“Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ”

Όσο κι αν παράξενο, όσο κι αν ανατρεπτικό ακουστεί, εξ’ υπαρχής νοιώθω την υποχρέωση να σας πω, ότι αποποιούμαι τον προσδιορισμό μου ως εκπροσώπου κόμματος. Υιοθετώ, όμως, απολύτως τον τίτλο, τον χαρακτηρισμό, την περιγραφή, αν θέλετε, του απλού πολίτη που ζητά, αγωνιά, επιθυμεί, επιδιώκει την ειρήνη στον πολυτάραχο κόσμο μας.

Όσο κι αν παράξενο, όσο κι αν ανατρεπτικό ακουστεί, εξ'
υπαρχής νοιώθω την υποχρέωση να σας πω, ότι αποποιούμαι τον προσδιορισμό μου ως
εκπροσώπου κόμματος. Υιοθετώ, όμως, απολύτως τον τίτλο, τον χαρακτηρισμό, την
περιγραφή, αν θέλετε, του απλού πολίτη που ζητά, αγωνιά, επιθυμεί, επιδιώκει την
ειρήνη στον πολυτάραχο κόσμο μας. Στην κατανόησή σας, αλλά και στη βαθιά σας,
όπως πιστεύω, επιθυμία-προσδοκία, θα αναζητήσω το καταφύγιο για μια σύντομη
αναφορά στην αξία της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, στη σημασία των Αμφικτυονιών, στην
πεμπτουσία του Αθλητισμού, αρχές που ενώνουν κι αποτελούν το πρώτο μα και
τελευταίο οχυρό του ανθρώπινου πολιτισμού, της ζωής, της δημιουργίας.

Αποποιούμενος, λοιπόν, τον χαρακτηρισμό του εκπροσώπου
κόμματος, όπως κι εσείς είμαι βέβαιος ότι αποποιείστε τις ιδιότητες εκπροσώπων
κομμάτων ή φορέων, σας καλώ να ενδυθούμε τη Σωκράτεια παραίνεση:

"Δεν είμαι μονάχα πολίτης της Αθήνας. Είμαι ταυτόχρονα και
πολίτης του κόσμου." Ό,τι δηλαδή ακριβώς είμαστε όλοι εμείς εδώ οι ολίγοι. Ό,τι
είναι ακριβώς και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη.

Αυτοί που απουσιάζουν, γιατί απλά δεν μπορούν να
παρευρίσκονται, να είναι εδώ, να είναι μαζί μας.

Με παραμύθια μεγαλώσαμε. Με παραμύθια πορευόμαστε τις
κακοτράχαλες διαδρομές της ζωής. Με τα παραμύθια που προσδοκούν και προσβλέπουν
στο καλό, πορευόμαστε.

Πάμε λοιπόν.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια εποχή που μπορούσε κανείς
να μετρήσει στην Αθήνα περισσότερα αγάλματα παρά κατοίκους.

Ήταν τότε που ο ποιητής της εποχής έβαλε στο στόμα ενός
δρομέα νικητή στα Ίσθμια τον ύμνο τον αφιερωμένο στη θεά Αρτέμιδα. Και την
υμνούσε:

"Εσύ μόνο Άρτεμις, θεά των κυνηγών, ασημομάτα αδελφή του
Φοίβου, εσύ και μόνο πρόσταξες στο χέρι μου ν' ανθίσει τούτη 'δω η δάφνη. Εσύ,
που μέσα από κάμπους, δάση και βουνά δίνεις στα πόδια περισσότερη σβελτάδα, στα
πνευμόνια περισσότερη πνοή και βάφεις σφυριλατώντας δρομείς για τους αγώνες".

Έτσι λοιπόν ο Αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα εντάσσεται μέσα
στο σύνολο της κοινωνικής ζωής και αποτελεί άρρηκτο κομμάτι της παιδείας των
ανθρώπων.

Άλλωστε έτσι μόνο μπορεί κανείς να κατανοήσει, γιατί η
κοινωνική πειθαρχία και η υπεύθυνη ελευθερία είναι πρωτογενείς δυνάμεις της
δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Η ανθρώπινη ελευθερία είναι απολύτως
συναρτόμενη με την ανθρώπινη ευθύνη. Τον σεβασμό δηλαδή αλλά και την υπεράσπιση
των δικαιωμάτων του άλλου.

Δεν είναι δε διόλου τυχαίο ότι οι νέοι της εποχής εκείνης
οι οποίοι έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποστήθιζαν στην Αθήνα τους
Ιαμβικούς στίχους του νομοθέτη Σόλωνα:

"όσους πάνω στη γη βογκούσανε για τη σκληρή δουλεία και
τρέμανε μπρος στον αφέντη τους, τους έκανα ανεξάρτητους. Μάρτυράς μου η θεά
Μητέρα, η μαύρη γη που της ξερίζωσα τα οροθέσια, αυτή η γη που ήταν πρωτύτερα
υπόδουλη και από δω και πέρα χάρη σε μένα είναι ελεύθερη".

Μπροστά λοιπόν από την όποια ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά
και πίσω απ' αυτήν, καιροφυλακτεί ο γραπτός και ο άγραφος νόμος που ζητά
δικαιοσύνη.

Και τι λέει;

Το απλό: να σεβόμαστε να δικαιώματα του άλλου ως να
επρόκειτο για να δικά μας δικαιώματα.

Δυστυχώς όμως, ως συμβαίνει, το μέτρο, ο σεβασμός, η ευθύνη
και τα καθήκοντα απέναντι στις ανθρώπινες βασικές αρχές χάθηκαν και τότε.

Δυστυχώς, η αλαζονεία, η απληστία, η επιθυμία για την
εξουσία τύφλωσαν. Όπως ακριβώς κατά περιόδους συνέβη στις χιλιόχρονες διαδρομές
της ιστορίας. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

Οι άνθρωποι έρμαιοι των αμαρτωλών τους επιθυμιών
παραγνώρισαν, περιφρόνησαν, ξέχασαν και ξεστράτισαν.

Ώσπου ο χρησμός του μαντείου των Δελφών τους ξανάδειξε το
δρόμο. Τους τον επέβαλε.

Όπως μόνο η ιστορική νομοτέλεια μπορεί να επιτάσσει.

Έριδες, πόλεμοι, θάνατοι και καταστροφές μάστιζαν τις
πόλεις-κράτη της Ελλάδας.

Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Ρώτησαν την ιέρεια.

Και κείνη επιτακτικά με τον απαιτούμενο δωρικό στόμφο
πρόσταξε: "Ολυμπιακόν αγώνα ανανεώσασθε".

Κι έτσι απ' το 776π.Χ. στην Ολυμπία ξεκίνησαν κατά μίαν
ερμηνεία του μύθου οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Μύθος λοιπόν και παραμύθι συντέριαξαν απόλυτα με την
παναθρώπινη προσδοκία η οποία στις μέρες μας ορθώνεται ως επιταγή και καθήκον.

Ειρήνη. Ειρήνη. Υπερασπιστείτε την ειρήνη.

Μετά την αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896
στην Αθήνα κι ενώ κινδύνεψαν αργότερα από την εμπορευματοποίηση και τις εθνικές
σκοπιμότητες εκλήθη και πάλι η Αθήνα να δώσει το ακριβές περιεχόμενο και τη
σημασία τους το 1906. Είναι η εποχή που και ο Άγγελος Σικελιανός με την Εύα
ξεκινούν τις Αμφικτυονίες στους Δελφούς. Προσδοκία και επιδίωξη για μια
ανθρωπότητα που θα επιτρέπει στους κατοίκους όλου του κόσμου να διαβιούν εν
ειρήνη και να δημιουργούν. Χαρακτηριστικά στο Πνευματικό εμβατήριο του Άγγελου
Σικελιανού αναφέρεται:

"γαλήνη και ειρήνη, πέρα απ' την έκσταση την καλοσύνη και η
κατανόηση που τη συντροφεύανε ήτανε θείες…

και τώρα πια η πηγή ξεχείλισε μπροστά μου και έσκυψα και
ήπια ο προαιώνια διψασμένος τη ζωή και την ειρήνη".

Η πατρίδα μας και τα άτρωτα διαχρονικά της πνευματικά
μηνύματα ιδού λοιπόν που είναι και κληρονομιά μας, αλλά και η κληρονομιά των
παιδιών όλου του κόσμου.

Δεν έχουμε επιλογές. Είναι σαφές ότι στην ταυτότητά μας από
αύριο και στις δεκαετίες που έρχονται θα είναι σφραγισμένη και υπογεγραμμένη με
όρκο ζωής η δήλωσή μας: "Εμείς οι πολίτες του κόσμου ζητάμε την ειρήνη. Αρχή; Οι
Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, με πρώτο μας αίτημα και επιδίωξη την Ολυμπιακή
Εκεχειρία".

Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί δεν μπορεί να αρνηθεί το
γεγονός ότι εδώ σ' αυτή την πόλη, σε λίγους μήνες, θα συναντηθούν "σμάρια νέων
άσπρων, μαύρων, κίτρινων" απ' όλες τις γωνιές του κόσμου για να ζητήσουν μέσα
από τους Αγώνες την ανάγκη των λαών όλης της γης να ζήσουν ειρηνικά κι
αδελφωμένα. Το αύριο των κυβερνητών, το σήμερα των ονείρων, δηλαδή οι νέοι όλου
του κόσμου θα πρέπει να νοιώσουν και να είναι οι ιερείς των Αμφικτυονιών.

Συμμεριζόμεθα απολύτως, το φόβο και τις επιφυλάξεις όλων
όσοι υποστηρίζουν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες αν δεν έχουν ήδη εκφυλιστεί, ωστόσο
κινδυνεύουν να παρακμάσουν, να εκφυλιστούν να χαθούν στο χρόνο γιατί έχουν
πληγεί ή κινδυνεύουν να πληγούν περαιτέρω από την εμπορευματοποίηση, το
ντόπινγκ και τα κρατικά-εθνικά, πολιτικά-οικονομικά συμφέροντα.

Όμως, ακριβώς αυτή η παραδοχή μας βαραίνει και μας
υποχρεώνει, ώστε να αντιτάξουμε τη δικιά μας πρόταση, το δικό μας περιεχόμενο
έτσι όπως πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι το δίπολο του Αθλητισμού με τον
Πολιτισμό.

Το πιο μεγάλο χρέος, να εμπνεύσουμε τις νέες γενιές στο
πανανθρώπινο περιεχόμενο των Ολυμπιακών Αγώνων.