ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΕΧΘΡΙΚΩΝ ΑΠΕΙΛΩΝ

Πρώτο Μέρος

1. Γενικές Εκτιμήσεις
2. Η Ελλάδα, με τη μεγαλύτερη θαλάσσια και νησιωτική έκταση, των χωρών της Βαλκανικής, κατέχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική θέση, ευρισκόμενη εγγύς του σημείου επαφής τριών Ηπείρων (Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής) και επί της διασταυρώσεως δύο σπουδαιοτάτων θαλασσίων αρτηριών (Ατλαντικός, Μεσόγειος, Ινδικός ωκεανός) και (Εύξεινος Πόντος, Προποντίδα, Μεσόγειος), τις οποίες ελέγχει και αποκόπτει σε περίπτωση πολεμικών επιχειρήσεων.
3. Το 1952, Ελλάδα και Τουρκία, έγιναν δήθεν ισότιμα μέλη της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Η προαναφερθείσα, σπουδαία και ζωτική για τα συμφέροντα της Συμμαχίας, γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, σκοπίμως και αφελώς, υποβαθμίστηκε από τις ΗΠΑ, χάριν της Τουρκίας, επειδή αυτή (Τουρκία), είχε τότε κοινά σύνορα με την πάλαι ποτέ, κραταιά και απειλητική Σοβιετική Ένωση και επειδή θα αποτελούσε, όπως πίστευαν, τις προωθημένες προφυλακές μάχης της όλης αμυντικής διάταξης της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Το πέρασμα του χρόνου όμως, κατά παταγώδη τρόπο διέλυσε τις προσδοκίες και εκτιμήσεις των ΗΠΑ. Την παρούσα περίοδο, μέσα από μια αμοιβαία δόλια και πανούργα αλληλοκατανόηση και προσέγγιση (αρκουδολυκοφιλία) Πούτιν και Ερντογάν, η Τουρκία με τις αρνητικές θέσεις της, εντός της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ, έχει καταστεί, τελούσα εν κρυπτώ, «Δούρειος Ίππος» της Ρωσίας μέσα στο ίδιο το ΝΑΤΟ, καθώς και η μισάνοικτη κερκόπορτα του.

Δυστυχώς, κάποιοι, διακατεχόμενοι, ακόμη από την «Σοβιετοφοβία» συνεχίζουν να στηρίζουν την Τουρκία, παρά την αρνητική και στείρα, αυτής θέση, για τα συμφέροντα της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Αυτοί, επιτέλους, ας ξυπνήσουν, από τον βαθύ, ενύπνιο λήθαργό τους, πριν είναι πολύ αργά, για αυτό που λέγεται Δύση, Συμμαχία ΝΑΤΟ και χριστιανικά ιδεώδη και Δυτικός πολιτισμός.

2.Η φωτιά του πολέμου

Στην πιο πάνω αναφερθείσα γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική και γεωενεργειακή περιοχή, με την οποία ευρέως λόγω της στρατηγικής θέσεως της και όχι μόνο, συνορεύει η Ελλάδα (Ουκρανία, Ισραήλ, Λίβανος, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Ερυθρά Θάλασσα), μαίνεται άγριος, σκληρός, ανελέτητος και πλήρης ωμοτήτων και ακροτήτων πόλεμος.

Σε αυτά τα καπνίζοντα και πλήρη ερειπίων και σωρείας πτωμάτων, αιματοβαμμένα, πολεμικά πεδία σύγκρουσης, παγιδευμένα με στρατιωτικές πολιτικές και διπλωματικές, κάθε μορφής, δραστηριότητες, θα πρέπει, σε περίπτωση γενίκευσης της σύρραξης, πιθανότατα στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, με σύνεση, ρεαλισμό και αμεσότητα, να έχουμε εντοπίσει και μελετήσει μέσα σε ένα αμφιταλαντευόμενο πλέγμα συμμαχιών, τον κύριο αντίπαλό μας, αφού όπως έχουμε ορκιστεί, προτιθέμεθα, να αμυνθούμε, κάθε σπιθαμής του πάτριου εδάφους μας και δεν θα υποκύψουμε σε επιβαλλόμενους οδυνηρούς συμβιβασμούς, όπως μέχρι τώρα έχει συμβεί με τα εθνικά θέματα μας, από δήθεν  φίλους και συμμάχους.

Καιρός είναι επιτέλους, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αναζητήσουμε, μέσα στην αχλύν της ιστορίας, εθνικούς δρόμους πορείας μας και να μην κάνουμε, άλλα ολέθρια λάθη του παρελθόντος (1922, 1974), Μικρά Ασία, Πόντος, Θράκης και Κύπρος,καθώς και όπου αλλού επεργάζονται, εχθροί και δήθεν Σύμμαχοι.

3.Διαχρονικός Αντίπαλος της Ελλάδας η Τουρκία

1. Χωρίς ιδιαίτερες εκτιμήσεις και εξειδικεύσεις, κατά απόλυτη ιστορική τεκμηρίωση και επιβεβαίωση, ο κύριος αντίπαλος της Ελλάδας ήταν και συνεχίζει να είναι η Τουρκία, με δορυφόρους της, υποτακτικούς, την παρούσα περίοδο, κάποια ψοφοδεή τσακάλια των Βαλκανίων (Σκόπια, Αλβανία), τα οποία την ακολουθούν υλακτώντας, προκειμένου να αρπάξουν υπολείμματα λείας (Σκοπιανοί, Τσάμηδες).
2. Οι Έλληνες έχουν βάλει την ανεξίτηλη σφραγίδα τους, πλέον των τρισήμισυ χιλιετηρίδων στην αναφερθείσα περιοχή Πόντου, Μαύρης Θάλασσας, Αιγαίου, Ανατολικής Μεσογείου, Νότιας Ιταλίας, Σικελίας, Μασσαλίας κλπ. {Αχαιοί, Τρωϊκός Πόλεμος, Ηγεμονίες (Αθηνών, Σπάρτης, Θήβας), Μηδικοί Πόλεμοι, Μακεδόνες, Μέγας Αλέξανδρος, επίγονοί του, Ανατολική Βυζαντινή Αυτοκρατορία}. Ειδικά η ελληνική Βυζαντινή μεσαιωνική Αυτοκρατορία (κατάκτηση της «Πόλης» το 1204 από τους σταυροφόρους της τέταρτης Σταυροφορίας και η ανάκτησή της από  τους Παλαιολόγους το 1261), χωρίς να διαφαίνεται ελπίδα σωτηρίας στο μέλλον, ήδη έχει αρχίσει να συνθλίβεται, ανάμεσα στις μυλόπετρες της Καθολικής Δύσης και της πρόσφρατα εξισλαμισμένης τουρκικής ανατολής. Ακόμη, οι εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ Παλαιολόγων και Κατακουζηνών, υπέσκαπταν τα θεμέλια της Αυτοκρατορίας. Ο Ιωάννης ΣΤ’ Κατακουζηνός, δίνει την κόρη του Θεοδώρα, ως σύζυγο, στον Σουλτάνο Ορχάν και του προσφέρει για λεηλασία, την Καλλίπολη και Θράκη, για εξασθένηση και αποδυνάμωση του Αυτοκράτορα του, Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου.
3. Η μεσαιωνική Βυζυντινή Αυτοκρατορία, δεν χαρακτηρίζεται, κατ’ επίφαση ελληνική διότι:

Πρώτον: ιδρύθηκε, σε περιοχές, στις οποίες αρχικά κατοικούσαν Έλληνες ή εξελλινησθέντες, με τον ελληνικό εποικισμό. (Αθήνας, Σπάρτης, Μεγάρων, παραλίων Μ. Ασίας,  Αλεξάνδρου κλπ).

Δεύτερον: Διότι το πνεύμα και η όλη παιδεία και πολιτισμός ήταν ελληνικής διανόησης και επινόησης,  πεπαιδευμένος δε ήταν, ο ομιλών και γράφων ελληνικά και μάλιστα αττικά.

