Φίλες και φίλοι,
Αγαπητοί μου Έμυ και Λεωνίδα,
εκλεκτοί παρουσιαστές,
αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες
Η νέα ποιητική κατάθεση από την Μαρία Μουσοπούλου
που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΣΠΑΝΙΔΗ,
είναι η τρίτη που αξιώθηκα να εκδώσω.
Προηγήθηκαν οι συλλογές:
ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ το 2014 και ΒΛΕΜΜΑ ΕΝΔΟΝ το 2019.
ΕΡΩΤΩΝ ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ λοιπόν.
Μια ανάσα λεκτικής διαφοράς.
Μία διαβρωτική ενστάλαξη όλο και μεγαλύτερης ποσότητας εκτυφλωτικού καλοκαιρινού φωτός που λειτουργεί καθαρά ηχητικά.
Η ποιήτρια, μας δίνει την αίσθηση ότι,
πριν ακόμα αρχίσει να χαράσσει τις πρώτες λέξεις της
στο λευκό χαρτί,
είχε αποφασίσει να συνθέσει το ποιητικό της υλικό μέσα
από μία εκούσια ή ακούσια αισθηματική αρχιτεκτονική.
Ακούσια όπως στην περίπτωση που οι άνθρωποι είναι μόνοι τους
και ψιθυρίζουν.
Ενώ Εκούσια στην περίπτωση όπου μόνο οι ερωτευμένοι
μιλούν δυνατά.
Υποσχέσεις του έρωτα αλλά
και διαψεύσεις απελευθερωτικών προσδοκιών
πίσω από τα λευκά σεντόνια
που άπλωσε ένας εσωτερικός εμφύλιος
και μια αυτοσαρκαστική αναίρεση.
«….Θάλασσα ολόκληρη
η προσμονή σου….
….Ξέρω ποτέ τι αναμένω;
Ποιόν αναμένω;
Ίσως αναμένω
ν’ αλλάξω στάση….»
Εμπειρίες και προσδοκίες
σε προσκλητήριο των καιρών,
με μία οργισμένη αισθητική προοπτική.
Ανατροπές της ροής των πραγμάτων
Και αλλαγές της ψυχικής διάθεσης,
συμβάλουν τελετουργικά στην ενηλικίωση
του καιρού της ποιήτριας.
«Ότι έχεις κάνει στη ζωή σου
μια χούφτα στάχτη
από το τζάκι της μνημοσύνης»
Η ποίηση αποτελεί για αυτήν το απαραίτητο διαπιστευτήριο απέναντι στα ερεθίσματα και τις προκλήσεις της καθημερινότητας,
Αλλά και συμβουλή καθώς δεν ζούμε δυο ζωές.
«Περπάτα
μα μη βιάζεσαι,
χάνεις την ζωή….»
Όμως και εξομολόγηση αυτογνωσίας
«Δεν με φοβίζω πλέον,
έμαθα να δαμάζω την καρδιά μου,
βόλτα μεγάλη
μέχρι τα κάγκελα»
Εδώ λοιπόν σε μια Ερώτων Απαύγασμα μεταιχμιακή στιγμή,
ο λόγος του υποκειμένου με την γλώσσα του νόστου,
αγκομαχά να περάσει μέσα από ναρκοπέδια
που όρισε ένας αμφίπλευρος καθρέφτης
στην βάση μιας ισχυρής βιωματικής εμπειρίας
«Δεν φοβάμαι τα χρόνια
που μαζεύονται σιγά
σιγά μες στο τσουβάλι.
Μόνο φοβάμαι την άμμο που τελειώνει»
Ο πειραματισμός της Μαρίας Μουσοπούλου
με διαφορετικές ποιητικές φόρμες,
αποκαλύπτει την βαθιά επιθυμία της
να βρει εκείνη την γλώσσα που θα επιτρέπει
την εμφάνιση νέων εκφραστικών δυνατοτήτων,
επιτρέποντας έτσι στον αναγνώστη να κινηθεί μέσα στον σεμνό απόηχο των στίχων της,
με την απόλυτη ελευθερία.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
