Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Η χώρα μας βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της Μεταπολίτευσης. Από σήμερα Πέμπτη, με την ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών, μέχρι την Κυριακή 23 Οκτωβρίου, στη Σύνοδο Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών, κρίνονται όλα.
Η χώρα μας βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της Μεταπολίτευσης. Από σήμερα Πέμπτη, με την ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών, μέχρι την Κυριακή 23 Οκτωβρίου, στη Σύνοδο Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών, κρίνονται όλα. Για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες καλούνται να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις για:
- Την οριστική λύση στο Ελληνικό πρόβλημα, που απειλεί με μετάδοση της κρίσης χρέους σε ολόκληρη την Ευρώπη.
- Την ευρωπαϊκή απάντηση στη συστημική κρίση χρέους των κρατών – μελών της Ε.Ε., που συνιστά απειλή για την παγκόσμια οικονομία.
Εξίσου κρίσιμη θα είναι η 23 Οκτωβρίου κι αν ακόμη δεν ληφθούν οριστικές αποφάσεις, όπως διαμηνύει η Γερμανία. Στην περίπτωση αυτή οι ευρωπαίοι ηγέτες θα επιβεβαιώσουν τους φόβους ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Η αδράνεια και η αναποφασιστικότητα συνιστούν απειλή για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η σωτηρία όμως της χώρας δεν πρόκειται να προέλθει από τους εταίρους μας. Εμείς, οφείλουμε να αποδείξουμε ότι θέλουμε και μπορούμε να σωθούμε.
Η κρίσιμη ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο ρίχνει, για μια ακόμη φορά, το βάρος της ευθύνης για τη σωτηρία της χώρας στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, δοκιμάζοντας τις αντοχές της.
ΚΡΙΣΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ
Η Ελλάδα βρίσκεται σε περιδίνηση στο μάτι του κυκλώνα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ξεκίνησε με την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Οδήγησε στην σημερινή κρίση χρέους των κρατών, περιλαμβανομένων ακόμη των ΗΠΑ. Για να εξελιχθεί σε θανάσιμη μονομαχία ανάμεσα στα Κράτη και τις αγορές, με αιχμή τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Πρόκειται, αναμφίβολα για νέα κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η αποτυχία του υπερ-κρατισμού της δεκαετίας του 80, οδήγησε στην αντίστροφη κατεύθυνση. Η λύση για όλα τα προβλήματα θεωρήθηκε η ελεύθερη αγορά. Χωρίς κανόνες και χωρίς ελέγχους. Η ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς είναι αυτή που έχει οδηγήσει στην σημερινή κρίση του καπιταλισμού. Όχι όμως και στην κατάρρευσή του. Όπως φαντασιώνονται οι τελευταίοι, παγκοσμίως, εναπομείναντες θιασώτες του υπαρκτού σοσιαλισμού, στη χώρα μας. Ο καπιταλισμός τρέφεται από τις κρίσεις του. Είναι η κοινή διαπίστωση διανοητών, από τον Μαρξ μέχρι τον Σουμπέτερ.
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ
Στις παγκόσμιες προκλήσεις δεν χωρούν εθνικές λύσεις. Την εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, της πληροφορίας, ακόμη και της εργασίας, ήρθε η ώρα να παγκοσμιοποιηθεί και η πολιτική. Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για την Ε.Ε. Η νομισματική ενοποίηση επιβάλλει και οικονομική ενοποίηση. Απαιτεί περισσότερη και βαθύτερη Ευρώπη. Ο Ζακ Ντελόρ και άλλες ευρωπαϊκές προσωπικότητες καλούν τις πολιτικές ηγεσίες να ξυπνήσουν. Τις καλούν να αντιληφθούν ότι μια πραγματική ενοποίηση της Ευρώπης αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για την έξοδο από την σημερινή κρίση διακυβέρνησης.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες, χωρίς ευρωπαϊκό όραμα, εγκλωβισμένοι σε εθνικές και εκλογικές σκοπιμότητες αντιδρούν καθυστερημένα και άτολμα. Ο ευρωπαϊκός τύπος τους κατηγορεί «μας κυβερνούν παιδάκια», την ώρα που παίζεται η ίδια η τύχη της Ευρώπης.
Το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό.
ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΕΣ
Η διεθνής κρίση δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να αποτελέσει άλλοθι για τις δικές μας ευθύνες. Αυτές που μας οδήγησαν στο μάτι του κυκλώνα και γίναμε η Ευρωπαϊκή εξαίρεση. Κράτος, κόμματα και πολίτες επιλέξαμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητες μας. Διαμορφώσαμε μια πλαστή ευημερία, με δανεικά. Ακόμη, σπαταλήσαμε τον πακτωλό των ευρωπαϊκών πόρων που εισρέουν, εδώ και 30 χρόνια, σε επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις και ρεμούλες, αντί να βελτιώσουμε τις παραγωγικές υποδομές μας, σε εθνικό και ατομικό επίπεδο. Βαφτίσαμε τον καταναλωτισμό ανάπτυξη και οδηγήσαμε τη χώρα σε παραγωγική αποσύνθεση. Φτάσαμε στο κατάντημα να εισάγουμε σκόρδα από την Κίνα, πασατέμπο από την Τουρκία και πατάτες από την Κύπρο. Έτσι η Ελλάδα κατέληξε να εμφανίζει το υψηλότερο δημόσιο χρέος, το μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα, και, ταυτόχρονα, τη χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα και την ασθενέστερη παραγωγική βάση, από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Γίναμε ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης. Η κρίση που βιώνουμε είναι η βίαιη προσγείωση μας στην οδυνηρή πραγματικότητα. Είναι το αποτέλεσμα του λαϊκισμού, του κομματισμού και του κρατισμού που, με μικρά διαλείμματα, κυριάρχησαν τα τελευταία 30 χρόνια στη δημόσια ζωή της χώρας. Αυτές είναι οι αιτίες του γιγαντισμού του κράτους, της αναποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης, της ιλιγγιώδους αύξησης των κρατικών δαπανών και της γενικευμένης διαφθοράς. Σήμερα καλούμεθα να πληρώσουμε το λογαριασμό.
«ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;»
Οι πολίτες οργισμένοι ζητούν να μάθουν «ποιος φταίει;». Αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους. Οι «αγανακτισμένοι» δείχνουν τη Βουλή και τους πολιτικούς. Ξεχνούν ότι κάθε κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Είναι ο καθρέφτης της. Στη δημοκρατία ουδείς ανεύθυνος. Έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης. Η πολιτική ηγεσία έχει ασφαλώς τις μεγαλύτερες. Ακολουθούν τα ΜΜΕ που επενδύουν στο λαϊκισμό και την ανευθυνότητα. Ευθύνες όμως έχουν και οι πολίτες. Γιατί είναι αυτοί που επιλέγουν την εκάστοτε ηγεσία. Κυρίως δε ευθύνονται για τα κριτήρια, με την οποία την επιλέγουν. Οι υποσχέσεις ότι το «πάρτι με τα δανεικά» θα συνεχισθεί ήταν το κριτήριο που βάραινε περισσότερο στην επιλογή κομμάτων και προσώπων. Τα «κυβερνητικά» προγράμματα ήταν, κατά κανόνα, πλειοδοσία υποσχέσεων. Ο ένας ηγέτης διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν». Ενώ γνώριζε ότι τα ταμεία ήσαν άδεια. Ο άλλος καθησύχαζε ότι «η οικονομία είναι θωρακισμένη απέναντι στη διεθνή κρίση», μολονότι ο αρμόδιος Υπουργός του τον είχε ενημερώσει για τον εκτροχιασμό των ελλειμμάτων. Και οι δύο εκώφευσαν στην προειδοποίηση του Κώστα Σημίτη, από το 2008, ότι «έτσι όπως πάμε οδεύουμε προς το Δ.Ν.Τ.». Η Αριστερά, ως συνήθως, καταργεί το πρόβλημα: «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε». Η σημερινή «παλαβή» Αριστερά απαιτεί να διατηρηθεί η σημερινή πλαστή ευημερία και ταυτόχρονα να φύγουμε από την Ε.Ε. και να επιστρέψουμε στη δραχμή.
Το πινγκ – πονγκ της μετακύλισης των ευθυνών ανάμεσα σε πολιτικούς, ΜΜΕ και πολίτες δεν οδηγεί πουθενά. Δεν είναι μόνο αδιέξοδο είναι και επικίνδυνο. Απειλεί να ανοίξει τους ασκούς του αιόλου. Με ωφελημένες πάντοτε τις δυνάμεις της ανωμαλίας και της ανομίας. Με ζημιωμένους πάντα τους πολίτες. Κι αυτό που σήμερα προέχει είναι η αναζήτηση της εξόδου από την κρίση και όχι της εισόδου στο τρελοκομείο του κοινωνικού κανιβαλισμού.
ΚΡΙΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το τοξικό μείγμα ανευθυνότητας και λαϊκισμού που εκπορεύεται από το κομματικό σύστημα και διαχέεται από την πλειοψηφία των ΜΜΕ σε ολόκληρη την κοινωνία οδήγησε στην σημερινή καθολική κρίση. Κυριαρχεί η οικονομική πτυχή, γιατί οι συνέπειες της γίνονται αμέσως αισθητές. Η κρίση είναι βαθύτερη. Είναι κρίση πολιτισμική. Είναι κρίση θεσμών και αξιών. Είναι πρωτίστως κρίση πολιτική.
Ρόλος της Πολιτικής είναι η δημιουργία στους πολίτες αισθήματος ασφάλειας, εμπιστοσύνης κι ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Οι πολίτες σήμερα βιώνουν ακριβώς τα αντίθετα. Το πολιτικό σύστημα εμφανίζει συμπτώματα ανίατου αυτισμού. Αδυνατεί να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα. Συνεχίζει να ζει στο κομματικό μικρόκοσμο, ενώ τα πάντα γύρω του έχουν αλλάξει. Δεξιά και Αριστερά αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Την ώρα που η χώρα πορεύεται ακάθεκτη προς τη χρεοκοπία και η κοινωνία προς την εξαθλίωση, αρνούνται την συνεννόηση και την συναίνεση, προϋποθέσεις απαραίτητες για την έξοδο από την κρίση. Ζητούν εκλογές. Όχι για να εφαρμόσουν μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Αλλά για να κεφαλαιοποιήσουν τα συγκυριακά κομματικά τους οφέλη. Επενδύουν, μαζί με τους κερδοσκόπους των C.D.S., στη χρεοκοπία της χώρας. Η ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός ανταγωνίζονται την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου.
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑ
Η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά επιχειρεί, μέσα στο κλίμα σύγχυσης, από τις οδυνηρές επιπτώσεις της κρίσης, την παραγραφή των ευθυνών της διακυβέρνησης Καραμανλή για το δημοσιονομικό, αλλά και ηθικό εκτροχιασμό. Η αποστρατεία όλων των κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών της περιόδου εκείνης αποτελεί πλήρη ομολογία και απόδειξη ενοχής. Σήμερα εμφανίζεται έτοιμη να σώσει τη χώρα. Όπως ο εμπρηστής που συμμετέχει στο σβήσιμο της πυρκαγιάς που ο ίδιος προκάλεσε.
Ο Α. Σαμαράς αποδεικνύει ότι παραμένει πιστός στον εαυτό του. Επενδύει στο λαϊκιστικό μαξιμαλισμό και υπόσχεται έξοδο από την κρίση με … παροχές. Υποτάσσει το εθνικό συμφέρον στις προσωπικές του επιδιώξεις. Είναι ο ίδιος που επένδυσε πολιτικά στις εθνικιστικές ψυχώσεις των Ελλήνων για το όνομα της Μακεδονίας. Είναι ο κυρίως υπεύθυνος γιατί η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία της σύνθετης ονομασίας που της πρόσφερε το «πακέτο Πινέϊρο». Ο εμφανιζόμενος σήμερα ως δεινός διαπραγματευτής είναι ο ίδιος που, ως Υπουργός Εξωτερικών, προσυπέγραψε το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Χωρίς να προβάλει την παραμικρή ελληνική διεκδίκηση, χάνοντας ιστορική ευκαιρία. Και εν αγνοία του τότε Πρωθυπουργού. Είναι προπαντός ο ίδιος που προκάλεσε την πτώση της Κυβέρνησης της παράταξης, που σήμερα ηγείται. Όχι για να αποτρέψει βλάβη εθνικών συμφερόντων. Αλλά για να αποτραπεί η εφαρμογή του νόμου για την αποκρατικοποίηση του Ο.Τ.Ε. Υποκρίνεται ότι τάχα η εμμονή στις θέσεις του είναι η αιτία της εντεκάχρονης «εξορίας» του από τη Ν.Δ. Η αλήθεια είναι ότι, πέτυχε την πολιτική του νεκρανάσταση, κάνοντας χρήση της πολιτικής αμνηστίας, που του πρόσφερε η Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή. Ο «ασυμβίβαστος» ως προς τις θέσεις του δεν είχε πρόβλημα να συμμετάσχει σε Κυβέρνηση που είχε υιοθετήσει τη σύνθετη ονομασία των Σκοπίων και είχε αποκρατικοποιήσει τον Ο.Τ.Ε. Ευαγγελίζεται νέα μεταπολίτευση, μέσα από την ανακύκλωση υλικών της λαϊκιστικής δεξιάς, του εθνικιστικού «ΔΙΚΤΥΟ 21» και της αλήστου μνήμης Πολιτικής Άνοιξης. Αναδεικνύει σε κορυφαίο στέλεχος του ηγετικού του πυρήνα περιθωριακό στέλεχος του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Δεν κατηγορώ τον κ. Σαμαρά. Είχε πολύ νωρίς αποκαλύψει και το μέτρο των δυνατοτήτων του και τις επιδιώξεις του. Κατηγορώ όλους εκείνους που, ενώ εμφανίζονται ως θεματοφύλακες των υποθηκών του ιδρυτή της Ν.Δ., δεν δίστασαν να παραδώσουν την ιστορική παράταξη του Κων/νου Καραμανλή στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του Αντώνη Σαμαρά.
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Το ΚΚΕ της κυρίας Παπαρήγα έχει υιοθετήσει τη στρατηγική της εξαθλίωσης. Με τον συνδικαλιστικό του βραχίονα, το ΠΑΜΕ, εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία, προκειμένου να πλήξει ζωτικούς τομείς της οικονομίας, όπως τουρισμό, ναυτιλία κλπ. Υποκινώντας καταστρεπτικές απεργίες έχει ουσιαστική συμβολή στην αποβιομηχάνιση της χώρας και την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας. Κορυφαίο παράδειγμα η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος. Οδηγεί συνειδητά χιλιάδες εργαζομένους στην ανεργία, για να εμφανισθεί στην συνέχεια ως προστάτης τους. Με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» δηλαδή το «δίκιο» του ΚΚΕ, υποδηλώνει απερίφραστα την περιφρόνηση του στον κοινοβουλευτισμό, τη δημοκρατία και την νομιμότητα. Προσβάλλει το παγκόσμιο μνημείο της Ανθρωπότητας, την Ακρόπολη, υψώνοντας συνθήματα με το σφυροδρέπανο. Υποκινεί καταλήψεις σε Υπουργεία, Δήμους, Πανεπιστήμια και Σχολεία. Προκειμένου να αποδιοργανώσει και να εξευτελίσει το σύστημα διακυβέρνησης και διοίκησης της χώρας. Πολιορκεί τη Βουλή επιδιώκοντας να τρομοκρατήσει τους βουλευτές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα επενδύει στη στρατηγική του χάους. Συναγελαζόμενος με τους ακροδεξιούς της «Χρυσής Αυγής» φαντασιώνεται την μετατροπή της Πλατείας Συντάγματος σε Πλατεία Ταχρίρ. Όχι εναντίον δικτατορίας, αλλά εναντίον της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού. «Να καεί το μπ…. η Βουλή» είναι το κυρίαρχο σύνθημα. Προσφέρει κάλυψη στα «τάγματα εφόδου» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των αναρχικών, που, διαλύουν τα Πανεπιστήμια, καταστρέφουν το εμπορικό κέντρο της Αθήνας, λεηλατούν καταστήματα και ιδιωτικές περιουσίες. Οραματίζεται την συγκρότηση ενός νέου ΕΑΜ και προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί το λάθος της Βάρκιζας.
Η Αριστερά και με τις δύο εκδοχές της, καθημερινά, αποδεικνύει ότι δεν έχει απαλλαγεί από το σύνδρομο της ήττας του εμφυλίου. Η Αριστερά του δημοκρατικού διαλόγου και των κοινωνικών οραμάτων της εποχής του Ηλιού, του Κύρκου, ακόμη και του Φλωράκη, έχει μεταλλαχθεί σε Αριστερά της βίας, της ανομίας, του μίσους και του τραμπουκισμού. Στον κακέκτυπο αριστερό λόγο η ανομία ονομάστηκε δημοκρατικός αγώνας., η ισοπέδωση λαϊκή διεκδίκηση, η περιφρόνηση των νόμων «επαναστατική ανυπακοή». «Και ο Μουσολίνι ήταν θιασώτης των κινημάτων ανυπακοής», θύμισε στην ανιστόρητη Αριστερά ο Λ. Κύρκος, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει. Η δράση των στελεχών της στο Κοινοβούλιο, στα Συνδικάτα, στα Πανεπιστήμια και στα Σχολεία ξεπερνά εκείνη των ακροδεξιών της μετεμφυλιακής περιόδου. Υπερασπίζεται τις πιο αδίσταχτες συντεχνίες του δημόσιου τομέα στο λυσσαλέο αγώνα τους να διατηρήσουν προκλητικά προνόμια, που απέκτησαν εκβιάζοντας τις εκάστοτε κυβερνήσεις, με όμηρο την κοινωνία. Η αριστερά των λαϊκών αγωνιστών του παρελθόντος έχει εκφυλισθεί σε μια συντεχνία κρατικοδίαιτων και κομματικοδίαιτων στελεχών. Σε κρίσιμες στιγμές για τη χώρα η Αριστερά υπερέβαινε τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές κι επιτελούσε το πατριωτικό της καθήκον. Ο Ν. Ζαχαριάδης – που πρόσφατα το ΚΚΕ «αποκατέστησε» – από τις φυλακές του Μανιαδάκη, με επιστολή του, «πρόσφερε την ανεπιφύλακτη συνδρομή του στον εθνικό αγώνα». Σήμερα, ενώ η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της κατάρρευσης και της εξαθλίωσης, η Αριστερά σπρώχνει τη χώρα στην άβυσσο της χρεοκοπίας.
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ
Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη είναι το προϊόν της βαθειάς πολιτικής κρίσης και της παρακμής των κομμάτων της Μεταπολίτευσης. Διεκδικώντας την τρίτη θέση, μετά τα δύο κόμματα εξουσίας, προειδοποιεί για το πού μπορεί να οδηγηθεί ένας λαός απογοητευμένος από την δημοκρατική του εκπροσώπηση. Υπενθυμίζω στην Αριστερά ότι στη Γαλλία το σημαντικότερο ποσοστό των ψηφοφόρων του ΛΕΠΕΝ και της κόρης του προέρχεται από τις τάξεις της Αριστεράς. Προκαλεί θλίψη, η διαπίστωση ότι ο Αρχηγός του ΛΑΟΣ εμφανίζεται, στα μάτια της κοινής γνώμης, περισσότερο σοβαρός και υπεύθυνος από την υπόλοιπη πολιτική ηγεσία.
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ
Άφησα τελευταίες τις ευθύνες της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, γιατί είναι και οι μεγαλύτερες. Βρέθηκε αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων 50 χρόνων, εντελώς ανυποψίαστη και ανέτοιμη. Έπειτα από δύο χρόνια, αποδεικνύεται ανεπαρκής, αμφίθυμη, αναποτελεσματική. Σε κάθε περίπτωση αναξιόπιστη και ως προς τους εξουθενωμένους πολίτες και ως προς τους απαυδισμένους εταίρους μας. Η αναποτελεσματικότητά της επιβαρύνει με πρόσθετο κόστος την προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Η αναξιοπιστία της δημιουργεί την πεποίθηση ότι οι θυσίες πάνε χαμένες.
Δεν αμφισβητώ ότι ορισμένα στελέχη της καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες. Είναι όμως οι προσπάθειες τους «σαν των Τρώων». Παραφράζοντας τον ποιητή «κομμάτι παίρνουν επάνω τους κι αρχίζουν να χουν θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και τους σταματά …». Κι αυτό το κάτι δεν είναι ο Αχιλλέας. Είναι η διαλυμένη δημόσια διοίκηση. Είναι το κρατικοδίαιτο και κομματικοδίαιτο συνδικαλιστικό ΠΑΣΟΚ. Είναι η ανεπάρκεια και η απραξία των υπόλοιπων στελεχών.
Όπως οφείλω να εξάρω τις αντοχές και το αίσθημα ευθύνης της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ. Σηκώνει στους ώμους της διπλό φορτίο. Και τη στήριξη αναγκαίων, αλλά οδυνηρών μέτρων και τα λάθη της κυβέρνησης. Χωρίς να ευθύνονται ούτε για τα πρώτα ούτε για τα δεύτερα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν μετατραπεί σε αλεξικέραυνο της δικαιολογημένης λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά και της υποκινούμενης, «λαϊκής αγανάκτησης».
Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ
Δύο είναι οι βασικές αιτίες της κυβερνητικής αποτυχίας:
Πρώτον, η αναντιστοιχία ανάμεσα στη διαπίστωση του ίδιου του Πρωθυπουργού ότι «η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο» και των συμβατικών κυβερνητικών σχημάτων, με τα οποία επέλεξε να δώσει τη μάχη. Το πολυάριθμο, ανομοιογενές και με προκλητικά στοιχεία φοβορτισμού, αρχικό κυβερνητικό σχήμα έδινε περισσότερο την εντύπωση σχολικής εκδρομής παρά πολεμικής κυβέρνησης μάχης. Υπουργοί, που δεν είχαν περάσει ούτε απ’ έξω από τα Υπουργεία τους, ανέλαβαν τη διοίκησή τους, σε περίοδο κρίσης. Αρχάριοι αναβάτες της εξουσίας επιχείρησαν να μάθουν ιππασία πάνω σε αφηνιασμένα άλογα. Ήταν θέμα χρόνου η κατακρήμνισή τους.
Ο Πρωθυπουργός, όταν συνειδητοποίησε την κυβερνητική αποτυχία αποπειράθηκε να συγκυβερνήσει με τον πολιτικό του αντίπαλο. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ αποσόβησε ένα ακόμη μεγαλύτερο λάθος. Αποφάσισε τελικά να συγκυβερνήσει με τον εσωκομματικό του αντίπαλο. Ήταν απόφαση αναγκαία, αλλά όχι επαρκής. Η νέα κυβέρνηση είχε τις ίδιες παθογένειες με την προηγούμενη: κομματικές ισορροπίες, προσωπικές εύνοιες, πολυάριθμο σχήμα. Πως είναι δυνατό να φιλοδοξείς να περιορίσεις το Κράτος, όταν αδυνατείς να περιορίσεις την κυβέρνησή σου;
Δεύτερη αιτία της κυβερνητικής αποτυχίας είναι η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να υπερβεί το πολιτικό του D.N.A. Η έξοδος από την κρίση έχει δύο όρους: Πρώτον, τον περιορισμό του κράτους και των κρατικών δαπανών. Και δεύτερον, Μεταρρυθμίσεις, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της οικονομίας. Και οι δύο όροι προϋποθέτουν σύγκρουση του ΠΑΣΟΚ με τον εαυτό του. Σύγκρουση με τις κρατικιστικές αντιλήψεις, τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες και τα κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη, που εξέθρεψε το ΠΑΣΟΚ, αλλά σήμερα διαπερνούν οριζοντίως ολόκληρο το κομματικό σύστημα.
