Αγώνας Σπόρ
Xanthifans: ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ
Μια πολύ δύσκολη και γεμάτη κρίσεις χρονιά για την ευρύτερη κοινωνία φτάνει στο τέλος της. Ο κόσμος του αθλητισμού δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, ο δε “μικρόκοσμος” της ποδοσφαιρικής οικογένειας του ΑΟΞ βίωσε καταστάσεις πρωτόγνωρες στην 56χρονη ιστορία του.
Το 2023 βρήκε την ομάδα μας σε ένα σταυροδρόμι επιλογών και προοπτικών που καθόρισαν την ίδια της την ύπαρξη. Είδαμε με τεράστια χαρά και ανακούφιση να ευοδώνεται η τιτάνια προσπάθεια της Πρωτοβουλίας Φιλάθλων ΑΟΞ για την σωτηρία της ομάδας και την επανεκκίνησή της μέσω της επανενεργοποίησης του Ερασιτέχνη, κόντρα σε έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα, κόντρα σε ποικίλες, αλλεπάλληλες και επίμονες υπονομεύσεις, προερχόμενες ακόμα κι από ανθρώπους εντός των τειχών οι οποίοι, κατά τα άλλα, διατυμπάνιζαν και διατυμπανίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν την “αγάπη” τους για τον σύλλογο και την “ειλικρινή” τους πρόθεση να σταθούν αρωγοί σε όποια προσπάθεια διάσωσής του. Οι εκλογές της 28ης Απριλίου, οι οποίες ανέδειξαν το πρώτο διοικητικό συμβούλιο του Ερασιτέχνη ΑΟΞ στη νέα του εποχή, ήταν καρπός προσπαθειών πολλών ανθρώπων, επιφανών και αφανών, οι οποίοι επί μήνες αφιέρωσαν κυριολεκτικά όλο τους το είναι και πέτυχαν κάτι που στην αρχή φάνταζε ευσεβής πόθος.
Ως Xanthifans, στηρίξαμε εξ αρχής και απόλυτα αυτήν την προσπάθεια, πεπεισμένοι για τα αγνά κίνητρα και την γνήσια αγάπη των πρωτοστατών της για τον Δημόκριτο και τα τρία γράμματα που σημαίνουν για μας τη μεγαλύτερη ομάδα στον κόσμο. Είχαμε ως τεκμήριο το γεγονός ότι ο πυρήνας τους ήταν σάρκα από τη σάρκα μας. Παιδιά με τα οποία έχουμε σταθεί για χρόνια πλάι-πλάι στην κερκίδα, έχουμε γράψει χιλιόμετρα σε εκδρομές, έχουμε φάει καύσωνες, κρύα, βροχές, χιόνια, έχουμε κλάψει, έχουμε γελάσει, έχουμε “φτύσει τα πνευμόνια μας” στηρίζοντας την κοινή μας αγάπη. Τους περιβάλαμε με την εμπιστοσύνη μας και είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι που δεν το μετανιώσαμε.
Όμως η μεγαλύτερη ικανοποίηση προήλθε από το γεγονός ότι στο κάλεσμα που απευθύναμε, τόσο στα αδέρφια μας όσο και στον απλό κόσμο της πόλης που αισθανόταν και αισθάνεται τον ΑΟΞ κομμάτι της ζωής του, κόσμημα για την πόλη που δεν πρέπει να χαθεί, η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Και πέρα από την στήριξη στην προσπάθεια εξασφάλισης του μέλλοντος της ομάδας και την ασπίδα που υψώθηκε απέναντι σε κάθε είδους βολές, συκοφαντίες και εμπόδια που υπονόμευαν την όλη προσπάθεια, η επανασυσπείρωση “ξύπνησε” και τα δικά μας αντανακλαστικά, κέντρισε τον πληγωμένο από τις συνεχόμενες εντός κι εκτός γηπέδου ήττες εγωισμό μας. Ενεργοποίησε ξανά το κίνημά μας, το οποίο, ομολογουμένως, είχε τεθεί εδώ και αρκετό διάστημα σε αδράνεια, για λόγους που δεν είναι άσχετοι και με δικά μας λάθη. Μας θύμισε ποιοι είμαστε. Ποιος είναι ο σκοπός και η αποστολή μας ως Xanthifans.
Ξαναβρεθήκαμε στον φυσικό μας χώρο. Στο σπίτι μας. Στο γήπεδο του ΑΟΞ. Με φορτίο ακόμα βαρύτερο και ευθύνη ακόμα μεγαλύτερη πλέον. Η επιβίωση της ομάδας είναι τώρα ζητούμενο στο οποίο μας αναλογεί μεγαλύτερο μερίδιο συμμετοχής από ποτέ. Ο ΑΟΞ μας μεγάλωσε. Τώρα μας ζητάει να τον κρατήσουμε από το χέρι.
