Περιβάλλον και ανάπτυξη άλλο ένα χαμένο τρένο για την Ξάνθη
Μιλώντας για την βιοποικιλότητα ανέφερε πώς αυτό που γίνεται στα σχολεία είναι πολύ σοβαρή δουλειά. Κάθε χρόνο πάνω από 120 τμήματα υλοποιούν προγράμματα τρίμηνης διάρκειας για το περιβάλλον, μέσα στο περιβάλλον και μέσα στο σχολείο.
Μιλώντας για την βιοποικιλότητα ανέφερε πώς αυτό που γίνεται στα σχολεία είναι πολύ σοβαρή δουλειά. Κάθε χρόνο πάνω από 120 τμήματα υλοποιούν προγράμματα τρίμηνης διάρκειας για το περιβάλλον, μέσα στο περιβάλλον και μέσα στο σχολείο.
“Δεν είναι μάθημα, είναι μία σειρά δράσεων των παιδιών που ανήκουν στο φυσικό κόσμο και όλο αυτό γίνεται με πολύ μεθοδικό τρόπο και τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να ανιχνεύσουν την βιοποικιλότητα της περιοχής μας και χωρίς υπερβολή είναι μοναδική στην Ευρώπη. Θα πρέπει στο μέλλον αυτή η γενιά να ρίξει γέφυρες ανάμεσα στο περιβάλλον και την οικονομία”.
χαρακτηρίζει την περιοχή μας ως ένα φυσικό μουσείο ζωντανής κληρονομιάς, όπου δυστυχώς το στοίχημα της αξιοποίησης χάθηκε και σαν περιοχή δεν είμασταν σε θέση να το αξιοποιήσουμε με το σωστό τρόπο.
Με αυτές τις προσπάθειες που γίνονται, συνεχίζει, δίνεται η δυνατότητα στα παιδιά να τα καταφέρουν καλύτερα εκεί που οι μεγάλοι δεν τα κατάφεραν.
“Στο τι φταίει που φτάσαμε εδώ” απαντά λέγοντας “πώς δεν είναι μόνο θέμα ευθύνης των γενεών, φταίμε όλοι. Ο καθένας προσωπικά ανεχτήκαμε πράγματα, κυρίως το πολιτικό προσωπικό με τους μύθους που καλλιέργησε όλα αυτά τα χρόνια και φταίει κυρίως ότι στηριχτήκαμε σε μία απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ όλα αυτά τα χρόνια με πρόταγμα να απορροφηθούν τα χρήματα και όχι να απορροφηθούν σωστά”.
Ένοιωσε πολύ άσχημα όταν οι ευρωπαίοι συνάδελφοι του, σε συνέδριο στην Χρυσούπολη παρουσίαζαν τα δικά τους φτωχά οικοσυστήματα και τη φροντίδα που επιδείκνυαν για αυτά και δυστυχώς στον αντίποδα τόνιζαν την ανεπάρκεια μας και την ολιγωρία μας. “Δεν είμαστε συνυπεύθυνοι στον ίδιο βαθμό”.
Τι γίνεται σήμερα;
“Ότι έγινε έγινε. Μέχρι σήμερα, αποδειχθήκαμε ανήμποροι ή ανεπαρκείς να διαχειριστούμε επ ωφελεία της κοινωνίας τα οικοσυστήματα μας. Ελπίζω ότι οι νέοι που ακολουθούν να μπορέσουν να διαχειριστούν καλύτερα, αυτό που εμείς δεν καταφέραμε. Έχουμε μία εξαιρετική γενιά που βγαίνει από τα Πανεπιστήμια και είναι κρίμα να την αφήνουμε στη γωνιά.
Αν αυτά τα παιδιά εμπνευστούν από εμάς και με μία πολιτική ηγεσία που θα τραβήξει μπροστά για να μπορέσουμε να δουλέψουμε και να προβάλλουμε όλη αυτή την βιοποικιλότητα και να την συμπλέξουμε με την τοπική παραγωγή πρωτογενών προϊόντων, ποιοτικών προϊόντων και καλή προώθηση στο εξωτερικό, τότε μπορούμε να κερδίσουμε το στοίχημα.
Σας λέω ένα παράδειγμα. Πριν από είκοσι χρόνια σε συνέδριο της Παρανέστιας περιοχής γερμανικό πανεπιστήμιο πρότεινε την επανεισαγωγή του νεροβούβαλου. Τα ζώα αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να συνυπάρχουν με τον υγροβιότοπο.
Πρότειναν λοιπόν το κρέας αυτό από τα ζώα της ελευθέρας βοσκής να συσκευάζεται από τη ΣΕΠΕΚ και να στέλνεται στις αγορές βιολογικών προϊόντων της Γερμανίας. Δεν κάναμε τίποτε.
Η ΣΕΠΕΚ έκλεισε, χάσαμε μία ευκαιρία. Φανταστείτε όλο αυτό το πράγμα αν γινόταν και ξεσπούσε το σκάνδαλο, όπως και ξέσπασε με τις τρελές αγελάδες, τι κομμάτι της αγοράς θα κερδίζαμε”
Αυτές ήταν οι κουβέντες που είπαμε με έναν άνθρωπο και εκπαιδευτικό που αγαπά αυτό που κάνει και σέβεται τη φύση, αλλά παράλληλα προσπαθεί να αναδείξει πώς με την αγάπη μας προς αυτή, η ίδια θα μας ανταμείψει.
ΑΠ
