Τριάντα χρόνια μετά τη δολοφονία από την κατοχική Τουρκία του Θεόφιλου Γεωργιάδη: Ένα σύγχρονο σύμβολο του Ελληνισμού

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος έχει γράψει και έχει πει πολλά. Άλλωστε λόγω του πνευματικού του, του  πολιτικού του λόγου και  έργου,  διώχθηκε από την τότε εξουσία και πέθανε εξόριστος στον Πόντο. Ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως γνωρίζοντας λοιπόν πόσα μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος εφόσον είναι αποφασισμένος, είπε πως και ένας που έχει ζήλο αρκεί για να αλλάξει το λαό.

Η μικρή αλλά περιεκτική αυτή διατύπωση του Αγίου,  ήρθε στη σκέψη μου  όταν αντίκρισα το πρόσωπο, το λόγο και το έργο του δολοφονημένου τη 20η Μαρτίου του 1994 πριν τριάντα ακριβώς χρόνια στη ημικατεχόμενη Λευκωσία,  Θεόφιλου Γεωργιάδη.  Αυτό ένιωσα όταν είδα  το βάθος του αγώνα και της προσφοράς, την  ανιδιοτέλεια  και το πάθος για Δικαιοσύνη και για  Ελευθερία που είχε ο  Θεόφιλος Γεωργιάδης.

Ο Έλληνας της Κύπρου, ο αγωνιστής, το σύμβολο, ο ένας που έχει ζήλο και  αρκεί για να αλλάξει το λαό   Θεόφιλος Γεωργιάδης,   γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1957, στην  Ευρύχου, όπου φοίτησε στο δημοτικό σχολείο. Τις    πρώτες τάξεις του Γυμνασίου τις παρακολούθησε  στο τουρκοκρατούμενο σήμερα σχολείο  Νεαπόλεως  και το 1975 αποφοίτησε από το ιστορικό για τους αγώνες των μαθητών του  Παγκύπριο Γυμνάσιο.

Έως την τουρκική εισβολή έμεινε μαζί με την  οικογένειά του  στον κατεχόμενο  σήμερα Τράχωνα της Λευκωσίας και αμέσως μετά  εγκαταστάθηκε στις ελεύθερες περιοχές, μαζί με τους υπόλοιπους χιλιάδες  πρόσφυγες.

Υπηρέτησε τη  θητεία του στην πατρίδα ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός,  στη γνωστή για την αντίστασή της στους Τούρκους εισβολείς  32η Μοίρα Καταδρομών και στη συνέχεια φοίτησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου έγινε πτυχιούχος του  τμήματος Πολιτικών Επιστημών.

 

Διδάχτηκε την τουρκική γλώσσα, ιστορία και πολιτική και  το 1986 ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου  στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών  της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η σκλαβωμένη πατρίδα μας, ο τουρκικός επεκτατισμός,  ο αγώνας για Ελευθερία κάθε λαού που καταπιέζεται από την Τουρκία και κυρίως η προσπάθεια ανάκτησης του αυτεξουσίου των Κούρδων, τον συγκινούσαν και το συνέπαιρναν.

Μίλησε σε εκατοντάδες συνέδρια και  εκδηλώσεις  όπου υπήρχε Ελληνισμός αλλά και ευήκοα ώτα,  έδωσε  συνεντεύξεις και δημοσίευσε άρθρα στον ελληνικό και το διεθνή Τύπο, αναλύοντας την κατοχική Τουρκία,  υπερασπιζόμενος   τα δικαιώματα του Ελληνισμού, αναδεικνύοντας   τη Γενοκτονία των Ελλήνων το Αρμενικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων. Ειδικά για το τελευταίο ζήτημα, από το 1988 μαζί με τους συναγωνιστές τους δημιούργησε την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν και ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», ενώ ήταν ενεργός συμπαραστάτης,  με κάθε πρόσφορο μέσο, στους αγώνες των Απελευθερωτικού Μετώπου, του Εργατικού Κόμματος, καθώς και   του  Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, επισκεπτόμενος τους χώρους εκπαίδευσης των Κούρδων μαχητών. Έγραφε μάλιστα χαρακτηριστικά:  «Αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές. Υποστηρίζουμε τον αγώνα του κουρδικού λαού στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, γιατί ο PKK πολεμά ενάντια στους δικούς μας κατακτητές. Η νίκη του κουρδικού λαού και το κόψιμο ενός κομματιού από το κορμί της Τουρκίας θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατάρρευσης του πολιτικο-κοινωνικού συστήματος αυτής της στρατοκρατούμενης χώρας. Η νίκη του κουρδικού λαού θα θέσει τέρμα στην τουρκική κατοχή της Κύπρου. Υποστηρίζουμε τον αγώνα αυτό γιατί οι Κούρδοι αντάρτες πολεμούν και για την Κύπρο.Ο τουρκικός στρατός κατοχής είτε βρίσκεται στο Κουρδιστάν είτε στην Κύπρο συνεχίζει να παραμένει στρατός κατοχής».

