ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΕΧΘΡΙΚΩΝ ΑΠΕΙΛΩΝ

Τρίτο Μέρος

1. Στην Α’ Συνέλευση της Επιδαύρου (10-12-1821), συγκροτείται, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το πρώτο Ελληνικό κράτος στα πλαίσια της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Ανάδοχος του υπήρξε, δυστυχώς, η δολερή «διχόνοια». Πριν κάνει τα πρώτα του βήματα και ενώ βρισκόταν στα σπάργανα, αρχίζουν οι πολιτικές έριδες. Οι προκομμένοι πολιτικάντηδες «φαναριώτες» απομονώνουν τους «Φιλικούς» και επιχειρούν να τους σπρώξουν στις μεταξύ τους συγκρούσεις και να μείνει ελεύθερο το πεδίου για αυτούς. Με την εμφάνιση όμως του Δράμαλη, ο Άρειος Πάγος (οι γενναίοι κυβερνήτες), τρομοκρατημένοι, εγκαταλείπουν τα πάντα και με πλοία φθάνουν στο ακρωτήρι της Εύβοιας «Ξεροχώρι», για να μη χαθεί η σπορά τους και τι θα γινόμαστε χωρίς αυτούς, τότε, όπως και για τους ουκ ολίγους ομοίους τους, μέχρι σήμερα; Το Γουδί, του 1922, δεν έπρεπε να λειτουργήσει μόνο μια φορά. Ο ίδιος ο Μαυροκορδάτος, βγάζει ένα ψήφισμα τον Μάιο του 1822, με το οποίο έδινε στον εαυτό του την άδεια απουσίας δύο μηνών, να πάει στη Δυτική Ελλάδα, όπου θα είχε την απόλυτη Διεύθυνση της πολιτικής αλλά και στρατιωτικής εξουσίας. Δηλαδή Δικτάτορας και Αρχιστράτηγος. Εάν δε, κάτι δεν πήγαινε καλά, έμπαινε σε ένα καΐκι και νάτος πάλι στην Ευρώπη, υπό την προστασία των Άγγλων. Τις «Σκιρωνίδες Πέτρες» των αρχαίων, όπως έλεγαν τότε την Κακιά Σκάλα, ένα πολύ δύσκολο πέρασμα, από Μέγαρα σε Κόρινθο, ο Δράμαλης, δεν πίστευε ότι δεν θα το είχαν πιάσει, οι επαναστάτες Έλληνες. Και όμως αυτό έγινε, διότι η Κυβέρνηση μη συνεργαζόμενη με τους έμπειρους, μπαρουτοκαπνισμένους οπλαρχηγούς, είχε στείλει εκεί τους στρατηγούς της, κάτι απόλεμους, λογιότατους και στη συγκεκριμένη περίπτωση τον «Ρήγα Παλαμήδη», πρώην υπάλληλο και γραμματέα του Μόρα Βαλεσί, επί τουρκοκρατίας και στη συνέχεια σύμβουλο των πολιτικάντηδων και κοτζαμπάσηδων. Οι απόλεμοι, λογιότατοι, στρατηγοί, όταν είδαν το τουρκικό ασκέρι, σαν φαρμακερό φίδι, να ελίσσεται στα στενά των Γερανείων, το σκάσανε χωρίς να ρίξουν ντουφεκιά, για την «τιμή των όπλων». Ως εκ τούτου, βέβαιος για την ήττα του Κολοκοτρώνη που θα ακολουθούσε, από τον Δράμαλη, που αντουφέκιστος μπήκε στον Μοριά, ο κοτζάμπασης Νικόλαος Δεληγιάννης, γράφει στον Μαυροκορδάτο, που βρισκόταν σκαστός στην Λαγκάδα της Δυτικής Ελλάδας, «Ηττήθημεν. Ας έχει δόξαν ο Θεός. Άλλως, αν ενικώμεν ο Δήμος εγένετο Βασιλεύς». «Δήμο», λέγανε οι πολιτικάντηδες και κοτζαμπάσηδες τον Κολοκοτρώνη, παρομοιάζοντάς τον με έναν αλήτη του τότε υποκόσμου, που είχε το ίδιο όνομα (Δήμος). Αχ δόλια πατρίδα μας, αλήτης ο Κολοκοτρώνης! Μπράβο σας άρχοντες. Τέτοια ήταν η αρετή σας και αυτήν διδάξατε στο Έθνος. Αυτά τότε, εσείς τα σπείρατε, το οποία εμείς, από κάποιους ομοίους σας, σήμερα θερίζουμε και το Έθνος θαλασσοδέρνεται και κινδυνεύει να καταποντιστεί.
2. Οι κοτζαμπάσηδες και οι πολιτικοί «εκ Φαναρίου» και οι νησιώτες νοικοκυραίοι της Ύδρας, που λούφαξαν για λίγο, μετά τα «Δερβενάκια», αρχίζουν σιγά-σιγά να σηκώνουν πάλι κεφάλι. Ξέχασαν τους Τούρκους και την επανάσταση και πάντα ένα μονάχα λογαριάζουν, πως θα εξοντώσουν τους Κολοκοτρώνη, Ανδρούτσο, Καραϊσκάκη κλπ. Ο Λάζαρος και ο Γεώργιος Κουντουριώτης, σε γράμμα τους, με ημερομηνία 18-1-1823, στον Ι. Ορλάνδο, ονομάζουν τον Κολοκοτρώνη  «άρπαγα, κακούργο και αφιλότιμο», ύστερα από τον «αλήτη Δήμο» των Δεληγιανναίων. Ενώ οι τότε βουλευτάδες, ονομάζουν τον ηττημένο του Πέτα (4-7-1822) « Πρίγκηπα                  Α. Μαυροκορδάτο, άξιον άπαντος του Γένους» , δεν βρίσκουν ούτε μια καλή λέξη για τον νικητή του Δράμαλη (26-7-1822). Το 1823 ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, κατάφερε, κάποιους τοπικούς παράγοντες, να τον αναγνωρίσουν Γενικό Διευθυντή της Δυτικής Ελλάδας. Ο Καραϊσκάκης δεν τον αναγνώρισε, για το λόγο αυτό ο Μαυροκορδάτος του σκάρωσε βαριά κατηγορία, για προδοσία, για την οποία τον δίκασαν και τον αποκήρυξαν Προδότη της Πατρίδας, αρχές Απριλίου 1824. «Ο Μαυροκορδάτος, στάθηκε κακός δαίμονας της Ελληνικής Επανάστασης, ο πιο απαίσιος διαφθορέας της ενότητας των αγωνιστών. Αδίστακτος, ραδιούργος και μηχανορράφος  με παθιασμένη φιλοδοξία» (Γ. ΠΙΚΡΟΥ, Καραϊσκάκης, 3^ος τόμος). Τον Μάρτη του 1823, συγκαλούνε οι πολιτικοί κοτζαμπάσηδες της Συνέλευσης του Άστρους και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του αντιπροέδρου του Εκτελεστικού Θάνου Κανακάρη, τον οποίο, ο Φωτάκος (σελ. 358) αναφέρει ότι, τον δηλητηρίασε ο Κωλλέτης. Η καινούργια Κυβέρνηση του ΑΣΤΡΟΥΣ, με γραμματέα του Εκτελεστικού και Υπουργό Εξωτερικών τον Μαυροκορδάτο, οδεύει προς Τριπολιτσά, που ορίστηκε ως έδρα της. Ο λαός ξεσηκώνεται να τους λιντσάρει, τους σώζει όμως ο Κολοκοτρώνης, τον οποίο τυλίγουν και τον κάνουν αντιπρόεδρο του Εκτελεστικού. Η αποδοχή αυτή του Κολοκοτρώνη, δυσαρέστησε πάρα πολύ τους συμπολεμιστές του και τον λαό του Μοριά. Όταν ο Κολοκοτρώνης αντιλαμβάνεται την απάτη του Μαυροκορδάτου, τον απειλεί ότι «θα τον βάλει πάνω σε ένα γάιδαρο και θα τον εξορίσει», τότε ο Μαυροκορδάτος το σκάει για την Ύδρα. Τον δόλιο και σκοτεινό ρόλο του Μαυροκορδάτου, αντιλαμβάνεται καλύτερα, ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο οποίος στις 29 του Ιουλίου του 1823, γράφει στον Πλαπούτα «Η πατρίς κινδυνεύει από τους Τούρκους και από τον Μαυροκορδάτο, ο οποίος θέλει να μας παραδώσει στους Άγγλους», τον οποίον βέβαια δεν ικανοποιούσε η Γραμματεία και επιθυμούσε να είναι αυτός το κάθε τι και βάζει τρικλοποδιές.
3. Να κάνει δάνειο στο Λονδίνο, βάζοντας ενέχυρο την Εθνική γη.
4. Να στείλει τον Ι. Ορλάνδρο στο Λονδίνο για να μείνει άδεια η θέση του Προέδρου του Βουλευτικού, την οποία να πάρει αυτός.
5. Με τα δάνεια να φτιάξει μισθοφορικό στρατό από ξένους.
6. Λαμβάνονται δύο δάνεια, το 1824 το πρώτο, ονομαστικής αξίας 800.000 λιρών Αγγλίας και το 1825 το δεύτερο, ονομαστικής αξίας δύο εκατομμυρίων λιρών. Τα δάνεια αυτά, ό,τι απέμεινε από τους τότε «μιζαδόρους», δεν χρησιμοποιήθηκαν, για να πολεμήσουν τον εχθρό, αλλά για να πετύχουν τα κομματικά τους σχέδια και να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους «Φιλικούς» και στρατιωτικούς. Στους δύο εμφυλίους πολέμους, που έλαβαν χώρα το 1823, μετά την Συνέλευση του ΑΣΤΡΟΥΣ, ο πρώτος και ο δεύτερος το 1824, όπου η καινούργια Διοίκηση στο Ανάπλι (Ναύπλιο) με τον Γ. Κουντουριώτη, που στέλνει απανωτά μηνύματα, ως Πρόεδρος του Εκτελεστικού, στα ρουμελιώτικα στρατεύματα, να αφήσουν τους Τούρκους, να κατέβουν στον Μοριά, να κυνηγήσουν τους αντάρτες και τον Κολοκοτρώνη. Ο Μοριάς, τότε, έπαθε τόσα πολλά από τους ρουμελιώτες του Κωλλέτη, όσα δεν είχε πάθει μηδέ από τους Τούρκους. Τον Κολοκοτρώνη και τους δικούς του, τους φυλακίζουν στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Σιγά, σιγά, οι κυβερνώντες κοτζαμπάσηδες-πολιτικάντηδες αρχίζουν τις δολοφονίες (Καρατζάς, Οικονόμου, Κρεβατάς, Ανδρούτσος), απομένουν δε ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης (πυροβολήθηκε στις 22 Απριλίου του 1827, κατά κάποιες τότε υποψίες-μαρτυρίες, από ελληνικό χέρι και απεβίωσε ξημερώνοντας (4 η ώρα το πρωί στις 23 Απριλίου 1827) στην περιοχή του Φαλήρου, όπου και το γήπεδο «Καραϊσκάκη» σήμερα.
7. Ο «προδότης» Καραϊσκάκης ως «προδότης της πατρίδας».

Η προκήρυξη της καταδίκης του Καραϊσκάκη, δημοσιεύτηκε στις 12 Απριλίου 1824, στα «Ελληνικά Χρονικά» του Μεσολογγίου. Επειδή με την καταδίκη του Καραϊσκάκη, προβλεπόταν, η άμεση αποχώρησή του, από το Αιτωλικό, λόγω της ασθένειάς του (φυματίωση), ο Καραϊσκάκης, ζήτησε παράταση 5-6 ημερών, για να προφυλαχθεί από την ασθένειά του. Του εδώθησαν μόνο 48 ώρες. Ο Καραϊσκάκης σωματικά και ψυχικά ράκος, λόγω της ασθένειάς του και της «στημένης» καταδίκης του, με 80 στρατιώτες του, ως «περιπλανώμενος Ιουδαίος», καταδιωκόμενος από Έλληνες και Τούρκους, μετά από αγώνες καταλήγει στο Αρματολίκι Αγράφων. Τόσο οι Έλληνες, όσο και οι Τούρκοι αναγνωρίζουν τις ηγετικές και στρατηγικές ικανότητες του Καραϊσκάκη και για το λόγο αυτό, όταν κλείνανε «καπάκια» (συμφωνίες), απευθύνονται σε αυτόν. Έτσι, στο ορδί (στρατόπεδο) του Καραϊσκάκη, φθάνει κάποιος ονόματι Καραταΐρης, απεσταλμένος του «Σιλιχτάρ Μπόδα» και του «Κιουταχή Πασά» αρχηγεύοντος, να συζητήσει το πρόβλημα της ειρήνης Ελλήνων και Τούρκων. Οι πολιτικάντηδες και κοτζαμπάσηδες, την περίοδο αυτή, ασχολούνται με την κατασπατάληση των δανείων και τις εμφύλιες συγκρούσεις και με τη διπλωματία της υποταγής στους Τούρκους, όπως συνηθίζουν, η οποία ψαλιδίζει τα φτερά της ποθητής ελευθερίας και κάνει τη δουλεία πιο σκληρή και απάνθρωπη. Ο Καραϊσκάκης και οι άλλοι καπεταναίοι εφαρμόζουν την «κλέφτικη διπλωματία» όπως αυτή περιγράφεται στο βιβλίο «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ» του Δημήτρη Φωτιάδη, σελ. 311-342, η οποία διαφεντεύει το βιός και τη ζωή του ραγιά μέχρι να έρθει η πολυπόθητη λευτεριά του.

Θα ήταν πάρα πολύ επωφελής, για τους σημερινούς διπλωμάτες, η διατριβή τους, στην «κλέφτικη διπλωματία», στην «κλέφτικη γλώσσα» της παλικαριάς και ντομπροσύνης και όχι της δουλικής υποταγής, όπως πολλάκις, έχει συμβεί, σε εθνικά μας θέματα.

5. Έτερα Ιστορικά Στοιχεία
6. Στις 30 Αυγούστου 1832, με το πρωτόκολλο Λονδίνου, γίνεται η οριοθέτηση των συνόρων της Ελλάδας με την τότε Τουρκία, η οποία ήταν η γραμμή Παγασητικού-Όθρυος-Τυμφρηστού-Αμβρακικού, στην οποία προσετέθει και η Λαμία.
7. Το ελληνικό κράτος, μέχρι τον ατυχή πόλεμο του 1897, δεν κατόρθωσε να αποκτήσει αξιόλογες και αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις και να συνάψει συμμαχίες, όπου δε κτύπαγε, ανάλογες πόρτες, αυτές ήταν κλειστές και για τον λόγο αυτό ηττήθηκε.
8. Μακεδονικός Αγώνας 1903-1908.

Ο Μακεδονικός Αγώνας, ήταν μια ψυχική, επιτακτική ανάταση του ελληνισμού, για να ξεπλυθεί η ήττα του 1897. Εκεί αναπτύχθηκαν οι αρετές του μακεδονικού ελληνισμού και των Ελλήνων Αξιωματικών, οι οποίοι έσπευσαν στο κάλεσμα της Μακεδονίας μας. Οι αγώνες, οι θυσίες του Μακεδονικού Αγώνα έγιναν όμως επί ματαίω, αφού επί των ημερών μας, η Μακεδονία (όνομα, γλώσσα, ιστορία) πουλήθηκε στους Σκοπιανούς κατά επιταγή δόλιων συμμάχων μας, όπως έγινε και στην Κύπρο και όπου αλλού τους εξυπηρετεί, να ξαναγίνει σήμερα. Ας μη ξεχνάμε ακόμη τη Βόρεια Ήπειρο, η οποία με υπαιτιότητα των Μεγάλων Δυνάμεων παραχωρήθηκε, για να αποκτήσει δήθεν το τότε συγκροτούμενο (17-12-1913) Αλβανικό κράτος για επιβίωσή του, επαρκή εδαφική έκταση (πρωτόκολλο Φλωρεντίας). Και βλέπουμε σήμερα τον κάθε «Ράμα», να μας κουνάει το δάχτυλο. Αμήν, έλεος, φθάνει πια… Έλληνες γρηγορείτε, για να μην ξανασκλαβωθείτε, «οι καιροί ου μενετοί»

4. Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913).

Οι νίκες των Βαλκανικών Πολέμων, συνυπαρχουσών, στο μέτρο του δυνατού, σε συνεργασία, οι πολιτικές, πολιτειακές και στρατιωτικές Δυνάμεις της Ελλάδας, την έφεραν νικηφόρα, στον Έβρο ποταμό και με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου (26-7-1913), στο Νέστο ποταμό, μέχρι τις εκβολές του.

5. Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918).

17-6-1917. Η Ελλάδα εισέρχεται και επίσημα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κερδίζει δύο μεγάλες μάχες, του ΣΚΡΑ (17-5-1918) και Δοϊράνης (6-9-1918). Την 1-1-1919, η Ελλάδα εκστρατεύει στα λιμάνια της τότε Μεσημβρινής Ρωσίας-Κριμαίας, κατά των Ρώσων Μπολσεβίκων. Η εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, αποσπά την συγκατάθεση των Συμμάχων, για απόβαση του Ελληνικού Στρατού στην Σμύρνη (2-5-1919). Η Ελλάδα αποβιβάζεται στην Σμύρνη, έντονα διχασμένη και εκ προοιμίου ηττημένη. Πήγε με συμμάχους η Ελλάδα στην Μ. Ασία, κατά της Τουρκίας, χωρίς συμμάχους, για τη ΝΙΚΗ και γνώρισε την ήττα, χωρίς συμμάχους, οι οποίοι προσχώρησαν κατά άτιμο και προδοτικό τρόπο στην Τουρκία.

6. Επακολουθούν, τα Σεπτεμβριανά έκτροπα του 1955, στην Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, η απόβαση στην Κύπρο το 1974, με συνεργασία Κίσινγκερ και Ετζεβίτ και απρονοησία και παγίδευση του δικτάτορα Ιωαννίδη. Φθάνουμε στην κρίση των Ιμίων (Ιανουάριος 1996), όπου «ευχαριστώντας» του Αμερικάνους, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Σημίτης Κωνσταντίνος, αποφεύχθηκε η πολεμική σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας και υπογράφτηκε στις 8 Ιουλίου 1997, η Συμφωνία-Πρωτόκολλο Σημίτη-Ντεμιλέρ, στη Μαδρίτη, όπου δεχτήκαμε την «ύπαρξη ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας» στο Αιγαίο, κόντρα στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και στην επί χιλιετηρίδες παρουσία επ’ αυτού των Ελλήνων, μέχρι σήμερα.
7. Γιατί επιλέξαμε την ιστορική περίοδο της επαναστάσεως του 1821, μέχρι της συγκροτήσεως του Ελληνικού Κράτους, για την εξαγωγή Διδαγμάτων Από όλες τις περιόδους της μακράς Ελληνικής ιστορίας, μπορεί να υπήρξαν άλλες ενδοξότερες και παραγωγικότερες σε μεγάλα έργα διάνοιας σε όλους τους κλάδους της ανθρώπινης διανόησης και δράσης. Καμμιά περίοδος όμως, δεν υπήρξε, τόσο ζωντανή και όμοια με εκείνη της επαναστάσεως του 1821, κατά την οποία αρχίζει να ανατέλλει η λευτεριά, μετά από μια σκληρή και απάνθρωπη δουλεία, τεσσάρων αιώνων, του Έλληνα ραγιά, υπό τον Τούρκο δυνάστη και να ταυτίζεται τόσο πολύ με την παρούσα περίοδο, αλλά και με άλλες εγγύς επελθούσες περιόδους. Είχαμε και έχουμε τους ίδιους γείτονες,  με τις ίδιες αναθεωρητικές επιδιώξεις τους, καθώς και τους ίδιους, κατά το πλείστον, πολιτικούς μας, οι οποίοι ακολούθησαν και ακολουθούν την ίδια επικίνδυνη, ζημιογόνα εθνική πορεία με τους τότε Μαυροκορδάτους και Κωλλέτηδες, όπου η επανάσταση, παραλίγο να σβήσει, όπως σήμερα κατά ακολουθία, η Ελλάδα κινδυνεύει, με ίδιες πολιτικές αποφάσεις, να ακρωτηριαστεί.

 Ακολουθεί Τέταρτο  Μέρος

 

 Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Διοικητής

 Ανωτάτης Σχολής Πολέμου