ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΕΧΘΡΙΚΩΝ ΑΠΕΙΛΩΝ

 

Τέταρτο  Μέρος

1. Η Ελλάδα, κατέχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική θέση, ευρισκόμενη εγγύς του σημείου επαφής, των Ηπείρων Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής.

Με την είσοδο της στο ΝΑΤΟ, μαζί με την Τουρκία, το 1952, η θέση αυτή της Ελλάδας, δεν αξιοποιήθηκε από τις ΗΠΑ (ΝΑΤΟ), επ’ ωφελεία της Συμμαχίας. Αυτό έγινε, για την αναβάθμιση, υπέρ του δέοντος της Τουρκίας, η οποία είχε κοινά τότε σύνορα, με την κραταιά Σοβιετική Ένωση.

Το ΝΑΤΟ, χωρίς την Ελλάδα, θα ήταν μια Συμμαχία ακρωτηριασμένη, αποκομμένη από αυτήν της Τουρκίας, η οποία Τουρκία θα ήταν, κατά τις προϋπήρξασες και αναφερόμενες θέσεις, του ιστορικού παρελθόντος, υπό την άμεση απειλή της υπάρξεως της, από την πάλαι ποτέ Ρωσία και τώρα (1952) από την Σοβιετική Ένωση.

Η Τουρκία, προ των απειλών της επιζητεί βοήθεια και την λαμβάνει για καθαρά γεωπολιτικούς, γεωστρατηγικούς λόγους και τα συμφέροντα των εμπλεκομένων, όπως στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-78 όπου με την απειλή επέμβασης της Αγγλίας, η οποία Αγγλία έλαβε ως μπαξίσι την Κύπρο, ανεκόπει η προέλαση, των Ρώσων, προς Κωνσταντινούπολη.

Η ουδετερότητα των Τούρκων (επιτήδειος ουδέτερος), στο διάστημα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε λειτουργήσει εναντίον της Ρωσίας, αφού η Τουρκία κρατούσε κλειστά τα «Στενά», για ανεφοδιασμό των Ρώσων, ενώ ανεχόταν να περνούν ελαφρά γερμανικά πλοία για να δράσουν στη Μαύρη Θάλασσα. Οι Στάλιν και Μολότωφ, έθεσαν τον Ιούνιο του 1945, τις σοβιετικές αξιώσεις, οι οποίες επαναλήφθηκαν και το 1946. Η Τουρκία, περιδεής, για τους ζητούμενους από την Σοβιετική Ένωση, εδαφικούς ακρωτηριασμούς της, κατέφυγε ασθμαίνουσα στους Αμερικάνους, οι οποίοι όντες, σε αντιπαλότητα με την Σοβιετική Ένωση, ενέταξαν την Τουρκία στο ΝΑΤΟ, το 1952, παρέχοντάς της ασφάλεια και θέσεις, για τους τυχοδιωκτικούς, αναθεωρητισμούς της, εις βάρος των γειτόνων της, οι οποίοι αναθεωρητισμοί συνεχίζονται μέχρι σήμερα, με θράσος και κομπασμό, κυρίως εις βάρος της Ελλάδας, με την Συμμαχία, δολίως να «νίπτει τας χείρα της».

Η παλιά τουρκοσοβιετική συνεργασία, το 1920-1922, για την εκδίωξη της Ελλάδας (Ελληνικού Στρατού και Ελλήνων κατοίκων της Μ. Ασίας), από την Μ. Ασία, ήταν ένα μόνο φαινόμενο, το οποίο υπαγόρευσαν αμοιβαία συμφέροντα στιγμής, Τουρκίας-Ρωσίας, την περίοδο αυτή. Κάπως έτσι είχε γίνει, άλλη μια φορά, το 1832-1835, κατά τον τουρκοαιγυπτιακό πόλεμο, όπου ο Κιουταχής Πασάς, συμπολιορκητής με τον Ιμπραήμ Πασά, του Μεσολογγίου το 1826, είχε αιχμαλωτιστεί, από τον Ιμπραήμ, στη μάχη του Ικονίου, στις 21 Δεκεμβρίου 1832 και απελευθερώθηκε από τους Ρώσους.

Εκτός από τις δύο αυτές περιπτώσεις, προσέγγισης-συνεργασίας Ρωσίας-Τουρκίας, για περιορισμένο χρόνο, μεταξύ τους υπήρχε πάντα εχθρότητα και καχυποψία, αφού το 1840, ο Τσάρος, είχε προτείνει στους Άγγλους, διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχαν λάβει χώρα, πλέον των δέκα ρωσοτουρκικών πολέμων.

Με την είσοδο της, στο ΝΑΤΟ, η Τουρκία και μετά από έξι δεκαετίες και πλέον, αρχίζει να παίζει διπλό παιχνίδι, με τη Ρωσία, συνάπτουσα εν κρυπτώ, αλλά και απροκάλυπτα, φανερά, αρκουδολυκοφιλίες, ενάντια της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ και έτσι να είναι η Τουρκία και Σύμμαχος του ΝΑΤΟ, αλλά και «Δούρειος Ίππος» εν κρυπτώ, της Ρωσίας μέσα στο ίδιο το ΝΑΤΟ. Αυτό είναι δείγμα αγνωμοσύνης και αχαριστίας της Τουρκίας προς τη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, αλλά και εθελοτύφλωση του ίδιου του ΝΑΤΟ, χωρίς την αναγκαία και επιβαλλόμενη αυτογνωσία, αυτοπειθαρχία των μελών του και γενικά αυτοπροστασία του. Τι τους θέλεις τους εχθρούς με τέτοιους συμμάχους;

Η Ελλάδα σκοτοδινιά, όταν ανήκουσα σε μια Συμμαχία, εν προκειμένω στο ΝΑΤΟ, η οποία δεν την προστατεύει από τους ίδιους τους εταίρους-συμμάχους της. Με θλίψη τη Συμμαχία αυτή, την αποκαλούμε «Συμμαχία Οπερέτα», ως εκ των οπερετικών, αστείων θέσεων της, για την ειρηνική συνύπαρξη Ελλάδας-Τουρκίας (ίσες αποστάσεις-βρείτε τα μόνοι σας κλπ). Πως άλλαξαν όμως οι καιροί. Η τότε 1956 περιδεής Τουρκίας, από τις απειλές του Στάλιν, για εδαφικούς ακρωτηριασμούς της γονυκλεινής, ζητά τη σωτηρία της από τις ΗΠΑ και την λαμβάνει. Σήμερα όμως η Τουρκία διαπραγματεύεται, με τον οικονομικό συνασπισμό BRICs, (Ρωσία, Κίνα, Ιράν κλπ). Είναι δυνατό και αποδεκτό αυτό από ΗΠΑ (ΝΑΤΟ); Την απάντηση ας την δώσουν αυτοί, δηλαδή οι Σύμμαχοι, στους οποίους, η Τουρκία, κουνάει το δάκτυλο, στρεφόμενη κατά περίπτωση όπου τη συμφέρει.

2. Πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας, Μέσης Ανατολής

Οι τοπικές, σκληρές συγκρούσεις Ρωσίας και Ουκρανίας, καθώς και οι βίαιες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, Ισραήλ-Παλαιστίνιων, κινδυνεύουν από στιγμή σε στιγμή, να γίνουν περιφερειακός, ακόμη και Παγκόσμιος Πόλεμος. Στη δίνη αυτή, του πιθανόν επερχόμενου γενικευμένου πολέμου, συμμαχίες αναζητούνται, στήνονται και κατά περίπτωση καταρρέουν. Η Ελλάδα, ως εκ της γεωστρατηγικής θέσεως της, είναι αδύνατο να μην εμπλακεί. Στην περίπτωση αυτή, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και με κλειστά ερμητικά τα αυτιά, στις σειρήνες άπιστων συμμάχων, τις οποίες ακούμε συνεχώς, να ηχούν προκλητικά, ας είμαστε συγκρατημένοι, αλλά και πάντα έτοιμοι.

Χωρίς ιδιαίτερες εκτιμήσεις, με απόλυτη ιστορική τεκμηρίωση, ο κύριος αντίπαλος της Ελλάδας, εδώ και αιώνες, είναι η Τουρκία, χωρίς διακοπή, μέχρι σήμερα. Απόλυτα και δογματικά αποφαινόμαστε, «αν γνωρίζεις και αφουγκράζεσαι τον ελλοχεύοντα εχθρό σου, τότε ανάλογα σχεδιάζεις». Αν δε σχεδιάζεις σωστά, βασιζόμενος στις δικές σου δυνάμεις και όχι στις υπό ερωτηματικό Συμμαχικές Δυνάμεις, που άλλα υπόσχονται και άλλα πράττουν (Μ. Ασία 1919-1922), τότε θα μπορέσεις να τον αντιμετωπίσεις. Η Ελλάδα, το 1919, ξεκινά με συμμάχους στη Μ. Ασία για τη ΝΙΚΗ και το 1922, προδομένη από τους συμμάχους, οι οποίοι προσεχώρησαν στον εχθρό, γνώρισε, την επαίσχυντη ΗΤΤΑ. Εδώ κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν δύο τότε μεγάλα λάθη της Ελλάδας. Ότι αποδέχτηκε τη συμμετοχή της το 1919, στην εκστρατεία στην Ουκρανία, κατά των Μπολσεβίκων και δεν αναγνώρισε το καθεστώς τους, όπως έκανε ο Κεμάλ και ότι επίσης αποδέχτηκε την απόβαση στη Σμύρνη (1919), χωρίς εγγυήσεις (ΝΟ ΜΕΝ, ΝΟ ΜΟΝΕΥ), δηλαδή ούτε στρατιωτική βοήθεια, ούτε οικονομική. Η απόφαση αυτή ήταν πολιτική, όχι όμως στρατιωτικά δυνατή. Η δυσαρμονία αυτή, πολιτικής και στρατιωτικής, έφεραν την καταστροφή.

Την αδυναμία υλοποίησης των επιδιώξεων της Ελλάδας, στη Μ. Ασία, είχεν επισημάνει ο Ιωάννης Μεταξάς τόσο στον Βενιζέλο το 1915, όσο και στον πολιτικό αντίπαλο του Βενιζέλου, τον Γούναρη, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας το 1920, χωρίς όμως να εισακουστεί.

Το ίδιο έπαθε η Ελλάδα το 1974 και στην Κύπρο, όπου ο ανθέλληνας Κίσινγκερ και ο Ετζεβίτ, παγίδευσαν τον αφελή, συνωμότη, δικτάτορα Ιωαννίδη. Ο Καραμανλής, με τα ίδια τότε ανδρείκελα, Αρχηγούς των Επιτελείων της χούντας, όπως ανάλογα του εισηγήθηκαν, θα αποφανθεί, ότι  «η Κύπρος κείται μακριά…», ενώ το 452 π.Χ. ο Αθηναίος στρατηγός Κίμων, με τα κουπιά, έσπευσε να την απελευθερώσει.

3. Αναφερθήκαμε στους δύο πολέμους που διεξάγονται στη γειτονιά μας (Ρωσοουκρανικός και Ισραηλοπαλαιστινιακός), για να επισημάνουμε την πιθανή εμπλοκή μας, σε περίπτωση γενικεύσεως του πολέμου, αλλά και για την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Στους πολέμους αυτούς χρησιμοποιήθηκαν τα κάθε είδους υπάρχοντα, υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα, πλην πυρηνικών, καθώς και οι κάθε μορφής τακτικές αντιλήψεις, διαχρονικής σημασίας. Αποδείχτηκε ότι το προσδοκώμενο αποτέλεσμα της Νίκης και της Ήττας του αντιπάλου, είναι αποτέλεσμα του επιτυχημένου και αποτελεσματικού συνδυασμού της χρήσεως των κάθε είδους οπλικών συστημάτων, αλλά και της τακτικής, που ήθελε εφαρμοστεί.

Πάρα πολλοί Έλληνες πολιτικοί υποστηρίζουν ότι, η αποτελεσματική άμυνα βασίζεται μόνο στους εξοπλισμούς. Τους διαφεύγει όμως ότι, οπλικά συστήματα, χωρίς την απαιτούμενη επάνδρωσή τους, από εκπαιδευμένους χειριστές τους, είναι αναποτελεσματικά. Οι πολιτικοί και ειδικά αυτοί οι οποίοι ασχολούνται με την Εθνική Άμυνα, δέον, όπως σύμφωνα με τις ειδικές εισηγήσεις των στρατιωτικών και ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες της πατρίδας μας, επιλαμβάνονται της προμήθειας ή κατασκευής όπλων από την εγχώρια πολεμική βιομηχανία (εφόσον αυτή λειτουργεί), σύμφωνα με τις αποφάσεις και ενέργειες των πολιτικών, όπου τα δεδομένα στοιχεία σήμερα, δεν είναι τόσο επαρκώς ευοίωνα και ελπιδοφόρα, με υπαιτιότητα διαχρονικά των πολιτικών.

Αφ’ ης στιγμής προμηθευτούν, τα οπλικά συστήματα, τον κύριο λόγο για την αξιοποίησή τους, εκπαίδευσης των χειριστών τους, τακτική χρησιμοποίηση τους έχουν μόνο οι στρατιωτικοί. Οι πολιτικοί, είναι υπεύθυνοι για την απαιτούμενη επάνδρωση των οπλικών συστημάτων, σύμφωνα με τις εισηγήσεις των στρατιωτικών. Συμπέρασμα: Τα οποιαδήποτε οπλικά συστήματα, εάν δεν είναι επαρκώς επανδρωμένα, με καλώς εκπαιδευμένα πληρώματα, από του καιρού της ειρήνης και στο 100%, σε περίοδο πολέμου, αποτελούν ψευδαίσθηση και πλάνη ισχύος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην Ελλάδα οι αμυντικές ανάγκες επάνδρωσης όπλων είναι υψηλές. Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας όμως είναι οξύτατο, η δε μείωση της θητείας ενεργεί αρνητικά, χωρίς να επιτρέπει την ικανοποίηση των αναγκών της επάνδρωσης.  Τι κάνει η Πολιτεία, οι Υπουργοί Άμυνας της, για το οξύτατο αυτό πρόβλημα; Μήπως πρέπει να αυξήσει τη θητεία και να προβλέψει την στράτευση κάποιων κατηγοριών γυναικών, σε περιοχές που θα κριθεί απαραίτητο; Παράλληλα, μήπως πρέπει να ενεργοποιηθεί η παλλαϊκή άμυνα όπου αυτό κρίνεται απολύτως αναγκαίο, όπως ειδικά, στην άμυνα νήσων; Καταλήγουμε στη διαπίστωση ότι, η συντριβή του αντιπάλου, επέρχεται μετά τη χρήση όλων των οπλικών συστημάτων και αφού πατήσει τις οχυρωματικές θέσεις του, η «μπότα του πεζού και η ερπύστρια άρματος».

4. Έλληνες και Τούρκοι, (εχθροί και γείτονες)
5. Οι Έλληνες επί τρισήμισυ χιλιετηρίδες, έχουν βάλει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, Μικράς Ασίας, Βαλκανικής και Παρευξείνιων Παραλίων. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις, θα ειδείς κάθε τι το ελληνικό, στην περιοχή αυτή, όπως μνημεία, ναούς, ελληνικές επιγραφές, θέατρα κλπ, τουρκικό ουδέν.
6. Οι Τούρκοι, εμφανίστηκαν, ως μια ολιγάριθμη ορδή της στέπας, η οποία συγκρούστηκε με άλλες βαρβαρικές ορδές, οι οποίες είχαν προηγηθεί, χωρίς να έχουν καμιά φυλετική συγγένεια με τους αυτόχθονες Χετταίους και Τρώες, όπως παραχαράσσοντες την ιστορία, ισχυρίζονται. Το 1258, ο Ορχάν, δημιουργεί δικό του εμιράτο, το οποίο στηρίχθηκε στο (τζιχάντ) ιερό πόλεμο και στους εξισλαμισμούς και γενιτσαρισμούς και σταδιακά επεκτεινόμενο στην περιοχή αυτή, δημιουργείται η Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην οποία έχει ενταχθεί το μεγαλύτερο μέρος, δια του εξισλαμισμού μεγάλου μέρους, των τριάντα εκατομμυρίων κατοίκων της μεταβυζαντινής, μεσαιωνικής, Ελληνικής Αυτοκρατορίας, από την οποία όπως λέγει ο Μακρυγιάννης έμεινε μια «μαγιά», η οποία υπέμεινε με σθένος τη σκλαβιά, γαντζωμένη στην πίστη και στις παραδόσεις. Ο Γάλλος ιστορικός Ριμπώ, επιβεβαιώνει τον Μακρυγιάννη, αναφέροντας, ότι «οι Έλληνες δεν ηττήθηκαν από το Ισλάμ γενικά, αλλά αυτοηττήθηκαν, διότι δια των εξισλαμισμών, έδωσαν σε αυτόν τον όγκο τους και το μυαλό τους» και έμεινε μόνο η «μαγιά» κατά τον Μακρυγιάννη. Στην επικεφαλίδα «Έλληνες και Τούρκοι, εχθροί και γείτονες» κάνουμε το εξής σχόλιο:

Συχνά λένε οι Έλληνες «είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με γείτονα την Τουρκία». Η λέξη «καταδικασμένοι» δίνει ένα τόνο αδράνειας, ηττοπάθειας και μοιρολατρίας, που δεν αρμόζει στους  Έλληνες, οι οποίοι δυναμικά θέλουν να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Θα πρέπει να αναζητηθεί η πολιτική, η οποία θα μας επιτρέψει χωρίς φόβους και χωρίς κινδύνους μια μακροπρόθεσμη συμβίωση διαχρονικά, με τον  Τούρκο και με κάθε άλλο γείτονα. Επειδή όμως αυτό δεν συμβαίνει κατά την παρούσα περίοδο και αυτό συνεχίζεται επί αιώνες, χωρίς πάθος και χωρίς φόβο, μέσα από μια επιβαλλόμενη, συνεχή αμυντική μας ετοιμότητα και προετοιμασία, εκτιμούμε ότι η Τουρκία ήταν και συνεχίζει να είναι ο υπ’ αριθμόν ένας εχθρός μας. Τις διακηρύξεις του ΝΑΤΟ, περί Συμμαχίας, εντός αυτού, Ελλάδας και Τουρκίας, τις θεωρούμε κουραφέξαλα, τις δε σχετικές διακηρύξεις του, αμπελοφιλοσοφίες.

Πως είναι δυνατόν να εμπιστευτείς έναν γείτονα:

• Ο οποίος σε είχε σκλάβο και ραγιά, επί αιώνες και σου ρουφούσε το αίμα με εξισλαμισμούς, γενιτσαρισμούς, αρπαγή περιουσιών, κεφαλικό φόρο κλπ;
• Με τον οποίο ποτέ δεν είσαστε Σύμμαχοι, στους τόσους πολέμους, οι οποίοι έλαβαν χώρα στην περιοχή (σχετικά με το ΝΑΤΟ, τα σχόλια περιττεύουν). Επί εποχής ΝΑΤΟ, γνωρίσαμε τα Σεπτεμβριανά 1955, σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, την εισβολή και συνέχιση κατοχής της Βόρειας Κύπρου από το 1974, την κρίση των Ιμίων και η ίδια ιστορία ραγδαία, συνεχίζεται.

5. Συρρίκνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Όπως  έγινε η μεγέθυνση και εξάπλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέχρι και τη Βιέννη, την οποία πολιόρκησε το 1529 και το 1683, χωρίς επιτυχία, έτσι άρχισε και η σταδιακή συρρίκνωσή της με την εμφάνιση των Αψβούργων και Ρώσων, καθώς με τις επαναστάσεις κατακτημένων λαών της Βαλκανικής, με κύρια και καθοριστική την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Μετά από συνεχείς ήττες και αναδιπλώσεις της Τουρκίας από τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913 και το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών (1920). Οι Τούρκοι νιώθουν ρίγος και φόβο για την τελική εθνική εξουθένωσή τους. Τους σώζει όμως η βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης και η προδοσία της Ελλάδας, από τους Συμμάχους της και η υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923), η οποία υπήρξε σταθμός σωτηρίας για την Τουρκία και σταθμός Συμμαχικής ατιμίας και προδοσίας για την Ελλάδα, (απώλεια Ανατολικής Θράκης, παραλιών Μ. Ασίας και Πόντου). Γιατί όμως η Τουρκία ζητά την κατάργησή της, ως συνέχεια της κατάργησης της Συνθήκης των Σεβρών (1920); Ασφαλώς για να διαγραφούν, από τις σελίδες της Ιστορίας, οι μεγάλες ήττες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η σημερινή Τουρκία να αρχίζει να υπάρχει ως κράτος από τα σύνορα της αυτά, τα προ του πολέμου (1914-1918).

6. Η Επανάσταση του 1821, καταλύτης της Τουρκικής τυραννίας
7. Η Επανάσταση του 1821, δεν ήταν μια απλή εξέγερση, τοπικού χαρακτήρα. Κύριο έργο της ήταν η εθνική αποκατάσταση, μη στερούμενης όμως και του ανάλογου κοινωνικού περιεχομένου της.

Ο Κοραής και λοιποί διαφωτιστές, πίστευαν, πως το έθνος θα λυτρωνόταν από τη σκλαβιά με τη μάθηση και την παιδεία, οι πιο ρεαλιστές όμως, με πρώτο τον Ρήγα Βελεστινλή, κατάλαβαν ότι ο μόνος δρόμος για να ελευθερωθούν, ήταν ο ένοπλος αγώνας.

Η «Φιλική Εταιρεία» (Σκουφάς, Ξάνθος, Τσακάλωφ), αποτέλεσε το εκκολαπτήριο των ιδεών για την ελευθερία του γένους, ο ταχυδρόμος και αγγελιοφόρος των ιδεών αυτών, σε όλον τον ελληνισμό, στους ραγιάδες, στους κλέφτες και αρματολούς, στην Πόλη και στο ίδιο το Σεράι του Αλή Πασά, στα Γιάννενα. (Ανδρούτσος, Διάκος, Καραϊσκάκης κλπ).

Οι κοτζαμπάσηδες και ο ανώτερος κλήρος, με πρωτοστάτη τον ίδιο τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον δήθεν εθνικό και θρησκευτικό θρύλο-μύθο της Αγίας Λαύρας, της 25^ης Μαρτίου 1821, ο οποίος, στη συγκέντρωσή τους, στη Βόστιτσα (Αίγιο) στις 26 Ιανουαρίου 1821, όπου παρευρίσκεται, ο εθνεγέρτης και μπουρλοτιέρης των ψυχών Παπαφλέσσας, τον οποίο αρχίζει να βρίζει «είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος».  Με την επικράτηση της επανάστασης, από το πουθενά, εμφανίζονται οι Φαναριώτες, οι οποίοι θέλουν να καρπωθούν τους καρπούς της Νίκης, να υποσκελίσουν τους αγωνιστές, καπετάνιους, τους φιλικούς και τον ραγιά, ενσπείροντες τη διχόνοια, αρπάζοντας τα αξιώματα, πολιτικά και στρατιωτικά και καταληστεύοντας τα ληφθέντα δάνεια.

2. Όταν ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’, μετά τις σφαγές και τις κρεμάλες, δεν μπόρεσε να δαμάσει την Επανάσταση, αποστέλλει τον σερασκέρη Δράμαλη, με ό,τι καλύτερο είχε τότε η Τουρκία, στρατιωτικά, για να πνίξει την Επανάσταση. Στα Δερβενάκια δόθηκε η λύση από τον Κολοκοτρώνη. Ας ιδούμε τι έπραξαν οι τότε πολιτικάντηδες. Με την εμφάνιση του Δράμαλη, όλοι οι τότε κυβερνώντες ετράπησαν εις φυγήν. Την άμυνα στην Κακιά Σκάλα, μεταξύ Μεγάρων και Κορίνθου, ανέθεσαν σε έναν από τους λογιότατους στρατηγούς της, τον Ρήγα Παλαμήδη, ο οποίος πρώτος ετράπη σε φυγή. Στο ξακουστό Κάστρο της Κορίνθου (Ακροκόρινθο), τον Αχιλλέα (το πραγματικό του όνομα Ιάκωβος) Θεοδωρίδη, οποίος ακολουθούσε το ιερατικό στάδιο, διόρισαν στρατηλάτη. Ο Θεοδωρίδης πέταξε τα ράσα και άλλαξε το όνομά του σε Αχιλλέας, με το οποίο θα πολέμαγε του Τούρκους, όπως τον χλευάζει ο Μακρυγιάννης. Μόλις όμως έφτασε ο Δράμαλης, ο Αχιλλέας στοχάζεται να τα παρατήσει. Σκοτώνει τον Κιαμήλ Μπέη, ο οποίος ήταν αιχμάλωτος των επαναστατών, με την ελπίδα να του αποκαλύψει τους θησαυρούς του. Στη συνέχεια μετέβη στο χαρέμι του Κιαμήλ και με την υπόσχεση ότι δεν θα τις σφάξει και ούτε θα τις πάρει μαζί του, πλαγιάζει με την όμορφη γυναίκα του Κιαμήλ και με την δουλεύτρα της. Όταν τις απόλαυσε, παρατάει την μπαρουταποθήκη απείραχτη, γιατί φοβήθηκε μήπως ο ίδιος τραυματιστεί ή φονευθεί, όταν θα της έβαζε φωτιά και το βάζει στα πόδια.

Αυτούς είχε επιλέξει η Κυβέρνηση, να προστατεύσουν την πατρίδα και όχι τους κλεφτικαπετάνιους, όπως περιφρονητικά, ονόμαζαν τους Πολέμαρχους. Ούτε την Τουρκική σημαία δεν κατέβασε, από το φρούριο ο ψευτοΑχιλλέας, την οποία παραξενεμένος την είδε να κυματίζει, ο Δράμαλης, όταν έφτασε στο Κάστρο.

3. Όταν ο Ιμπραήμ, στις 11-2-1825, αποβιβάζεται στη Μεθώνη και την επομένη, κινείται προς Πύλο, ο Κολοκοτρώνης είναι στη φυλακή και ο Μαυροκορδάτος, αναζητεί Αρχηγό. Υπόψη, ότι ο Μαυροκορδάτος, είναι ο πιο διαβολεμένος, από όλους τους Φαναριώτες. Αυτά τα οποία έκανε ο Μαυροκορδάτος, δεν τα πλέρωσε μόνο η γενιά του 21. Ίσα με τώρα, το δικό του πνεύμα μας κυβερνάει και δεν μας αφήνει να προκόψουμε. Πείθει τον Κουντουριώτη να διορίσει τον εαυτό του Αρχιστράτηγο. Από το Ανάπλι ξεκινάει το «Επιτελικό Στρατηγείο» για να αντιμετωπίσει τον φοβερό Ιμπραήμ, με τους Αξιωματικούς του Ναπολέοντα. Ο Κουντουριώτης, Πρόεδρος, τώρα στρατηλάτης, έχει καβαλικεύσει το άλογο, επειδή δε, δεν γνωρίζει από αυτά, δεξιά και αριστερά τον κρατάνε δύο αραπάδες, για να μην πέσει. Πίσω ακολουθεί ο μέγας στρατιωτικός συμβουλάτορας Μαυροκορδάτος, φορώντας τη βελάδα του. Σε τρεις ημέρες έφθασαν «κατάκοποι» στην Τριπολιτσά, όπου ο Πρόδρος και Αρχιστράτηγος Κουντουριώτης πέφτει άρρωστος. Εκεί στο ελληνικό στρατόπεδο, στο χωριό Κρεμμύδι Μεσσηνίας, βρισκόταν ο Καραϊσκάκης, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Καρατάσος κλπ. Ο Μαυροκορδάτος, τυφλό όργανο στα χέρια του ο Κουντουριώτης, τον πείθει, να μη διορίσει κάποιον από τους πιο πάνω αρχηγούς, όπως απαιτούσε το συμφέρον της πατρίδας, αλλά για καθαρά προσωπικούς λόγους του, τον ναυτικό Σκούρτη, οπότε είπε στον Κουντουριώτη, ο Καραϊσκάκης «Ωρέ Κουντουριώτη, άκουγα και νόμιζα θα είναι γεμάτο μυαλά το κεφάλι σου. Εσύ όμως έχεις τόσο μυαλό, όσο έχω για σπόρο στα α…. μου». Υπό την αρχηγία του Σκούρτη και του μεγάλου στρατιωτικού συντονιστή του, Μαυροκορδάτου, στη μάχη του Κρεμμυδίου χάνονται 600 παλικάρια Έλληνες, το μεγαλύτερο ποσοστό νεκρών σε μάχη, αφ’ ης άρχισε ο επαναστατικός αγώνας του 1821.

Στη μάχη στης Σφρακτηρίας (26-4-1925), το «πολεμικό δαιμόνιο» του Μαυροκορδάτου, οδηγεί στην ήττα, όπου χάνονται 350 Έλληνες μαχητές και ο Αναγνώστης Παπαγεωργίου, (Υπουργός Στρατιωτικών) της επαναστατικής Κυβέρνησης, ο Αναγνωσταράς και ο Ιταλός φιλέλληνας Σανταρόζα. Ο Μαυροκορδάτος, σώθηκε, για να κάνει κακό και να βλάψει και άλλο την πατρίδα, υστερότερα. Ενώ κατρακύλαγε στα βράχια, προς την θάλασσα, δυο αγωνιστές τον σήκωσαν και τον βάλανε σε μια βάρκα.

7. Γενικό συμπέρασμα από τα γεγονότα του 1821
8. Από τα εκτεθέντα γεγονότα, περί τα πολιτικά και στρατιωτικά της επανάστασης του 1821, βγαίνει το γενικό συμπέρασμα ότι τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι στρατιωτικοί, δέον να ασχολούνται μόνο τα απορρέοντα, από την εκτέλεση των καθηκόντων και την αποστολή τους, θέματα και γεγονότα. Κάθε παρέμβαση των πολιτικών στα στρατιωτικά θέματα και αντιστρόφως, είναι επιζήμια και καταστροφική για την πατρίδα. Αυτό δεν τηρήθηκε κατά την επανάσταση του 1821, από τους Φαναριώτες, με κύριο εκπρόσωπό τους, τον Μαυροκορδάτο. Εκτός από τα πολιτικά αξιώματα, ο Μαυροκορδάτος, ήθελε και στρατιωτικά αξιώματα, όντας άκαπνος, από μάχες και συγκρούσεις. Ήθελε ο Μαυροκορδάτος, στραταρχικές ράβδους, επωμίδες, υπασπιστές, στρατεύματα να του αποδίδουν τιμές για νίκες, δάφνες και τρόπαια. Άσχετος περί τα πολέμου, ενεπλάκει, στις μάχες του Πέτα, Κρεμμυδίου Μεσσηνίας και Σφακτηρίας, όπου και γνώρισε μόνο ήττες. Συκοφάντησε και δίκασε, ως προδότη τον Καραϊσκάκη, συνηγόρησε να κλείσουν τον Κολοκοτρώνη φυλακή, καταλήστεψε δάνεια προοριζόμενα για τον αγώνα του Έθνους, ανήκε σε κλίκα δολοφόνων (Ανδρούτσου, Καρατζά, Κρεββαττά, Οικονόμου), στο στόχαστρό του ήταν Κολοκοτρώνης και Καραϊσκάκης κλπ.

Οι Μαυροκορδάτοι σήμερα, ζουν και βασιλεύουν, έχοντας ξεκινήσει από την Επανάσταση του 1821, η οποία παραλίγο να σβήσει εξαιτίας τους, όπως τώρα από τους σημερινούς Μαυροκορδάτους, κινδυνεύει η Πατρίδα. Οι σημερινοί πολιτικοί ασχολούμενοι με θέματα Άμυνας, κάνοντας όχι χρήση αλλά κατάχρηση της επιβαλλόμενης πειθαρχίας των στρατιωτικών, προς τους πολιτικούς προϊστάμενους τους, μέσα σε ένα κλίμα αυταρχισμού και αλαζονείας, υποβαθμίζουν τους στρατιωτικούς, με επιπτώσεις στην άμυνα της πατρίδας. Τη λέξη αλαζονεία τη δανειστήκαμε από τον εύστοχο σχετικό δημοσίευμα, σελ. 14 «Εθνική Ηχώ», Ιουλίου 2024 των Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΣ).

2. Οι, με την Εθνική μας Άμυνα, ασχολούμενοι πολιτικοί, έχουν πλούσιο επιτελικό δυναμικό, από τους εν ενεργεία κυρίως, αλλά και τους εν αποστρατεία Αξιωματικούς, όπου και όποτε, ήθελε απαιτηθεί, κατά περίπτωση, για τη μελέτη και αναθεώρηση του αμυντικού μας δόγματος, αλλά και την ορθή και αποτελεσματική αξιοποίηση του στρατιωτικού προσωπικού, το οποίο κατά, απόλυτη προτεραιότητα, πλέον των άλλων, δέον, να ασχολείται με την αποτελεσματική διεξαγωγή της Εθνικής Άμυνας μας.

Η δομή της Ελληνικής Εθνικής Άμυνας, είναι τόσο πολύ ιδιότυπη και πρωτότυπη, με τις πάρα πολλές κρίσιμες ιδιαιτερότητές της και χρήζει μελέτης, εκ του σύνεγγυς και όχι μόνο, ημών των ιδίων, των αρμοδίων και μη Ελλήνων και δεν χρειάζεται, να κτυπούμε πόρτες για να μας δώσουν άλλοι τις λύσεις. Η «ξερόλα» αλαζονεία και ο άγονος πολιτικός στόμφος, δεν ωφελούν στα προς επίλυση σοβαρά αμυντικά μας προβλήματα. Οι εν ενεργεία Αξιωματικοί, απόλυτα πειθαρχικοί προς τους ιεραρχικά προϊσταμένους τους, πολιτικούς, έχουν την υποχρέωση να υποβάλλουν προτάσεις, μετά από μελέτη και εξειδικευμένη ενασχόληση τους, για τα πολυδιάστατα θέματα της Άμυνας. (Ηθικό καταρχήν, εξοπλισμοί, επανδρώσεις κλπ) και να αποφεύγουν να υλοποιούν τις όποιες ρηχές πολιτικές λύσεις κάποιων πολιτικών, όχι μόνο με το «μάλιστα» που τόσο πολύ τους ηδονίζει να το ακούν, αλλά με ίδιες θετικές θέσεις τους των ιδίων των στρατιωτικών..

3. Στις 16 Ιουλίου 2023, υπέβαλα σχετικές προτάσεις απορρήτου διαβαθμίσεως, κατά την κρίση μου, δέκα πέντε (15) σελίδων. Μόνο ασφαλώς για θέματα Εθνικής μας Άμυνας, απλά και καθημερινά, κατά το πλείστον, τα οποία όμως διαφεύγουν της προσοχής των αρμόδιων χειριστών τους. Τα θέματα αυτά, λαμβανόμενα υπόψη, στην επιδιωκόμενη αποτελεσματική Άμυνά μας, κυρίως των Νήσων μας, αποτελούν τους αρμούς, με τους οποίους σταθεροποιούνται, τα όποια δομικά υλικά της άμυνας, όπως το «τσιμέντο» δένει και σταθεροποιεί τους συμπαγείς ογκόλιθους, για να γίνουν ισχυρότατο τείχος. Όλα αυτά είναι προϊόν μακράς υπηρετήσεως μου σε καίριες, νευραλγικές, επιτελικές και Διοικητικές θέσεις, στη Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο, Σχολή Πολέμου. Ουδεμία απάντηση έλαβα και ουδέν σχόλιον έγινε. Η «ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ», στο χαώδες μεγαλείο της. Στις προτάσεις αυτές συνεχίζω να εμμένω… Εύχομαι, να μην είναι αργά, όταν αυτές ήθελε απαιτηθεί, να υλοποιηθούν. Αν όμως, το αντίθετο συμβεί, το κρίμα στο λαιμό τους… των αρμοδίων. Ο λαός ας κρίνει…

 

4. Συναντήσεις Μητσοτάκη – Ερντογάν

• Κλείνοντας το υπόψη θέμα, δίνουμε κατά την εκτίμησή μας, απάντηση, γιατί ο Ερντογάν στις συναντήσεις του με τον Μητσοτάκη, επικαλείται, ειρήνη, φιλία, καλές σχέσεις κλπ. Την απάντηση από το εγγύς ιστορικό παρελθόν, τη δίνει ο ίδιος ο Κεμάλ, ο οποίος μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης (1923), επαναλάμβανε προς πάσα κατεύθυνση το σύνθημα «ειρήνη στον κόσμο, ειρήνη στον τόπο» και αυτό μέχρι να εδραιωθεί το καθεστώς και η εξουσία του, χωρίς όμως ποτέ να αποβάλει τις επεκτατικές διαθέσεις του, τις οποίες έστρεφε εις βάρος των γειτόνων του (Αλεξανδρέττα, προσάρτηση στην Τουρκία το 1939, με νόθο δημοψήφισμα, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, 1938). Τα θεμέλια της ελληνοτουρκικής φιλίας, τα οποία είχαν τεθεί με τις συμφωνίες της δεκαετίας του 1930, ήταν σαθρά, παρότι ο Βενιζέλος, κακώς κατά τις εκτιμήσεις των συμβούλων του, είχε προτείνει, για Νόμπελ Ειρήνης, τον σφαγέα Κεμάλ.

