Ισοϋψείς ασημαντότητες

Ο διαδρομές μου στη ζωή

υπήρξαν πάντοτε

μικρές, ασήμαντες

αυτές που λεν φτωχές.

Εγώ τις έβλεπα μεγάλες

γιατί αυτό με έτρεφε

σαν το νερό στις ρίζες.

Μετά κατέφθασαν που λες τα

λογικά μου όνειρα

τα προσχεδιασμένα

αυτά που είναι και μελό

με το καλό το τέλος.

Βέβαια οι απολογισμοί

πάντα είναι μείον

με βγάζουν θύτη, ένοχο

και καταδικασμένο.

Αλλά πού ξέρουν οι κριτές

οι αδαείς και χθόνιοι

ότι εγώ πορεύτηκα

λεύτερος, ορθός

με το σαφές μου ίχνος;

(Θωμάς Βουγιουκλής «άπειρο ή έρωτας»,2024)

Το πιο κατά εμέ

αντιπροσωπευτικό ποίημά του

από όλο το δημιουργικό φάσμα

της ποιητικής του αναμέτρησης.

Η αυλαία σηκώνεται και αποκαλύπτει

το σκηνικό και το υποκείμενο της ποιητικής του δράσης.

Το πνεύμα του πάθος του  

για την βαθιά κατανόηση

της ποιητικής του πραγματικότητας,

αντηχεί αιθέρια και ακραιφνώς συναισθηματικά.

Η δέσμευση στο προσωπικό γίγνεσθαι

διαμορφώνει την ποιητική του αυτογνωσία.

Ο ποιητής μου καταθέτει εμφανώς

τον προβληματισμό του

για τις καταδυναστικές  σχέσεις της αυθαίρετης χθόνιας εξουσίας.

Επιχειρεί στα ποιήματα της ωριμότητάς του,

και ανακαλύπτει τρόπους γραφής

που εκφράζουν από μόνοι τους

το νόημα του έργου του.

Ενισχύει την άρνησή του απέναντι στην νοσηρή καταστροφική παρουσία  των εκ του ασφαλούς κριτών.

Κριτές αυθαίρετοι,

προστατευόμενοι υπό το κράτος του ιερού τεμένους

της εκάστοτης θεσμικής ομπρέλας.

Ο ποιητής στο τελευταίο μέρος του ποιήματός του, πετυχαίνει  με την εξομολογητική του θέρμη

να συλλάβει μια θεώρηση του τρόπου ύπαρξής του,

που την συνδέει επιτυχώς

με την πορεία του στην ζωή,

αποκομμένος εντελώς από την πίεση μιας ψευδεπίγραφης ανάγκης της ώριμης ηλικίας.

Η απόσταξη και η ειρωνεία

που διαπερνούν τους στίχους του,

συγκλονίζει τον αναγνώστη

με την αποφασισμένη ποιητική του φωνή.

Η εξομολογητική του θέρμη

απέναντι στην πιθανότητα να πετάξει

στο κενό  της λιγοψυχίας,

ενώπιον μιας  πίεσης

γυμνής στην θέα του λυρισμού του παρελθόντος του, καταφέρνει να τραβήξει από πάνω

του προσώπου του κάθε μάσκα

προβαλλόμενου  ιδανισμού

που επιτάσσουν οι κατά καιρό

ηχηρές ανοργασμικές  συνταγματικές

αλλά και μη συλλογικότητες. 

Γνώστης της αλήθειας,

που φυλακίζεται στο τοπίο μιας

κατατεμαχισμένης φαινομενικότητας,

δεν αφήνει να επηρεαστεί  το λεκτικό του οπλοστάσιο από κάθε μορφής υποκρισία,

πετυχαίνοντας έτσι την ένωση  με τον εαυτό του.

Ισορροπία ανάμεσα στο δημιουργικό φως

της πιστότητας του νοήματος του πλούτου της πράξης,

με το βάρος να πέφτει στον ενεστώτα του λόγου του.

Ο Θωμάς έχτισε εκ του μηδενός το ποίημά  του

και δεν επανέλαβε τον εαυτό του,

υπερασπιζόμενος την εμπειρική και πρακτική διάσταση του κριτικού του λόγου.

Και όπως γράφει η Σοφία Διονυσοπούλου:

«Έπαιξε ωσάν ολόγυμνο παιδί

που κυλιέται στις λάσπες

και έτσι κατάφερε να βρει

το δικό του τεντωμένο σκοινί».

Θωμά μου σε ευχαριστώ για αυτή

την χαρά της ταύτισης.

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης