Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Ο φιλόλογος και συγγραφέας Θανάσης Μουσόπουλος (γενν. 1949) ανήκει στη γενιά το ’70 .

Ο φιλόλογος και συγγραφέας Θανάσης Μουσόπουλος (γενν. 1949) ανήκει στη γενιά το ’70 . Εκτός από τα δοκίμια και τις μελέτες επιδόθηκε και στην ποίηση.

 

Από το 1978 ως σήμερα ο Θανάσης Μουσόπουλος έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές :

 

– Ο ήλιος σκιάδιο, ποιήματα 1967 – 1977, 1978

– Διοίκηση αλλοτρίων, ποιήματα 1970 – 1981, 1982

– Οιακισμοί, ποιήματα 1980 – 1983, 1990

– Άδηλες σχέσεις, ποιήματα 1986 – 1996, 2000

 

– Μετεφηβικές Γεωγραφίες, με εξώφυλλο Χρυσόστομου Μουσμουλίδη – περιέχει 34 σύγχρονα ποιήματα

και

– Δρόμοι Ελλήνων, με εξώφυλλο Νίκου Κρυωνίδη – περιέχει τέσσερις ποιητικές συνθέσεις στο πρώτο μέρος και 23 μεταφράσεις αρχαιοελληνικών ποιημάτων στο δεύτερο.

 

Ανέκδοτες ποιητικές συλλογές :

– Περίπατος με στίχους σε κήπους μυστικούς (νεανική ποίηση, 2007)

– Ανακουφιστικό τρίγωνο, ποιήματα 2004 – 2010

 

Όπως σημείωσε ό ίδιος σε κείμενό του του 2003 ( 19 – 11- 2003) :

“Για τις μεγάλες ώρες ο καθένας έχει τη δική του κατάθεση, όπως μπορεί. Το πολυτεχνείο και τα γεγονότα του 1973 δεν είναι μόνο η 17η Νοέμβρη, είναι ένα κορυφαίο σύνολο γεγονότων που τριάντα χρόνια τώρα περιβάλλει τη Νεοελληνική πραγματικότητα, από το ‘Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται’ ως το ‘Ο αγώνας τώρα εξαργυρώνεται'”.

Τα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας είναι γεμάτα αγώνες και θυσίες. Στην ποίηση του Θανάση Μουσόπουλου υπάρχουν ποιήματα και αποσπάσματα για την αγωνιστικότητα των Ελλήνων διαχρονικά – άρα επίκαιρα. Κάποια παραδείγματα :

 

– Κάθε μέρα να γιορτάζουμε την Ελληνική Ιστορία

Γιατί είναι ιστορία ανθρώπων, καθημερινών.

 

– Σήμερα το Ο Χ Ι

Αύριο το Ο Χ Ι

Πάντοτε το Ο Χ Ι

ο λαός.

 

Κάποια ποιήματα προσεγγίζουν από πολλές πλευρές την αγωνιστικότητα :

 

– Σ’ ευχαριστώ ζωή

Που μου ‘δωσες την ευκαιρία

Να μετανιώνω

Τρεις φορές τη μέρα,

Μετά το φαγητό.

 

– Άλλος έτσι

Άλλος αλλιώς

Όλοι πεθαίνουν

 

Εσύ τι κάνεις

Στη ζωή

 

– Από τους λίγους

Στους πολλούς

Απ’ τους πολλούς

Στον ένα.

Κι’ απ’ την αρχή –

Μ’ ολάνοιχτες πληγές

Μ’ ολάνοιχτες καρδιές.

 

– Ψάξε στη βιβλιογραφία την πλούσια,

Να βρεις κι άλλους νεκρούς που θα γεννηθούν

Αύριο και μεθαύριο στον κόσμο:

Υποψιάζομαι ότι οι κήποι,

 τα νεκροταφεία μας δηλαδή,

Ότι είναι γεμάτα από τέτοιες μορφές υπάρξεως…

 

Θα δούμε ποιήματα του Θανάση Μουσόπουλου που σχετίζονται με τον αγώνα του Πολυτεχνείου.

 

Από την πρώτη συλλογή “Ο ήλιος σκιάδιο” (έκδ. 1978,

με ποιήματα 1967 – 1977):

 

– Ανύποπτα χαμένος

Θαμένος στις δάφνες κάτω

Ένωσες την καρδιά σου

Με τα χέρια του Σολωμού και του Κάλβου

Για να γραφεί το καινούριο θούριο

“για τη χαμένη τη γενιά του 73”,

Αν και πολύς ο κίνδυνος να γυρι-

στεί και σήριαλ…

 

– Όταν δεν είχαμε ψωμί

Για το ψωμί μιλούσαμε

Όταν δεν είχαμε χαρά

 

Τη χαρά κυνηγούσαμε.

Τώρα φυλακισμένοι

Ανάμεσα σε τόνους ψωμί

Κι ανάμεσα σε ποτάμια χαρά

Φυλακισμένοι δεν αναζητούμε

Τη λεφτεριά μας.

 

– Δεν βγήκα σήμερα έξω

Και πού να πάω

Μ’ αυτή την πληγή στο στήθος

Όλοι θα με κοιτάζουν

Μπορεί να πέσεις κάτω και νεκρός

Μπορεί να γίνεις ήρωας

Απ’ αυτή την ασήμαντη πληγή.

 

Εσύ γι’ άλλες πληγές πολέμησες

Κι αυτές δεν φαίνονται

Γιατί δεν βλέπουν τέτοιες πληγές

Οι άνθρωποι.

 

Ένα ραγισμένο κέλυφος ελπίδας

Δεν κάνει ήρωες, για τους ανθρώπους

Μόνο μια στο στήθος πληγή.

 

– Μέσα στο τρόλεϋ,

Που μεταφέρει τους –

Μαθητές κι εργάτες –

Ανθρώπους,

Το δάκρυ μιας γηραιάς

Κυρίας

Και το δάκρυ μιας γηραιάς

Δεσποινίδας,

Το δάκρυ τους

Γηρασμένο κι αυτό μαζί τους,

Είναι τόσο γλυκό

Για τους φοιτητές,

Που στο κατάστρωμα,

– ιερή του τρόλεϋ δίοδο –

της οδού, δείχνουν τις

αληθινές διαστάσεις …

 

– Μόνο λαός απόμεινε

Με στάμνες δάκρυα

Κι ελπίδες στην καρδιά

Για να κλάψουν,

Καινούριους ήρωες.

 

Και ένα απόσπασμα από τη συλλογή “Δρόμοι Ελλήνων”

– ΒΛΕΜΜΑ ΗΡΩΩΝ

………………………………

Ο τοίχος,

Τα ματωμένα πέλματά σου.

Ο τοίχος,

 

Πήρε τον ήχο των φράσεων.

Ο τοίχος,

Πανί, σημαία, φλάμπουρο.

 

Τιμή σε σένα Ελλάδα,

Ορθοί που πέφτουν οι νεκροί σου,

Ορμώντας απ’ την καρδιά βαθιά,

Να σκορπίσουν κομμάτια ήλιο στο διάστημα.

 

Η ποίηση του Θανάση Μουσόπουλου αναφέρεται στην ελληνική ιστορία, χωρίς την παραμικρή διάθεση πατριδοκαπηλείας.

 

Το τρίγωνο

Το τετράγωνο

Το πεντάγωνο

Έχουν όριο ένα πλαίσιο

Από καθορισμένες πλευρές.

 

Γιατί να έχω ακαθόριστο μήκος χεριών;

Κατά το πυθαγόρειο θεώρημα,

Έχω το μήκος

 

Της απέναντι πλευράς, του διπλανού μου.

 

Η αγωνιστικότητα είναι το μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής παρουσίας εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια.

 

“Αν κάποτε σημαία δείτε να κυματίζει,

Το ξέρω πως θα ειδοποιήσετε το 100

Ή των Πρώτων Αντικοινωνικών Βοηθειών,

Για να προλάβετε επανάσταση

Κατά του καθεστώτος των κονταριών”.

Οι σημαίες γεννούν αγέρα και θύελλα,

Τα κοντάρια τίποτα…

 

Από την ίδια συλλογή ένα τελευταίο ποίημα :

Καλότυχος που, στο δρόμο,

Φυλακές θα συναντήσεις

Και “γεια σου!”

Θα σου πουν

Τα παλικάρια από μέσα,

Στους τοίχους γαντζωμένοι.

Καλότυχος, αν, από μέσα,

Γαντζωμένος

Στης φυλακής τους τοίχους,

Μπορέσεις

Ένα “γεια σου!”

Να πεις σ’ αυτόν που περιμένει

Κάτι πια κι από σένα.

Ή μέσα,

Ή έξω:

Καλότυχος, τον ήλιο που θα δεις

Να λάμπει

Ρόδινο.

Καλότυχος, ή μέσα, είτε έξω…

 

Ξάνθη Νοέμβρης 2011