Για όσες και όσους λησμόνησαν, τον περασμένο Φεβρουάριο συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας από τη Βουλή των Ελλήνων και το μήνα Σεπτέμβριο συμπληρώθηκαν 102 έτη από το συμβολικό τέλος του μαζικού εγκλήματος με την καταστροφή της Σμύρνης. Καταστροφή, Έγκλημα, Γενοκτονία, που αφαίρεσε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες στον Πόντο, στη Μικρά Ασία, στη Θράκη και Καππαδοκία, και προσφυγοποίησε πάνω από ενάμιση!
Η αναγνώριση ήταν μία σημαντική στιγμή, μία ομολογουμένως ιστορική πράξη τιμής και μνήμης, αποκατάστασης της ιστορίας και της αλήθειας, την οποία οφείλουμε στον αείμνηστο διανοούμενο και συγγραφέα, ανιδιοτελή πολιτικό και αγωνιστή Μιχάλη Χαραλαμπίδη.
Η Γενοκτονία, το έγκλημα της Τουρκίας, η οποία από το 1908 έως το 1922 αποτελεί τη συμπύκνωση όλων των μεθόδων που ακολουθήθηκαν στην πορεία του πλανήτη προς τη βαρβαρότητα, στην ιστορία της Ανθρωπότητας προς την καταστροφή. Μάλιστα επειδή δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται συνεχώς. Ως το πρώτο έγκλημα του 21ου αιώνα μαζί με αυτό εναντίον των Αρμενίων, ήταν η απαρχή για την τέλεση και άλλων. Από το Ολοκαύτωμα, μέχρι τις σφαγές στην κατεχόμενη Ελλάδα από το 1941 έως το 1944 και τα τουρκικά εγκλήματα στην Κύπρο το 1974 και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας στο Αιγαίο, τη Θράκη.
Κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας από την Τραπεζούντα, μέχρι την Αδριανούπολη, την Καισάρεια και τη Σμύρνη, υπήρξαν μαζικές δολοφονίες, καταναγκαστικά έργα, εξοντωτικές πορείες, τάγματα εργασίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιασμοί, μεταφορά γυναικών και παιδιών από την ελληνική στην τουρκική ομάδα και μία σειρά από άλλες πράξεις, οι οποίες συνιστούν το έγκλημα της Γενοκτονίας, όπως αυτό αποτυπώνεται στη σχετική Σύμβαση του ΟΗΕ (1948) .
Μάλιστα ο πρώτος συστηματικός μελετητής της υπόθεσης της Γενοκτονίας, αυτός που εισήγαγε στο διεθνές λεξιλόγιο την όρο Γενοκτονία, ο διασωθέντας του Ολοκαυτώματος καθηγητής στο Γέηλ των ΗΠΑ Ραφαήλ Λέμκιν, θεμελίωσε την πρότασή του και στη συνέχεια τη Σύμβαση, πάνω στο μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων.
Παρόλη όμως την τεκμηρίωση, την ιστορική έρευνα, ακόμη και τις αναγνωρίσεις που έχουν επιτευχθεί με τη δική μας συνεχή και αγωνιστική προσπάθεια σε όλον τον πλανήτη (Κύπρος, ΗΠΑ, Καναδάς, Ιταλία, Αυστραλία, Σουηδία, Αρμενία, Ιταλία, Κουρδιστάν κ.ά), η κοινή παραδοχή είναι ότι η αναγνώριση της Γενοκτονίας απουσιάζει από τις διμερείς επαφές με την Τουρκία και βεβαίως από την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, απουσιάζει δηλαδή παντελώς από τις σχέσεις της με κράτη και υπερεθνικούς οργανισμούς.
Δηλαδή δεν υφίσταται ο λόγος και η πολιτική πράξη για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, με άλλα λόγια πρέπει (επιτέλους) να τεθεί η αναγνώριση της Γενοκτονίας σε όλες τις επίσημες συναντήσεις με τους θεσμικούς ομολόγους της Ελλάδας με την κατοχική Τουρκίας και βεβαίως και με τον καθ΄ύλην αρμόδιο Ερντογάν (κάτι που δεν έγινε όμως για ακόμη μία φορά στην πρόσφατη συνάντηση στον ΟΗΕ….).
Και βεβαίως θα πρέπει να τεθούν τα συναφή με την αναγνώριση του μαζικού εγκλήματος ζητήματα, όπως να σταματήσει η κάθε μορφής δίωξη των σκεπτόμενων πολιτών της Τουρκίας, οι οποίοι μάχονται για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και τη δημοκρατία, δηλαδή για την αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Επιπλέον πρέπει να σταματήσει άμεσα και οριστικά η πολιτική των ανεπιθύμητων προσώπων («persona non grata») για όσους θέλουν να επισκεφθούν τον Πόντο, την πατρώα γη των προγόνων τους και να αρθούν οι σχετικές απαγορεύσεις.
Ακόμη είναι υποχρέωση της Τουρκίας να αναστηλωθούν και να συντηρηθούν τα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού επιδεικνύοντας τον απαιτούμενο σεβασμό και να αρθεί η όποια χρήση όσων έχουν ήδη καταπατηθεί, όπως η Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, η Αγία Σοφία και ο Άγιος Ευγένιος Τραπεζούντας, η Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη, η Παναγία Σουμελά στον Πόντο και άλλα.
Να δημιουργηθούν Μνημεία για τη Γενοκτονία, αλλά και Κέντρα Μελέτης της Γενοκτονίας για την τεκμηρίωση της ιστορικής αλήθειας, σε αντιδιαστολή με τα όσα διδάσκονται στην Τουρκία και στα σχολικά της εγχειρίδια, δηλαδή ρατσιστικά κείμενα , άρνησης και μισαλλοδοξίας προς τους Έλληνες,τα οποία αναπαράγονται με χυδαίες εκφράσεις και ύβρεις ακόμη και από τον Ερντογάν («Οι Έλληνες έμαθαν να κολυμπούν το 1922 στην Σμύρνη»!)
Ο αγώνας ανάδειξης της Γενοκτονίας, εκτός της διαρκούς υπόμνησης, εκτός της τεκμηρίωσης που καταρρίπτει την προπαγάνδα και τα ψέματα της Τουρκίας, οφείλει να έχει ως κεντρικό στόχο την ένταξη της αναγνώρισης του μαζικού εγκλήματος στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Περιμένοντας λοιπόν εκατό χρόνια και πλέον μετά την τέλεση του ατιμώρητου εγκλήματος, η Ελλάδα ως κράτος, ως θεσμός, ως Δημοκρατία, οφείλει να πράξει το καθήκον της, να προβεί στα αυτονόητα απέναντι στους προγόνους μας και σε εμάς και να ζητήσει από την κατοχική Τουρκία να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία !
*Το κείμενο αποτελεί μέρος της ομιλίας στις εκδηλώσεις Μνήμης για τη Μικρά Ασία, οι οποίες έγιναν στη Γλύφα Ηλείας, στον οικισμό με πρόσφυγες από τη Μικρασιατική πατρίδα.
