Για την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, για την επιβίωση του Ελληνισμού

«Ιωνίαν Γην δώσαμεν, Αιγαίον Ύδωρ δεν θα δώσουμε!» Μιχάλης Χαραλαμπίδης ( Το Τουρκικό Πρόβλημα, η ανθρωπιστική Ελλάδα. Αθήνα: εκδόσεις Στράβων 2020).

 

Η πορεία και διαδρομή του Αιγαίου, της Ελληνικής αυτής θάλασσας στο χρόνο, αποτελεί τη συμπύκνωση της ευρύτερης, γενικότερης, συνολικότερης ελληνικής ιστορίας. Πολιτισμός, ανάπτυξη, οικουμενική προσφορά, αλλά και διαρκή αντίσταση μέχρι την Ελευθερία. Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, η συνεχής επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας  στο Αιγαίο  αφορά ένα μεγάλο ιστορικό καθήκον και χρέος έναντι των προηγούμενων και των επόμενων γενεών.

Σήμερα το μείζον πρόβλημα για το Αιγαίο είναι η αμφισβήτηση ειδικώς και γενικώς της ελληνικής κυριαρχίας, αφού από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Τουρκία εγκαινίασε μια συστηματική πολιτική αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Σκοπός αυτής της τουρκικής πολιτικής ήταν και είναι η μεταβολή του εδαφικού status quo, που προβλέπεται σε διεθνείς συνθήκες, με κεντρικό άξονα τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, καθώς και του νομικού καθεστώτος στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο.

Η έναρξη της πολιτικής αυτής, που διαρκεί μέχρι σήμερα, σηματοδοτείται από την εμφάνιση των πρώτων διεκδικήσεων σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, το 1973 και της πρώτης αμφισβήτησης του εύρους του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου, το 1975.

Η τουρκική πολιτική αυτή κατά της Ελλάδας συνέπεσε με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (Ιούλιος 1974). Έκτοτε η Τουρκία άρχισε να εφαρμόζει ένα πλέγμα συνεχώς αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων που έφεραν τις δύο χώρες ακόμη και στο χείλος ένοπλης σύγκρουσης (κρίση Μαρτίου 1987 και κρίση Ιμίων Ιανουαρίου 1996).

Με άξονα τη διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας (1973), και την κρίση που επακολούθησε φέρνοντας τις δύο χώρες σε έντονη αντιπαράθεση, η Τουρκία άρχισε, σταδιακά, να θέτει σε εφαρμογή την πολιτική των αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων που σταδιακά περιέλαβε την αμφισβήτηση του κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας, με απειλή πολέμου (casus belli), να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα δώδεκα  ναυτικά μίλια, την αμφισβήτηση του εύρους του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, μέσω παραβιάσεών του από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, τα θαλάσσια πάρκα, την απαγόρευση πόντισης καλωδίων για ηλεκτρική ενέργεια, τη διακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων, την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί νησιών και παραβίασή της, ακόμα και στην περίπτωση κατοικημένων νησιωτικών περιοχών (δηλώσεις ότι «132 νησιά,  νησίδες και βραχονησίδες ανήκουν στην Τουρκία», «θα έρθουμε μία νύχτα», και θεωρίες για «Γαλάζια Πατρίδα», «Σύνορα της Καρδιάς» κ.λπ).

Επιπλέον η Τουρκία έχει προχωρήσει  στην αμφισβήτηση των θαλάσσιων συνόρων, στην αμφισβήτηση ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα , στην αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων εντός του FIR Αθηνών που ασκεί η Ελλάδα βάσει αποφάσεων του ICAO και η συνεχής άρνηση συμμόρφωσης της Τουρκίας προς τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας, στην αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων της Ελλάδας εντός της περιοχής ευθύνης της για θέματα έρευνας και διάσωσης (25^ος μεσημβρινός), στην συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων τόσο του Αιγαίου αλλά και της Μεσογείου,  στην απαίτηση της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου.

Τις αμφισβητήσεις η Τουρκία προωθεί στην πράξη με μεθόδους και πρακτικές που αντίκεινται στις θεμελιώδεις αρχές του ΟΗΕ (παραβιάσεις εθνικού εναέριου χώρου που πραγματοποιεί ακόμα και με οπλισμένα μαχητικά αεροσκάφη και μάλιστα υπεράνω κατοικημένων νησιών κλπ )

Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα, αφού αφορά την προστασία της ελληνικής επικράτειας, να θωρακίζει αμυντικώς όλα, ανεξαιρέτως, τα νησιά της, ανεξαρτήτως της έκτασης του εδάφους τους και του αν κατοικούνται ή όχι. Το δικαίωμα αυτό, πέραν των θεσμικών επιχειρημάτων που απορρέουν  από το καθεστώς της Συνθήκης του Μοντρέ του 1936, στηρίζεται στις διατάξεις του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, οι οποίες κατοχυρώνουν το δικαίωμα Κράτους-Μέλους του ΟΗΕ περί «νόμιμης άμυνας», όχι μόνο σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης εναντίον του, αλλά και σε περίπτωση «απειλής χρήσης βίας» ή ακόμη και «επικείμενης απειλής», όπως προκύπτει από την πρακτική αυτού τούτου του ΟΗΕ.  Και είναι δεδομένο ότι η Τουρκία, ιδίως μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974, το «casus belli» ως προς την επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης και τον σχηματισμό της «Στρατιάς του Αιγαίου», απειλεί την Ελλάδα, και με την χρήση βίας, όπως αποδεικνύει, η «σύναψη» του λεγόμενου «τουρκολιβυκού μνημονίου» για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και η επικείμενη «σύναψη» αντίστοιχου με την αποκαλούμενη «ελεύθερη Συρία».

Σήμερα στο Αιγαίο  και σε όλον τον Ελληνισμό, έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα  στην οδό του συμβιβασμού, της υποχώρησης, του κατευνασμού και στην  οδό της  αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού, της αντίστασης.   Είναι επιτακτική ανάγκη η ανάπτυξη μίας ουσιαστικής πολιτικής και έργων από την Κύπρο και το Καστελλόριζο, μέχρι την Κάσο, τα Ίμια  και τη Ζουράφα, που θα βασίζονται στην ιστορική μας,  παράδοση και Μνήμη, στην Ελληνικότητα, στον Πολιτισμό μας, αλλά και στα σύγχρονα επιτεύγματα: στην αστείρευτη δύναμη των Ελληνίδων και των Ελλήνων, στον Λόγο και την Πράξη.

ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