Έχει καταδειχθεί ότι σε ιδιαίτερες καταστάσεις η διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος είναι πολύ μεγάλη γιατί ο λαός διαισθάνεται ή θέλει κάτι για το οποίο έχει πεισθεί από κάποια κόμματα. Η περίοδος αυτή μπορεί να είναι κάποιων χρόνων.
– Το 1974 η διαφορά ήταν (54,37 – 20,42 = 33,95), μια διαφορά που έδειχνε ότι ο λαός πείστηκε, ότι ο τότε πρωθυπουργός θα χειριζόταν ιδανικότερα τις τότε κρίσιμες καταστάσεις.
– Το 1981 η διαφορά ήταν (48,07 – 35,88 = 12,19), η διαφορά δεν έδειχνε ότι η κατάσταση ήταν κρίσιμη, αλλά ο λαός πείστηκε ότι θα απολαύσει μεγαλύτερες ελευθερίες και καλύτερο βιοτικό επίπεδο.
Υπήρξαν και άλλες εκλογικές αναμετρήσεις με αρκετή διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος, αλλά η διακυβέρνηση ήταν μικρής διάρκειας.
Και ερχόμαστε στη περίοδο της πτώχευσης της χώρας, μιας ιδιαίτερης κατάστασης, η οποία διαφαινόταν από το 2009 και ανακοινώθηκε την άνοιξη του 2010 από το Καστελόριζο.
Ορισμένες επισημάνσεις για εκείνη τη περίοδο η οποία λήγει κατά την άποψή μου με το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών. Θεωρώ ότι έχουμε το ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ, αυτής της περιόδου, δηλαδή από το 2009 μέχρι και τις πρόσφατες εκλογές.
Η τότε κυβέρνηση αντί της φράσης «λεφτά υπάρχουν», έπρεπε τέλη Γενάρη αρχάς Φλεβάρη να πάει σε νέες εκλογές και να λεγόταν, από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, η απόλυτη αλήθεια, έτσι ώστε ο Ελληνικός λαός να γνώριζε τη πλήρη κατάσταση και να αποφάσιζε για το μέλλον του. Αντί αυτού έγινε προσπάθεια με ήπιο τρόπο να δοθεί λύση στο πρόβλημα της πτώχευσης της χώρας και έμοιαζε με τις αναφορές των «ήπιων προσαρμογών» της προηγούμενης κυβέρνησης. Αυτή την άποψη την εξέφραζα και εκείνη τη περίοδο. Οι καταστάσεις αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα να εμφανιστούν διάφορα φαινόμενα, όπως «άνω και κάτω πλατείες» με εκείνα τα τραγελαφικά. Συνέχεια αυτών ήταν να εκλεγεί μία κυβέρνηση που με «ένα άρθρο και ένα νόμο» θα έλυνα όλα τα προβλήματα. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (61,31 – 38,69 = 22,62). Αυτή η ανώμαλη κατάσταση τότε, υπέκρυπτε και ανέδειξε μία τάση της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία έλεγε ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να τα κάνει όλα, από τη παραγωγή πλούτου πρωτογενώς με τις κρατικές επιχειρήσεις μέχρι την αποκλειστική εκπαίδευση των παιδιών μας, αλλά με πλήρη ανάπτυξη των ιδιωτικών φροντιστηρίων. Μία τάση η οποία προερχόταν από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και της δεκαετίας του 80 που τότε κάθε ιδιωτική επιχείρηση που φτώχαινε γινόταν κρατική. Αυτή η τάση έπρεπε να τελειώσει με τη κατάρρευση της «σοβιετίας» το 1990, όπως έγινε σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η εποχή μεταξύ άλλων έδειξε ότι τελείωσε με το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών ( 40,79 – 20,07 = 20,72), παρά το γεγονός ότι του προτεινόταν διάφορες κρατικοποιήσεις (βλέπει ΔΕΗ κ.τ.λ), μη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων κ.τ.λ . Αυτή η εποχή έφτασε στο τέλος της δηλαδή «ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ». Εκτιμώ ότι ο Ελληνικός λαός αντιλήφθη ότι πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ΕΕ με μία κυβέρνηση και μία αντιπολίτευση οι οποίες πιστεύουν στην ΕΕ. Άλλωστε αυτό δείχνει η μεγάλη διαφορά του εκλογικού αποτελέσματος μεταξύ του πρώτου και δεύτερου κόμματος, που πιθανόν πολλοί από αυτούς στο δημοψήφισμα ψήφισαν όχι. Άρα μια εποχή με τις τεράστιες διαφορές εκλογικού αποτελέσματος από το δημοψήφισμα μέχρι της πρόσφατες εκτιμώ ότι έχει κλείσει. Και το μέγεθος της διαφοράς δείχνει ότι και τότε και τώρα οι καταστάσεις ήταν και είναι κρίσιμες. Αυτό δεν σημαίνει ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας, όμως εάν δεν προχωρήσουν ώστε να ολοκληρωθούν όλες οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες είναι αρκετές, ξεκινώντας από τη δικαιοσύνη. Κλείνοντας να αναφέρω μόνο ένα δείγμα του τρόπου λειτουργίας του Ελληνικού κράτους, πριν από μερικούς μήνες αποπέμφθηκαν από το δικαστικό σώμα περί τους δέκα δικαστικούς γιατί επί αρκετά χρόνια δεν ολοκλήρωσαν καμία υπόθεσή τους, για τη …. προσφορά τους αυτή τους μετέταξαν σε κάποια δημόσια υπηρεσία και είναι βέβαιο ότι στην υπηρεσία αυτή …. λύθηκαν όλα τα προβλήματά της.
Με εκτίμηση
Χρόνης Μπαλαφούτης
Οικονομολόγος – συνταξιούχος
