Τα Άουτσβιτς και τα Νταχάου της Μικράς Ασίας: «…400 τόνους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν…»

Ήταν αυτές οι ημέρες και οι ώρες του 1924, όταν γραφόταν η τελευταία πράξη  της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου  και διαδραματιζόταν μία φρικώδη σκηνή  του Ολοκαυτώματος του Ελληνισμού της καθ΄ημάς Ανατολής. Οι θύτες δεν είχαν ολοκληρώσει το έγκλημά τους, παρότι για δεκαπέντε χρόνια αρχικώς οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια ο δάσκαλος του Χίτλερ Κεμάλ, είχαν δολοφονήσει πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες, προσφυγοποιώντας πάνω από ενάμισι.  

Έτσι το Δεκέμβριο του 1924, από τα Μουδανιά, από το σπουδαίο  λιμένα  της Θράκης, όπου είχε υπογραφεί η ανακωχή του ελληνικού στρατού που δεν είχε ηττηθεί (αλλά προδοθεί)  διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του Ελληνικού Ολοκαυτώματος. Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, να δολοφόνησαν ένα εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα απάνθρωπο μηχανισμό, ο οποίος  αφού δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε,  λίγα χρόνια αργότερα, από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ,

Το Δεκέμβριο του 1924  η εφημερίδα «New York Times» και με τίτλο «Μιά ἀπίθανη ἱστορία ἀπό ἕνα φορτίο μέ ἀνθρώπινα ὀστᾶ» παρουσιάζει την εξής συνταρακτική είδηση: «Ἡ Μασσαλία εἶναι σέ ἀναταραχή ἀπό μιά ἀσύλληπτη ἱστορία (πού ὀφείλεται) στήν ἄφιξη στό λιμάνι ἑνός πλοίου πού φέρει βρετανική σημαία καί ὀνομάζεται «Ζάν» καί μεταφέρει ἕνα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ἀνθρώπινων ὀστῶν γιά νά χρησιμοποιηθοῦν στίς ἐκεῖ βιοτεχνίες. Λέγεται ὅτι τά ὀστᾶ φορτώθηκαν στά Μουδανιά, στή θάλασσα τοῦ Μαρμαρᾶ καί εἶναι τά ἀπομεινάρια θυμάτων ἀπό τίς σφαγές στή Μικρά Ἀσία. Ἐν ὄψει τῆς φήμης πού κυκλοφορεῖ ἀναμένεται νά διαταχθεῖ ἔρευνα».

Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα  «Midi» έχει τίτλο τη φράση «Πένθιμο φορτίο» και γράφει τα εξής: «Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία ἡ προσεχής ἄφιξη τοῦ πλοίου μεταφορᾶς ἐμπορευμάτων «Ζάν», πού μεταφέρει γιά τίς βιομηχανίες τῆς Μασσαλίας 400 τόνους ἀνθρώπινα λείψανα. Αὐτά προέρχονται ἀπό τά στρατόπεδα της σφαγῆς στήν Τουρκία καί τή Μικρά Ἀσία κυρίως».

Ο Χρήστος  Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .

Ο σπουδαίος Ηλίας Βενέζης, αιχμάλωτος και αυτός των Γενοκτόνων περιγράφει στο εξαιρετικό του έργο  «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς» (Αθήνα, 1931), τις ίδιες ακριβώς πρακτικές των εγκληματιών που τις ακολούθησαν πιστά, λίγα χρόνια, αργότερα, οι Ναζί:

 «Ένα πρωί μας παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρεία. Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησία. Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ». Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησία, αρσενικοί και θηλυκοί. Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω… Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα. Να μη φαίνονται….Στην αρχή μας έκανε κακό να τα πιάνουμε με τα χέρια μας, αγκαλιές αγκαλιές, και να τα κουβαλούμε. Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο. Κανένας δε βγάζει μιλιά. Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς.

– Για δέστε, είπε. Ήταν παιδάκι.

Ένας λέει:

– Πόσων χρονών να ‘ταν;

– Για το παιδάκι λες;– Ναι.– Τι θα ‘ταν; Κάνα-δυο χρονών….

Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγη απ’ τον τόπο που αφήσαμε. Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.

Σε μια πηγή σταθήκαμε. Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας. Σαν’ αλαφρώσαμε.– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας. Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα. – Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;

– Όχι.

– Κοπριά– Τι έκανε, λέει;

– Κοπριά. Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης… Ήταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ήξερε».

 

Ο διευθυντής του Μουσείο της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων αναφέρει ότι  «η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας, κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα. Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας».

Η ατιμωρησία και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, συνεχίζουν να παράγουν νέα εγκλήματα. Όπως έχω γράψει και έχω αναφέρει ο ατιμώρητος Κεμαλισμός γέννησε το Ναζισμό, ο ατιμώρητος Κεμάλ, δημιούργησε τον Χίτλερ ο οποίος αντέγραψε τα εγκλήματα ενάντια στον Ελληνισμό.  Μπροστά λοιπόν στη Γενοκτονία κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να την αρνείται. Μπροστά στην σύληση των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ΄ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός «εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων», όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, «δεν μπορούμε να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους. Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης».

Οι τετρακόσιοι  τόνοι οστών που μετέφερε το πλοίο από τα Μουδανιά στη Μασσαλία, είναι πολλές χιλιάδες πρόγονοί μας, πολλές χιλιάδες άνθρωποι.  Η αναγνώριση της Γενοκτονίας από την κατοχική  Τουρκία είναι μία βασική προϋπόθεση για τις σχέσεις με το γειτονικό κράτος- διακινητή, με το πιο διεφθαρμένο κράτος στην Ευρώπη, με το συνεταιρισμό δολοφόνων, ρατσιστών, εμπόρων ναρκωτικών, πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών  και Γκρίζων Λύκων. Και η ευθύνη για την αποκατάσταση της αλήθειας, της δικαιοσύνης , της ιστορίας, για τη Νέμεση έναντι της Ύβρεως,  αφορά όλους μας!

 

*Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών