ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Κύριε Διευθυντά Η μη πραγματοποίηση της Γενικής Συνέλευσης των μετόχων αποτελεί την ευχάριστη αφορμή για να επικοινωνήσω και πάλι μαζί σας. Η συνέλευση λοιπόν των μετόχων μετατέθη για τις 30-7-2008 κάτι που ήταν αναμενόμενο, γιατί απλά, κύριε Διευθυντά, δεν ξέρουν τι θα μας κάνουν.

Κύριε Διευθυντά

Η μη πραγματοποίηση της Γενικής Συνέλευσης των μετόχων αποτελεί την ευχάριστη αφορμή για να επικοινωνήσω και πάλι μαζί σας. Η συνέλευση λοιπόν των μετόχων μετατέθη για τις 30-7-2008 κάτι που ήταν αναμενόμενο, γιατί απλά, κύριε Διευθυντά, δεν ξέρουν τι θα μας κάνουν.

Σήμερα λοιπόν καλούνται να δώσουν άμεση λύση στο μέγα ερώτημα που ταλανίζει το προσωπικό:

τι μέλλει γενέσθαι με την διασφάλιση των θέσεων εγασίας και τι με την απρόσκοπτη λειτουργία της εταιρείας έστω και υπό άλλο καθεστώς. Οσο για τα δακρύβρεχτα σενάρια, σύμφωνα με τα οποία έχουν χάσει τον ύπνο τους από την αγωνία για το αύριο των εργαζομένων, απλώς δεν με πείθουν και δεν το λαμβάνω καν υπ’ όψη μου.

Εγώ προσωπικά, ως Πρόεδρος του Σωματείου, έχω ήδη πάει στο δεύτερο επίπεδο δράσης και αγώνα έως τελικής δικαίωσης των στόχων μας. Η αργοναυτική λοιπόν εκστρατεία έχει ήδη ξεκινήσει και η κατάκτηση του Χρυσόμαλλου δέρατος, (ήτοι διασφάλιση θέσεων εργασίας και λειτουργία της εταιρείας), είναι μονόδρομος και αποτελεί μεγάλη πρόκληση για μένα. Περιττό νομίζω  είναι να αναφέρω ότι η επιβεβαίωση και των δυο στόχων είναι απαραίτητη και πολύτιμη ως οξυγόνο για την βαρέως νοσούσα οικονομία της πόλης μας.

Δυστυχώς, κύριε Διευθυντά, η Αγροτική τράπεζα η οποία είναι πίσω απ’ όλα αυτά, μαθαίνοντας από το πάθημά της, όταν επιχείρησε και πάλι να τα κλείσει το 1990-1993, τώρα έδρασε πιο έξυπνα. Πρώτη κίνηση, κατάφερε να μην έχει απέναντί της όλα τα Συνεταιριστικά  εργοστάσια ενωμένα, αλλά χωρισμένα, χαμένα στα προβλήματά τους, με συνέπεια να βρουν μια κοινή συνισταμένη, και να αποτελέσουν  εύκολη λεία.

Εδώ, επιτρέψτε μου να αναφέρω, ότι το τελευταίο προπύργιο, πριν την άλωση και της ΣΕΚΑΠ, είμαστε εμείς, η ΣΕΠΕΚ. Οταν πάψουμε να υπάρχουμε και εμείς, τότε πολλοί θα με θυμηθούν αλλά θα είναι πολύ αργά γι’ αυτούς.

Δεύτερη κίνηση, με συνοπτικές διαδικασίες, απαξίωση της Εταιρείας, έλλειψη αντικειμένου εργασίας, οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων, προσπάθεια χειραγώγησής τους, και ως φυσιολογική ροή το κλείσιμο ή η πώληση της Εταιρείας.

Και στις δυο περιπτώσεις φρονώ μείωση θέσεων εργασίας και αλόγιστη αύξηση, της έτσι κι αλλιώς, ασυγκράτητης ανεργίας.

Κι όμως, κύριε Διευθυντά, μπορεί να ακούγεται ρομαντικό αλλά η ΣΕΠΕΚ θα μπορούσε σήμερα, (μτά από μια σωστή εξυγίανση) να ευημερεί και να απασχολεί τουλάχιστον 100 εργαζόμενους.

Στο όνομα όμως της διάλυσης και του ξεριζώματος Εταιρειών, και ιδίως Συνεταιριστικού χαρακτήρα, έπρεπε η ΣΕΠΕΚ να ακολουθήσει αυτό το δύσβατο μονοπάτι, το οποίο έχει αρχή αλλά εγώ δεν βλέπω να έχει τέλος.

Κύριε Διευθυντά οι συνδικαλιστές ιδιαίτερα οι νέοι, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και η κοινωνία, αν θέλουν σύντομα να μην αποτελούν απλώς σημείο αναφοράς (όπως η γέφυρα του Νέστου, η οποία πιστεύω, είναι βουβή και θλιμένη, γιατί νιώθει ότι ποτέ στο μέλλον δεν θα σηκώσει το γλυκό βάρος τόσων και τόσων ένδοξων αγώνων), θα πρέπει να λάβουν τις τύχες τους στα χέρια τους ΤΩΡΑ και να διεκδικήσουν, απαιτώντας αυτό που τους αναλογεί από τη ζωή.

Ο μόνος λοιπόν δρόμος που θα οδηγήσει με σιγουριά τα βήματά τους στην αξιοπρέπεια, στην πρόοδο και στην ευημερία, είναι κατά τη γνώμη μου μόνο ένας:

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ο Πρόεδρος Εργαζομένων ΣΕΠΕΚ

Βασίλης Καρασακαλίδης