Το Τραίνο
Τα πρώτα χρόνια τα τραίνα κινούντο σε μια γραμμή πάνω κάτω και υπήρχε χειροκίνητο σύστημα ελέγχου από έμπειρους σταθμάρχες ώστε να εξασφαλίζεται η ασφαλής διέλευση των τραίνων πράγμα που συνεπήγετο καθυστερήσεις σε κομβικά σημεία για να περάσει η αντιθέτως ερχόμενη αμαξοστοιχία. Αυτό είχε δημιουργήσει μια επαγγελματική αίσθηση ευθύνης στους σταθμάρχες αλλά και μια αξιοκρατική επιλογή τους και εκπαίδευση πριν την τοποθέτηση τους στην αντίστοιχη θέση.
Για την ταχύτερη κυκλοφορία έγιναν επενδύσεις για μια ακόμη παράλληλη σιδηροδρομική γραμμή ώστε τα τραίνα να κινούνται ανεξάρτητα πάνω κάτω όπως στους αυτοκινητόδρομους που εκ κατασκευής έχουν τουλάχιστον έστω και νοητές δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Στους δρόμους σε περιοχές που εκτελούνταν έργα και απασχολούσαν την μια λωρίδα κυκλοφορίας, αρχικά είχαν ανθρώπους με σημαιάκια στις δυο άκρες του έργου που ρύθμιζαν την κίνηση πότε πάνω και πότε κάτω, ενώ τελευταία τοποθετούν αυτόματα συστήματα με σηματοδότες στην αρχή και στο τέλος του έργου. Βεβαίως σε περίπτωση λάθους του συστήματος την ευθύνη έχει ο εργολάβος του έργου και όχι ο Δήμος, η Περιφέρεια, ή, η Κυβέρνηση.
Η Κομματοκρατία
Στην εποχή μας γενικά η τεχνολογία των συστημάτων ασφαλείας έχει εξελιχθεί τόσο που το τραίνο είναι το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς. Όταν οδηγεί κανείς αυτοκίνητο και πλησιάζει σε διασταύρωση την στιγμή που είναι να δοθεί προτεραιότητα στα καθέτως κινούμενα οχήματα, ανάβει το κόκκινο και ο οδηγός σταματά. Υποθέτει κανείς ότι κάτι ανάλογο πρέπει να συμβαίνει και με τους σιδηροδρόμους όταν υπάρχει μία μόνο γραμμή με ακόμη πιο σύγχρονα μέσα ασφαλείας που να προλαβαίνουν το ανθρώπινο λάθος καθότι λόγω αποστάσεως δεν υπάρχει ορατότητα μεταξύ των σημείων εισόδου των συρμών στην ίδια γραμμή και το τυχόν ατύχημα θα είχε μεγαλύτερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Δυστυχώς όμως τέτοια μέτρα ασφαλείας δεν υπήρχαν στην περίπτωση των τραίνων στα Τέμπη που εκτός των μηχανοδηγών, για τους οποίους δεν μιλάει κανείς, στο ένα υπήρχαν επιβάτες και μάλιστα νέα παιδιά που χάθηκαν άδικα.
Σε αντίθεση με τους αυτοκινητοδρόμους στην Μπανανία οι ευθύνες του δυστυχήματος καταλογούνται στην Κυβέρνηση και μάλιστα από την αντιπολίτευση η οποία διεκδικεί την εξουσία της χώρας εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι σύσσωμος ο λαός βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και να συμπαρασταθεί στους γονείς και συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος. Το ερώτημα είναι ότι, αφού η Μπανανία είναι δημοκρατικό και μάλιστα φιλελεύθερο κράτος που υπερασπίζεται την ιδιωτική πρωτοβουλία τι σχέση έχει η κυβέρνηση με την εταιρεία διαχείρισης των σιδηροδρόμων ώστε η αντιπολίτευση εκμεταλλευόμενη το δυστύχημα να αποδίδει ευθύνες στην Κυβέρνηση; Η απάντηση πρέπει να κρύβεται στην διαπλοκή.
Ο σταθμάρχης Λαρίσης, πρώην αχθοφόρος, διορισμένος όπως λένε με πολιτικό μέσο μετά από κάποια εκπαίδευση και ανεπαρκή εμπειρία, δεν είχε την απαραίτητη επαγγελματική συνείδηση. Ενεργώντας με την νοοτροπία πολλών δημοσίων υπαλλήλων που θεωρούν υποχρέωση τους να εκτελούν το ωράριο εργασίας ακόμη και αν αδιαφορούν για τις συνέπιες της, άφησε εν αγνοία του τα δύο τραίνα να κινούνται στην ίδιαν γραμμή με αντίθετες κατευθύνσεις . Λόγω ανυπαρξίας συστήματος ασφαλείας που να ειδοποιεί τους μηχανοδηγούς με σηματοδότες και λόγω προβλήματος στην επικοινωνία μεταξύ τους και με τον σταθμό, όταν εντοπίστηκε το σφάλμα, συνέβη το μοιραίο δυστύχημα που κόστισε την ζωή 57 ανθρώπων.
Ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος ήταν δημόσια επιχείρηση που λειτουργούσε υπό κρατικό έλεγχο με διοικήσεις που διορίζοντο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις όπως συμβαίνει σε όλη την δημόσια διοίκηση όπου με την αλλαγή της κυβέρνησης οι μόνιμοι υπάλληλοι ναι μεν δεν απολύονται αλλά κουμάντο κάνουν οι παρατρεχάμενοι των εκάστοτε υπουργών. Επειδή ο Οργανισμός δεν τα πήγαινε καλά λόγω της κομματικής του στελέχωσης αλλά και των οικονομικών δυσκολιών που επέβαλαν τα μνημόνια τα οποία έφεραν οι σοσιαληστικές κυβερνήσεις, οι διάδοχες γιαλαντζή αριστερές πούλησαν ένα σημαντικό μέρος του ΟΣΕ κοψοχρονιάς σε ξένη εταιρεία, όπως έχουν κάνει και άλλες κυβερνήσεις για σημαντικές ΔΕΚΟ. Η αγοροπωλησία έγινε σε εξευτελιστική τιμή αλλά με την υποχρέωση της εταιρείας να κάνει επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για την αναβάθμιση του εξοπλισμού και των συστημάτων ασφαλείας που ποτέ δεν έγιναν ενώ οι κατοπινές φιλελέ κυβερνήσεις απάλλαξαν την εταιρεία από μεγάλο μέρος των επενδυτικών της υποχρεώσεων. Βλέπει κανείς ότι αν και όλες οι κυβερνήσεις, της μεταπολίτευσης είναι εμμέσως, ή, αμέσως υπεύθυνες για την κατάληξη εντούτοις αλληλοκατηγορούνται αποκρύπτοντας τις κοινές τους ευθύνες και παραπλανώντας την κοινή γνώμη με θέματα που αν και δεν είναι υπεύθυνα για το δυστύχημα εντούτοις συνέβαλαν στο μέγεθος της καταστροφής όπως: 1) H μεταφορά εύφλεκτων υλικών, αν και στατιστικώς το τραίνο είναι το ασφαλέστερο μέσον μεταφοράς, να θυμίσω εδώ το δυστύχημα πριν από χρόνια του βυτιοφόρου οχήματος στα Καμένα Βούρλα, 2) Ποινικά αδικήματα, άσχετα με το δυστύχημα όπως η λαθρεμπορία τέτοιων υλικών μόνο και μόνο διότι δείχνουν την επικρατούσα φαυλότητα που είναι ένα γενικότερο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο την παρούσα κυβέρνηση αλλά την κομματική, πελατειακή δομή του πολιτικού συστήματος.
