Σε μια εποχή παρακμής, δυσμορφίας
και ανυπέρβλητης αδυναμίας ανανέωσης
σε όλη την καθημερινότητα που μας περιβάλει,
με ατάλαντους να μηρυκάζουν τα βιώματά τους,
να προβάλουν του εφιάλτες τους και να λιβανίζουν ο ένας τον άλλον
ο Θανάσης, πλήρης μέσα στην λιτότητά του,
μας εκπλήσσει με την φρεσκάδα του.
Η γενναιότητά του δεδομένη στο στενάχωρο έδαφος της καθημερινότητας.
Το προσωπικό του σύμπαν,
αρχέτυπο για την Πόλη,
υπόδειγμα προς μίμηση.
Υπερέχει στην ποιότητα των σκέψεων που κάνει.
Κρατώ στα χέρια μου την τελευταία αυτοέκδοσή του,
με θέμα τον Μένο Φιλήντα,
που αξιώθηκα να κατέχω με την ευγενική τιμητική του προσφορά.
Προσφορά-κτήμα που στηρίζεται στην αυθεντικότητα
και την αλήθεια του συγγραφικού του έργου.
Μια αλήθεια που πραγματεύεται τον πυρήνα
του λόγιου Μενελάου Φιλανθίδη,
όπως είναι το επίσημο ονοματεπώνυμά του
και που συμπυκνώνει την ιστορική εμπειρία και την ανθρώπινη ύπαρξη.
Εδώ λοιπόν,
στο έσχατο ακρωτήρι των αιωνίων βιβλίων της Πόλης
που μας αξίωσε ο έρωτας για ζωή να εκδώσουμε,
καταπολεμώντας την αδράνεια και την άγονη στασιμότητα,
τελειώνω με τα λόγια που διατύπωσε διαδικτυακά
πριν από χρόνια η Άντζυ Κορρέ:
«στον χρόνο κτήμα είναι μονάχα ό,τι υπάρχει σε κάποια μνήμη».
Θανάση μου σε ευχαριστώ
για αυτό το αντίδωρο μνήμης.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