Η αδυναμία της Κυβέρνησης να κινηθεί με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα μεγιστοποιεί το κόστος εξόδου από την κρίση. Η αποτυχία της να κτυπήσει την φοροδιαφυγή οδηγεί στην υπερφορολόγηση των μονίμων φορολογικών υποζυγίων, μισθωτών και συνταξιούχων. Η αναποφασιστικότητά της να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις και να περιορίσει το κράτος, οδηγεί στην εύκολη λύση της περικοπής των δημοσίων επενδύσεων. Οδηγηθήκαμε έτσι στο φαύλο κύκλο της μεγαλύτερης ύφεσης, των μειωμένων εσόδων και για να καλυφθεί ο στόχος του ελλείμματος σε νέα οριζόντια εισπρακτικά μέτρα, όταν εξαντλούν την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών.
«Είναι ο γιαλός στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε». Είναι λάθος η συνταγή της Τρόϊκα ή εμείς την εφαρμόζουμε λάθος; Η πολιτική λιτότητας αποτελεί αναπόφευκτο στοιχείο της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Την εφαρμόζουν όλες οι χώρες που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα. Την εφαρμόζουν και τα νοικοκυριά. Μόνο ο κ. Σαμαράς έχει εφεύρει τη συνταγή με παροχές. Η ένταση όμως της λιτότητας συναρτάται με την μείωση των κρατικών δαπανών, τις οποίες οι συντεχνίες του δημοσίου προσπαθούν να αποτρέψουν με απεργίες, που θέτουν την κοινωνία σε ομηρεία.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι κύρια αιτία της κρίσης, αλλά και της αδυναμίας υπέρβασης της είναι το πελατειακό και κρατικοδίαιτο κομματικό σύστημα. Είναι η δυσαναλογία του μεγέθους της πολιτικής ηγεσίας και του μεγέθους των προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει. Κανένα κόμμα και κανένας συνασπισμός κομμάτων δεν μπορεί να αποτελέσει λύση του προβλήματος. Γιατί όλα αποτελούν μέρος του προβλήματος
Το αξίωμα ότι «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», δεν ισχύει στις σημερινές συνθήκες. Οι ΕΚΛΟΓΕΣ, που σε άλλες εποχές αποτελούσαν τη θεσμική διέξοδο, δεν μπορούν να οδηγήσουν σήμερα σε λύση της κρίσης διακυβέρνησης, που αντιμετωπίζει η χώρα. Και τα δύο κόμματα εξουσίας, απαξιωμένα, αδυνατούν να εξασφαλίσουν αυτοδυναμία. Επανάληψη του 1989, όταν χρειάστηκαν τρεις επαναληπτικές εκλογές ώσπου να σχηματισθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση ισοδυναμεί με χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ. Εκεί οδηγεί η δήλωση του κ. Σαμαρά ότι θα επιδιώξει, με αλλεπάλληλες εκλογές, να μετατρέψει το 22%, όπου διατηρεί καθηλωμένη τη Ν.Δ., – παρά την κατάρρευση της κυβερνητικής παράταξης, – σε αυτοδύναμη πλειοψηφία. Ούτε όμως και η προβαλλόμενη από πολλές πλευρές ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, είτε πριν, είτε μετά τις εκλογές, αποτελεί λύση. Η Συγκυβέρνηση προϋποθέτει σύμπτωση στην εφαρμοστέα πολιτική, κουλτούρα συνεργασίας και στελέχη με εμπειρία και επάρκεια. Καμία από τις τρεις προϋποθέσεις δεν ισχύει σήμερα. Η παρέμβαση των τριών Υπουργών, με το πολιτικό κείμενο που υπογράφουν, αποτυπώνει τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα την τελευταία εικοσαετία. Κάνουν διαπιστώσεις χωρίς όμως να προτείνουν λύση για την άρση του πολιτικού αδιεξόδου, που είναι το ζητούμενο. Προσυπογράφω ανεπιφύλακτα το κείμενο. Πολύ δε περισσότερο, γιατί, με πολιτικές πράξεις και παρεμβάσεις, εκφράζω – μάταια – τον ίδιο προβληματισμό και αγωνία, περισσότερο από μια δεκαετία. Όταν όμως είσαι Υπουργός δεν κάνεις διαπιστώσεις. Δίνεις λύσεις.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ
Υπάρχουν δύο ιστορικά προηγούμενα, κατά τη οποία η χώρα βρέθηκε μπροστά σε συνθήκες πολιτικού αδιεξόδου. Η αντίδραση υπήρξε διαφορετική. Και στις δυο περιπτώσεις η χώρα πέτυχε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την κρίση και να εγκαινιάσει περίοδο εθνικής ανασυγκρότησης και αναγέννησης.
Πρώτον, το 1909, όταν ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος κάλεσε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως, δεν υπάρχουν σήμερα οι συνθήκες για ένα νέο 1909. Δεν έχει εμφανισθεί νέος πολιτικός με ικανότητες και δράση ανάλογες με εκείνες του Ελευθέριου Βενιζέλου. Όπως και δεν υπάρχει – ευτυχώς – Στρατιωτικός Σύνδεσμος για να τον επιβάλει.
Δεύτερον, το 1974 όταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ πέτυχε να πείσει τον τότε «Πρόεδρο Δημοκρατίας» Φ. Γκιζίκη και ανακλήθηκε από το Παρίσι ο Κων/νος Καραμανλής. Μέσα σε τρεις μήνες, ο έμπειρος και ικανός κυβερνήτης με πέντε πεπειραμένους στενούς συνεργάτες του (Αβέρωφ, Ράλλη, Παπαληγούρα, Τσάτσο, Παπακωνσταντίνου) αποκατέστησε τη Δημοκρατία, ανόρθωσε την οικονομία και οδήγησε τελικά το ακυβέρνητο σκάφος, μετά το ναυάγιο της δικτατορίας, στο ασφαλές λιμάνι της Ευρώπης.
ΠΡΟΤΑΣΗ
Η ιστορία και η εμπειρία με έχει διδάξει ότι η κρίση απαιτεί πολιτικούς με εμπειρία διακυβέρνησης, και στρατηγική αντίληψη των προβλημάτων της χώρας. Με αναλυτική σκέψη, εύρος και βάθος γνώσεων. Με ευθυκρισία και ικανότητα λήψης κρίσιμων αποφάσεων.
Εδώ που φτάσαμε η αντιμετώπιση της κρίσης επιβάλλει την συγκρότηση κυβέρνησης Έκτακτης Ανάγκης. Κυβέρνησης ολιγομελούς, ομοιογενούς, αφοσιωμένης αποκλειστικά στην σωτηρία της χώρας. Κυβέρνησης ικανής να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την οικονομική κρίση και να ανασυγκροτήσει εκ θεμελίων το Κράτος και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Για το σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης απαιτείται: 1. ΑΝΑΚΛΗΣΗ από την εφεδρεία του ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ, το μόνο πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει σήμερα η χώρα, και 2. ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ προσωπικοτήτων, εντός και εκτός πολιτικής, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, εγνωσμένου κύρους, ικανότητας και ακεραιότητας.
Ο Πρωθυπουργός, αντί να επιζητεί συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. του κ. Σαμαρά, πολιτικά ανυπόληπτου σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, ή με άλλες πολιτικές δυνάμεις, που αδυνατούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην αντιμετώπιση της κρίσης, πρέπει να αντιληφθεί ότι η τελευταία ευκαιρία, για να μη γίνει ο Πρωθυπουργός της χρεοκοπίας, δεν είναι άλλη από τη συγκυβέρνηση με τον Κώστα Σημίτη. Η ενεργοποίηση του πρώην Πρωθυπουργού θα ανοίξει το δρόμο για την είσοδο στην κυβέρνηση προσωπικοτήτων που όλοι γνωρίζουμε ότι διαθέτει η χώρα. Σήμερα όμως διστάζουν, γιατί εκτιμούν – σωστά – ότι η συνεισφορά τους στο έργο μιας στενά κομματικής κυβέρνησης δεν θα έχει αντίκρισμα. Ο Πρωθυπουργός έκανε ένα μεγάλο βήμα προσκαλώντας τον εσωκομματικό του αντίπαλο να μοιραστεί μαζί του τις δυσβάστακτες ευθύνες της κρίσης. Οφείλει να κάνει ένα ακόμη μεγαλύτερο βήμα προσκαλώντας τον πρώην Πρωθυπουργό να συνεισφέρει στην εθνική προσπάθεια το κύρος, την εμπειρία και την σοφία του.
Το 1972, φοιτητής στο Παρίσι και μολονότι ανήκα στο χώρο της κεντροαριστεράς, απηύθυνα επιστολή στον Κων/νο Καραμανλή, με την οποία του ζητούσα να τεθεί επικεφαλής του αγώνα για την απομάκρυνση της χούντας, με πολιτικά μέσα. Σήμερα, έπειτα από 40 χρόνια, και αφού υπηρέτησα τη Μεταπολίτευση ως Βουλευτής και Υπουργός, σε όλες σχεδόν τις Κυβερνήσεις (μονοκομματικές και εθνικής ενότητας), ως ενεργός πολίτης, αισθάνομαι το χρέος να απευθύνω έκκληση στα τρία κορυφαία πολιτικά πρόσωπα για συνεννόηση και συστράτευση στην κρίσιμη μάχη για την σωτηρία της χώρας. Έχουν αποδείξει και οι τρείς ότι θέτουν το εθνικό συμφέρον υπεράνω κάθε άλλης σκοπιμότητας.
ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ
Ο σχηματισμός Κυβέρνησης Έκτακτης Ανάγκης:
- Κινείται στα πλαίσια της Συνταγματικής και θεσμικής νομιμότητας
- Διασφαλίζει τη βασική προϋπόθεση για την οικονομική ανόρθωση, που είναι η πολιτική σταθερότητα. Επιτρέπει την εξάντληση της τετραετίας και απομακρύνει την απειλή πρόωρων εκλογών
- Ενισχύει το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό και αποκαθιστά το αίσθημα αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης στο εσωτερικό.
- Διαμορφώνει de facto κλίμα διακομματικής συναίνεσης και ευρύτερης πολιτικής στήριξης στα δύσκολα μέτρα που πρέπει να εφαρμοσθούν, αφού οι αποφάσεις της θα στοχεύουν στη σωτηρία της χώρας και δεν θα υπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες.
- Η εξάντληση της τετραετίας θα δώσει χρόνο, στα δύο κόμματα εξουσίας, να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική τους ταυτότητα, να ανανεώσουν το στελεχιακό τους δυναμικό, να αποκαταστήσουν το δίαυλο επικοινωνίας τους με την κοινωνία. Δίαυλο που έχουν αποφράξει τα λαϊκιστικά κρατικοδίαιτα και κομματικοδίαιτα στελέχη του συνδικαλιστικού και του κομματικού σωλήνα.
Σήμερα ούτε το ΠΑΣΟΚ εκφράζει την προοδευτική παράταξη, ούτε η Ν.Δ. τη συντηρητική, τις δύο παραδοσιακές ιδεολογικές κοιτίδες της κοινωνίας. Και τα δύο κόμματα έχουν εκφυλισθεί σε μηχανισμούς άλωσης και νομής της εξουσίας. Γι’ αυτό κατέληξαν να μοιάζουν σαν δύο σταγόνες. Έχουν απόλυτο δίκιο οι «πράσινοι» συνδικαλιστές στη διαπίστωσή τους ότι «αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ». Το ΠΑΣΟΚ που τους εξέθρεψε, το ΠΑΣΟΚ των διορισμών, των παροχών και των προνομιακών σχέσεων με τις συντεχνίες του δημοσίου δεν υπάρχει πλέον.
