“Dum spiro spero…”

Κύριε Διευθυντά. Χαίρομαι που η επιστολή μου, έστω και κατ’ αυτόν τον τρόπο τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα, έδωσε ίσως ένα νέο ενδιαφέρον στην ξεχασμένη και χαμένη από πολλούς υπευθυνοανεύθυνους υπόθεση των συνεταιριστικών εταιρειών και γενικώς έδιωξε την άπνοια που υπήρχε επί μακρόν.

Κύριε Διευθυντά.

 Χαίρομαι που η επιστολή μου, έστω και κατ’ αυτόν τον τρόπο τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα, έδωσε ίσως ένα νέο ενδιαφέρον στην ξεχασμένη  και χαμένη από πολλούς υπευθυνοανεύθυνους υπόθεση των συνεταιριστικών εταιρειών και γενικώς έδιωξε την άπνοια που υπήρχε επί μακρόν.

Τα συνεταιριστικά λοιπόν εργοστάσια της περιοχής μας, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον της ζωής τους, ήταν ως γνωστόν ερωτεύσιμα και η κοινή γνώμη, την οποία εγώ προσωπικά πολύ υπολογίζω, πρώτα και πάνω απ’ όλα, ήταν φιλικότατα διακείμενη προς αυτά.

Το τέλος του Πλατωνικού έρωτα και η αιτία του διαζυγίου πιστεύω, που ακολούθησε μεταξύ της κοινής γνώμης και των εργοστασίων, ήταν πραγματικά οι χρηματοδοτήσεις και οι συχνοί δανεισμοί. Προσωπικά θέλω να δηλώσω, ξεκαθαρίζοντας τη θέση μου, που την έχω κάνει γνωστή και κατά το παρελθόν, ότι δεν είμαι θιασώτης των δανείων παρά μόνο όταν υπάρχει πραγματικός λόγος ύπαρξής τους, πράγμα το οποίο τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια και στην ιδιωτική μου ζωή.

Δε δύναμαι όμως να αποφύγω τον πειρασμό, να σας υπενθυμίσω ότι ο κρατικός κουρβανάς δε χρηματοδοτούσε μόνο τα συνεταιριστικά εργοστάσια αλλά και πολλές άλλες επιχειρήσεις, ιδιωτικές και μη. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά την Ολυμπιακή, που επί σειρά ετών γενναία χρηματοδοτήθηκε, όπως και οι ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρίες, αλλά επιτρέψτε μου κύριοι να θυμίσω, ότι ακόμη και τα πολιτικά κόμματα τυγχάνουν της μέριμνας αυτής, δηλαδή της οικονομικής ενίσχυσης από το ελληνικό δημόσιο.

Βέβαια, θα ήμουν το λιγότερο αφελής αν πίστευα και ισχυριζόμουν ότι θα πρέπει εσαεί ο ελληνικός λαός να πληρώνει τα σπασμένα… Σας δηλώνω λοιπόν προς πληροφόρησή σας ότι δε ζητάμε το χάρισμα των χρεών (η ΣΕΠΕΚ ήδη, στο μέτρο του δυνατού, κάνει αποπληρωμή παλαιών χρεών) παρά έναν διακανονισμό, ο οποίος θα απέβλεπε σ’ ένα δεκαετές πάγωμα των χρεών.

Ετσι θα εδίδετο στα εργοστάσια το δικαίωμα της αναδίπλωσης, της εμπορικής αντεπίθεσης και συγχρόνως, την πρόσκαιρη απομάκρυνση του χρέους, το οποίο λειτουργώντας ως θανάσιμος βρόγχος τείνει να τα καταπνίξει. Οι τεχνοκράτες όμως των Αθηνών, οι οποίοι λειτουργούν όταν πρόκειται για άλλους, πάντα ψυχρά, δε διαθέτουν όπως φαίνεται την απαραίτητη ευαισθησία για να δουν τα πράγματα και από άλλη οπτική γωνία.

Ισως έτσι ικανοποιούνται όταν βλέπουν τους εκάστοτε προέδρους των συνεταιριστικών εταιρειών να εκλιπαρούν για δάνεια και διακανονισμούς, λειτουργώντας κι αυτοί, πολλές φορές, κάτω από πολύ πίεση. Είναι γνωστό ότι οι υγιείς επιχειρήσεις στον ελλαδικό χώρο, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πρωτεύουσα θέση σε αυτές έχουν οι τράπεζες, οι οποίες πλουτίζουν υπερβολικά, απομυζώντας τον κόπο και το μόχθο του λαού, σε τέτοιο υπερβολικό σημείο, που στο παρελθόν ήταν αιτία επέμβασης της κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. 