Το ίδιο σαθρά, υποκριτικά, δόλια και αφελή κατά περίπτωση, είναι τα συζητούμενα, σήμερα, μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν, αφού το «casus belli», η γαλάζια πατρίδα, η Τουρκική μειονότητα στη Θράκη, οι απειλές να μας ρίξουν στη θάλασσα να μας φάνε τα ψάρια, όπως έγινε το 1922 κλπ. Σε καμία περίπτωση δεν εκτονώνουν την υποβόσκουσα ένταση, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά όλως αντιθέτως, την φορτίζουν ακόμη περισσότερο, παρά τα όποια, κατά γενική εκτίμηση, ασαφή, νεφελώδη, ρηχά και επιφανειακά δρώμενα στις συναντήσεις αυτές, για τις οποίες τίθεται το ερώτημα, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Τι σε βάθος χρόνος επιδιώκει ο Ερντογάν και τι πρόκεται να γίνει;

 

 

5. Η Διπλωματία των κλεφτών οπλαρχηγών

Επειδή κατά την Επανάσταση του 1821, οι κυβερνώντες τότε, κοτζαμπάσηδες και Φαναριώτες, ασχολούντο με άλλα θέματα και όχι με αυτά τα οποία, διπλωματικά, θα βοηθούσαν την Επανάσταση. Τη διπλωματία την είχαν, κατ’ ανάγκη, επωμιστεί οι οπλαρχηγοί «κλέφτες». Η διπλωματία τους ήταν εθνικά υπερήφανη, χωρίς υποκλίσεις και δουλοπρεπείς υποχωρήσεις, ρωμαλέα και επιθετική και διεξαγόταν, κάνοντας χρήση της σταράτης γλώσσας των «κλεφτών».   Ας συνεχίσουμε επιτέλους, καιρός είναι, να διαπραγματευόμαστε, σήμερα δυναμικά, κατά το πρότυπο των «κλεφτών», χωρίς μειοτικούς, δουλικούς συμβιβασμούς.

6. Τον Ιούλιο 1964 έγινε η συνάντηση του Γεωργίου Παπανδρέου (Γέρος), στις ΗΠΑ, με τον Πρόεδρο Τζόνσον και τους Συμβούλους Αυτού. Τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου με θάρρος και παρρησία είπε: «Τελούμε υπό απειλή και τελεσίγραφο πολέμου. Ουδείς υπερήφανος λαός δύναται να δεχθεί συνομιλίες τοιούτου εκβιασμού. Δεν δεχόμεθα τελεσίγραφα από Συμμάχους (εννοούσε, τόσο την Τουρκία, όσο και τις ΗΠΑ, οι οποίες πίεζαν την συνάντηση των Πρωθυπουργών Ελλάδας (Παπανδρέου) και Τουρκίας (Ινονού), να συναντηθούν, όπου η Ελλάδα εκαλείτο να δώσει και η Τουρκία να λάβει. Αυτό δυστυχώς έγινε μετά από 10 χρόνια, το 1974, όπου ο μισέλληνας και φιλότουρκος Κίσινγκερ, υποκίνησε την εισβολή του ΑΤΤΙΛΑ στην Κύπρο, της οποίας το βόρειο τμήμα της, συνεχίζεται να κατέχεται, μετά από μια πεντηκονταετία.

Μήπως πρέπει να πράξουμε, κάποτε, ανάλογα, για τα νησιά του Αιγαίου, για να μην έχουν την τύχη της Κύπρου;

Όχι μόνο λέγοντας, κάτι που χλιαρά, άτονα και φοβισμένα σήμερα αποδεχόμαστε να γίνεται, αλλά και πράττοντες, με πρώτο μας, τολμηρό βήμα, την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο και νησιά μας, στα 12 μίλια, όντες πάντα όμως έτοιμοι για πάσα, αναμενόμενη τουρκική αντίδραση.

 

8. Τιμής Ένεκεν

Το άρθρο αυτό γράφτηκε «Τιμής Ένεκεν», στον αείμνηστο Έλληνα μαχητή και εμπνευστή εθνικών ιδεών, ΣΤΑΥΡΟ ΚΟΝΔΥΛΗ, της Εφημερίδας «Ελεύθερη Θράκη» Αλεξανδρουπόλεως και της εκπομπής αυτού, «2^η Ματιά».

 

Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Διοικητής

 Ανωτάτης Σχολής Πολέμου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Βοηθήματα

1. Επανάσταση 1821, εφημ. ΝΕΑ
2. Επανάσταση 1821, Σαράντου Καργάκου
3. Τούρκοι και Εμείς, Β. Θεοδωρόπουλου
4. Καραϊσκάκης, Δημ. Φωτιάδη
5. Τρίτομο Έργο, Άπαντα για τον Γ. Καραϊσκάκη
6. Φλόγα της Ελευθερίας, David Brewer