ΥΠΟΚΙΝΗΣΗ
Γνωρίζω εκ προοιμίου τις αντιδράσεις που θα προκαλέσει η πρόταση αυτή. Αντιδράσεις από το βαθύ λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ που απαξιώνει συνειδητά τη γονιμότερη περίοδο της ιστορίας του, την 8ετία Σημίτη. Αντιδράσεις από την Δεξιά και την Αριστερά. Η πρώτη, γιατί της στέρησε για πολλά χρόνια την εξουσία. Η δεύτερη γιατί της απέδειξε ότι αριστερή πολιτική δεν είναι «ασάλευτη ζωή» δογματισμών και ιδεοληψιών του παρελθόντος, αλλά ο εκσυγχρονισμός της χώρας και της κοινωνίας.
Υπενθυμίζω ότι και το 1974 τα ποικιλώνυμα κέντρα επιρροής απεργάζονταν Συγκυβέρνηση Μαύρου – Κανελλόπουλου – Ζίγδη και άλλων πολιτικών, παλαιών και νέων, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους κατά την Μεταπολίτευση. Και τότε η κεντροαριστερά αντιδρούσε απαξιωτικά και μόνο στην αναφορά του ονόματος Καραμανλή (ηθικός αυτουργός της δολοφονίας Λαμπράκη, «Τριανταφυλλίδης» κλπ)
Και σήμερα εμπαθείς, ιδιοτελείς και ανεύθυνοι, κάθε πολιτικής απόχρωσης, επιχειρούν να υποβαθμίσουν και να απαξιώσουν το σημαντικότερο έργο, μετά τη Μεταπολίτευση του Κων/νου Καραμανλή. Αυτό εξυπηρετεί μόνο εκείνους που η παρουσία του αποτελεί απειλή για τα συμφέροντα ή τις επιδιώξεις τους. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι σημαντικά προβλήματα δεν αντιμετωπίσθηκαν, όπως αυτό της διαφθοράς. Το έργο όμως ενός Πρωθυπουργού δεν κρίνεται από όσα δεν μπόρεσε να κάνει. Κρίνεται γι’ αυτά που πέτυχε. Και συγκρίνεται με όσα πέτυχαν οι άλλοι. Κρίνεται από ποια θέση παρέλαβε τη χώρα και σε ποια θέση την παρέδωσε. Το ισοζύγιο της 8ετίας Σημίτη ήταν για τη χώρα απόλυτα θετικό. Και δεν συγκρίνεται ούτε με το ισοζύγιο της 6ετίας Καραμανλή που ακολούθησε, ούτε και με το ισοζύγιο της 8ετίας Α. Παπανδρέου που προηγήθηκε.
Πολλοί μπορούν να θεωρήσουν ότι υποκινητής της πρότασης που καταθέτω είναι ο πρώην Πρωθυπουργός. Έχω αποδείξει ότι υποκινητής των πολιτικών μου επιλογών από το 1974 μέχρι σήμερα είναι η συνείδησή μου, το αίσθημα ευθύνης απέναντι στον τόπο και η αντίληψη της πολιτικής την οποία υπηρετώ. Σήμερα, ως ενεργός πολίτης καταθέτω την πρότασή μου για την έξοδο από την κρίση. Την καταθέτω εν αγνοία του πρώην Πρωθυπουργού και με κίνδυνο να διαταράξω την προσωπική μου σχέση μαζί του. Αυτές τις οριακές για τη χώρα στιγμές δεν χωρούν δισταγμοί και ευαισθησίες. Η σωτηρία της χώρας αποτελεί ύψιστη ευθύνη για όλους.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
Δεν είναι πρώτη φορά που απευθύνομαι στον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Για να τον προειδοποιήσω για τα επερχόμενα δεινά. Απευθύνθηκα όμως «εις ώτα μη ακουόντων». Οι εξελίξεις, δυστυχώς, με δικαίωσαν.
Πριν ένα χρόνο, με ανοιχτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό, τον προειδοποιούσα ότι η κυβέρνησή του δεν διέθετε «τα κυβικά» για να ανέβει την ανηφόρα της κρίσης. Πρότεινα το σχηματισμό κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης. Σήμερα βρισκόμαστε σε χειρότερο σημείο. Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι δεν μπορεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις και κυρίως να τις εφαρμόσει.
Τον Μάρτη του 2008 με επιστολή μου προς τον Πρόεδρο και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, επεσήμανα ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις αποτελούσαν όρο επιβίωσης για την Ελλάδα. Σημείωνα όμως ότι οι μεταρρυθμίσεις προϋπέθεταν απόρριψη του λαϊκισμού και αποστείρωση του ΠΑΣΟΚ από τις επιρροές των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η απάντηση ήταν «λεφτά υπάρχουν» και ασφυκτικός εναγκαλισμός με τους «πράσινους» συνδικαλιστές.
Τέλος, τον Σεπτέμβρη του 2006 με προσωπική επιστολή, στον Γ. Παπανδρέου αλλά και με βιβλίο μου υπεδείκνυα ότι ο «Άλλος Δρόμος» που επικαλείτο, δεν ήταν παρά ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων. Και τον προέτρεπα να «ξετυλίξει ένα θαρραλέο μεταρρυθμιστικό σχέδιο, με δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα, για όλους τους σημαντικούς τομείς». Σημείωνα ότι, κατά την γνώμη μου, το μήνυμα της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα» εξέφραζε την εντολή για ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Η διάψευση των προσδοκιών μου για την υιοθέτηση μεταρρυθμιστικής πολιτικής, ήταν ο λόγος αποχώρησής μου από το ΠΑΣΟΚ.
ΘΕΛΟΥΜΕ;
Η κρίση εμπεριέχει μια βεβαιότητα: δεν μπορούμε να παραμείνουμε στην κατάσταση που είμαστε πριν από την κρίση. Και μας θέτει σε απλά λόγια ένα δίλημμα: είτε θα αποδεχθούμε την υποβάθμιση της ζωής μας στα επίπεδα της προηγούμενης δεκαετίας είτε θα επιλέξουμε την χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ, που θα μας οδηγήσει στα επίπεδα της προηγούμενης πεντηκονταετίας. Ό,τι δεν πέτυχε η Αριστερά στον εμφύλιο, γιατί «Σύντροφοι ευτυχώς ηττηθήκαμε», επιδιώκει να το επιτύχει τώρα. Να μας τοποθετήσει μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας.
Η υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Να ζούμε με όσα βγάζουμε και όχι με όσα δανειζόμαστε. Ταυτόχρονα, αποτελεί και την πρώτη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας. Η δεύτερη προϋπόθεση, που εμπεριέχει την ελπίδα τνα ανακτήσουμε ό,τι χάνουμε σήμερα, είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις. Καλούμεθα να κάνουμε ό,τι δεν κάναμε τα προηγούμενα 20 χρόνια, ώστε να πάψουμε να αποτελούμε την τελευταία σοβιετική οικονομία στην Ευρώπη και να ξανακάνουμε την οικονομία μας παραγωγική και ανταγωνιστική.
Οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες, θεμιτές και αναμενόμενες. Εκείνοι όμως που υιοθετούν ακραία συμπεριφορά δεν είναι οι 400.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που έχασαν τη δουλειά τους, ή το 1/3 των Ελλήνων που ζει στα όρια της φτώχειας ή και κάτω απ’ αυτά. Αντιδρούν κυρίως τα «ρετιρέ» του δημοσίου τομέα. Αντιδρούν οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, του Υπουργείου Οικονομικών, ακόμη και οι Δικαστές που αμείβονται υψηλότερα από κάθε άλλο εργαζόμενο. Αντιδρούν και οι άλλοι κλάδοι του δημοσίου που απαιτούν να εξαιρεθούν από τις συνέπειες της κρίσης. Και απεργούν. Όχι εναντίον του εργοδότη τους. Αλλά εναντίον της κοινωνίας. Αντιδρούν οι κρατικοδίαιτες και κομματικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες που συνέβαλαν στην κρίση, ακυρώνοντας κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης που έθιγε προνόμια και «κεκτημένα». Παράδειγμα τα Ασφαλιστικό. Αυτοί που σήμερα μιλούν εν ονόματι του λαού και της κοινωνίας, πράσινοι, κόκκινοι και γαλάζιοι συνδικαλιστές είναι οι ίδιοι που, πριν δέκα χρόνια, ματαίωσαν την μεταρρύθμιση Γιαννίτση. Όταν όμως ένα πρόβλημα δε αντιμετωπίζεται δεν καταργείται. Οξύνεται και η επίλυσή του γίνεται οδυνηρότερη. Αυτό βιώνουν σήμερα οι Έλληνες ασφαλισμένοι. Και κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί.
Η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν ταυτίζεται με τους βολεμένους και του κομματικού συστήματος που σήμερα λιθοβολούν γιατί δεν έχει άλλα χρήματα να τους μοιράσει. Ούτε θα επιτρέψει να τον οδηγήσουν στην ομαδική αυτοκτονία της χρεοκοπίας, της εξόδου από το ευρώ και της βαλκανιοποίησης που του προτείνουν.
«Ο λαός πείθεται όταν του μιλήσεις με τιμιότητα και ντομπροσύνη. Και θα σε ακολουθήσει ακόμα κι αν του ζητήσεις θυσίες σκληρές, αλλά δίκαιες». Ήταν μία από τις συμβουλές του Κων/νου Καραμανλή. Αλήθεια, Δικαιοσύνη και Όραμα είναι ο καταλύτης για να ορθωθεί το μέτωπο ευθύνης απέναντι στην ανευθυνότητα και το λαϊκισμό.
Ο λαός σήμερα βρίσκεται σε σύγχυση. Αγανακτεί, οργίζεται και απελπίζεται. Η σημερινή κυβέρνηση έχει χάσει το παιχνίδι. Συνεχώς αυτοδιαψεύδεται. Ομολογεί ότι τα μέτρα της είναι άδικα. Αδυνατεί να εγγυηθεί ότι οι θυσίες θα μας βγάλουν από την κρίση, όπως μόλις χθες ομολόγησε ο Πρωθυπουργός. Δεν μπορεί να συσπειρώσει τον λαό ούτε να τον κινητοποιήσει. Αυτό πρέπει να είναι το έργο της Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας που προτείνω.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ
«Η κρίση είναι πάντα η ευκαιρία για μια νέα αρχή», πίστευε ο Κέϊνς.
Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε τις ωδίνες της κρίσης σε ωδίνες τοκετού για μια Νέα Μεταπολίτευση.
Η κρίση είναι ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ένα νέο ξεκίνημα. Η Ελλάδα δεν έχει σήμερα άλλη επιλογή από το να διαμορφώσει μια νέα και βιώσιμη προοπτική. Να χτίσει το μέλλον της πάνω σε νέα θεμέλια. Να αλλάξει όλα όσα δεν κατάφερε να αλλάξει τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι η πρώτη φορά που καλείται να επιτύχει αυτό που για άλλους μοιάζει ακατόρθωτο. Δεν ανατρέχω σε ηρωικές σελίδες της ιστορίας μας. Τον Αύγουστο του 2004 αποδείξαμε, για ένα μήνα, ότι οι Έλληνες μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν ένα υποδειγματικά οργανωμένο κράτος. Διαψεύσαμε όλες τις Κασσάνδρες, ντόπιες και ξένες, που στοιχημάτιζαν, όπως και σήμερα, στην αποτυχία μας.
Το πνεύμα που κυριάρχησε τον Αύγουστο του 2004 οφείλουμε να ξαναβρούμε. Να ξαναχτίσουμε το μέλλον των παιδιών μας, είναι ο μεγάλος στόχος που μπορεί να μας εμπνεύσει και να μας κινητοποιήσει. Απέναντί μας δεν υπάρχει ο εχθρός που πρέπει να πολεμήσουμε. Εχθρός μας είναι ο κακός μας εαυτός. Είναι τα ελαττώματά μας που πρέπει να υπερνικήσουμε. Είναι οι ιδεοληψίες του παρελθόντος από τις οποίες πρέπει να απαλλαγούμε. Είναι τα προτερήματά μας που πρέπει να αναδείξουμε. Είναι τα πλεονεκτήματα της χώρας μας που πρέπει να αξιοποιήσουμε. Όλοι οι υπεύθυνοι Έλληνες μαζί μπορούμε.