Η Δικαίωση
Προφανώς υπάρχουν ευθύνες για τα αίτια του δυστυχήματος και για την συγκάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων. Ήδη η συμπαράσταση του κόσμου προς τους γονείς και συγγενείς των θυμάτων είναι μεγαλειώδης και πρωτοφανής. Υπάρχουν και μονομερείς δικαστικές αποφάσεις οικονομικής αποζημίωσης στους γονείς που εγκαίρως ενήργησαν δικαστικώς, αν και θα έπρεπε αυτές να αφορούν όλους τους συγγενείς, πράγμα που ελπίζουμε να επεκταθεί αλλά αυτή η αρχική μονομέρεια θυμίζει την μόνιμη γενική νομική υπεκφυγή της δικαιοσύνης υπέρ του κράτους στις υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών με την τακτική του όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε. Όμως όπως και να έχει το πράγμα ο πόνος για τον χαμό του παιδιού ή ενός προσφιλούς προσώπου δεν αποζημιώνεται και μόνο η συμπαράσταση του κόσμου και η ελπίδα της ανάστασης μπορούν να τον απαλύνει.
Η Πρόταση Μομφής
Τα άλλα κόμματα, αν και εμμέσως ή αμέσως ένοχα, συμφώνησαν να καταθέσουν στην Βουλή πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τονίζει την ανάγκη να αλλάξει το πολίτευμα υπονοώντας να έλθει το κόμμα του στην εξουσία αν και η ιστορία έχει δείξει ότι είναι υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας. Ζητά να φύγει ην Σκύλα και να έλθει η Χάρυβδης. Όλα αυτά δεν είναι παρά πολιτικά παιχνίδια για να κρύψουν τον πραγματικό αίτιο για το δυστύχημα αλλά και για την κατάντια της χώρας που δεν είναι άλλος παρά το ίδιο το πολιτικό σύστημα που μας εξαπατά με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία για να καρπούνται το κόπο και τον πόνο του λαού. Το πολίτευμα αυτό δεν είναι Δημοκρατία, ούτε καν αντιπροσωπευτική. Κανείς δεν μπορεί να εκλεγεί εάν δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα, μαντρί όπως έλεγε ο Αβέρωφ. Την λίστα των υποψηφίων την καθορίζει ο αρχηγός στον οποίο υπακούν όλοι οι εκλεγόμενοι βουλευτές και όχι σε αυτούς που τους επέλεξαν. Αυτό το ομολογούν χωρίς ντροπή και οι κομματάρχες όταν επικαλούνται την κομματική πειθαρχία ή την παράδοση της έδρας σε περίπτωση διαφωνίας ή αποχώρησης. Το σημερινό πολίτευμα όπως το ορίζει η Ακαδημία Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας που έχει ιδρύσει ο καθηγητής Γεώργιος Κοντογιώργης είναι εκλόγιμη Μοναρχία και όχι Δημοκρατία. Η υπάρχουσα φαινομενική πλειοψηφία στην Βουλή, που είναι αποτέλεσμα της αποχής των μισών πολιτών από στην ψηφοφορία και όχι της βούλησης όλου του λαού, θα αποφασίσει για την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης αλλά και για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος δεν έχει πλέον τις απαιτούμενες δικαιοδοσίες που του επιτρέπουν να ελέγχει την κυβέρνηση. Η μεγαλειώδης λαϊκή συμπαράσταση προς τους γονείς και συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, που η αντιπολίτευση θέλει να εκμεταλλευτεί για να ρίξει την κυβέρνηση και να την διαδεχθεί στην εξουσία, πρέπει να μεταφραστεί και να υλοποιηθεί σαν οργή του λαού κατά του ίδιου του πολιτικού συστήματος που οδηγεί το τραίνο του Ελληνισμού στην καταστροφή. Για να πραγματοποιηθεί αλλαγή του πολιτικού συστήματος θα πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα διότι αλλιώς το σύστημα θα μας κατηγορήσει σαν τρομοκράτες. Εδώ είναι ή υποχρέωση των Ελλήνων πατριωτών, ικανών να υποδείξουν ένα ανθρωποκεντρικό Σύνταγμα που θα το απαιτήσει ο λαός ώστε να δικαιωθούν όχι μόνο οι νεκροί αλλά και να επιβιώσει ο Ελληνισμός. Μία τέτοια Συνταγματική Διαμαρτυρία ήταν αυτή που έγινε επί Βαβαροκρατίας που περιόρισε την αυθαιρεσία του Μονάρχη που μας είχαν επιβάλλει οι μεγάλες δυνάμεις που δυστυχώς μας κυβερνούν ακόμα μέσω των ντόπιων ανδρείκελων.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός
πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