Δεν ήταν εύκολο για τους περισσότερους από εμάς. Όταν -οπαδικά- έχεις γεννηθεί στα (και για τα) “σαλόνια”, η επανεκκίνηση από τα “αλώνια” του τοπικού πρωταθλήματος είναι πολύ πικρό ποτήρι. Όσο κι αν έχεις τους “παλιούς” να σου μεταδίδουν τη φλόγα παλιότερων (και ίσως πιο αυθεντικών) εποχών. Έπρεπε όμως. Για να είναι τα νέα θεμέλια σε στέρεα και καθαρή βάση. Για να μη γίνει ο ΑΟΞ έρμαιο καιροσκοπικών και αμφίβολων “λύσεων” και “συγχωνεύσεων” που θα στοίχιζαν γόητρο, κομμάτια ολόκληρα ιστορίας, την ίδια την ψυχή του.
Δεν είναι εύκολο. Το ξέραμε. Δεν μας έκανε να διστάσουμε ούτε για μια στιγμή. Και θα τα καταφέρουμε.
Γιατί αν μάθαμε καλά ένα πράγμα στα τόσα χρόνια που φοράμε τα κόκκινα με τον Δημόκριτο στο στήθος, είναι να μη μασάμε. Να μη χάνουμε το κουράγιο μας στις στραβές. Να ξέρουμε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή.
Γιατί όταν λέγαμε “ΑΟΞ και στα τοπικά” το εννοούσαμε
Γιατί ΞΑΝΘΗ ΕΙΣΑΙ.
Όλοι μαζί, λοιπόν, θα διαβούμε κι αυτόν τον κάβο. Με τα κόκκινα κασκόλ στα χέρια. Με τη φωνή μας πιο δυνατή από ποτέ. Με την παρουσία μας πιο ισχυρή από κάθε άλλη φορά. Σε κάθε γήπεδο που θα μας χρειαστεί ο Δημόκριτος να τον σπρώξουμε προς την επιστροφή εκεί που είναι η φυσική του θέση.
Πριν λίγες μέρες, ο Σ.Φ. Xanthifans εξέλεξε το διοικητικό συμβούλιο με την ίσως δυσκολότερη και συνθετότερη αποστολή στην δεκαπεντάχρονη ιστορία του. Ο ρόλος του είναι διττός: να συσπειρώσει τους “παλιούς” οπαδούς που οι περιστάσεις μπορεί να έχουν απογοητεύσει ή απομακρύνει και να μπολιάσει με νέο αίμα την κερκίδα, πείθοντας τη νέα γενιά της πόλης για την αξία της στήριξης του δικού της ποδοσφαιρικού “σπιτιού” και όχι “μεγαθηρίων” του συρμού με τα οποία τη συνδέει μόνο μια οθόνη και μια ψευδεπίγραφη αίσθηση ανωτερότητας αλλά καμία αίσθηση οικογένειας, καμιά επαφή με το ζωντανό κομμάτι του φιλάθλου πνεύματος που είναι το γήπεδο, η ατμόσφαιρα του αγώνα, η αγάπη για την πόλη και το σήμα στη φανέλα και όχι για τη νίκη.
Να εξηγήσει σε αυτά τα παιδιά ότι οπαδός δεν σημαίνει θέτω τη ζωή μου και άλλων σε κίνδυνο, γίνομαι έρμαιο σκοπιμοτήτων που εξυπηρετούν ύποπτα συμφέροντα, καταστρέφω την ομάδα μου αντί να την προφυλάξω. Δεν σημαίνει ναρκωτικά και ουσίες. Οπαδός σημαίνει υψωμένα κασκόλ και όχι μαδέρια, σημαίνει φωνή και ψυχή στις χαρές και στις λύπες.
Αυτή είναι η διαχρονική ξανθιώτικη οπαδική κουλτούρα που κληρονομήσαμε και με αυτή θα πορευτούμε.
Η αποστολή αυτή, φυσικά, αφορά σύσσωμο το οπαδικό κίνημα της πόλης και όχι 5-10 ανθρώπους. Η ευχή ή μάλλον η επιδίωξη, λοιπόν, για το 2024, είναι τρεις λέξεις: ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ.
Αφήνουμε στην άκρη νοσηρές νοοτροπίες και κατάλοιπα του παρελθόντος που μας στοίχισαν πολυεπίπεδα. Γινόμαστε μια γροθιά και αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ομοψυχία και συννενόηση. Στήνουμε γραμμή άμυνας απέναντι στις κασσάνδρες, τους καλοθελητές και όποιους άλλους επιβουλεύονται όσα αγαπάμε.
Κάποιοι τόλμησαν, στα δύσκολα, να πουν ότι ο ΑΟΞ πέθανε. Τους αποδείξαμε ότι είχαν άδικο. Οφείλουμε να τους αποδείξουμε κι ότι θα επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ. Το χρωστάμε στην ιστορία μας, στ’ αδέρφια μας που δεν είναι πια εδώ και, πάνω απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους. Όπως λέει και το σύνθημα που γέννησαν αυτά τα πέτρινα χρόνια:
“Μου είπαν κάποτε πως θα πεθάνεις
πως από τη ζωή μου θα χαθείς
μα όσο ζω κανείς δεν θα σ’ αγγίξει
απ’ τον λαό σου θα αναστηθείς
μέρα και νύχτα καίει η φωτιά μας
ΔΗΜΟΚΡΙΤΕ ΕΣΥ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΚΑΝΕΙΣ”
Καλή χρονιά με υγεία και ΜΟΝΟ ΑΟΞ
Xanthifans
