“ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ ΠΟΛΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙΣ”

Η λατρεία για την Ελληνική γλώσσα οδήγησε τη μάνα τεσσάρων παιδιών να πραγματοποιήσει το όνειρό της και από τα θρανία του Εσπερινού  Λυκείου Ξάνθης κατάφερε με πολλές αντικειμενικές δυσκολίες να βρεθεί στα φοιτητικά έδρανα της Φιλολογίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Οικογενειακοί λόγοι πάνω από αυτήν, μετά ο γάμος και τα παιδιά 4 τον αριθμό δεν της επέτρεψαν να συνεχίσει το σχολείο.

Η λατρεία για την Ελληνική γλώσσα οδήγησε τη μάνα τεσσάρων παιδιών να πραγματοποιήσει το όνειρό της και από τα θρανία του Εσπερινού  Λυκείου Ξάνθης κατάφερε με πολλές αντικειμενικές δυσκολίες να βρεθεί στα φοιτητικά έδρανα της Φιλολογίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Οικογενειακοί λόγοι πάνω από αυτήν, μετά ο γάμος και τα παιδιά 4 τον αριθμό δεν της επέτρεψαν να συνεχίσει το σχολείο. “Όταν πήρα την απόφαση να συνεχίσω το σχολείο στο Εσπερινό της Ξάνθης, η αντίδραση από την οικογένεια μου ήταν μεγάλη.

Η λατρεία για την Ελληνική γλώσσα οδήγησε τη μάνα τεσσάρων παιδιών να πραγματοποιήσει το όνειρό της και από τα θρανία του Εσπερινού  Λυκείου Ξάνθης κατάφερε με πολλές αντικειμενικές δυσκολίες να βρεθεί στα φοιτητικά έδρανα της Φιλολογίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Οικογενειακοί λόγοι πάνω από αυτήν, μετά ο γάμος και τα παιδιά 4 τον αριθμό δεν της επέτρεψαν να συνεχίσει το σχολείο. “Όταν πήρα την απόφαση να συνεχίσω το σχολείο στο Εσπερινό της Ξάνθης, η αντίδραση από την οικογένεια μου ήταν μεγάλη. Κυκλοφορούσαν έντονα οι φήμες ότι στο εσπερινό γινόταν αλητείες και αυτό φόβησε την οικογένεια μου και ιδιαίτερα τα παιδιά μου”.

Παρ όλα αυτά πήρε την απόφαση να πάει και με την στήριξη του διευθυντή του Εσπερινού Λυκείου, τον κ. Παπαθανασίου και της οικογένειας της, συνέχισε το σχολείο της.

Όσο για τις αλητείες που ακουγόταν εκείνη την περίοδο ο κ. Παπαθανασίου δεν επέτρεπε ούτε ποδήλατο να κυκλοφορεί μέσα στον προαύλιο χώρο του σχολείου. “Στα τέσσερα χρόνια που παρακολουθούσα τα μαθήματα στο Εσπερινό Λύκειο δεν συνέβει τίποτε σε σχέση με τις αλητείες και δεν έπσε τίποτα κακό  στην αντίληψη μου”.

Στην συνέχεια η κ. Καπράνη αναφέρει ότι για την ίδια, η αγάπη της που δεν τελείωσε το σχολείο δεν στέρεψε από τα παιδικά της χρόνια και έκανε την πρώτη λυκείου από την αρχή.

Συνέχισε την προσπάθεια της στις πανελλήνιες και παρ όλη την αγωνία και το άγχος της πέτυχε.

Με καμάρι μας μιλά για τα παιδιά της.“Ο μεγάλος είναι στα 24 με 25, ο μικρός 23 στα 24, η τρίτη έχει κλείσει τα δέκα και το στερνοπούλι στα οκτώ”.

Ποια η αίσθηση η μάνα να διαβάζει μαζί με τα παιδιά της;

“Το συναίσθημα είναι υπέροχο. Όταν και ο μικρός έδινε πανελλήνιες και ήρθε και μου ζήτησε να τον βοηθήσω στα μαθηματικά ή στα νέα ,ένιωθα ότι μπορώ να προσφέρω με την έννοια ότι εγω από τις γνώσεις που παίρνω, μπορώ να της δώσω, είτε είναι τα παιδιά μου, είτε όχι. Βοηθάς χωρίς το άγχος της άγνοιας και αυτή ήταν η πληρωμή των κόπων μου”.

 Πόσο βοήθησαν ή όχι τα παιδιά σε αυτή την προσπάθεια;

“Όχι πάντοτε θετικά. Πολλές φορές το βλέπουν ανταγωνιστικά ειδικά από τα μικρά. Ένοιωθαν ότι το σχολείο τους στερούσε την παρουσία μου και μου το έλεγαν”.

Σημείωσε ότι ο μεταξύ τους ανταγωνισμός επιδρούσε θετικά στα παιδιά και η φράση πολλές φορές ήταν: “Εντάξει μαμά όταν μεγαλώσω  θα το μάθω σαν και σένα”.

Τονίζει στη συνέχεια τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει λόγω των πολαπλών υποχρεώσεων απέναντι στην οικογένεια της. “Πολλές φορές όταν διάβαζα για τις Πανελλήνιες αναρωτήθηκα αν άξιζε αυτός ο κόπος. Πολλές φορές νόμιζα ότι το κεφάλι μου θα δυαλυθεί γιατί έπρεπε να κοιτάξω τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της οικογένειας, όμως σκεφτόμουν πώς αν τα παρατούσα εκείνη την ώρα, θα με στεναχωρούσε μία ζωή και έτσι αποφάσισα να συνεχίσω”

Πρωτοετής στην Κομοτηνή λοιπόν;

Πόσο εύκολο είναι μία μητέρα που έχει παιδιά στην ηλικία των συμφοιτητών σας  να τους νοιώθει σαν συμφοιτητές;

“Θα είναι και εύκολο και δύσκολο”

Πετύχατε κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, τι έχετε να πείτε στις μητέρες συνομίληκες σας;

“Να το κάνουν. Αν αυτό τους αρέσει και το αγαπούν να το κάνουν”.

Απαιτείται η στήριξη  της οικογένειας;

“Σαφώς και απαιτείται. Αν ο σύζυγος δεν αναλάμβανε τα ψώνια του σπιτιού, τη μεταφορά των παιδιών μας στα φροντιστήρια και διάφορες άλλες δουλειές, φυσικά δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτην την υποχρέωση. Τα ίδια τα παιδιά με στηρίξανε με το να κάνουν ησυχία προκειμένου να διαβάσω”

Εμείς να ευχηθούμε στην κυρία Βίκυ Καπράνη καλή δύναμη στο επόμενο μεγάλο βήμα της και γαλήνη και στήριξη από την οικογένεια της.

 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