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης πρωτοστάτησε  στην προσπάθεια διακρίβωσης της τύχης  των  αγνοουμένων και στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα του  «Λήδρα Πάλας» η (ξεθωριασμένη ) φωτογραφία του  συνοδεύεται από το κείμενό του:  «Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’αυτούς».

Το 1992 σχολιάζοντας τις συμφωνίες του 1977, για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε τα εξής:  «…πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων  στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της «λύσης» αυτής».

Στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, έλαβε μέρος στη οργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου στις Βρυξέλλες, όπου οι συμμετέχοντες  καταδίκασαν την Τουρκία για Γενοκτονία, ενώ το πρωί της Κυριακής 20 Μαρτίου 1994,  παρέδωσε προς δημοσίευση το  κείμενό του με την ευκαιρία της Κουρδικής Πρωτοχρονιάς («Νεβρόζ»), η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων.

Το ίδιο βράδυ στις δέκα,  δολοφονήθηκε  έξω από το σπίτι του, αφού πυροβολήθηκε πέντε φορές με πιστόλι των εννέα χιλιοστών, αφήνοντας χήρα την αγαπημένη του σύζυγο Ελένη και ορφανά τα τρία τους παιδιά. Τον Χαράλαμπο, 13 χρονών τότε, τον Χρίστο 8 χρονών και το ενός έτους βρέφος, τον Θοδωρή.  Οι εκτελεστές του, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από την Τουρκία, δολοφονήθηκαν και αυτοί  λίγες εβδομάδες αργότερα, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας…..

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είναι ο ένας που με το ζήλο του προσπάθησε να αλλάξει το λαό. Προσπάθησε να αλλάξει τον Ελληνισμό. Το κατάφερε, αφού ενέπνευσε και δημιούργησε πολλούς Θεόφιλους, τόσο εντός όσο και εκτός Ελληνισμού. Σήμερα οι Κούρδοι δίνουν στα παιδιά τους το όνομα Θεόφιλος και τα σχολεία τους στις ελεύθερες περιοχές της Ροτζάβα στη Συρία και αλλού, έχουν το ονοματεπώνυμο του δολοφονημένου συναγωνιστή μας.

Ο Θεός με αξίωσε να γνωρίσω  όλη την οικογένεια Γεωργιάδη, ενώ μεταξύ των άλλων παρουσίασα το βιβλίο  της Ανθής Γεωργιάδη, αδελφής του Θεόφιλου, βιβλίο το οποίο αναφέρεται  στον αγώνα του ενός που άλλαξε τον Ελληνισμό.  Είχε προηγηθεί η πρωτοβουλία μας για ονοματοθεσία, η πρώτη σε όλον τον Ελληνισμό, οδού στην Αλεξανδρούπολη προς τιμήν του Θεόφιλου και τα αποκαλυπτήρια της  επιγραφής είχαν  από τον αείμνηστο επίσης συναγωνιστή μας Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης Ηλία Ευαγγελίδη. Μπορεί να διαβάζεται ως υπερβολικό, ως συναισθηματισμός, αλλά οφείλουμε να το γράψουμε και να το λέμε, να το υπενθυμίζουμε και να το αναδεικνύουμε συνεχώς:  ο Θεόφιλος Γεωργιάδης αποτελεί μία μεγάλη προσωπικότητα του σύγχρονου Ελληνισμού. Ηρωική, αντιστασιακή, αγωνιζόμενη,  δίνοντας τη ζωή του για το μεγαλύτερο αγαθό του Ελληνισμού και του Ανθρώπου,  την Ελευθερία!

 

*Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου