Η Αρχή της Ανταποδοτικότητας

Η λογική είναι ένα από τα  κύρια χαρακτηριστικά της ψυχής μαζί με τη θέληση και το θυμό. Αυτό το μέρος της ψυχής το μελέτησαν οι Έλληνες  από την εποχή του Αριστοτέλη, το μετάδωσαν  στους βαρβάρους και όσοι το αποδέχθηκαν ανέβηκαν ένα σκαλοπάτι παραπάνω.

Η λογική είναι ένα από τα  κύρια χαρακτηριστικά της ψυχής μαζί με τη θέληση και το θυμό. Αυτό το μέρος της ψυχής το μελέτησαν οι Έλληνες  από την εποχή του Αριστοτέλη, το μετάδωσαν  στους βαρβάρους και όσοι το αποδέχθηκαν ανέβηκαν ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Εδώ να προσθέσουμε ότι η διάκριση Έλληνα και βαρβάρου δεν είναι τεχνοκρατική και οικονομική, καθορίζεται από την ποιότητα  ζωής και όχι από την κοσμική γνώση ή την κατανάλωση υλικών αγαθών.  Η Ελληνικότητα   δεν επιβεβαιώνεται  μόνο από την υπηκοότητα, παρά το ότι οι Έλληνες αν και είναι κοσμοπολίτες δεν είναι και απάτριδες.

Η παρακμή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, τείνει να διαστρέψει τα συμπεράσματα της λογικής με τη μονομέρεια και την υποβόσκουσα υστεροβουλία στη χρήση της. Μας λένε ότι είναι λογικό να ανταποδώσουμε στους δανειστές μας, με τόκο, τα χρήματα που μας δάνεισαν. Βέβαια η τήρηση των συμφωνιών στις συναλλαγές είναι προϋπόθεση για τη συνέχεια τους και δείχνει την εντιμότητα των συναλλασσομένων. Αυτό το επικαλούνται κατά κόρο οι κυβερνήτες μας που θέλουν να μας πείσουν ότι οι Έλληνες ως υπερήφανος λαός πρέπει να ανταποδώσει τα συμφωνημένα ή όπως λένε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι

Αυτό θα φαινόταν λογικό και δίκαιο εάν το νόμισμα του Καίσαρος δεν είχε και άλλη όψη, την οποία κάνουν ότι δεν βλέπουν και που είναι η ακόλουθη. Για μια ζωή, οι Έλληνες εργαζόμενοι καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές με την προσδοκία να εξασφαλίσουν μία σύνταξη ανάλογη των συνεισφορών τους που έχουν υπολογιστεί για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Το ερώτημα επομένως συνίσταται στο   εάν είναι λογικό και δίκαιο να  στερηθούν οι συνταξιούχοι  τις αποδοχές τους  και εάν αυτό συνιστά παραβίαση συμφωνίας.

Στην περίπτωση των δανειστών αλλά και των συνταξιούχων έχουμε παραβίαση της αντίστοιχης συμφωνίας και το πρόβλημα έχει δύο σκέλη. Καταρχήν έναντι τίνος ο καθένας διεκδικεί το δίκαιο του και στη συνέχεια ποιος από τους δύο αδικουμένους έχει προτεραιότητα στην ικανοποίηση του αιτήματος του.

Και στις δύο περιπτώσεις ο αντίδικος είναι το Ελληνικό Κράτος που διαχειρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις, η κακοδιαχείριση των οποίων οδήγησε σε αυτή την κατάσταση.  Οι εκάστοτε κυβερνώντες έχουν πλήρη τη φυσική ευθύνη για την κακοδιαχείριση, την οποία και χρησιμοποίησαν για να παραμείνουν στην εξουσία και πρέπει να πληρώσουν, παρά τη νομική κάλυψη που έχουν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους υποπίπτοντας και στο αντισυνταγματικό αδίκημα παραβίασης της ανεξαρτησίας της Δικαστικής Εξουσίας για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Από τη μεριά των δανειστών εγείρεται το επιχείρημα ότι ο Ελληνικός λαός επέλεξε τις εκάστοτε  κυβερνήσεις και φέρει τις ευθύνες για τα πεπραγμένα τους. Το αντίστοιχο επιχείρημα από τη μεριά των συνταξιούχων είναι ότι και οι δανειστές γνώριζαν τα πρόσωπα που συνιστούσαν τις κυβερνήσεις καθώς και λεπτομέρειες της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας που ο ίδιος λαός δεν γνώριζε.

Είναι πολύ πιο εύκολο να εξαπατήσεις ένα λαό, δελεάζοντας τον με ψευδή επιχειρήματα όπως το ‘Λεφτά Υπάρχουν’, παρά έναν παγκόσμιο χρηματοπιστωτή που έχει πρόσβαση στα οικονομικά στοιχεία και συμβουλεύεται οίκους αξιολόγησης που καθορίζουν το ρίσκο των συναλλαγών και επιβάλουν το επιτόκιο πριν από κάθε συναλλαγή.

Επομένως οι ίδιοι οι κυβερνώντες έχουν την ευθύνη και οι δύο πλευρές από αυτούς έχουν να διεκδικήσουν το δίκαιο τους και όχι η μία από την άλλη. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει κανένα πρόβλημα εάν όλοι όσοι συμμετείχαν σε τέτοιες κυβερνήσεις προσαχθούν σε διεθνή δικαστήρια και τους κατασχεθούν οι προσωπικές περιουσίες εντός και εκτός Ελλάδος.

Στο ερώτημα, ποιος έχει προτεραιότητα από τα προϊόντα της κατάσχεσης των προσωπικών περιουσιών των ενόχων, το πρόβλημα πλέον ξεπερνά τα όρια  της στενής λογικής και εφάπτεται σε αυτά της θέλησης και του θυμού όπου τα προβλήματα λύνονται με τον πόλεμο που κατά τον Ηράκλειτο συνιστά τον πατέρα των πάντων. Και βέβαια η έννοια του πολέμου κατά τον Ηράκλειτος δεν ταυτίζεται με την αιματοχυσία με την οποία μας απειλούν τα γαϊδούρια,  που δυστυχώς έχει γεννήσει η Ελλάδα, αλλά με την αντιπαράθεση  που ισχυροποιεί αυτόν που το επιχείρημα του  είναι δίκαιο και επομένως βιώσιμο.

Και το επιχείρημα αυτό είναι ότι οι μεν  δανειστές διεκδικούν μία λογιστική εγγραφή κοπανιστού αέρα, που σήμερα αντιπροσωπεύει το χρήμα, σε αντίθεση με τους συνταξιούχους που διεκδικούν τον ιδρώτα της προσωπικής τους εργασίας.

Ας έρθουν να τα πάρουν, εμείς θα πούμε ΟΧΙ, όπως κάμανε πάντα και υπάρχουμε ακόμη επειδή τολμάμε.

 

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Υποψήφιος   Β Αθηνών

Με τον Συνδυασμό ΟΧΙ

21/4/2012