4. Κάθοδος βαρβαρικών φυλών
5. Μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια, από της καθόδου των Ινδοευρωπαίων, στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο και την Μ. Ασία, (Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς κλπ), από τη δεξαμενή των λαών της κεντροανατολικής Ασίας-Μογγολίας-Κίνας, μέχρι Ειρηνικού ωκεανού, ξεχύνονται, για δεκαπέντε αιώνες περίπου, αλλεπάλληλα κύματα βαρβαρικών λαών, (Ούννοι, Αβάροι, Μαγιάροι, Βούλγαροι, Χαζάροι, Πετσενέγοι, Τουρκομάνοι, Σελτζούκοι, Μογγόλοι με τον Τζέγκις Χαν, Οθωμανοί κλπ). Οι φυλές αυτές συγκρούονται μεταξύ τους, καθώς και με τα έχοντα διεισδύσει στην περιοχή, πρότερα αραβικά φύλα.Χαλιφάτα και εμιράτα καταλύονται και στις θέσεις τους, καινούργια συγκροτούνται. Ο γεννηθείς το 1258, Οσμάν, γιος του Ερτογρούλ, ιδρυτή της Δυναστείας, μετά την κατάρρευση των Σελτζούκων και Μογγόλων, δημιουργεί το δικό του Εμιράτο, του οποίου η επέκταση στηρίχθηκε στο (τζιχάντ), ιερό πόλεμο, εξισλαμισμούς και στην ευέλικτη επιθετική πολιτική, άλλοτε συμμαχώντας με το Βυζάντιο και άλλοτε κατακτώντας περιοχές αυτού. Η Αυτοκρατορία των Οθωμανών επεκτείνεται στη Μ. Ασία, μέρος αραβικών περιοχών, βόρεια Αφρική, Μαύρη Θάλασσα, Βαλκάνια. ( Το 1430 καταλαμβάνεται η Θεσσαλονίκη) και το 1529 καθώς και το 1683, πολιορκείται η Βιέννη, άνευ αποτελέσματος. Οι Οθωμανοί Τούρκοι, την περίοδο της δημιουργίας της Αυτοκρατορίας τους, άλλαξαν τέσσερις πρωτεύουσες, το Γενί Σεχίρ, στη νοτιοδυτική άκρη του Μικρασιατικού υψιπέδου, την Προύσα, την Αδριανούπολη και την Κωνσταντινούπολη (29 Μαΐου 1453).
6. Ο Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Μουράτ Β’ (1421-44 και 1446-51), χάρη της αριθμητικής υπεροχής, αλλά και μαχητικότητας των Γενιτσάρων του, επέτυχε συντριπτική νίκη κατά των χριστιανικών δυνάμεων (Βυζαντίου, Βενετίας και Ουγγαρίας), στις 10 Νοεμβρίου 1444, στη Βάρνα, και έγινε κυρίαρχος του μεγαλύτερου τμήματος της Βαλκανικής Χερσονήσου και της Μικράς Ασίας.

Μόνο η Κωνσταντινούπολη, παρέμενε ακόμη ανεξάρτητη, αν και βρισκόταν σε ασφυκτικό πολιορκητικό κλοιό, καθόσον ο Μουράτ αισθανόταν δέος, απέναντι στη θρυλική αυτής αίγλη ενώ ουδόλως φοβόταν, την ψυχορραγούσα στρατιωτική ισχύ αυτής. Τον σεβασμό του, στην Κωνσταντινούπολη, όπως υπέδειξε ο πατέρας του Μουράτ Β’, στο διάδοχό του Μωάμεθ Β’ Πορθητή, (1432-1481), αυτός με αλαζονεία του απάντησε «Μόλις ξεψυχήσεις εγώ θα κηρύξω πόλεμο ενάντια στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα και μόλις τον νικήσω, θα γίνω κυρίαρχος του κόσμου, καθόσον το σύνθημά του ήταν: «ένας μόνο Θεός στον ουρανό και ένας μόνο Βασιλιάς στη γη», όπου βασιλιά όριζε τον εαυτό του.

3. HΒυζαντινή Αυτοκρατορία, την περίοδο της καθόδου των Οθωμανών Τούρκων, αριθμούσε πλέον των τριάντα εκατομμυρίων κατοίκων και μέχρι της πτώσεως της, είχαν βασιλεύσει σε αυτήν, ενενήκοντα δύο Αυτοκράτορες. Προς κατανόηση του μεγέθους της πληθυσμιακής αυτής υπεροχής, αναφέρεται ότι την εποχή του Ναπολέοντος, η Γαλλία αριθμούσε μόνο οκτώ εκατομμύρια κατοίκους, η δε Αγγλία μόνο δέκα.
4. Πως προέκυψε αυτή η πληθυσμιακή πλημμυρίδα των Οθωμανών Τούρκων; Το αναφέρουμε προς τονισμό πάλι. Δια της καθυποτάξεως άλλων λαών, κυρίως Ελλήνων, εξισλαμισμού αυτών, έναντι ανταλλαγμάτων (εγένοντο ισότιμοι των Τούρκων) και τέλος δια της αφαίμαξης αυτών, δια του γενιτσαρισμού.

Για τους λόγους αυτούς οι Τούρκοι παραχαράξαντες και παραχαράσσοντες  την ιστορία βάναυσα, αρνούνται την κάθοδό τους, από τις μογγολικές στέπες, ως μια ολιγάριθμη ορδή και επικαλούνται ότι είναι αυτόχθονες, απόγονοι των αρχαίων Χετταίων (2.000 π.Χ.), αλλά και των Τρώων. Το ερώτημα παραμένει. Τι απέγιναν τα τριάντα εκατομμύρια κάτοικοι της Βυζαντινής-μεταβυζαντινής Αυτοκρατορίας των Παλαιολόγων; Το μεγαλύτερο μέρος εξισλαμίστηκαν και γενιτσαροποιήθηκαν, το οποίο και απετέλεσε, μαζί με τους Τούρκους, τους Αφέντες, ενώ το μέρος των κατοίκων που παρέμειναν χριστιανοί, απετέλεσαν τους σκλάβους, δούλους και ραγιάδες.

Για τους Έλληνες η Τουρκοκρατία, είναι αιώνες δεινών, που άφησαν τα ίχνη τους και μετά την απελευθέρωση και συγκρότηση του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, αλλά και μέχρι σήμερα με τους φαντασιόπληκτους, έμμονους Δονκιχωτισμούς, αναθεωρητισμούς, της σημερινής Τουρκίας.

5. Παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
6. Στο δεύτερο ήμισυ του 17^ου αιώνα, ήδη έχει αρχίσει η αναχαίτιση επέκτασης των Οθωμανών προς τη Δύση, αφού ήδη έχει τελειώσει η μεγάλη περιπέτεια των θρησκευτικών πολέμων και στο βορρά εμφανίζεται ο «μόσχοβος». Από την εποχή της αποτυχίας της δεύτερης πολιορκίας της Βιέννης το 1683, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία κατέληξε στο διαμελισμό της, με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920). Το 1669, οι Τούρκοι, ολοκληρώνουν την κατάκτηση της Κρήτης (την κατείχαν οι Ενετοί) και φθάνουν στο απόγειο των εδαφικών τους κατακτήσεων στη Μεσόγειο. Μετά από 14 χρόνια, η δεύτερη αποτυχημένη πολιορκία της Βιέννης από τους Τούρκους και η καθοριστική αφετηρία επεκτάσεων των Αψβούργων, σε τουρκικά μέχρι τότε εδάφη, αποτελούν την αρχή της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ εμφανίζεται στον ορίζοντα, η άλλη δύναμη των Ρώσων, η οποία ήταν προορισμένη να παίξει καίριο ρόλο στις Βαλκανικές υποθέσεις μέχρι σήμερα. Η Ρωσία εγκαταλείπει τότε (Ρωσοτουρκικός Πόλεμος 1877-78) τους Έλληνες, τους οποίους θεωρεί ανταγωνιστές της και στρέφεται προς τους σλάβους, με μια μεθοδευμένη πανσλαβική κίνηση (Νικολάι Ιγνάτιεφ), στη «Μεγάλη Βουλγαρία» του Αγίου Στεφάνου (1878, 3 Μαρτίου), η οποία καταργείται με το Συνέδριο Βερολίνου (13 Ιουνίου – 13 Ιουλίου 1878).

 Ακολουθεί Δεύτερο Μέρος

  Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Διοικητής

 Ανωτάτης Σχολής Πολέμου