Ο ΔΗΣΥ 20 χρόνια στην εξουσία γιατί δεν έλυσε το Κυπριακό και τα νέα… τσουνάμια του Αβέρωφ
Ο Κληρίδης και ο Αναστασιάδης κυβέρνησαν τον τόπο για 20 χρόνια. Γιατί δεν έλυσαν το Κυπριακό, αυτοί που ήταν οι πατριάρχες του «ρεαλισμού», οι θιασώτες του Αναν-ιστάν, οι ζείδωροι προαγωγοί της διζωνικής τερατογένεσης, οι έτοιμοι να προβούν σε νέες υποχωρήσεις; Και αυτοί ήταν έτοιμοι να μπουν σε διαδικασία λύσης. Γιατί δεν την πέτυχαν; Και αυτοί έπεισαν τη «διεθνή κοινότητα» ότι επιδιώκουν «έμπρακτα και όχι απλώς διαπραγμάτευση, αλλά λύση». Γιατί απέτυχαν;
Δύο χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, ο Δημοκρατικός Συναγερμός ιδρύθηκε στις 4 Ιουλίου 1976 μέσα σε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που δεν είχε ακόμα κατασιγάσει. Συγκέντρωσε στις τάξεις του την αφρόκρεμα του αγωνιστικού, κεντροδεξιού κόσμου, που πίστεψε στις δημοκρατικές αρχές και αξίες του και στη συμφιλίωση. Ο πρώτος πρόεδρός του, Γλαύκος Κληρίδης, διασάλπισε δύο σημαντικούς, εκτός άλλων, στόχους. Την «πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα συνέβαλλε στην επίλυση του Κυπριακού, στη βάση ευρωπαϊκών αρχών και ελευθεριών και θα διασφάλιζε τον κυπριακό λαό έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Αργότερα, οι επίγονοι ανακάλυψαν τον λεγόμενο «πατριωτικό ρεαλισμό» του Κληρίδη, δηλ. την επίλυση του Κυπριακού διά της τουρκοδιζωνικής τερατουργίας.
Ένας εκ των υμνητών του «πατριωτικού Κληριδικού ρεαλισμού» είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου, τέως πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Ένθερμος θιασώτης και προαγωγός του Αναν-ικού εκτρώματος, εκδηλώνεται πολιτικά άλλοτε με προφητείες για τσουνάμια, που έρχονται, και άλλοτε με εκβιαστικές προειδοποιήσεις προς κυβερνώντες και πολίτες. Μετά την αποτυχία του να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάθε τόσο δημοσιοποιεί θέσεις και απόψεις για τη λύση του Κυπριακού. Δεν θα ασχοληθούμε με το κατάντημα ενός άλλοτε υπερήφανου ΔΗΣΥ, που μετατράπηκε σε θλιβερό τυμπανιστή της τουρκοδιζωνικής, ως προστάδιο της τουρκοποίησης της Κύπρου.
Ως μάντης Κάλχας προειδοποιούσε (15/1/2021) ότι «θα έχουμε καλοκαιριάτικα τσουνάμι και θα χάσουμε και τα Βαρώσια», αν δεν ευοδώνονταν προσπάθειες του ΓΓ του ΟΗΕ. Και αργότερα (27/2/2021, στον Άλφα), αποφαινόταν σπαραξικάρδια: «Γνωρίζω ότι ίσως να ’ναι η τελευταία προσπάθεια (για λύση). Δεν κινδυνολογώ». Ότι οι Τούρκοι επέμεναν σε λύση δύο κρατών, ότι γι’ αυτούς είχε τελειώσει η διζωνική, ότι απαιτούν την υποταγή μας στις αξιώσεις τους, αυτά δεν υπολογίζονταν στην Αβερώφεια εξίσωση επίλυσης του Κυπριακού. Μονότονα, ο Αβέρωφ επιμένει «να πείσουμε τον ΓΓ ότι υπάρχει ισχυρή βούληση για λύση». Να «εκμεταλλευτούμε κάποιες νέες ιδέες και προσεγγίσεις». Προφανώς εννοεί όχι το Crans Montana! Από τον Βασιλείου μέχρι τον Χριστοδουλίδη, όλοι οι Πρόεδροι επεδείκνυαν ισχυρή βούληση για λύση. Προέβησαν σε οδυνηρότατες υποχωρήσεις. Γιατί δεν λύθηκε το Κυπριακό; Διότι η Τουρκία βροντοφωνάζει ότι απαιτεί όλην την Κύπρο.
Όλοι οι Πρόεδροι, ακόμα και ο Χριστοδουλίδης, καθημερινά διαβεβαίωναν ότι θέλουν λύση, λειτουργική, βιώσιμη και στη βάση των αρχών της ΕΕ. Πόση άλλη… πειστικότητα, πόσες άλλες κωλοτούμπες και πόσες άλλες παραχωρήσεις να γίνουν για να… πείσουμε ότι θέλουμε λύση; Μια απλή απορία: Ο Κληρίδης και ο Αναστασιάδης κυβέρνησαν τον τόπο για 20 χρόνια. Γιατί δεν έλυσαν το Κυπριακό, αυτοί που ήταν οι πατριάρχες του «ρεαλισμού», οι θιασώτες του Αναν-ιστάν, οι ζείδωροι προαγωγοί της διζωνικής τερατογένεσης, οι έτοιμοι να προβούν σε νέες υποχωρήσεις; Και αυτοί ήταν έτοιμοι να μπουν σε διαδικασία λύσης. Γιατί δεν την πέτυχαν; Και αυτοί έπεισαν τη «διεθνή κοινότητα» ότι επιδιώκουν «έμπρακτα και όχι απλώς διαπραγμάτευση, αλλά λύση». Γιατί απέτυχαν;
Ο Αβέρωφ γνωρίζει την απάντηση: Διότι και αυτών οι προσπάθειες συνετρίβησαν στον αρράγιστο τοίχο της τουρκικής στοχοθεσίας για αρπαγή και τουρκοποίηση της Κύπρου. Τι εισηγείται στον Χριστοδουλίδη; Να είναι «προετοιμασμένος για μια σύντομη διαδικασία με συγκεκριμένο ορίζοντα». Με απλά λόγια, ο Αβέρωφ προτείνει ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα στη διαδικασία πιθανών συνομιλιών με σύντομη κατάληξη, διότι «50 χρόνια από την εισβολή δεν δίνουν κανένα περιθώριο διαπραγματεύσεων ανοιχτού τέλους». Πού ζει ο Αβέρωφ; Προφανώς δεν ακούει και δεν διαβάζει τι λένε οι Τούρκοι και περιπλανιέται σε ροζ συννεφάκι ευσεβών πόθων. Εδώ και χρόνια έχουν ξεκαθαρίσει ότι η διζωνική έχει διαγραφεί από το δεφτέρι τους. Αφού την αξιοποίησαν ληστρικά και αφού οδήγησαν την αφελέστατη, ανεπαρκέστατη ηγεσία μας να την αποδεχτεί ως λύση, τώρα απαιτούν δυο κράτη και κυριαρχική ισότητα. Μέχρι την πλήρη κατάκτηση της νήσου.
Ο Ερντογάν πέρσι και φέτος, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος. Και πέρσι και φέτος οι αντιδράσεις του Ν. Χριστοδουλίδη ήταν από θλιβερά ανύπαρκτες μέχρι γλοιωδώς ευγενικές, μήπως και χαλάσει το… κλίμα μη διαφαινόμενων συνομιλιών. Ιδού το τραγικό κατάντημα και του σημερινού Προέδρου: Από πρωίας άχρι βαθυτάτης νυχτός ψαλμωδεί την προσήλωση και την αγκίστρωσή του στη μία και μόνη λύση, που είναι η διζωνική τερατογένεση. Δηλαδή και ο Χριστοδουλίδης, όπως ο Αβέρωφ, ο Αναστασιάδης και πολλοί άλλοι, ασεβεί βάναυσα και προκλητικά στην απόφαση της πλειοψηφίας του κυπριακού Ελληνισμού να απορρίψει, διά του βροντερού ΟΧΙ, το σχέδιο Ανάν και δι’ αυτού τη διζωνική ανωμαλία.
Ιδού και το κατάντημα του ΔΗΣΥ: Δύο Πρόεδροί του, Κληρίδης, Αναστασιάδης, παρά τις προθέσεις τους, επί 20ετίαν απέτυχαν να λύσουν το Κυπριακό. Ο Αναστασιάδης παραδέχτηκε ότι η διζωνική οδηγεί στην τουρκοποίηση. Έκαναν παντιέρα τους τη ρατσιστική, αντιευρωπαϊκή διζωνική, ενώ ταυτόχρονα όμνυαν πίστη και προσήλωση στις αρχές και αξίες τής ΕΕ. Ο ΔΗΣΥ αυτοπροβάλλεται ως το κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκό κόμμα. Παινεύεται ότι ενέταξε την Κύπρο στην ΕΕ. Γιατί, λοιπόν, ο Αβέρωφ και το κόμμα του επιμένουν ανένδοτα στη διζωνική που, ακόμα και αν γίνει αποδεκτή από τους Τούρκους, θα παραδώσει την Κύπρο σε μια νέα τουρκοκρατία; Γιατί δεν εμμένουν στις ευρωπαϊκές αρχές; Γιατί δεν απαιτούν το αυτονόητο: Να ισχύσει το Κοινοτικό Κεκτημένο και το Διεθνές Δίκαιο, αφού είμαστε κράτος-μέλος της ΕΕ. Η Αναν-ική, τουρκοδιζωνική γάγγραινα του Κυπριακού δεν μπορεί να είναι η θεραπεία του.
