσο μας επιτρέπει η ακολουθούμενη περιληπτική – συνοπτική διαδικασία.
Η Γερμανία αποτελεί το απόσταγμα της πάλαι ποτέ μιλιταριστικής, αυταρχικής και στρατοκρατικής Πρωσίας (Ράϊχ) που είχε επίκεντρο της το βορρά, όπου επικρατεί ο προτεσταντισμός.
Η μεταπρωσική Γερμανία επιδιώκει από τα τέλη του 19ου αιώνα την επέκταση της, την επιρροή της, την οικονομική εξάρτηση και τον έλεγχο, κυρίως στρατιωτικό, στα κράτη των Βαλκανίων και την Τουρκία. Το “οικόπεδο” Ελλάδα από τότε και ειδικά σήμερα είναι περιζήτητο για τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική του αξία. Κάτι που ούτε τότε, ούτε σήμερα, το έχουμε αξιοποιήσει όσο πρέπει και όσο επιβάλλεται. Ας μην είμαστε αφελείς. Κανένας δεν μας αγαπά και δεν κόπτεται για εμάς, για το “οικόπεδο” Ελλάδα κόπτονται όλοι τους, εχθροί και φίλοι μας.
Η Γερμανία προ και κατά τη διάρκεια των Α’ και Β’ παγκοσμίων πολέμων βρέθηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο με την Ελλάδα. Γερμανία και Ελλάδα ουδέποτε υπήρξαν σύμμαχοι, παρά μόνο αναγκαστικά στο ΝΑΤΟ, από το 1952, για την Ελλάδα.
Ο Κάϊζερ, αυτοκράτορας της Γερμανίας Γιουλέλμος Β’ (1888 – 1918), μη τρέφοντας εκτίμηση, στο βασιλιά της Ελλάδας Γεώργιο Α’ τον οποίο θεωρούσε αγγλόφιλο αποφασίζει να παντρέψει την αδελφή του Σοφία με το διάδοχο του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνο και έτσι να θέσει υπό τον έλεγχό του, οικονομικό, στρατιωτικό την Ελλάδα. Τον Οκτώβριο του1889 γιορτάστηκε πανηγυρικά ο γάμος Κωνσταντίνου – Σοφίας. Η ψυχρότητα μεταξύ Γουλιέλμου Β’ και Γεωργίου Α’ είναι εμφανής. Εις τον πρωθυπουργό Ελλάδας Χαρ. Τρικούπη απονεμήθηκε ο μεγαλόσταυρος του Ερυθρού Αετού, τον οποίο ο περήφανος Τρικούπης, επιδεικτικά δε φόρεσε, διότι τον θεώρησε κατώτερο του αξιώματος του. Ο Γουλιέλμος Β’ το αντιλήφθηκε και του απένειμε το μεγαλόσταυρο του Μέλανος Αετού, χωρίς να του μιλήσει. Όταν δε ο Τρικούπης επιχείρησε να εισέλθει στην αίθουσα των ηγεμόνων ο γερμανός υπουργός Ερβερτ Βίσμαρκ του έκλεισε κατάμουτρα με βιαιότητα και οργή την πόρτα.
Αυτή είναι η αυταρχική συμπεριφορά των γερμανών υπουργών προς του πρωθυπουργούς της Ελλάδας όπως μέχρι τώρα το ζούσαμε.
Ο Κάϊζερ Γουλιέλμος Β’ από την ψυχρότητα της Αθήνας, μέσω Δαρδανελίων μετέβη στην Τουρκία και σχολίαζε μέσα σε ένα φιλοτουρκικό παραλήρημα “μετά διαμονήν ομοιάζουσαν προς όνειρον παραδείσιον, ως εκ λαμπρότατης υποδοχής του σουλτάνου, διέρχομαι τον ελλήσποντον.
Στην Κωνσταντινούπολη ο Κάϊζερ καθιέρωσε πολιτική επιδεικτικά φιλοτουρκική και συγχρόνως δε, γερμανικής διείσδυσης στην Ανατολή.
Αυτό, ο μικρασιατικός ελληνισμός αργότερα το πλήρωσε πολύ ακριβά.
Με τη χρεοκοπία Τρικούπη τον Ιούλιο του 1894, η Γερμανία έγινε ιδιαίτερα απειλητική για την Ελλάδα, καίτοι τον 19ο αιώνα επανειλημμένα είχαν χρεοκοπήσει Ισπανία, Πορτογαλία, Αυστρία, Ρωσία, Τουρκία, Ολλανδία. Το ίδιο παιχνίδι παίζεται και τώρα. Ο Τρικούπης από πικρία και απογοήτευση πέθανε την 30 Μαρτίου 1896 στις Κάννες. Αν ζούσε ήταν ο μόνος ικανός να προλάβει την επαίσχυντη και ταπεινωτική ήττα του 1897 που τα τόσα δεινά που ακολούθησαν έφεραν σε πολλή κρίσιμη θέση και κατάσταση την Ελλάδα.
Μια και αναφερθήκαμε στον πόλεμο του 1897, η Γερμανία παρά τη φαινομενική ουδετερότητά της έστελνε αφειδώς πυρομαχικά στην Τουρκία για τον πόλεμο αυτό. Οι σύμβουλοι γερμανοί αξιωματικοί της στη διάρκεια του πολέμου ανέλαβαν πραγματική διοίκηση τουρκικών μάχιμων μονάδων ως ο Γκροσμκωφ που επικεφαλής του τουρκικού ιππικού εισήλθε στη Λάρισα και προετοιμαζόταν να προελάσει στην Αθήνα. Τραγική ειρωνεία. Αρχιστράτηγος των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στον πόλεμο αυτό ήταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος, γαμπρός του Κάϊζερ Γουλιέλμου Β’, ο οποίος Κάϊζερ λόγω της αδίστακτης τουρκολαγνείας του δεν ορρωδούσε προ ουδενός.
Το 1883 ο Γκολτς, γερμανικός αξιωματικός, φέρων το βαθμό του αντισυνταγματάρχη και αργότερα του στρατηγού, στάλθηκε στην Τουρκία ως οργανωτής τουρκικού στρατού. Για τον πόλεμο του 1897 ο Κολτς γράφει σε σχετικό έργο του, ότι, αυτός ήταν ο εμπνευστής του σχεδίου επιχειρήσεων. Αυτός οργάνωσε την αμυντικό τοποθεσία του Σαρανταπόρου και πίστευε επηρεασμένος, από τον πόλεμο του 1897 ότι, ο Σαραντάπορος θα είναι ο τάφος του ελληνικού στρατού. Τα γεγονότα τον διέψευσαν με τη νικηφόρα μάχη του Σαρανταπόρου (9 Οκτωβρίου 1912).
Ο ουσιαστικός αναμορφωτής όμως του τουρκικού στρατού ήταν ο επίσης γερμανός στρατηγός Λίμαν φον Σάντερς, ο οποίος διορίστηκε το Γενάρη του 1914 γενικός επιτελάρχης. Σε αυτόν οφείλεται η εισήγηση για το διωγμό των ελλήνων, των μικραστικών παραλίων που έζησαν εφιαλτικές ημέρες φρίκης, διωγμών, βίας, δολοφονίας, εξορίας, βιασμών από τα τουρκικά στίφη, τόσο κατά τους βαλκανικούς πολέμους 1912 – 1913, όσο και στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, που η Τουρκία ήταν σύμμαχος της Γερμανίας.
Στις 5 Μαρτίου 1913 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ από τον Αλέξανδρο Σχοινά ο οποίος επιλέχθηκε κατά την άποψη ορισμένων ιστορικών για την εκτέλεση “διατεταγμένης” δολοφονίας. Ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ έπεσε θύμα των εις τη βαλκανική και Ελλάδα βλέψεων της απολυταρχικής και αδίστακτης Γερμανίας.
Εάν ο Γεώργιος Α’ δεν εδολοφονείτο η Ελλάδα θα είχε αποφύγει τον επάρατο διχασμό ο οποίος ενταφίασε τη “Μεγάλη Ιδέα” σε Θράκη, Πόντο, Μικρά Ασία. Η Γερμανία, μέχρι να φθάσει στη δολοφονία του Γεωργίου Α’ είχε επιδιώξει την εκθρόνιση του υπέρ του Κωνσταντίνου κατά τα “ευαγγελικά” επεισόδια στις 7 Νοεμβρίου 1901, στα οποία πρωτοστατούσε ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος.
Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται στην κορύφωσή του. Η Ελλάδα, λόγω θέσεώς της έχει γίνει άφραγο αμπέλι. Ιταλοί, άγγλοι, γάλλοι, ρώσοι, σέρβοι από τη μια μεριά. Αυστριακοί, γερμανοί, βούλγαροι από την άλλη, αλληλοτρώγονται. Όλα αυτά τα “γαϊδούρια” μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα, την Ελλάδα.
Την 27 Απριλίου / 10 Μαϊου 1916 ο γερμανός στρατιωτικός ακόλουθος ζητά από την ελληνική κυβέρνηση Σκουλούδη την παράδοση του οχυρού Ρούπελ.
Ο Κωνσταντίνος σωματικό και ψυχικό ράκος, θύμα της γερμανολατρείας τους, ο άλλοτε “βουλγαροφάγος” αποδέχεται ότι “λίγοι βούλγαροι μπορεί να έλθουν”.
Στις 14 / 27 Μαϊου 1916 το Ρούπελ παραδίδεται αμαχητί στους γερμανοβουλγάρους. Οι ύαινες βούλγαροι ακολουθώντας τους γερμανούς ξανάρθαν στην Ανατολική Μακεδονία από την οποία είχαν αποχωρήσει το 1913, αφού τότε έκαψαν, δολοφόνησαν, ατίμασαν και ενώ τα ερείπια Δοξάτου, Δράμας, Σερρών, Καβάλας συνέχιζαν να καπνίζουν και οι ποταμοί αίματος ν’ αχνίζουν και να είναι ακόμη ζεστοί.
Το Δ’ Σώμα Στρατού συνθηκολογεί και παραδίδεται με κυβερνητικές και βασιλικές εντολές στους γερμανοβουλγάρους. Παραδίδει όλο το υλικό του, αξίας πολλών εκατομμυρίων και στις 2 / 15 Σεπτεμβρίου μεταφέρεται, σιδηροδρομικώς, στο Γκαίρλιτς της Σιλεσιας όπου παρέμεινε αιχμάλωτο μέχρι το τέλος του πολέμου, το 1918.
Ο ελληνικός στρατός ανασυγκροτείται και με όλες τις δυνάμεις του, στο τελευταίο εξάμηνο του 1918, έλαβε μέρος στις μάχες Σκρα, της διάσπασης, του αντίπαλου μετώπου στο Ντομπροπολιε, της Δοϊράνης και της βαθιάς εισχώρησης στο σερβικό και βουλγαρικό έδαφος. Χάρη στις νίκες αυτές, διαδοχικά, μέσα σε έξι μόνο εβδομάδες, Βουλγαρία, Τουρκία, Αυστροουγγαρία και τέλος η Γερμανία κατέθεσαν τα όπλα.
Ειδικά η συντριβή της Γερμανίας ξεκίνησε από την Ελλάδα, η οποία αποτέλεσε το μαλακό υπογάστριό της. Το Γ’ Ράϊχ του Αδόλφου Χίτλερ ετοιμάζεται να επιτεθεί στη Σοβιετική Ενωση (σχέδιο Βαρβαρόσα). Το απασχολεί όμως σοβαρά τα μαλακό υπογάστριό του Βαλκάνια – Ελλάδα, που είχε οδυνηρές συνέπειες ήττας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.
Στις 6 Απριλίου 1941 επιτίθεται κατά της Ελλάδας για την εξάλειψη κάθε πιθανής μελλοντικής εχθρικής απειλής. Με τη μάχη της Κρήτης, συνέχεια της μάχης των “οχυρών Μεταξά” η Γερμανία καθυστέρησε και δόθηκε χρόνος στη Σοβιετική Ενωση ν’ αναδιπλωθεί και αναδιαταχθεί αμυντικά και με την έλευση του ρωσικού χειμώνα και έτσι σώθηκε, κάτι που έκρινε καθοριστικά το αποτέλεσμα του πολέμου.
Η Ελλάδα αντιμετώπισε δύο αυτοκρατορίες. Την Ιταλική, στις 28 Οκτωβρίου 1940, όπου εάν δεν επενέβαιναν πισώπλατα οι γερμανοί οι δυνάμεις της στην Αλβανία θα ερίπτοντο στην Αδριατική, καθώς και τη Γερμανική, όπου τα επίλεκτα αερομεταφερόμενα τμήματά της που υπέστησαν βαρύτατες απώλειες στη μάχη της Κρήτης, ώστε να μη ξαναχρησιμοποιηθούν στο πεδίο της μάχης.
Σοβαρότατες απώλειες είχε και στη μάχη των Οχυρών. Επακολουθεί η κατοχή, η εθνική αντίσταση, ο Γοργοπόταμος. Η Γερμανία ηττάται και πάλι. Ενας βασικός συντελεστής ήττας της τόσο στον Α’, όσο και στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν η Ελλάδα.
Μήπως γι’ αυτό το λόγο μισούν τόσο την Ελλάδα; Όπως και στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο έτσι και στο Β’, τους γερμανούς ακολούθησαν, ως πεινασμένες ύαινες οι βούλγαροι. Η Γερμανία ευθύνεται για τις θηριώδεις κακουργηματικές πράξεις των ιδίων των γερμανών αλλά και των βουλγάρων.
Γερμανοί: Ολοκαυτώματα Κάνδανου, Χανίων, Αμφίπολης, Σερρών, Καλαβρύτων Αχαϊας, Δίστομον Βοιωτίας, Χορτιάτη Θεσσαλονίκης κ.λ.π.
Βούλγαροι: Ολοκαυτώματα: Δοξάτου Δράμας, πόλη της Δράμας κ.λ.π.
Εκτός από τα ολοκαυτώματα η Γερμανία ευθύνεται και για τις εκτελέσεις στους τόπους θυσίας, όπως Καισαριανή, Μονοδένδρι, Κοκκινιά κ.λ.π.
Ακόμη η Γερμανία ευθύνεται για την καταλήστευση του εθνικού πλούτου της χώρας, για τον τρομερό λιμό του 1941, καταστροφή των υποδομών, το κατοχικό δάνειο κ.λ.π.
Γερμανία σταμάτα επιτέλους να κουνάς απειλητικά και επιτιμητικά το δείκτη του χεριού σου στην Ελλάδα και έλα στο ύψος των περιστάσεων, της ηθικής και της δικαιοσύνης και πλήρωσε αυτά που χρωστάς και μη “σφυρίζεις” αδιάφορα, δεν σε τιμά.
Σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα στη συνδιάσκεψη Παρισίων του 1947, η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα (τα στοιχεία ελήφθησαν από την εφημερίδα “Βήμα” της 8ης Μαρτίου 2015):
Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος 9.189.270.837 ευρώ
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος 321.669.083.086 ευρώ
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κατοχικό δάνειο
10.344.859.092 ευρώ
Γενικό Σύνολο 341.203.213.015 ευρώ
Στο ποσό αυτό δε συμπεριλαμβάνονται οι εκ της Βουλγαρικής κατοχής, αναλογούσες αποζημιώσεις στην Ανατ. Μακεδονία, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σε όλη τη Μακεδονία και Θράκη κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τους βουλγάρους, Γερμανία και στους δύο παγκοσμίους πολέμους, εσύ μας τους κουβάλησες και εσύ είσαι η υπεύθυνη για ότι κακουργήματα και καταστροφές έπραξαν στην Ελλάδα και για όλα αυτά πρέπει επίσης να πληρώσεις.
Εάν μέχρι τώρα δεν πληρώθηκαν τα οφειλόμενα ευθύνονται, διαχρονικά, κάποιοι πολιτικοί μας. Η ιστορία θα τους κρίνει και τους καταδικάσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Ας τολμήσουμε να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Αυτά που μας χρωστάνε εμείς δεν τους τα δανείσαμε.
Μας τα πήραν με τη βία και τη σκλαβιά μας, χύνοντας το αίμα μας, στα κολαστήρια, στους τόπους θυσίας και εκτελέσεων. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Το “ελληνικό αίμα” δεν είναι τόσο φτηνό, όσο νομίζουν, τα πεινασμένα λιοντάρια και οι ύαινες του “λάκκου των λεόντων”.
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι οι ευθύνες ημών των ελλήνων.
Οι βαριές αυτές ευθύνες των πιράνχας, των αρουραίων, των έξυπνων, των καταφερτζήδων, των αεριτζήδων, των κλεπτών, των απατεώνων, των φοροφυγάδων, των μιζαδόρων, πρέπει να βγουν στην επιφάνεια.
Ολοι αυτοί έχουν κατακλύσει την κοινωνία μας και τους συναντάμε σε κάθε βήμα μας και πολλές φορές τους βγάζουμε και το καπέλο ακόμη. Είναι ανέντιμοι, βρωμεροί, μισητοί, αδίστακτοι, τρώγοντες ανθρώπινες σάρκες και πίνοντες ανθρώπινο αίμα και ΠΡΕΠΕΙ να πληρώσουν. Ναι, να πληρώσουν ακριβά σε χρήμα, σε φυλακή και σε εξορία ακόμη.
Η Ελλάδα δε σώζεται με θωπεύματα των εγκληματιών, αλλά με ΣΚΛΗΡΑ μέτρα κατά αυτών.
Αλλιώς, Θα γυρίσουμε πάλι στα ΙΔΙΑ και τότε μακάριοι οι ΚΛΕΦΤΕΣ και δυστυχείς οι ΤΙΜΙΟΙ.
Βιβλιογραφία
α. Μικρασιατική Καταστροφή, Σαράντου Καργάκου
β. Η Ελλάδα στο Α΄ Παγκόμιο Πόλεμο, της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού
