Η Δίψα Της Ψυχής για Ζωή Είναι Εδώ….
Γράφει ο Μιχάλης Σπανίδης
Πρωινό Τρίτης 8 του Δεκέμβρη εν έτη 2020.
Διασχίζω στην καρδιά της πανδημίας
το Κέντρο Της Πόλης-Αγοράς της Ξάνθης,
με χειροκίνητο δίκυκλο εμπορευματοφόρο,
για την αποστολή των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων.
με την συνδρομή συνεργάτιδος ταχυμεταφορικής υπηρεσίας, κατόπιν αυστηράς εντολής της Υπουργούς μας κυρίας Κεραμέως.
Παντού γύρω μου διακρίνω αρκετά από τα βλέμματα
των ζηλωτών-υποκριτών των δέκα εντολών,
οι οποίοι εξακολουθούν προκλητικά να σκουπίζουν
τα σάλια τους στο μεγάλο χαρτομάντιλο της Πόλης.
Ξάφνου μπροστά μου αδέκαστος κριτής,
ο καιρός του ευαγγελίου.
Η τιποτένια αρτιμελής ύπαρξή μου κονιορτοποιήθηκε
και γελοιοποιήθηκε για ακόμη μία φορά.
Μάρτυράς μου ο πολύ καλός συνοδοιπόρος Σταύρος,
στον οποίο και μόνο εξομολογήθηκα.
Ο ιδρώτας όλων των τάφων που αξιώθηκα να καντηλιάσω
με λούζει και με αποδομεί μπροστά στην εικόνα
του μεγαλείου της ψυχής.
Οι κινήσεις του με διαλύουν
πάνω στο ρίνγκ της ματαιοδοξίας μου,
όπως ο Κάσιους Κλέι πριν από πολλά χρόνια
τους αντιπάλους πυγμάχους.
Η ώρα της αποχώρησης μου από το γελοίο της Πόλης πλησιάζει.
Προσπάθησα να επιβιώσω πάνω σε όλες μου τις θύμησες.
Μακάρι να μπορούσα να απαλλάξω το ανθρώπινο άδικο
από της μοίρα το χάδι.
Απέτυχα.
Δίστασα.
Δεν τόλμησα.
Φοβήθηκα;
Ίσως.
Κι όμως ίσως να φοβήθηκα,
την Υπερηφάνεια του.
Δάκρυσα.
Υποκλίθηκα στη τιτάνια προσπάθεια της ψυχής,
να γευτεί έναν καφέ παρ’ όλο τα κινητικά υστερήματα
της σωματικής του φύσης.
Ξάπλωσε κυριολεκτικά πάνω στο παγκάκι,
βουτώντας το στόμα του πάνω στο πλαστικό κύπελλο,
που περιείχε το ζεστό ρόφημα,
πιέζοντας το αυτό,
με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πίδακες
που έλουζαν όλο του το πρόσωπο με το καυτό περιεχόμενο.
Η ώρα της ψυχής για ζωή είναι εδώ είπα.
Ορθώθηκε σε κάποια στιγμή, γλείφοντας τα χείλη του.
Ευχαριστώ την Μάνα Φύση(;)
Ή Τον Θεό(;),
που έκανε εμένα το τιποτένιο ύφασμα αυτής της Πόλης,
συνδαιτυμόνα υπόλογο της ζωής
σε αυτό το ανθρώπινο ισοδύναμο βίωμα.
Συνέχισα το διάβα μου για την ολοκλήρωση
του εμπορικού μου πάθους,
αγγίζοντας την γύμνια της ταπεινότητάς μου.
Ίσως η ώρα για τα στερνά μας λόγια
να μην είναι μακριά.
Με εκτίμηση
ΜιχάληςΣπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
