Το βασίλεμα της Δύσης….

Εδώ είμαστε λοιπόν ξανά.

Στο ίδιο σημείο.

Εδώ και χρόνια.

Εδώ στο χρόνιο βασίλεμα της δύσης.

Εδώ που απάγκιασαν οι καρδιές μας

και τα καλοκαιρία μας

ίδρωναν για ένα λυτρωτικό φιλί του φθινοπώρου,

η οσμή από τον ιδρώτα της ανημπόριας

στιγμάτισε σε όλο τον παιδεμό μας

τον πνιγμό του ηλίου.

Παντού το ίδιο αδηφάγο αχόρταγο βλέμμα

από όλους αυτούς που λάτρεψαν την στύση τους

κάτω από τα γκισέ της εξαργύρωσης.

Παθητικότητα μέσα σε φθαρμένα καλούπια.

Πέτρες που σπάραξαν για ένα χάδι.

Παράθυρα που δεν έχουν πια λέξεις

για να ειπωθούν από διαβάτες

που περνούν στο χάραμα.

Και με τον Διόνυσο τον Θράξ

να κρατά τον λόγο του

μέχρι να του κόψουν την ανάσα

οι άδειες κονσέρβες για τα αδέσποτα,

εδώ στα απονέρια μιας στέρφας συμβίωσης.

Απέναντι σε αισθήματα συμπόνιας

που αναβλύζουν θάνατο

ορθώνω την στιγμιαία λάμψη

από το ξάφνιασμα ενός ποδηλάτου,

δροσίζοντας την καρδιά

με την αδάμαστη επιταγή της προσμονής

μιας βαπτισμένης προσδοκίας.

Ζωντανή η μνήμη,

από την κοινή εμπειρία του πόνου,

πάνω στο κύμα της οργής.

Απάντηση και εγγύηση.

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης