ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα,
που πλήθαιναν τα χρόνια της κατάντιας,
στο βήμα ενός αυτόνομου παρόντος
και με την αυτονομία της αισθητικής μου έντασης
τολμώ και αντιστέκομαι
στον πανικό της άθλιας καθημερινότητας
και της οπτικής του απληστίας.
Από παπαγάλοι ζακό
μεταλλαγμένοι τώρα
σε λουφαγμένα κουνάβια.
Ο Νίτσε επαναεπιβεβαιώνεται:
«όλοι οι ματαιόδοξοι είναι πολύ καλοί ηθοποιοί».
Απέναντι λοιπόν σε έναν πολτό,
στον οποίο δεν διακρίνεται και δεν ξεχωρίζει
κανείς και τίποτα,
κονταρομαχώ με το καθεστωτικό αφηνίασμα
της αυθαιρεσίας.
Γιατί το χειρότερο δεν είναι το ύψος,
αλλά ο κατήφορος.
Εκεί κάτω χαμηλά ρίχνεται το βλέμμα.
Ο ερχομός της 26 του Μάη σηματοδοτεί
την επιτακτική ανάγκη η Πόλη να αφήσει πίσω της
την γοητεία της ερείπωσης με τα βαθιά χασμουρητά
και να τολμήσει να ανοίξει μία άλλη πόρτα στον χρόνο,
πιο ανένταχτη και πιο αισθητική.
Ειδάλλως,
η συνέχιση της λιθοδομής του χάσματος που επικρατεί,
θα δικαιώνει την υφέρπουσα ακμή της αποσύνθεσης,
και το πιο σημαντικό,
ότι τελικά ήμασταν λιγότερο ορατοί και υπερρεαλιστικά ειλικρινείς.

Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης