«αντίο Κατερίνα…»

Πριν από λίγες μέρες, το προηγούμενο Σάββατο το απόγευμα η οικογένεια των εθελοντών αιμοδοτών αποχαιρέτησε την Κατερίνα Ιμαμίδου, τη δική μας Κατερίνα και τη συνόδευσε στην τελευταία της κατοικία στα νεκροταφεία των Κιμμερίων. Την «έφαγε» και αυτήν η επάρατος νόσος μόλις στα 53 της χρόνια. Έχουν συνηθίσει οι πιο πολλοί να διαβάζουν ή να ακούν κείμενα ως επικηδείους για επιφανείς πολίτες, συνήθως πολιτικούς για το πέρασμά τους σε αυτή τη ζωή. Δεν έχουμε συνηθίσει να λέμε κουβέντες για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν αφήσει όμως και αυτοί σημαντικό αποτύπωμα σε αυτή τη γη.

Πριν από λίγες μέρες, το προηγούμενο Σάββατο το απόγευμα η οικογένεια των εθελοντών αιμοδοτών αποχαιρέτησε την Κατερίνα Ιμαμίδου, τη δική μας Κατερίνα και τη συνόδευσε στην τελευταία της κατοικία στα νεκροταφεία των Κιμμερίων. Την «έφαγε» και αυτήν η επάρατος νόσος μόλις στα 53 της χρόνια. Έχουν συνηθίσει οι πιο πολλοί να διαβάζουν ή να ακούν κείμενα ως επικηδείους για επιφανείς πολίτες, συνήθως πολιτικούς για το πέρασμά τους σε αυτή τη ζωή. Δεν έχουμε συνηθίσει να λέμε κουβέντες για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν αφήσει όμως και αυτοί σημαντικό αποτύπωμα σε αυτή τη γη.

              Η Κατερίνα πέρα από την καθημερινότητά της όπου «ανάστησε» και αφήνει πίσω της μια οικογένεια με τρία παλικάρια, τον Γιώργο, το Θανάση και τον Κυριάκο και τον σύζυγό της τον Κώστα άφησε και το δικό της αποτύπωμα τόσο στα Κιμμέρια όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Ξάνθης . Η χρόνια ενασχόλησή  της με τα πολιτιστικά δρώμενα μέσω του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ο ΑΜΦΕΡΑΟΣ» την έκανε γνωστή και αγαπητή σε πολύ κόσμο έξω από τα στενά γεωγραφικά όρια του οικισμού που κατοικούσε χρόνια με την οικογένειά της. Όμως επιτρέψτε μου να αναφέρω ότι εμείς που τη γνωρίσαμε καλά μέσω της εθελοντικής αιμοδοσίας γνωρίσαμε τα καλύτερα στοιχεία του ανθρώπου που έφυγε. Η Κατερίνα δεν ήταν απλά μια εθελόντρια αιμοδότρια που έδινε τακτικά εδώ και πολλά χρόνια το αίμα της και βραβεύτηκε για αυτό και με τα μετάλλια του Υπουργείου Υγείας. Ήταν και ένας άνθρωπος που παρότρυνε με διαφόρους τρόπους και τους υπολοίπους να δίνουν αίμα εθελοντικά και να γίνονται μέλη της «αγάπης». Είχε από τα πιο ωραία, καλωσυνάτα και γάργαρα γέλια που έβγαιναν από τα βάθη της καρδιάς και της ψυχής της. Ήταν βασικό στέλεχος του συλλόγου της «αγάπης» και βοηθούσε πάντα στις αιμοδοσίες που γίνονταν είτε στα Κιμμέρια, είτε στο Πανεπιστήμιο είτε στην Ξάνθη και στην ορεινή περιοχή. Τέτοιες μέρες έβγαινε και αυτή μαζί με τους άλλους εθελοντές των αιμοδοτών και πουλούσε λαχεία στις Γιορτές Παλιάς Πόλης. «Αφού δε μπορείτε κάποιοι να δώσετε αίμα τουλάχιστον ενισχύστε τις δράσεις μας αγοράζοντας ένα λαχείο του ενός ευρώ» τόνιζε στα διάφορα στέκια που περνούσε. Ήταν αεικίνητη, ακούραστη και είχε το δικό της γλυκύτατο τρόπο να σε πείθει. Επίσης είχε τεράστια εσωτερική δύναμη και αποθέματα αγάπης. Δεν είναι τυχαίο που ενώ οι γιατροί την είχαν «ξεγράψει» από τον προηγούμενο Μάρτιο με Απρίλιο αυτή άντεξε πολύ περισσότερο.

              Η οικογένεια της «αγάπης» έγινε φτωχότερη αυτές τις μέρες με την αναχώρησή της. Εμείς εδώ κάτω θα συνεχίζουμε να το «παλεύουμε» όπως κάνουμε εδώ και χρόνια. Είχα κάνει παλιότερα τη διαπίστωση όσον αφορά τους εθελοντές αιμοδότες και ιδίως τους εθελοντές του συλλόγου μας, ότι όλοι μας ερχόμενοι σε επαφή με τον προσωπικό πόνο και τον πόνο των άλλων σε καθημερινή βάση γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και βιώνουμε πιο ουσιαστικά την ευτυχία που μας παρέχουν οι καθημερινές, μικρές και μεγάλες προκλήσεις και προσκλήσεις στη ζωή μας. Νιώθω ιδιαίτερη τιμή που αρκετές φορές στην εθελοντική μου ενασχόληση έχω συναντήσει ανθρώπους σαν την Κατερίνα, ανθρώπους με Α κεφαλαίο. Μπορεί τις πιο πολλές φορές να μη γίνεται καλύτερη η ζωή μας αλλά τουλάχιστον με τέτοιους ανθρώπους απαλύνεται το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή.

 

Ιωάννης Χαρ. Παπαχρόνης

Πρόεδρος Δ.Σ. Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Ξάνθης «Η ΑΓΑΠΗ»

 

Σχετικά Άρθρα

Back to top button