Kαλή, δημιουργική, παραγωγική και Ελληνική χρονιά!

Ο  Μακρυγιάννης της ανόθευτης πίστης, του  ατόφιου, αυθεντικού Ελληνισμού, γράφει διακόσια σχεδόν χρόνια πριν, στα απομνημονεύματά του:  «Εἶχα δυὸ ἀγάλματα, περίφημα, μία γυναῖκα κι ἕνα βασιλόπουλο, ἀτόφια -φαίνονταν οἱ φλέβες, τόση ἐντέλειαν εἶχαν. Ὅταν χάλασαν τὸν Πόρο, τὰ ῾χαν πάρει κάτι στρατιῶτες, καὶ στ᾿ Ἄργος θὰ τὰ πουλοῦσαν κάτι Εὐρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν […]. Πῆρα τοὺς στρατιῶτες, τοὺς μίλησα: ῾Αὐτά, καὶ δέκα χιλιάδες τάλαρα νὰ σᾶς δώσουνε, νὰ μὴν τὸ καταδεχτεῖτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας. Γι᾿ αὐτὰ πολεμήσαμε».

Το τέλος κάθε έτους και η αρχή της επόμενης χρονιάς, σηματοδοτεί (μεταξύ των άλλων) και έναν προσωπικό απολογισμό και υποθέτω και ένα συλλογικό. Άλλωστε, έτσι αρμόζει στο τέλος κάθε χρονιάς, σε πολιτικά όντα, σε ζωντανούς ανθρώπους με γνώση της κληρονομιάς, της παράδοσης, της κληρονομιάς που μεταφέρουν και μεταδίδουν, ενώ η αρχή της νέας αποτελεί ένα ξεκίνημα για, συν Θεώ, μεγάλες, όπως αρμόζει σε ανθρώπινες υπάρξεις, έργα και πράξεις.

Πράξεις που να είναι αντίστοιχες με το λόγο, έργα που ελπίζει και ονειρεύεται να υλοποιήσει κάθε άνθρωπος που νοιάζεται και αγαπά τη ζωή, που αγαπά δηλαδή τους συνανθρώπους του και δεν συμβιβάζεται με το εφήμερο και το πρόσκαιρο, αλλά μάχεται, αγωνίζεται  για το μεγάλο, για το σπουδαίο, για το μείζον όπως γράφει ο Αισχύλος. Πράξεις που να είναι αντίθετες με αυτές που έκανε και ντρέπεται, βλάπτοντας, συκοφαντώντας, δυσφημίζοντας, ακόμη και κολακεύοντας, όπως έλεγε ο Διογένης αναφέροντας ως το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο…..

Ζούμε σε δύσκολες εποχές, δύσκολες στιγμές. Τόσο παγκοσμίως με τον πόλεμο και το θάνατο να είναι η καθημερινότητα, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα και ναυτικά μίλια από τον τόπο μας, όσο και στην πατρίδα μας, με τον  Ελληνισμό, να δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Προσωπικώς δεν αναπαύομαι, από όσα βλέπω και αισθάνομαι.  Νιώθω ότι ζω στον τόπο μου, νοσταλγώντας τον τόπο μου, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Σεφέρη.

Δανειστές και απαιτήσεις, έτοιμοι πολλοί να δώσουν τα αγάλματα που περιγράφει πιο πάνω ο Μακρυγιάννης, ή διαφορετικά Γη και Ύδωρ στην Τουρκία και όχι μόνο….

Νέοι αλλά και μεγαλύτεροι που φεύγουν αηδιασμένοι αναζητώντας εργασία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη και μία χώρα χωρίς νεποτισμό και «γνωστούς»,  διανοούμενοι που σιωπούν για την τραγωδία του λαού μας, ψευτοπολιτικοί που διορίζονται βάσει (οικογενειακής ή/και άλλης ) επετηρίδας,  άνθρωποι και μηχανισμοί που εξαπατούν κατ΄ εξακολούθηση,  μεγαλοαπατεώνες που παριστάνουν τους σπουδαίους,  Αμαρτία που τη βαπτίζουν Αρετή, όπως γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης……

Βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδο, οικονομικό, κοινωνικό, πνευματικό, αξιακό  και δεν πρέπει να σιωπήσουμε, ούτε να φλυαρήσουμε. Απαιτείται ορθός, ελληνικός λόγος, κυρίως όμως έργα και  πράξεις, αγωνιζόμενοι, «όσοι ζωντανοί»   για  μία αναγέννηση, πνευματική, κοινωνική και εθνική, ακολουθώντας (και) τα λόγια του Διονυσίου Σολωμού: «Μόνον όταν οι αφορμές της διαφθοράς εξολοθρευθούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να έχουμε μία ηθική αναγέννηση. Τότε, το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχθούν στην ηθική, όταν θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για το όφελος του λαού, που έχει ανάγκη από πραγματική παιδεία και από μόρφωση όχι σχολαστική».

Ο Ελληνισμός έχει να αποφασίσει ανάμεσα στη υποταγή και τη  συνθηκολόγηση ή τον αγώνα και την αντίσταση και για να γνωρίζουμε το αποτέλεσμα της πρώτης επιλογής ο Γιώργος Σεφέρης γράφει σχετικά: «Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.  Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.  Eγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη…. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα».

Η επιλογή της αντίστασης αντί για την υποταγή και τη στάχτη είναι μονόδρομος. Η επιλογή είναι  η δύναμη της ελληνικής γνώσης, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι το σήμερα, η Ορθοδοξία και η αντιστασιακή ελληνικότητα, από τους Υψηλάντες και τον Κολοκοτρώνη, μέχρι  τον Παύλο Μελά και τον Ίωνα Δραγούμη,  από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, τον Περρίκο  μέχρι και τα χιλιάδες θύματα των Ολοκαυτωμάτων της Ναζιστικής Κατοχής από το Δίστομο μέχρι τα Καλάβρυτα. Από  τον Γκάτσο, τον Λειβαδίτη  τον Ελύτη και τον  Σεφέρη, μέχρι τον Παλληκαρίδη και τον Αυξεντίου, τους στρατιώτες των Κυπριακών Θερμοπυλών του 1974,  το Γιαλοψό, τον Καραθανάση, τον Βλαχάκο και τους εκατοντάδες πεσόντες αεροπόρους στο Αιγαίο.

Επιλέγουμε  την ελεύθερη Κύπρο, τη μία και μοναδική Μακεδονία, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Βόρειο Ήπειρο, τη Διασπορά της δημιουργίας, του πολιτισμού και των αξιών,  τον Ελληνισμό της Αντίστασης και της Συνέχειας .

Καλόν αγώνα σε όλες και  όλους, καλή χρονιά στις Ελληνίδες και τους Έλληνες !

Θεοφάνης Μαλκίδης