Οργή
Ψυχή μου δώσ΄ μου δύναμη
να πάω να προσκυνήσω.
Να πάρω σβάρνα τα βουνά
να βγω στην παραλία…..
Σαν ένας δράκος να πετώ
απέναντι για να βρεθώ
να φθάσω στο νησί μου.
Από ψηλά να κυνηγώ
κ’ όποιον θα παίρνει ο χάρος…….
Στον Πενταδάκτυλο σαν βγω,
με μια βουτιά θα κατεβώ
και θα τον ξελαφρώσω,
ξηλώνοντας με μια νυχιά
τη φράση και την προστυχιά……
Σαν τη βροντή το πέταγμα,
σαν κεραυνός το βλέμμα…..
Κι αφού τελειώσω τη δουλειά
κι η οργή μου θα ‘χει σβήσει,
Θα κατέβω μες την αυλή
στο σπίτι το δικό μου…..
.
Και στη δροσιά του δίχωρου
θα μπω να ξαποστάσω
Θα φάω σταφύλι Βέρικο
θα πιω νερό απ’ το λάκκο,
κι ύστερα μαλακώνοντας
θα βγάλω τα άρματά μου……
Θα ξαναγίνω άνθρωπος
κι ας δουν τα δάκρυά μου,
καθώς θα σκύβω ταπεινά,
στους τάφους των δικών μου….
Η χρόνια πολύτιμη εμπειρία του,
ενισχύει τον δημιουργικό ποιητικό του οίστρο.
Η ωριμότητά του εμπιστεύεται τους δύσκολους στίχους.
Η Μνήμη του γενέθλιου τόπου είναι ένας διαρκής
αναπροσδιορισμός της σημασίας του.
Το καλύτερο δείγμα της ευθυκρισίας και της εντιμότητάς του.
Τρόπος με τον οποίο ζωντανεύουν στην συνείδηση
οι Αξίες των Εικόνων της κάθε Στιγμής.
Η αυτάρκειά του συνιστά κανόνα επιβίωσης.
Θλίψη και οδύνη μπροστά στο τραγικό γεγονός της προστυχιάς.
Όμως, όπου βρει ρωγμή στον χρόνο το χώμα βγάζει χόρτο Αντρίκιο.
Ο θρήνος ανέρχεται με ανανεωμένη ορμή.
Αυτό το ξεχείλισμα είναι η ουσία που χύνεται έξω από τα χειρόγραφά του.
Και αυτά τα τυπωμένα πια χειρόγραφα
ως απόθεμα συλλογικής μνήμης,
θα βρίσκονται στην καρδιά της ανθρώπινης εμπειρίας
εκεί στις ακτές του χρυσοπράσινου φύλου,
σαν ένα λευκό περιστέρι στ’ όνειρο ενός παιδιού.
Ποιητική κατάθεση ως αμφισβήτηση της κατεστημένης
εδραίας λογικής και τάξης των πραγμάτων
που έρπει μέσα από παρατεταμένες νύχτες.
Ωσάν μια αναστοχασμένη αναπαράσταση
όπου ο συγγραφέας εμπλέκεται επί ίσοις όροις
στην πολυπλοκότατη σκηνογραφία της εποχής των σχεδίων.
Εκδηλώνοντας μια διάθεση για έξοδο από τον χώρο
της απόλυτης ασφυξίας και της ολοκληρωτικής αδράνειας
με το αίσθημα της αγάπης να τρέφει ελπίδες
για την αυγή της αποκάθαρσης από την προστυχιά του αιώνα,
οδεύοντας πια προς τον καιρό της πίστης
όπου οι πέτρες θα κτίζονται πιο γερά.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
