Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Αιγαίο
Από πού προέρχονται οι κίνδυνοι για τη χώρα και το λαό μας;

Άρθρο του υποψήφιου βουλευτή του ΚΚΕ(μ-λ) στην Ξάνθη
Στέφανου Χατζησάββα

Σε ιδιαίτερα επικίνδυνα επίπεδα ανεβαίνει το θερμόμετρο στον Περσικό κόλπο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μπορεί ο Τραμπ να ακύρωσε «στο παρά πέντε» αεροπορική επίθεση εναντίον ιρανικών στόχων, ύστερα από την κατάρριψη αμερικανικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους, ωστόσο, προχώρησε σε νέες κυρώσεις και συνεχίζει την περίσφιξη της χώρας με ισχυρές ναυτικές και αεροπορικές στρατιωτικές δυνάμεις. Είναι φανερό ότι η αμερικάνικη υπερδύναμη κινείται στην κατεύθυνση της επέκτασης του πολέμου στον ευρύτερο χώρο της Μ. Ανατολής. Επιχειρεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες που συνάντησε στη Συρία από την ισχυροποίηση του βασικού της στρατηγικού ανταγωνιστή, της Ρωσίας. Συνεχίζει να σπέρνει τον όλεθρο επιδιώκοντας την παγκόσμια κυριαρχία.

Σ’ αυτόν τον καμβά κινούνται τα πράγματα και στην Ανατολική Μεσόγειο με τους υδρογονάνθρακες και την κυπριακή ΑΟΖ. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιδιώκει το γεωστρατηγικό και ενεργειακό έλεγχο της περιοχής. Στοχεύει στο να καταστήσει την Κύπρο ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Να ελέγξει την εξόρυξη και τους δρόμους μεταφοράς των ενεργειακών αποθεμάτων. Βασικός του στόχος, η απώθηση της Ρωσίας από την περιοχή, ο περιορισμός της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από αυτήν και η εξουδετέρωση των πλεονεκτημάτων της. Παράλληλος στόχος, η μεγέθυνση της ισχύος τους έναντι των ευρωπαίων «συμμάχων» τους. Απαραίτητη προϋπόθεση, η περεταίρω υποταγή εξαρτημένων χωρών (όπως η Ελλάδα) και κυρίως η άσκηση πίεσης στην Τουρκία για επανένταξή της στους στρατηγικούς του σχεδιασμούς. Έτσι Αμερικανοί και Ρώσοι ανταγωνιστές, Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» και τοπικές άρχουσες τάξεις ανακατεύονται σε ένα κουβάρι αντιπαραθέσεων και «συμμαχιών» με απροσδιόριστη τελική κατάληξη, που πάντως δεν προμηνύεται ευνοϊκή για τους λαούς.

Τη «δημοσιότητα κλέβει» τις τελευταίες ημέρες η επιχειρούμενη γεώτρηση από την Τουρκία «σε μια περιοχή την οποία αξιώνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη» -όπως «προσεκτικά» αναφέρει του Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ- και η έξοδος δεύτερου τουρκικού γεωτρύπανου στα βορειοανατολικά της Κύπρου. Μια ενέργεια σίγουρα προκλητική και απαράδεκτη, που -ιδιαίτερα αν περάσει στα νερά του Αιγαίου- φέρνει τον πόλεμο στην πόρτα μας!! Μια ενέργεια που δείχνει ότι η τουρκική αστική τάξη αρνείται να αποδεχτεί την «απομόνωση» με βάση και τους άξονες που έστησαν οι ΗΠΑ στην περιοχή (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ κλπ) και «παίζει όλα τα χαρτιά της» στη διαπραγμάτευση που εξελίσσεται ανάμεσα σ’ αυτή και τους αμερικανούς, ζητώντας ρόλο περιφερειακής δύναμης σε αναφορά με ότι εξελίσσεται σε Μέση Ανατολή και Αν. Μεσόγειο (απομόνωση Κούρδων, ζώνη ασφαλείας στη Συρία, πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ).
Ωστόσο αυτή η ανάγνωση (προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας) δεν είναι καν η μισή αλήθεια. Εάν περιοριστούμε μόνο σ’ αυτήν δεν μπορούμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα και να προσανατολίζουμε αναλόγως την πάλη μας. Γιατί η όλη αλήθεια (όπως λέμε η μεγάλη εικόνα) περιλαμβάνει τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την Αν. Μεσόγειο όπως συνοπτικά αναφέρθηκαν πιο πάνω, δηλαδή του ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και επιδιώξεις.

Περιλαμβάνει ακόμη και τη στάση της ελληνικής άρχουσας τάξης που μπλέκεται σ’ αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων που προαναφέραμε. Μπλέκεται γιατί θεωρεί ως ευκαιρία αναβάθμισης του ρόλου της την «ανυπακοή» (προς τους Δυτικούς) της Τουρκίας, και κυρίως γιατί την μπλέκουν οι μεγάλοι προστάτες της στα δικά τους «παιχνίδια», ενεργειακά, γεωστρατηγικά και πολεμικά. Και έτσι φτιάχνει τους άξονες με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και τη δικτατορία της Αιγύπτου και εκτελεί υπηρεσίες «κλεισίματος» εκκρεμών θεμάτων (Βόρεια Μακεδονία, Αλβανία κλπ) για να εξυπηρετήσει την επέκταση της επιρροής των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στα Βαλκάνια.

Καμαρώνει να λέει ότι δεν είναι επιτρεπτό να κανονίζουμε μόνοι μας την τύχη μας, αλλά πρέπει να «ανήκουμε» (σαν υποτακτικοί) στη Δύση. Γι αυτό εκχωρεί τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα της χώρας στους μεγαλύτερους φονιάδες του πλανήτη, τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Υπερηφανεύεται ότι είναι το καλό παιδί του ΝΑΤΟ υπερκαλύπτοντας τις απαιτήσεις του για στρατιωτικές δαπάνες. Και παράλληλα αυξάνει τον πλούτο της μέσα σε δύο χρόνια (2011-2013) κατά 20%, ενόσω το εργατικό εισόδημα μειώνεται κατά 30% στο διάστημα 2009-2015.

Και ύστερα από όλα αυτά απευθύνεται σε αμερικανούς (κυρίως) και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για να «εισπράξει» το αντίτιμο της υποταγής, έτοιμη για κάθε τυχοδιωκτισμό, ονοματίζοντας αυτή την πολιτική σαν «εθνικά αναγκαία και συμφέρουσα».

Μα, θα πει κανείς, δεν πρέπει κάπου να ακουμπήσουμε; Ας υποθέσουμε ότι πρέπει. Μόνο που αυτό το αποκούμπι βρίσκεται σε μια περίοδο πολεμικής επέλασης. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Υεμένη, Συρία είναι μερικές μόνο χώρες που ζήσανε και ζούνε τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της επέλασης. Ο κατάλογος είναι πολύ μεγαλύτερος και περιλαμβάνει χώρες που «τα είχαν ακουμπήσει» με τον έναν ή άλλο τρόπο στους ιμπεριαλιστές, για να εισπράξουν τελικά την «αγνωμοσύνη» τους. Γιατί αυτοί, οι ιμπεριαλιστές, αποδεικνύουν κάθε στιγμή ότι τους «φίλους» και τους «εχθρούς» τους τούς καθορίζουν και τους εναλλάσσουν με το κατά πόσο εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα, την τάση τους να κατακτούν χώρες, να τις κομματιάζουν και να ξεζουμίζουν τους λαούς τους.

Το αποδεικνύουν άλλωστε και οι πρόσφατες δηλώσεις του Τραμπ και το θερμό κλίμα της συνάντησής του με τον Ερντογάν –αυτόν, τον οποίο θεωρούν «ως μαύρο πρόβατο» του ΝΑΤΟ-. Το αποδεικνύει και η στάση της ΕΕ, που το μόνο που ζητά είναι νέοι όροι διαπραγμάτευσης και σχέσεων με το καθεστώς Ερντογάν.
Βεβαίως η αστική «μας» τάξη ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση. Εξαρτημένη, υποτελής στον ιμπεριαλισμό και συνάμα τυχοδιωκτική, συνεχίζει να οδηγεί το λαό σε επικίνδυνα μονοπάτια. Αυτά τα μονοπάτια βάδισαν και θα συνεχίσουν να βαδίζουν με ομοψυχία όλα τα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ).

Το ζητούμενο επομένως είναι, πού προσανατολίζεται η αριστερά, ποιόν δρόμο προσπαθεί να ανοίξει για το λαό μας. Αυτόν της υπόκλισης στα λεγόμενα «εθνικά συμφέροντα» που απορρέουν από τη θέληση του ιμπεριαλισμού και της άρχουσας τάξης, ή το δρόμο της ανάπτυξης ενός λαϊκού κινήματος που θα στοχεύει στην αποτροπή οποιασδήποτε εμπλοκής σε πολεμικές περιπέτειες, και επομένως στην εναντίωση σε κάθε ενέργεια που τις φέρνει πιο κοντά; Αυτόν που περιορίζει την αντιπαράθεση στην «επιθετικότητα» των γειτόνων, ή αυτόν που εναντιώνεται και «στη δικιά μας επιθετικότητα» και πάνω απ’ όλα στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών, που είναι οι πραγματικοί εμπρηστές του πολέμου; Το δρόμο της διάσπασης και του αλληλοσπαραγμού των λαών ή αυτόν της αλληλεγγύης και του κοινού τους αγώνα ενάντια στους κοινούς εχθρούς, για το κοινό ειρηνικό τους μέλλον; Το δρόμο τους εθνικιστικού μίσους ή αυτόν της αδελφοσύνης και της λαϊκής διεθνιστικής ενότητας; Τελικά, το δρόμο της υποταγής, ή το δρόμο της αντίστασης, της λαϊκής οργάνωσης, της λαϊκής πάλης; Αυτόν, που είναι απαραίτητος για να βάλουν οι λαοί φρένο στην καταστροφή και τον όλεθρο.

Ξάνθη 2/7/2019