Μία απ’ αυτές, συγκεκριμένα η Αγροτική Τράπεζα, η οποία διαθέτει ένα ικανό κομμάτι από την πίτα των μετοχών, αφού πήρε στο σύνολο την ακίνητη περιουσία των συνεταιριστικών εργοστασίων έναντι του χρέους, τώρα εναγωνίως κάνει προσπάθειες να τα ξεφορτωθεί και να τα πετάξει σαν στημένες λεμονόκουπες.

Επειδή πρώτος απ’ όλους εγώ, πιστεύω στη βιωσιμότητα των εργοστασίων, στο πρόσφατο παρελθόν, λίγο προ των εκλογών επισκέφθηκα με τους συνεργάτες μου όλους τους φορείς της πόλης, τον κύριο υπουργό, τους βουλευτές της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, το νομάρχη, τον πρόεδρο της ΝΟΔΕ και άλλους, στους οποίους καταθέσαμε τους προβληματισμούς μας αλλά και προτάσεις.

Ολοι έδειξαν κατανόηση, υποσχόμενοι ότι θα είναι στο πλευρό μας, όταν και εφόσον τους χρειαστούμε, λόγια δηλαδή που όλοι χρησιμοποιούμε από ευγένεια όταν κάποιος μας ζητάει κάτι. Στο εγγύς μέλλον βέβαια θα φανεί αν αυτά θα γίνουν και πράξη.

Σας καταθέτω λοιπόν, κύριε Διευθυντά, ότι υπάρχει δικαίωμα πίστης για θετική έκβαση γιατί θέλω να πιστεύω, ότι δε χάθηκαν όλα και ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, φθάνει να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας, να κατανοήσουμε και να πιστέψουμε σ’ αυτόν τον αγώνα. Οι φίλοι εργαζόμενοι και των άλλων αδελφών συνεταιριστικών εργοστασίων, θα πρέπει να αντιληφθούν τον κίνδυνο που λογχεύει και γι’ αυτούς, θα πρέπει δε ενωμένοι όλοι να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα, αφε’ ενός για επιβίωση των συνεταιριστικών εταιρειών και αφετέρου κυριολεκτικά για την άμεση λύση του βιοποριστικού τους προβλήματος.

Φρονώ ότι οι πιθανότητες έξωθεν βοήθειας, είναι μηδαμινές και τούτο οι εργαζόμενοι, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν και πάρουν τις τύχες στα χέρια τους τόσο πιο πολύ θα απομακρύνουν και τον κίνδυνο του λουκέτου.

Αγαπητοί φίλοι, ο απομηχανής Θεός, που έλυνε όλα τα προβλήματα κατά το παρελθόν, έχει μείνει στην αρχαία τραγωδία ή αν θέλετε έχει κλείσει οριστικά το σύγχρονο κύκλο του με τη μορφή των δανείων που εδόθησαν.

Σε κάθε περίπτωση, κύριε Διευθυντά, εμείς στη ΣΕΠΕΚ, ακόμη κι αν μείνουμε μόνοι μας, δε θα αποτελέσουμε εύκολη λεία και σε καμία περίπτωση δε θα παίξουμε το ρόλο της Ιφιγένειας, η οποία επίσης φρονώ, ότι έχει μείνει στην Αυλίδα. 

Ετσι λοιπόν, ζητώ τη βοήεθιά σας, γιατί πιστεύω στη μεγάλη δύναμη, τη γοητεία και την αμεσότητα του τύπου.

Κύριοι, θέλω να υπενθυμίσω ότι αν ο Ιησούς του Ναυί είχε τρεις μέρες περιθώριο να ρίξει τα τείχη της Ιεριχούς, εμείς δεν έχουμε ούτε τρεις ώρες. Επρεπε χθες, το αργότερο σήμερα, να τα ρίξουμε, κάνοντας όλοι μαζί, τη δική μας εργατική επανάσταση .

Dum spiro spero… Οσο ζω ελπίζω.

Κύριε Διευθυντά, σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την καταχώρηση του κειμένου, κρατώντας πάντα το δικαίωμα της επανατοποθέτησης. 

Καρασακαλίδης Βασίλειος