Αναπτύσσοντας φιλοσοφικές σκέψεις…., κάτω από τα άστρα του ουρανού!

Την Τρίτη, 16 Ιουλίου 2024, η πόλη μας ήρθε αντιμέτωπη με μία διακοπή ρεύματος που προκλήθηκε από την υπερβολική ζέστη. Η θερμοκρασία είχε αγγίξει επικίνδυνα επίπεδα, και η ατμόσφαιρα έμοιαζε να καίει, αποπνέοντας μία αίσθηση πνιγηρότητας και αδράνειας. Τα κλιματιστικά, υπερφορτωμένα, σταμάτησαν να λειτουργούν και ο κόσμος αναγκάστηκε να αναζητήσει ανακούφιση έξω από τα σπίτια.

Η γειτονιά μας γέμισε από ανθρώπους που είχαν βγει στα μπαλκόνια τους, αναζητώντας λίγη δροσιά στο νυχτερινό αεράκι. Εγώ πήρα τη σπαστή πολυθρόνα της βεράντας και ξάπλωσα στην πλευρά που φυσούσε το πιο ψηλό αεράκι. Ηρεμούσα, νιώθοντας τη δροσιά να αγγίζει απαλά το πρόσωπό μου, ενώ τα μάτια μου σήκωναν το βλέμμα προς τον ουρανό.

Ο ουρανός, καθαρός και διάφανος, ήταν γεμάτος αμέτρητα άστρα, προσφέροντας μία θεσπέσια εικόνα της νυχτερινής φύσης. Μεταξύ των άστρων, διέκρινα τους αστερισμούς του Μεγάλου και του Μικρού Καροτσιού. Πόσο όμορφος ήταν ο ουρανός, σκεφτόμουν, με τη λάμψη των αστεριών να απλώνεται σαν ένα ατελείωτο στρώμα φωτός.

Καθώς παρατηρούσα αυτό το μαγευτικό θέαμα, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν οι άνθρωποι μπορούσαν να διατηρήσουν την καθαρότητα της συνείδησής τους, όπως ο ουρανός διατηρεί την καθαρότητα των άστρων του. Σκέφτηκα πώς θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας μας είχε την ευαισθησία και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Δυστυχώς, πολλοί από εμάς ξεχνάμε τα αισθήματα και την ανθρωπιά μας, καθώς καθημερινά αγωνιζόμαστε για προσωπικά κέρδη και εξουσία.

Η διακοπή ρεύματος μας υπενθύμισε πόσο εξαρτημένοι είμαστε από την τεχνολογία και την άνεση που μας παρέχει, αλλά ταυτόχρονα μας έδωσε την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε την απλότητα και την ομορφιά της φύσης. Ενώ καθόμασταν όλοι στα μπαλκόνια, παρατηρώντας τον ουρανό και συζητώντας μεταξύ μας, ένιωσα μία σύνδεση με τους γύρω μου. Ήταν σαν να μας είχε ενώσει αυτή η αναγκαστική παύση από την καθημερινή μας ρουτίνα.

Η αίσθηση της γειτονιάς και της αλληλεγγύης που βιώσαμε εκείνη τη βραδιά ήταν μία υπενθύμιση ότι μπορούμε να βρούμε την ανθρωπιά μέσα μας και να την εκφράσουμε προς τους άλλους. Ο θρόνος του ανθρώπου, που συχνά τον κάνει να ξεχνάει τα αισθήματα του και την αίσθηση της ανθρωπιάς, μπορεί να είναι ένα βάρος που μας απομακρύνει από τον πραγματικό μας εαυτό και την ουσία της ύπαρξής μας.

Η εμπειρία αυτής της βραδιάς με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως χρειαζόμαστε περισσότερες τέτοιες στιγμές, όπου θα μπορούμε να αποσυνδεθούμε από την τεχνολογία και να συνδεθούμε ξανά με τη φύση και τον συνάνθρωπό μας. Ίσως τότε να μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο με καθαρότερα μάτια και να αγκαλιάσουμε την αγάπη και την ευαισθησία που όλοι έχουμε μέσα μας.

Καθώς η βραδιά προχωρούσε και το ρεύμα επέστρεψε, οι γείτονες άρχισαν να μπαίνουν ξανά στα σπίτια τους. Εγώ έμεινα λίγο ακόμα έξω, απολαμβάνοντας την ηρεμία και την απλότητα της στιγμής. Ήταν μία υπενθύμιση ότι, παρά τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της καθημερινότητας, η ομορφιά και η ανθρωπιά υπάρχουν παντού γύρω μας, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια και την καρδιά μας για να τις δούμε.

Ιρφάν Χατζηγκενέ