Για τον άδικο χαμό του Αντώνη…

Πέτρα που ασπάζεται
το φίλημα του φεγγαριού

γλυφό νερό που ξεδιψάει
το κύμα

κι ο ουρανός που ομολογάει
την ιστορία του κόσμου

σ’ ένα αργό, απατηλό ξημέρωμα 
που ολοένα και ξεφεύγει

Θολώνει ο χρόνος τη ματιά μου
τόσο
που ξεθαρρεύει ο νους μου

Έσπασε το φεγγάρι 
ράγισε ο βράχος
ο τραχύς

Σε άλλα μονοπάτια
– αλαργινά –
βυθίζεται η σιωπή μου
η κοφτερή
σαν των παθών τα λάθη

Και πνίγεται ο ουρανός
στο πέλαο
του αγνώστου

Βασίλης Παπαδόπουλος

(δύο φωτογραφικές προτάσεις του βαφτισιμιού μου Στέλιου Γρηγοριάδη, που έγιναν από την ιδιωτική του συλλογή αφού πρώτα έγινε κοινωνός των στίχων)