ΜΝΗΜΗ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΑΜΟΙΡΙΔΗ

Το Δεκέμβριο εδώ και δεκατέσσερα χρόνια θυμάμαι το φίλο μου Φίλιππα Αμοιρίδη.

Όταν μάλιστα πλησιάζουν εκλογές, τον θυμάμαι ακόμη περισσότερο. Πολλοί θέλουν να τον ξεχνούν, να τον αγνοούν, να τον προσπερνούν. Αυτός όμως εκεί – τους περιμένει στη γωνία.

Τους κάνει πλάκα. Γιατί τον επικαλούνται ενώ τον αρνούνται – και το αντίθετο.

Ήταν χαρισματικός. Και θα πω γιατί. Γι’ αυτό εξάλλου τον θυμάμαι.

Ήμαστε φίλοι. Με τη Μαρία, τη γυναίκα του, συμμαθητές από το δημοτικό. Μου εμπιστεύθηκε τον Μπάμπη για μάθημα. Στο τυπογραφείο της ΑΣΕ και της ΣΕΒΑΘ φρόντισε τα βιβλία μου.

Μαζί στο Δήμο. Πάντοτε αντίπαλοι. Πάντοτε μαζί στον αγώνα για το καλό της Ξάνθης.

Άκουγα με καγχασμό κάποιους / κάποιες που έλεγαν «Ο Αμοιρίδης είναι αμόρφωτος χωριάτης», γιατί ήταν ουσιαστικά και μορφωμένος και κοσμοπολίτης. Τα πτυχία και η καταγωγή δεν σου δίνουν καμιά αξία, αν δεν τη διαθέτεις από μόνο σου.

Ο Φίλιππας είχε δύο βασικά προσόντα : άκουγε τον άλλο και ζητούσε τη βοήθεια όποιου νόμιζε ότι μπορούσε να συμβάλει στην προκοπή του τόπου. Δίπλα του κατάφερε να έχει όλες τις πτέρυγες του Δημοτικού συμβουλίου, γιατί όλοι κάτι έχουν να προσφέρουν.

Το 1995 λόγω ενός θέματος που έφερε σε αντιπαράθεση το Δήμο με τη ΦΕΞ ήρθαμε σε έντονη σύγκρουση. Είπα λέξεις που δε συνηθίζω. Είχαμε δίκιο και έγινε το σωστό. Ο Αμοιρίδης το εφάρμοσε – αντίθετα προς τις προτάσεις διάφορων κολάκων και καλοθελητών, που πάντοτε περιβάλλουν την εξουσία. Η φιλία μου με το Φίλιππα δυναμώθηκε και ο Δήμαρχος έγινε πιο δυνατός γιατί ακολούθησε το δρόμο του αληθούς και του δικαίου. Δεν κόλωσε μπροστά στην αντιπαράθεση – «εγώ είμαι Δήμαρχος – εγώ ξέρω – άρα εγώ έχω δίκιο». Ο Φίλιππος γυρνούσε με τα πόδια την πόλη και άκουγε με τα δικά του αφτιά, έβλεπε με τα δικά του μάτια την πόλη. Ο Δήμαρχος και η κάθε «εξουσία» είναι ξένη και παροδική. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όλοι/όλες που ασκούν μια εξουσία. Κυρίως όσοι φιλοδοξούν να αναλάβουν δημαρχιακή εξουσία. Έρχονται και παρέρχονται.

Οι πολίτες μπορούν να κάνουν λάθος εκτιμήσεις και επιλογές. Οι ηγέτες, όμως, πρέπει να θάβουν το προσωπικό τους εγώ και συμφέρον κάτω από το κοινό καλό. Αλλιώς δεν είναι ηγέτες, είναι έμποροι της εξουσίας. Ο Φίλιππας συχνά έλεγε τη φράση «Ο Δήμαρχος νομίζει…», είναι το αρχαίο «Δοκεί» – άλλο ο Αμοιρίδης και άλλο ο Δήμαρχος.

Αυτές τις μέρες που έφυγε από κοντά μας θυμάμαι το Φίλιππα, όταν βλέπω πού ταλαντεύεται η πόλη μας ενόψει των επερχόμενων εκλογών…

Αλίμονο, αν στις εκλογές λέμε «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ο Φίλιππος θα έψαχνε να βρει λύση όχι στα πρόσωπα που υπάρχουν μέσα το υπάρχον, αλλά μέσα στο απρόβλεπτο μέλλον.Ηγέτης είναι αυτός που νοιάζεται για τον εαυτό του όσο για τους άλλους – και φαίνεται, χωρίς να το δείχνει…

Να το λάβουν υπόψη. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει.