Μετρώντας την αδιαφορία, τον εθνικισμό και τις παρουσίες : από τον Έβρο, στην Άγκυρα και την Αθήνα…..

Πριν από τις σκέψεις για το συλλογικό,  θα πρέπει να αναφέρω κάτι προσωπικό:  Γεννήθηκα στον Έβρο, από γονείς πρόσφυγες που κατέφυγαν στη δυτική πλευρά του ποταμού (και στη συνέχεια του ομώνυμου νομού) μετά τη Γενοκτονία. Μαζικό έγκλημα το οποίο  στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες και προσφυγοποίησε πάνω από ενάμιση. Και από τον καιρό που  η οικογένειά μου πέρασε το ποτάμι και τα μαχαίρια των δολοφόνων της Τουρκίας, της Ναζιστικής Γερμανίας και Φασιστικής Βουλγαρίας, ζω στον Έβρο. Με λίγα λόγια και το 2020  ήμουν εκεί, όταν ο Ερντογάν εισέβαλλε στην Ελλάδα και η Ελλάδα αντέδρασε όπως όφειλε και όπως ήταν υποχρεωμένη στην  εισβολή και την  ευθεία αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας…..

Ας προχωρήσω τώρα στη γενική εικόνα και στην πραγματικότητα:

Η φράση «θα σε στείλω στον Έβρο» ως απειλή των προϊσταμένων προς τους υφιστάμενους, ως «λόγος» και πράξη εξορίας των ανεπιθύμητων δημοσίων υπαλλήλων, στρατιωτικών και άλλων που τα έβαλαν με τα θηρία της κομματοκρατίας, της οικογενειοκρατίας και αναξιοκρατίας,  καταγράφει με περιεκτικό τρόπο την αντίληψη για τη Θράκη και ειδικότερα για τον Έβρο, αντίληψη η οποία διαμορφώθηκε μετά την απελευθέρωσή της και την ένωσή της με τον εθνικό κορμό.

Η φράση και η  τακτική «θα σε στείλω στον Έβρο»   πέρασε σε πολλές εκφράσεις της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής ζωής, από τον κινηματογράφο μέχρι την πεζογραφία: Ήταν ο Θανάσης Βέγγος ο οποίος υποδυόμενος τον υπάλληλο της δημόσιας οικονομικής παρουσίας και αντιστεκόμενος στη διαφθορά απειλήθηκε με μετάθεση στον Έβρο.  «Ήταν η Αλεξανδρούπολη που μάζευε τους ανεπιθύμητους ,τους αποδιωγμένους, τους υπό δυσμένεια, εξορία που δεχόταν μόνο απελπισμένους, θα πάρεις φύσημα έλεγαν», όπως γράφει ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κοσματόπουλος.

Βεβαίως είναι οξύμωρο, αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας, πιο συγκεκριμένα της εθνικής αυτοχειρίας, να απειλείς και να στέλνεις τους ( αποκαλούμενους και λεγόμενους) ανεπιθύμητους να φυλάξουν τα σύνορα, τη Θράκη, τον Έβρο….

Παράλληλα η ελλαδική επίσημη πολιτική για τη Θράκη, για τον Έβρο,  ήταν η διευκόλυνση (!) για μετανάστευση στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, μετανάστευση η οποία με το παράλληλο και  εκρηκτικό δημογραφικό πρόβλημα, καθώς τη συνεχή πίεση από την Τουρκία, είχαν σαν   αποτέλεσμα τη σημερινή οικτρή εθνική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση.

Έτσι η μεταπολεμική πορεία της Θράκης και ειδικότερα του Έβρου,  πέρα από το παραπάνω σχήμα στην εθνική, κοινωνική και οικονομική καθημερινότητα της Ελλάδας, συμπιέζεται και από τον τουρκικό εθνικισμό ο οποίος έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Με πρωταγωνιστικό μοχλό το προξενείο της Τουρκίας στην Κομοτηνή και με πολυποίκιλα και συνεχώς ανανεούμενα  όργανα στη διάθεσή της, η Τουρκία συνεχίζει να υλοποιεί την εθνικιστική της πολιτική. Από την καταπίεση των Πομάκων, την οικονομία και την κοινωνία που επιχειρεί να τουρκοποιήσει, μέχρι την απόπειρα μαζικής εισβολής το Μάρτιο του 2020, η οποία όμως υφίσταται και ως καθημερινότητα συνεχώς και βεβαίως και  τους εμπρησμούς…… Ας μη ξεχάσουμε την πυρκαγιά  του Αυγούστου του 2023 που κατέστρεψε πάνω από 800.000 στρέμματα και ένα μεγάλο κομμάτι του Δάσους της Δαδιάς, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της τοπικής οικονομίας (κτηνοτροφία, μελισσοκομία, κ.ά)

Τι υπάρχει λοιπόν ως πραγματικότητα (και χωρίς υπερβολές) για τη Θράκη και τον Έβρο;

Η Ελλάδα η οποία αδιαφορεί, λέγοντας  ότι πρέπει να συζητούμε  με την Τουρκία (αλήθεια τι να συζητηθεί, η Κύπρος, το Αιγαίο; )  και που αγνοεί προκλητικά τη Θράκη και τον Έβρο, από όπου αποσύρεται άλλοτε διακριτικά και άλλοτε με περισσότερο θόρυβο (κλείσιμο δημοσιών υπηρεσιών κλπ), ενώ  όσοι θεσμικοί της Αθήνας έρχονται στην περιοχή, φωτογραφίζονται στο φράχτη,  βλέποντας  τον αυτονόητο φραγμό στην εισβολή από την Τουρκία ως  αξιοθέατο!

Έτσι με δεδομένο τον τουρκικό εθνικισμό και την ελλαδική αδιαφορία, οι ευθύνες πέφτουν στα χέρια μας και στο μυαλό μας. Εμείς ήμασταν εδώ το 2020 και θα παραμείνουμε εδώ……

 

Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, μόνιμος κάτοικος Έβρου.