« Η ΧΡΥΣΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΗΣ ( ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ) ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ »

«Από την τρύπα αυτή κοιτάζαμε τον ουρανό.

 Και το πρωί πηγαίναμε στα δέντρα.

Εδώ γεννήθηκα.

Εδώ μεγάλωσα.

Λοιπόν αυτά μου χρειάζονται για την οργή μου και την περηφάνια μου.

Για να κρατήσω και να κρατηθώ.

Δεν έχω θεούς.

Και δεν φοβάμαι..»(Τάκης Σινόπουλος)

 

Πόσο φταίει ο μαθητής όταν η απόδοσή του είναι μέτρια και βαθμολογείται από τον  δάσκαλό του με άριστα;

Στο ΕΒΕ Ξάνθης εδώ και δέκα χρόνια σταμάτησε εντελώς κάθε κίνηση για το καλύτερο.

Ο μέσος όρος της μετριότητας αναγορεύθηκε σε ύψισ

«Από την τρύπα αυτή κοιτάζαμε τον ουρανό.

 Και το πρωί πηγαίναμε στα δέντρα.

Εδώ γεννήθηκα.

Εδώ μεγάλωσα.

Λοιπόν αυτά μου χρειάζονται για την οργή μου και την περηφάνια μου.

Για να κρατήσω και να κρατηθώ.

Δεν έχω θεούς.

Και δεν φοβάμαι..»(Τάκης Σινόπουλος)

 

Πόσο φταίει ο μαθητής όταν η απόδοσή του είναι μέτρια και βαθμολογείται από τον  δάσκαλό του με άριστα;

Στο ΕΒΕ Ξάνθης εδώ και δέκα χρόνια σταμάτησε εντελώς κάθε κίνηση για το καλύτερο.

Ο μέσος όρος της μετριότητας αναγορεύθηκε σε ύψιστο αγαθό.

Πριν δέκα χρόνια η ευτυχία έτρεχε από τα μπατζάκια τους.

Αποτέλεσμα: τώρα στην πόλη-αγορά να απομένουν ελάχιστα  ίχνη ζωής.

Αν είχαμε μια σοβαρή, διορατική διοίκηση  δεν θα κρυβόταν για μια δεκαετία πίσω από τις κομματικές αποτυχίες.

Θα έμπαινε μπροστά στην προσπάθεια να φτιάξουμε την δική μας πόλη-αγορά.

Γύρισαν την πόλη-αγορά στην εποχή των παγετώνων.

Αντί να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να βγάλουν την πόλη-αγορά από τον θανατηφόρο κατήφορο,

συνεχίζουν το πατριωτικό τους έργο να επιμένουν να διαχειρίζονται την σωτηρία μας.

Αν αγαπούσαν την πόλη-αγορά θα έκαναν το προφανές.

Θα χτυπούσαν την γροθιά  στο μαχαίρι.

Αλλά αυτό είναι έργο όχι για κατιμάδες….

Οι  ήρωες  της χρυσής δεκαετίας εγκλωβισμένοι σε μια πορεία ναρκοθετημένη από τις προσωπικές τους

ανεπάρκειες, έχουν την κύρια ευθύνη για τα αδιέξοδα, την αστάθμητη και προβληματική πλευρά της

καθημερινότητας της πόλης-αγοράς.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ του τίποτα.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ χωρίς αιδώ, χωρίς λογική, χωρίς κότσια.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ πλακώσανε τα θρεφτάρια και δεν άφησαν ούτε κόκκαλο.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ απόλυτης αδράνειας, αδιαφορίας και αναίδειας.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ αυθαιρεσίας και δεσποτείας.

ΔΕΚΑ ΧΡΌΝΙΑ αυταρχικού λαικισμού.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ να έχουν ανάγει σε τοπική υπεραξία ό,τι είναι στρογγυλό: μπάλα, στήθη και οπίσθια.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ «σούργελα» και «φραμπαλάδες» στα «χρυσοφόρα πόστα».

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ παρελθόν ομαδικής αλαζονείας, ραχάτι και αμπελοφιλοσοφία.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ προσκυνηματικού  τουρισμού με πανωφόρια Louis Vuitton, Prada…….άλλοτε στις φιλαρμονικές

                          των Βαλκανίων και άλλοτε στην μετα-οθωμανική κουλτούρα των γιαλαμάδων.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ παραμονής στην λογική τους,  rooms to let.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ παραμονής στην κυριαρχία των μετρίων.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ κυριαρχίας της απουσίας στρατηγικού σχεδιασμού για την πόλη-αγορά, σε εποχές γρήγορων

                          αλλαγών και πολλαπλών προκλήσεων.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ συμβιβασμός με την καταστροφή.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ παλινωδίες με διαδοχικό κατέβασμα του πήχη.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ αδυναμίας του φορέα να διαχειρισθεί το πρόβλημα της πόλης-αγοράς.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ αντί για μοχλός ανάπτυξης, παραμένει κακέκτυπο αντίγραφο του πολιτικού συστήματος.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ελλειμματικής ηγεσίας.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ λάθος άνθρωποι στο πηδάλιο.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ κραυγαλέες περιπτώσεις αναξιοκρατίας.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ πριγκιπικής νοοτροπίας.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ζαλισμένοι επιβάτες ενός αεροπλάνου που πέφτει.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ άνθρωποι του κομματικού σωλήνα και της οικογενειακής αυλής, εγνωσμένης ανικανότητας,

                           κάναν τον θεσμό οικογενειακή επιχείρηση, νοιαζόμενοι κυρίως για την δική τους επιβίωση.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ δεν κατάλαβαν ότι ο θεσμός δεν είναι στέγη των βολεμένων αλλά αποκούμπι των αδυνάτων.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ να ψελλίζουν φλυαρίες για το θεαθήναι.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ είδαν τον θεσμό σαν τόπο διακοπών, με αισθησιακή  πανίδα  και με γραφικούς ιθαγενείς.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ να βολτάρουν ανενόχλητοι στην ασυδοσία, υπό την σκέπη των κομματικών ασύλων.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ριψάσπιδες της διαβρωτικής μεταπολίτευσης, παρέδωσαν αμαχητί την πόλη-αγορά στους πρίγκιπες  

                          της υπαίθριας και στεγασμένης ανάπτυξης.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ και ξαναζητάν την συνδρομή των λύκων για να βάλει στη στάνη τα πρόβατα.       

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ξοδεύοντας ψέματα σαν μεθυσμένοι μούτσοι.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ανεπαίσθητων μετακινήσεων από την αφασία στην οργή και από την απελπισία στην κραυγή.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ πασαρέλα, όπου περίεργα πλάσματα, ανθρωποειδείς φιγούρες και αφηρημένα σώματα δημιούργησαν

                          μια νέα πραγματικότητα, αρκετά μακρινή από τους καθιερωμένους κανόνες ηθικής και τιμής

                          της πόλης-αγοράς.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ α-φυσικός κόσμος μέσα σε χώρο αυτιστικό και εγωπαθή.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ θρασύτητα του αμαθούς, με ζηλευτή συλλογή από θυμιατήρια.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ παρακεντέδες της εξουσιαστικής καμαρίλας.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ να ειρωνεύονται τον πολίτη, να περιγελάνε τον πατριωτισμό του, να περιφρονούν την νοημοσύνη του,   

                           και να του φορτώνουν για δικό του έγκλημα την ανοχή της δικής τους φαυλότητας.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ το αυτονόητο να είναι ακατόρθωτο στο νοητικό τους σύμπαν.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ καμαρωτό σημειωτόν.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ευτελή πρακτοράκια του μιμητισμού, της διευκόλυνσης αλλοδαπών συμφερόντων.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ηγούμενοι καινούργιων θνησιγενών κομματοπαρατάξεων, μετριότητες με αρρωστημένες

                         φιλοδοξίες.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ πεδίο μάχης τραγωδίας και κωμωδίας, σε ένα ιδιότυπο πολύτροπο θεατρικό έργο, όπου

                           η πρωτεύουσα είναι η αφετηρία και το τέλος.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ συνδυασμός της έκπτωσης, της αλαζονείας, της εμμονής, της υποκρισίας.

                           

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ και όμως η πόλη-αγορά αναπνέει ακόμη.

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΑΡΕΤΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ-ΑΓΟΡΑΣ

Η ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΜΠΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΚΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ

ΟΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΨΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Η ΒΛΑΚΕΙΑ, Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΚΝΗΡΙΑ,

Η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΛΟΠΗ.

Συνεχίζεται…..

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης

Ξάνθη 07/11/2011