Γέμισε ο ουρανός με φαναράκια και ελπίδες, γέμισε και η γη -και όχι μόνο οι υπερχειλισμένοι κάδοι- με τα πλαστικά σκουπίδια ενός ανέλπιδου πολιτισμού της εφήμερης μαζικής διασκέδασης. Ενός πολιτισμού ο οποίος καταναλώνει την κάθε «ευφάνταστη» εισαγόμενη εμπορική πρόταση. Γέμισαν όμως και ουκ ολίγα δέντρα με φαναράκια που σιγόκαιγαν στα κλαδιά τους ως άλλες χριστουγεννιάτικες ξεσκισμένες γιρλάντες: σωστά προσανάμματα.
Μίζερο σχόλιο για την χαρά των ανθρώπων; Αν έτσι το θέλετε, έτσι είναι. Πάει πολύς καιρός άλλωστε που έπαψα να δικαιώνω τους πολλούς απλά γιατί είναι πολλοί. Έλα Νίκο, το υλικό των φαναριών είναι βιοδιασπώμενο. Μπορεί. Οι εκατοντάδες πεταμένες συσκευασίες τους πάλι, δε φαίνεται να είναι καθόλου βιοδιασπώμενες.
Πριν κάποια χρόνια, γεμίσαμε με φεστιβάλ των χρωμάτων. Τώρα με τα φαναράκια. Ψάχνουμε αφορμές για χαρά οι άνθρωποι. Τι όμορφα θα ήταν αυτές οι αφορμές να μας σέβονταν εμάς τους ίδιους πρώτα λίγο παραπάνω και να μην ξεπετούν στην ψυχική μας ανάγκη μια πλαστική χαρά (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αντί για ιπτάμενα φαναράκια, ας κρατάγαμε καλύτερα ένα απέριττο μελισσοκέρι στο χέρι και ο κόσμος θα φωτίζονταν περισσότερο. Μπορεί έτσι να καταφέρναμε να φωτίσουμε λίγο και την ψυχή μας και η χαρά αυτή να μείνει για περισσότερο κοντά μας.
Υ.Γ. Δε μας έφτανα οι σακούλες και σακούλες από τα πλαστικά σκουπίδια των παραδοσιακών πανηγυριών μας… Απέχουμε πάρα πολύ από το να καταλάβουμε τι συνιστά τον πραγματικό πολιτισμό του πολιτισμού.
ΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ
