«Μικρά Διονυσιακά»

Φιλόκαλοι του Λόγου μας Φιλόκαλοι της Πράξης μας.

Αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες.

Αγαπητοί οικοδεσπότες του Καφεποτείου ΦΙΛΟΙΣΤΡΟΝ.

Οι Εκδόσεις ΣΠΑΝΙΔΗ μπαίνοντας στο 27ο έτος

της λειτουργίας τους καθώς

και στο 21ο της εκδοτικής τους πορείας,

έχουν σήμερα την τιμή να παρουσιάζουν εδώ μπροστά σας

την 195η εκδοτική τους πρόταση.

Μετά το «Επτά Σπόνδυλοι του Έρωτος» το 1999 και τον «Αυτόματο Γεφυροπλάστιγξ» το 2002,

βρισκόμαστε σήμερα μαζί εδώ για τα «Μικρά Διονυσιακά». Μία ανθολογία από το σύνολο του ποιητικού έργου

Φιλόκαλοι του Λόγου μας Φιλόκαλοι της Πράξης μας.

Αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες.

Αγαπητοί οικοδεσπότες του Καφεποτείου ΦΙΛΟΙΣΤΡΟΝ.

Οι Εκδόσεις ΣΠΑΝΙΔΗ μπαίνοντας στο 27ο έτος

της λειτουργίας τους καθώς

και στο 21ο της εκδοτικής τους πορείας,

έχουν σήμερα την τιμή να παρουσιάζουν εδώ μπροστά σας

την 195η εκδοτική τους πρόταση.

Μετά το «Επτά Σπόνδυλοι του Έρωτος» το 1999 και τον «Αυτόματο Γεφυροπλάστιγξ» το 2002,

βρισκόμαστε σήμερα μαζί εδώ για τα «Μικρά Διονυσιακά». Μία ανθολογία από το σύνολο του ποιητικού έργου

του Κώστα Ταβουλτσίδη,

που συνοδεύετε από ψηφιακό οπτικό δίσκο

και η οποία στηρίχθηκε στην ευγενική χορηγία

του Δήμου Τοπείρου.

«18 χρονών επέλεξα συνειδητά ότι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο στην ζωή μου, είναι να γίνω ποιητής.

Πάνε κι όλας 24 χρόνια και τις συνέπειες αυτής της επιλογής μου τις πλήρωσα και τις πληρώνω πολύ ακριβά»

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο κοινός γεωμετρικός τόπος

του εκδότη και του ποιητή.

Αυτό το κοινό  πληρώσαμε και πληρώνουμε πολύ ακριβά, εδώ και χρόνια σε αυτήν την Πόλη.

Και ξέρετε γιατί;

Γιατί ο Κώστας και εγώ δεν βάλαμε χαλκά στο φρόνημά μας.

 

ΜΙΚΡΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑ

 

Ο Ποιητής με έναν μικρό πρόλογο εξηγεί την σχέση του

με την ποίηση και εισάγει τον αναγνώστη στην θεματική του.

 

 

 

«Σε έναν νέο ποιητή με υποσυνείδητες μνήμες, που αναδύεται με εκρήξεις φωτός μέσα από αρχέγονες μήτρες, όπως όλοι οι αληθινοί ποιητές, αξίζει να αφιερωθούν οι στίχοι του Μαγιακόφσκι:

Πάσχω από καλοήθη μετατόπιση καρδιάς σ’ όλο μου το σώμα.

 

Η Μοίρα σφραγίζει το κούτελο των ποιητών με έρωτα.

 Γιατί η ποίηση είναι έρως.

Αυτά έγραφε η Ελένη Δημητριάδου-Εφραιμίδου

στις 15 Ιουλίου του 1999 στο προλογικό σημείωμα στην πρώτη εκδοτική εμφάνιση του ποιητή «Επτά Σπόνδυλοι τουΈρωτος»

 

Ο ξενιτεμένος της επιστροφής, νεαρός ποιητής,

 ζητάει το δικαίωμα στην ομιλούσα απουσία.  

Η εμπειρία του εγώ μηδενίζεται καθώς συνεχίζει να αναζητά την αυθυπέρβασή του.

Στο τελείωμα  μιας εποχής όπου απουσιάζει

το κινητό της επικοινωνίας υπέρ της μοναξιάς

και το διαδίκτυο της μοναχικής συνεύρεσης, ο νεαρός ποιητής ελεύθερος από οποιαδήποτε αγκύλωση αυτοεπιβεβαίωσης, εκφέρει τον λόγο της αυτοανάλυσής του.

 Η μοναξιά του αρσενικού συνομιλεί με την αγωνία της καβαφικής επίδρασης.

 

«Αφέθηκα στα νερά, ανίκανος να αντιδράσω

Ένας σωρός από καλώδια γυμνά και ηλεκτρισμένα

Και έγινα αγωγός βουβός

μεταφοράς αισθημάτων και εμπειριών ποικίλων

έτσι την ζωή μου όρισα να περάσω

για μια ποίηση μαβιά

σαν από στίχο ποιητή Αλεξανδρινού βγαλμένη»

(Επτά σπόνδυλοι του έρωτος, 1999)

 

 

 

 

 

 

Ο βιωματικός του πυρήνας είναι τόσο ισχυρός

που τον θέτει μπροστά σε καίρια προβλήματα,

της ιστορίας και της ποιητικής παράδοσης:

«Την επομένη ματαίως περιμέναμε ευνοϊκό άνεμο

 και καθότι ο βασιλιάς δεν είχε κόρη να θυσιάσει,

θυσιαστήκαμε εμείς για το κοινό καλό.

Ατυχής έμπνευση βέβαια,

η εγκατάλειψη του καλού χωρίς κοινό,

βορά στα νύχια των πεσόντων σε πελάγη ευτυχίας»

(Αυτόματος Γεφυροπλάστιγξ, 2002)

 

Τα βιώματά του και ο τρόπος με τον οποίο εισπράττει

τα εξωτερικά δεδομένα τον εμποδίζουν να παραμείνει αμετακίνητος στην θαυμαστή μνήμη της εποχής που τον σημάδεψε ανεξίτηλα:

«Κρατάω του δάσους την γαλήνη,

μέσα στο δάσος,

κάτω απ΄ την σελήνη.

Και ακόμη κρατάω,

την μάνητα του αέρα

που κυβερνά την θάλασσα,

μέσα στην σκοτεινιά

και την φοβέρα»(Άναξ,2007)

 

 

 

 

 

 

 

Στα αχανή βάθη όπου έμαθε να βυθίζεται

προκειμένου να ανασύρει από αυτά τα τιμαλφή της ψυχής του, η αθωότητά του ενεργοποίησε απρόσμενες απελευθερωτικές εικόνες:

«Βαδίζει και αδειάζουνε

τους δρόμους οι διαβάτες

μιλάει και ανθίζουνε

λουλούδια όλες οι στράτες»(Η Έλιξ, 2016)

 

 

 

Ο Κώστας διδαγμένος και ενδυναμωμένος από τον ρεαλισμό της προσωπικής του ζωής,

Ατενίζει έναν άλλο κόσμο άπλετα φωτεινό,

όπου το φως είναι συνώνυμο της πραγματικής του ελευθερίας:

«Έχω μια φυσική απέχθεια

προς τους εκπροσώπους

τους αντιπροσώπους

τους αντ’ αυτού

και τους εξ ονόματος

τους υπεράνω

και τους νταβατζήδες.

Είμαι βαθιά ένθεος.

Πλήρης θεοτήτων.

Βρίσκω το θείο παντού

Παντού

και εντός μου και εκτός μου»(Η Σφίγξ 2017)

 

 

 

 

 

 

 

Στο ταξίδι του αυτό και στην αγωνιώδη του προσπάθεια

να αντισταθεί στην φθορά

αρνείται πεισματικά να συμφιλιωθεί με τον φόβο,

στρέφοντας το ποιητικό του πρόσωπο με επάρκεια, σύνεση

και ευαισθησία στην αναζήτηση

της πραγματικής άσπιλης ομορφιάς:

«Όμως να εδώ,

σε αυτήν την σελίδα,

κάτι λέει ότι πλησιάζει ο καιρός

που θα κλείσει ο βαρύς

του πένθους κύκλος»(Ανορθογραφία, 2019)

 

 

Εδώ λοιπόν,

σε μία Πόλη ναυαγισμένη στα ρηχά της ντροπής,

με τις σκιές να πληθαίνουν από τις απουσίες

ο Ποιητής είναι ένας αέρας που παραμορφώνει την ακινησία, ένα ωστικό κύμα που δονεί τα ναρκωτικά φυλλώματα

 

Με εκτίμηση

Ο Εκδότης

Μιχάλης Σπανίδης