Το σκοτάδι του ενός, πολλοί μαζί το κάνουν φως

Λίγες μέρες έμειναν μέχρι τις δημοτικές εκλογές στην Ξάνθη. Στις 4 Ιουλίου κοινοποίησα το επισυναπτόμενο εξώδικο στον αστυνομικό διευθυντή της πόλης μας, στο σημερινό δήμαρχο της πόλης μας, στους υποψηφίους δημάρχους, αλλά και στον Εισαγγελέα Ξάνθης.

Το εξώδικο όπως θα διαβάσετε ζητάει το αυτονόητο, αυτό που επιτάσσει ο Νόμος. Να ελευθερωθούν τα πεζοδρόμια από τα αυτοκίνητα, ώστε όλοι οι δημότες αυτής της χιλιο ταλαιπωρημένης πόλης να μπορούν να περπατούν ελεύθερα, είτε είναι αρτιμελής είτε όχι, είτε βλέπουν είτε όχι, είτε είναι νέοι είτε όχι. Να τους επιστραφεί ένα μικρό κομμάτι “ποιότητας ζωής”. Να μην κινδυνεύει η ζωή τους, όταν αναγκάζονται να περπατάνε στο δρόμο αντί το πεζοδρόμιο.

Έχετε αναρωτηθεί το λόγο για τον οποίο δεν κυκλοφορούν πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες σε αυτή την πόλη; Πιστεύετε ότι είναι λίγοι; Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να κυκλοφορήσουν, είναι φυλακισμένοι στο σπίτι τους. Δεν μιλάμε φυσικά για υποδομές που είναι ανύπαρκτες. Μιλάμε για το αυτονόητο, την πρόσβαση σε πεζοδρόμια. Η Εισαγγελία Ξάνθης, λαμβάνοντας το εξώδικο προχώρησε στο αυτονόητο. Ξεκίνησε προκαταρκτική εξέταση κατά του αστυνομικού διευθυντή.

Ο δήμαρχος και οι υποψήφιοι δήμαρχοι της πόλης μας τι έπραξαν; Δεν επικοινώνησαν καν μαζί μου, πλην του Στράτου Κοντού που επικοινώνησε, ήπιαμε έναν καφέ και συζητήσαμε το θέμα. Πέραν αυτού, τίποτα δεν έπραξε κανείς τους.

Ας απαντήσουν λοιπόν στους Ξανθιώτες ξεκάθαρα. Μιλάμε για μεγάλα σχέδια, πλάνα, οράματα. Όλα αυτά δεκτά και σεβαστά και μακάρι να υλοποιηθούν.Η τριτοκοσμική εικόνα της πόλης, όπου υπάρχει μηδενική σχεδόν προσβασιμότητα σε πεζοδρόμια γιατί ο κόσμος “δεν έχει που να παρκέρνει” όπως έχω ακούσει παλαιότερα από χείλη υποψηφίου δημάρχου, όπου μαμάδες με καροτσάκια, γιαγιάδες και παππούδες, ανάπηροι και αρτιμελείς δημότες της πόλης, περπατάνε στο δρόμο κάνοντας το σταυρό τους ή επικαλούνται τον Αλλάχ, ανάλογα σε ποιο Θεό πιστεύουν, δεν τους απασχολεί; Μάλλον όχι.

Ελπίζω να κάνω λάθος και να υπάρξει έστω τώρα μία παρέμβαση, μία δήλωση, μία εκδήλωση προθέσεων έστω. Ένας υποψήφιος δήμαρχος που θα προσέλθει αυθορμήτως στον Εισαγγελέα, στον αστυνομικό διευθυντή και θα του πει : Θέλω ποιότητα ζωής για τους δημότες μου, ελευθερώνουμε τα πεζοδρόμια, όχι από αύριο, ΑΠΟ ΤΩΡΑ. Εκτός αν η ανομία βολεύει κάποιους. Εκτός αν οι ψηφοφόροι που θέλουν να βλέπουν το αυτοκίνητό τους παρκαρισμένο μπροστά στην πόρτα της οικοδομής τους, ενώ μπορούν να το παρκάρουν 30, 50 ή 100 μέτρα πιο μακριά, είναι πολύ σημαντικοί.

Εκλογές έρχονται, ίσως πρέπει να μην τους βάλουμε απέναντί μας. Ίσως λέω, ίσως, υπάρχει αυτός ο φόβος. Ίσως είναι πολύ πιο σημαντικοί από τη συγχωρεμένη τη γιαγιά γειτόνισσά μου που τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της ζητούσε από τη σύζυγό μου και τους άλλους γειτόνους της να της πάρουν πράγματα από το μπακάλικο, γιατί έλεγε “αγόρι μου, φοβάμαι να περπατήσω στο δρόμο, δεν έχει πεζοδρόμιο και τρέμω μη με πατήσουν τα αυτοκίνητα¨. Καλή τύχη σε όλους στις εκλογές! Και πραγματικά, αν και δεν βλέπω πλέον, ελπίζω να δω μια ηλιαχτίδα φωτός στο τούνελ. Όπως λένε και όλοι οι υποψήφιοι στις εκλογές ¨για το μέλλον των παιδιών μας, για ένα καλύτερο αύριο.”