Συνεχώς Στείροι Καταυλισμοί….

Ο ορθολογισμός υποχωρεί,

και η σκέψη συνεχίζει παραδίδεται

στην αμεσότητα του καφενειακού λόγου.

Με την έκπληξη της έκλειψης,

οι πέτρες και τα σαχνισιά λιποθυμούν από τα γέλια.

Αερογέφυρες μονίμως και μόνο αιτήματα,

σε ανέραστες συνευρέσεις.

Η πελατεία εθισμένη στην μνήμη κάθε κινητού,

ξαπλωμένη χαμογελά

μες  την μαστούρα ενός σφετερισμένου

 χονδροκομμένου τουμπεκί,

πάνω σε άρρωστες φαντασιώσεις.

Ότι δεν ελέγχει το αγνοεί.

Έτσι τους  έμαθε ο καιρός τους.

Φτιαγμένοι από την εύκαμπτη ύλη των συμβιβασμών.

Στην ποιότητα των λόγων και των έργων τους

διαπιστώνεται το μεγάλο κακό για τον τόπο.

Μεγάλο κατόρθωμα να κάνεις το μαύρο να λάμπει.

Εξάλλου, η μικρόνοια δεν είχε ποτέ ιδεολογικό πρόσημο.

Πώς λοιπόν να γεννήσει η μιζέρια και η κατάντια ένα θαύμα;

Η φανέρωση της αλήθειας θέλει τόλμη και μεγαλοψυχία.

Γίναμε ροβινσόνες σε έναν τόπο χωρίς όνομα πια,

με πρόσκαιρες δόξες για την πρωτόγνωρή του ελευθερία.

Οι δρόμοι γεμάτοι από ιδιόρρυθμους προσκυνητές,

ευχόμενοι και προσευχόμενοι να μην τους τα χαλάσει ο καιρός.

Τελευταία στα νεκροταφεία  οι νεκροί ξαγρυπνούν,

περιμένοντας κάποιον καινούργιο.

«Κάθε ηλιοβασίλεμα

και ένα ακόμη βήμα προς τον θάνατο»(Χρόνης Μίσσιος)

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης