ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΕΧΘΡΙΚΩΝ ΑΠΕΙΛΩΝ

1. Γενική περίληψη των προαναφερθέντων στο Α’ Μέρος Στο «πρώτο μέρος», του παρόντος άρθρου, εκτός από τα απαραίτητα, κεφαλαιώδη, ιστορικά στοιχεία, αναφερθήκαμε, σε πολύ γενικές γραμμές στα εξής:

• Στην σταδιακή συρρίκνωση της μεσαιωνικής, Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1204, από τους σταυροφόρους επιδρομείς, της τέταρτης Σταυροφορίας, μέχρι και της αλώσεως αυτής, από τους Οθωμανούς Τούρκους, το 1453.
• Στην κατακτητική επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως ενδεικτικά αναφέρθηκε, μέχρι τη Βιέννη το 1689, την οποία όμως δεν κατόρθωσε να εκπορθήσει, υπήρξαν συγκλονιστικές ανατροπές στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας, οι οποίες αφορούσαν, πάρα πολλούς τομείς, κυρίως όμως τη Διοίκηση και την οικονομία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την επερχόμενη, σταδιακή, συρρίκνωση αυτής. Η παραμέληση όμως του οικονομικού τομέα, είναι συνυφασμένη με την υφή και ταυτότητα της Οθωμανικής Πολιτείας, που δεν ξεπέρασε στην πραγματικότητα, τη νομαδική σκέψη. Αυτό το νομαδικό κράτος, μπορεί να απέκτησε πρωτεύουσα, τη βασιλίδα των Πόλεων, Κωνσταντινούπολη, μόνιμο στρατό και μόνιμη διοίκηση, διατήρησε όμως την παλιά συνήθεια του αυτή, της ορδής της στέπας, όπου πηγές πλούτου είναι η λεία πολέμου και το ποίμνιον-αγέλη των υπηκόων του, καταπιεζόμενο σκληρά και βάναυσα. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα σε πάρα πολλούς τομείς και ειδικά στην λειτουργία της Δημοκρατίας.

2. Οθωμανική Αυτοκρατορία και Επανάσταση Ελλήνων το 1821

Η σχέση των Τούρκων με τους Έλληνες, 150 χρόνια πριν την επανάσταση, δεν είναι, η σχετικά απλή, του αφέντη προς τον υπόδουλο ραγιά, διότι κάποιοι, οι οποίοι απαρνήθηκαν τον ελληνισμό τους, μέσα από την απόκτηση πλούτου, παιδείας, μόρφωσης, αξιωμάτων (στρατηγών, ναυάρχων, ηγεμόνων Βλαχίας, διερμηνέων, διπλωματών κλπ) έγιναν τυφλά όργανα της τουρκικής πολιτικής. Αυτοί, που ήρθαν στην επαναστατημένη Ελλάδα, οι περισσότεροι άκαπνοι από το μπαρούτι της μάχης, επεδίωξαν να κλέψουν δάφνες αγωνιστών και να αποκτήσουν αξιώματα, τίτλους και βαθμούς, ενσπείροντες διχόνοια και εμφυλίους πολέμους, που παρά λίγο να σβήσουν την επανάσταση. Η ελληνική επανάσταση, θέτει για πρώτη φορά ανεξαρτητοποίηση οθωμανικών εδαφών, με βάση την εθνότητα.

Στο διάστημα της Τουρκοκρατίας, έγιναν πολλές εξεγέρσεις, σε πολλά σημεία της Βαλκανικής. Αυτές όμως είχαν χαρακτήρα τοπικό και περιορισμένο και αφορούσαν ένοπλες διαμαρτυρίες, για την τουρκική κακοδιοίκηση και καταπίεση. Το ίδιο συνέβη και με τους Σέρβους, οι οποίοι επαναστάτησαν το 1806-12 και 1815-16. Οι Σέρβοι δεν ξεσηκώθηκαν, με συγκεκριμένη πολιτική βούληση δημιουργίας δικού τους κράτους. Εξεγέρθηκαν κατά της αυθαιρεσίας του Πασά του Βελιγραδίου, χωρίς να αμφισβητήσουν την κυριαρχία του Σουλτάνου.

Αντίθετα, οι Έλληνες επαναστάτες, εννέα μόλις μήνες μετά τον ξεσηκωμό τους, συγκεντρώνονται στην Επίδαυρο και ιδρύουν κράτος. Η πολιτική βούληση των Ελλήνων είναι εντελώς διαφορετική από τους στόχους των Σέρβων. Γενικά, οι Έλληνες δεν ηττήθηκαν, από το Ισλάμ στην Ανατολή, αυτοηττήθηκαν όμως, διότι αυτοί έδωσαν σε αυτό και τον όγκο και το μυαλό τους, γράφει ο Γάλλος ιστορικός Ριμπώ, για τους αθρόους εξισλαμισμούς και γενιτσαρισμούς που έγιναν. Ωστόσο, όπως λέγει ο Μακρυγιάννης, έμεινε μια «μαγιά», που επέμεινε με σθένος την σκλαβιά, γαντζωμένη στην πίστη και στις παραδόσεις της. Βαρύς και δυσβάσταχτος και αν ήταν ο οθωμανικός ζυγός, δεν έλειψαν οι ελπίδες, ποτέ, για ανάσταση και ελευθερία. Η δουλεία δεν είχε γίνει «κισμέτ». Είχε γίνει βαρύς, σκοτεινός κουρνιαχτός, όπου η αύρα της λευτεριάς είχε αρχίσει να τον διαλύει, από περιοχή σε περιοχή και από νησί σε νησί, σε όλη την Ελλάδα. Η «Τουρκιά» τρομοκρατήθηκε, ο δε Σουλτάνος Μαχμούτ Β’, είχε αρχίσει, μέσα στον επαναστατικό πυρετό του 1821, να φοβάται για την ίδια τη ζωή του και να αναμένει εναγωνίως με την εφαρμογή του γενικότερου «επαναστατικού σχεδίου», κατά τις εκτιμήσεις του, εξέγερση και επανάσταση μέσα στην ίδια την Κωνσταντινούπολη.

Η τιθάσευση της επανάστασης, κατά τις εκτιμήσεις, του Σουλτάνου και των συμβούλων του, θα επερχόταν, με την εξαπόλυση τρομοκρατίας, μέσα σε ένα κλίμα εκδικήσεως κατά των Ελλήνων. Το πρώτο άγριο κύμα διωγμών, άρχισε από την Κωνσταντινούπολη και σε λίγες ημέρες, απλώθηκε στη Σμύρνη και σε άλλες πόλεις (Θεσσαλονίκη, Κουσάντασι, Κως, Κυδωνία, Κύπρος κλπ). Η Σμύρνη έμοιαζε με τόπο που καταλήφθηκε, εξ’ εφόδου, χωρίς κανένα σεβασμό ηλικίας ή φύλου. Ακόμη και οι προϊστάμενοι των θρησκευτικών και διοικητικών αρμοδιοτήτων (Μουλάς και ο Αγάς) της Τουρκίας, αγρίως και κτηνωδώς, λιντσαρίστηκαν, από τον ίδιο τον τουρκικό όχλο, διότι αρνήθηκαν να εκδώσουν γραπτή έγκριση για αδιάκριτη σφαγή των Ραγιάδων. (Δυστυχώς έγινε η σφαγή μετά 100 χρόνια. Ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας για τα μελλούμενα).

3. Ποιοι οι σφαγείς των Ελλήνων το 1821
4. Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’, φοβόταν τον θρησκομανή όχλο και τους γενίτσαρους, μήπως τον κατηγορήσουν για ανοχή και για το λόγο αυτό διέταξε, τις σφαγές, τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ και πάρα πολλών άλλων ιερέων, αρχιερέων, μητροπολιτών. Ο ίδιος δε ο Σουλτάνος παρακολούθησε τον αποκεφαλισμό του διερμηνέα της Πύλης Κωνσταντίνου Μουρούζη, ο οποίος στην τουρκική γλώσσα φώναξε «Αιμοβόρε Σουλτάνε! Σουλτάνε άδικε! Σουλτάνε άθλιε! Η τελευταία ώρα της βασιλείας σου εσήμανε, αι ωμότητες σου τιμωρηθήσονται, ο Θεός εκδικήσοι σοι το Ελληνικό Έθνος». Σε προτροπή διαφυγής του, ο Κωνσταντίνος Μουρούζης είχε ειπεί «Ας θυσιαστώ εγώ, Δεσπότη μου, αλλά ας σωθώσι οι αθώοι, ας σωθεί το Έθνος».
5. Ο θρησκομανής τουρκικός όχλος (άνδρες, γυναίκες και ακόμη παιδιά έξι χρόνων, τα οποία ξεθυμαίναν το μίσος τους πάνω στους ημιθανείς και στους νεκρούς). Τρυπούσαν με μαχαίρια τους σκοτωμένους ακόμη και ζωντανούς Έλληνες.
6. Γενίτσαροι, καίτοι στις φλέβες τους ρέει αίμα ελληνικό, χύνουν με τις σφαγές τους, το αίμα των γονέων τους, των αδελφών τους, των ομοεθνών τους. Τι τραγωδία, τόσο καλά όμως στημένη από τους Τούρκους.
7. Πηγές-Μαρτυρίες-Περιγραφές για τους διωγμούς του 1821

Οι αγριότητες των Τούρκων το 1821 κατά των Ελλήνων, είναι μαρτυρίες ξένων αυτοπτών μαρτύρων και για τα λόγια αυτά κρίνονται απόλυτα αληθείς, χωρίς καμία υστεροβουλία και υποκειμενικότητα. Αυτές συντάραξαν την Ευρώπη και την «Ιερή Συμμαχία» του ανθέλληνα Μέτερνιχ. Από τους τόσους πολλούς αξιόπιστους μάρτυρες, επιλέγονται οι πλέον αξιόλογοι, ως εκ των μαρτυρίων τους.

1. Ο Άγγλος ιερέας R. Walsh, που συνόδευε τον νέο Άγγλο πρεσβευτή Strangfold, στην Κωνσταντινούπολη.
2. Το χρονικό ενός Γερμανού, του Johan Von Streit, ο οποίος εργαζόταν στην Κωνσταντινούπολη και προσφέρει πληροφορίες, που δεν θα τις γνωρίζαμε από άλλη πηγή.
3. Τις ως άνω μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων, ο Κυριάκος Σιμόπουλος, περιλαμβάνει, στον Α’ τόμο του πολυτιμότατου τρίτομου έργου του, «Πως είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του 21».

Ο Σαράντος Καργάκος, στο σπουδαίο και αξιόλογο ιστορικό έργου του «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821», στις σελίδες 253-275, Α’ τόμος, αναφέρεται στους διωγμούς, τα βασανιστήρια, τις σφαγές, τις ακρότητες και ωμότητες, όπως τις περιγράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος, που υπέστησαν οι Έλληνες από τους Τούρκους, την περίοδο του 1821. Από τους εκατοντάδες τρόπους εξοντώσεως των Ελλήνων, εκτός των ομαδικών σφαγών, αναφέρουμε μόνο, τους πιο κάτω, για τον τονισμό της δικαιολογημένης οργής και έντονης αγανάκτησης, των αναγνωστών, του παρόντος, καθώς και όλων των Ελλήνων και των επόμενων γενιών τους.

Γράφει ο Άγγλος κληρικός, κάποια από τα μαρτύρια που είδε και για τα οποία ουκ εστί τέλος.

• Είδα να γυμνώνουν εντελώς έναν Έλληνα, να τον κρεμούν ανάποδα. Το αίμα μαζευόταν στο κεφάλι και ο άνθρωπος πνιγόταν. Σε αυτή τη θέση τον κτυπούσαν δύο με κοντοραβδιά, ώσπου τον άφησαν αναίσθητο και νεκρό.
• Έναν άλλον τον κρέμασαν από τα αυτιά, σε σιδερένιους γάντζους, προσδένοντας στα πόδια του ένα βάρος. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, είχαν παραμορφωθεί, που νόμιζες ότι το στόμα του είχε φθάσει στο μέτωπό του.
• Είδε να εφαρμόζουν στο μέτωπο Έλληνα, ένα στεφάνι και να το συμπιέζουν βιδώνοντάς το σιγά-σιγά πάνω στα μηνίγγια, όπου στο τέλος τα μάτια του θύματος έβγαιναν έξω από τις κόγχες του.

Ακόμη, έγραψε ο Γερμανός Streit, όπως δειγματοληπτικά γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος:

• Έδεναν τα χέρια και τα πόδια των Ελλήνων με σχοινιά και τα τραβούσαν από όλες τις μεριές διαμελίζοντάς τα. Έκοβαν τα κεφάλια τους και τα κάρφωναν στις αιχμές των σπαθιών τους και πανηγύριζαν θριαμβευτικά στους δρόμους.
• Κάποιοι άλλοι κρεμούσαν ανάποδα, κρεμασμένους γυμνούς άνδρες και γυναίκες, όποιος Τούρκος δε περνούσε, έκοβε από τα κορμιά τους, ως λάφυρο, ένα κομμάτι κρέατος των θυμάτων, είτε ήταν νεκροί ή ζωντανοί.
• Οι Τούρκοι στερέωναν στο χώμα, όρθιες πολλές σιδερένιες σούβλες. Εκεί πάνω θα κάθιζαν τα θύματα τους για να παραδώσουν μαρτυρικά το πνεύμα τους, σφαδάζοντας. Οι σούβλες ήταν ογδόντα περίπου. Γύμνωσαν τους Έλληνες, γύρω στους 85, νέοι, γέροι, γυναίκες και σπαθίζοντάς τους, τους στρίμωξαν γύρω από τις σούβλες μέχρι που έρθει η νύχτα, οπότε μέχρι τότε η βασανιστική εκτέλεση τους αναβαλλόταν. Οι δήμιοι πίνοντας το αλκοολούχο ποτό «πόντσι», ούρλιαζαν και αλαλάζοντας, κατά τα μεσάνυχτα, εντελώς μεθυσμένοι, έριχναν τα θύματα τους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ζωντανούς στη φωτιά. Παράλληλα ανά δύο κακούργοι, κατά διαστήματα, έπιαναν έναν Έλληνα ή μια Ελληνίδα και τους παλούκωναν στις σούβλες από τα εντόσθια μέχρι το λαιμό. Ένα ουρλιαχτό θανατερής αγωνίας υψώνονταν κάθε φορά στον ουρανό. Το μαρτύρια κράταγε μια ώρα, μέχρι τα κεφάλια των βασανιζομένων έγερναν στο πλάι, παραδίνοντας το πνεύμα τους. Ακόμη και Τουρκάλες συναγωνίζονταν τους αιμοδιψείς φονιάδες σε αγριότητα και απανθρωπιά.

Το μαρτυρολόγιο, το οποίο παραθέτει ο Κυριάκος Σιμόπουλος είναι απέραντο. Αυτό το μαρτυρολόγιο επαναλαμβάνεται από τον Χίτλερ και τους Ναζί, με μια διαφορά, οι Ναζί οδηγούσαν τα θύματά τους στον θάνατο, λέγοντάς τους ότι πάνε για λουτρό (θάλαμος αερίων) και όχι με τόσο μαρτυρικό θάνατο, όπως οι Τούρκοι βασανιστές-σαδιστές, δια σουβλισμού, πυράς, κρεμάλας, τεμαχισμού κλπ, που βασάνιζαν τα θύματα τους, μέχρι να παραδώσουν το πνεύμα τους.

Οι Τούρκοι από το 1915, μέχρι το 1922, συνέχισαν τα όργια των διωγμών και εγκλημάτων τους και διέπραξαν γενοκτονίες, κατά Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων και το 1974, κατά την εισβολή του Αττίλα, εναντίον των Ελληνοκυπρίων, ενώ η διεθνής κοινότητα, «Κοινωνία των Εθνών» τότε (1915) και ΟΗΕ σήμερα, παίζοντας το ίδιο «βιολί», εφησυχάζει μακαρίως, εκδίδοντας κάποια βρώμικα «κουρελόχαρτα» για το θεαθήναι.

Ντροπή και αίσχος. Ας καμαρώσουν και χειροκροτήσουν, οι «δουλέμποροι» της ειρήνης, τους θρασείς, θύτες, εισβολείς Τούρκους στην Κύπρο, για τα 50 χρόνια που πέρασαν από τον Ιούλιο του 1974. Ας απολαύσουν τις Ναζιστικές, φανφαρονικές, με βήμα χήνας, αλαζονικές φιέστες, οι οποίες την ημέρα αυτή, 20 Ιουλίου, οργανώνονται στα αιματοβαμμένα, ακόμη αχνίζοντας από το αίμα, αίμα ελληνικό, κυπριακά χώματα.

5. Οι Γερμανοί-Ναζί, για τα εγκλήματά τους, ζήτησαν συγνώμη από τα θύματά τους, ταπεινά, δια εκπροσώπων τους και την έλαβαν. Αντίθετα, οι Τούρκοι για τα τόσα, τόσα πολλά κατά εποχές, με τελευταία το 1974, εγκλήματά τους, στη Κύπρο (4.000 νεκροί και 1.685 αγνοούμενοι), όχι μόνο δεν ζήτησαν συγγνώμη, αλλά σκοτεινά και δόλια, άλλα σχεδιάζονται και μεθοδεύονται, για το πως και ποιος θα έχει σειρά στη συνέχεια, για βασανιστικά σουβλίσματα, κρεμάλες, σφαγές και μαχαιρώματα.

Στο σημείο αυτό, χωρίς ιστορικές, πραγματικές αποκλίσεις και εκτροπές και χωρίς ιστορικές διαστρεβλώσεις, οφείλουμε να στηλιτεύσουμε τις βιαιότητες και ωμότητες, που έλαβαν χώρα, κατά των Τούρκων, μόλις έπεσε η «Τριπολιτσά» στις 5 Οκτωβρίου 1821, από κάποιους Έλληνες επαναστάτες, οι οποίοι ενήργησαν αυτοβούλως, χωρίς οργάνωση και προετοιμασία. Δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση κάθε πράξη βίας εις βάρος αιχμαλώτων και γυναικόπαιδων. Ήταν όμως ένα ξέσπασμα οργής και θυμού, κατά μιας βάρβαρης και απάνθρωπης σκλαβιάς και δουλείας, τεσσάρων αιώνων, αλλά και  κατά των βιαιοτήτων, σφαγών και ωμοτήτων, που διέταξε και επέβαλε προσωπικά ο ίδιος ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’, με την έκρηξη της επανάστασης του 1821. Οι ακρότητες και ωμότητες των εμπολέμων αντιπάλων Τούρκων και Ελλήνων, έχουν μια βασική διαφορά. Οι Τούρκοι ενεργούν κατευθυνόμενοι και οργανωμένοι, μαζικά, ως όχλος και αποβλέπουν σε κάποιους σκοπούς, οι δε Έλληνες, σε περιορισμένο μόνο αριθμό, που έχουν προσωπικό χαρακτήρα και δεν στοχεύουν, σε συγκεκριμένους σκοπούς και επιδιώξεις, πλην όμως ενέχουν την έννοια της εκδίκησης, για τα τόσα πολλά δεινά τους, που έχουν υποστεί, επί αιώνες και για να μη τα ξαναζήσουν, από τους ίδιους εχθρούς τους, όπως τους απειλούν αυτοί ακόμη και σήμερα.

6. Εκστρατεία και Καταστροφή του Δράμαλη
7. Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’, επεδίωξε με τις σφαγές να δαμάσει και αποθαρρύνει τους Έλληνες επαναστάτες. Παράλληλα όμως στη Λάρισα συγκροτήθηκε, η μεγαλύτερη τουρκική Στρατιά, σε όλη τη διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821, η οποία έλαβε εντολή να σβήσει την επανάσταση στο Μοριά. Ο Σουλτάνος διόρισε σερασκέρη (αρχιστράτηγο) τον Μαχμούτ Πασά, τον λεγόμενο «Δράμαλη» (επειδή γεννήθηκε στη Δράμα, το 1780). Η Στρατιά αυτή, στις 29 Ιουνίου του 1822, περνάει τον Σπερχειό και τα στενά, χωρίς κανείς να την ντουφεκίσει και μέσω Θηβών και Μεγαρίδος φθάνει στην Κόρινθο. Η πανίσχυρη Στρατιά του Δράμαλη, έσερνε μαζί της 30.000 στρατιώτες, από τους οποίους 26.000 ήταν ιππείς. Την ακολουθούσαν 30.000 μουλάρια και 500 καμήλες, που μετέφεραν πολεμοφόδια και τρόφιμα. Η Στρατιά αυτή, στις 26 Ιουλίου 1822, συγκρούστηκε με τους Έλληνες επαναστάτες και παγιδεύτηκε από τον Κολοκοτρώνη, στα Δερβενάκια, Άγιο Σώστη και Κλεισούρα Αγιονερίου, αποδεκατισμένη δε, ξαναγύρισε στην Κόρινθο ενώ προέλαυνε προς Τριπολιτσά. Στην Κόρινθο περισφίχτηκε, περικυκλώθηκε από τους επαναστάτες Έλληνες, χωρίς δυνατότητα δημιουργίας ρήγματος διαφυγής, παρά τις σκληρές μάχες που έγιναν. Στα τέλη Οκτωβρίου ή Νοεμβρίου, ο Δράμαλης πέθανε στην Κόρινθο, από τη λύπη του, για τη μεγάλη καταστροφή της Στρατιάς του. Κάποια τμήματα της Στρατιάς (υπολείμματα), τα οποία από Κόρινθο επιχείρησαν να διαφύγουν στην Πάτρα, αποδεκατίστηκαν. Από τις 30.000 στρατιώτες της Στρατιάς Δράμαλη, μόνο 5.000 διασώθηκαν, από τον στόλο του Γιουσούφ Πασά. Η ολοσχερής, σχεδόν, καταστροφή της ισχυρής Στρατιάς Δράμαλη αποτελεί μοναδική περίπτωση, στην στρατιωτική ιστορία της Τουρκίας, της οποίας τότε τον λαό και την Πύλη, εβύθισε σε βαθιά θλίψη, η οποία, ως σάβανο θανάτου, σκέπασε τις ιαχές νίκης και τα ξέφρενα πανηγύρια, όταν ο Δράμαλης νικητής και τροπαιούχος έμπαινε στην Κόρινθο και στον Μοριά ατουφέκιστος. Για τη μεγάλη αυτή νίκη, είχαν σημαιοστολιστεί τα σεράγια του  Σουλτάνου και ψάλθηκαν σε όλα τα τζαμιά ντουάδες στον Αλλάχ. Ο Άγγλος πρεσβευτής Στράνκφορντ με χαμόγελα και υποκλίσεις, διαβιβάζει, στον Ρεϊζ Εφέντη, τα θερμά του συγχαρίκια της κυβέρνησής του, για τη μεγάλη νίκη της Τουρκίας. Ως εκ τούτου, η πάγια φιλοτουρκική συμπεριφορά των Άγγλων κατά τα πρώτα χρόνια του «1821», κάνανε τον Μάρκο Μπότσαρη να γράψει στους πρόσφυγες Παργινούς στην Κέρκυρα «Οι Έλληνες εισί δούλοι εκεί όπου κυματίζει βρετανική σημαία».
8. Η ήττα-νίλα του Δράμαλη, προβλημάτισε πάρα πολύ τον Σουλτάνο Μαχμούτ Β’ και του επέβαλε να αναζητήσει λύσεις, προκειμένου να σβήσει την επανάσταση στην Ελλάδα και να αναπτερώσει το πεσμένο ηθικό της Τουρκίας.

Προς τούτο:

• Έκλεισε συμμαχία με τον Μωχάμετ Αλύ της Αιγύπτου, για την εκστρατεία του γιου του, Ιμπραήμ Πασά, στην Πελοπόννησο, λαμβάνοντας ως δώρο την Κρήτη.
• Έδωσε εντολή στον Κιουταχή και λοιπούς πασάδες, να συνάψουν δήθεν ειρήνη, με τους κατά τόπους Έλληνες καπεταναίους, προς κέρδος χρόνου, μέχρι τη συνολική συγκέντρωση του όγκου των δυνάμεων τους.
• Σε περίπτωση απόκτησης της ισχύος, κατά τόπους, καταπάτηση των συμφωνιών ειρήνης και άμεσο χτύπημα, όπως έγινε στις 24 Μαΐου 1823, όπου προσβάλλεται το στρατόπεδο Κρεζιώτη στην Εύβοια. Όσους άνδρες πιάνουν, τους περνάνε από μαρτύρια και έπειτα τους σφάζουν. Τις γυναίκες τις ατιμάζουν μπροστά στους άνδρες τους και τα αδέλφια τους και τις έγκυες τις ξεκοιλιάζουν και βγάζουν αχνιστά από τα σπλάχνα τους τα μωρά τους.

3. Για να δώσουν το τελικό χτύπημα στην Επανάσταση του 1821, οι Τούρκοι συγκεντρώνουν αθρόες Δυνάμεις σε όλα τα πασαλίκια τους, το 1825. Στα πασαλίκι της Λάρισας, ο Κιουταχής γενικός συντονιστής και Αρχιστράτηγος. Στο πασαλίκι της Σκύδρας ο Μουσταή Πασάς, με διαλεχτό ασκέρι δέκα πέντε χιλιάδες Γκέγκηδες, Σκορδιανούς και Μιδρίτες (χριστιανοί καθολικοί). Ο Ιμπραήμ Πασάς αναμένεται να αποβιβασθεί στα κάστρα της Μεθώνης και Κορώνης (όπως έγινε στις 11-2-1825), για να περισφίξει από νοτιοδυτικά, τον επαναστατημένο Μοριά.

 Στο «τρίτο και τέταρτο μέρος» που ακολουθούν, πάντα με βάση τα σχετικά ιστορικά στοιχεία, τα οποία έχουν αναφερθεί-σχολιαστεί και με αποδεκτή τη ρήση «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται», θα σχολιάσουμε την επικαιρότητα, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, με τα ανάλογα «ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ» μας.

 

Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Διοικητής

 Ανωτάτης Σχολής Πολέμου