Καραμανλής: “Στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο κρίνεται η αντοχή του Ελληνισμού”

 H ομιλία του συγγραφέα, Μανώλη Κοττάκη:

Κυρίες και κύριοι

Το ξέρετε πολύ καλά. Σήμερα είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για μένα.

Η Θράκη ,η Κομοτηνή η Ξάνθη η Αλεξανδρούπολη , είναι οι νέες  πατρίδες που κέρδισα στα φοιτητικά μου χρόνια.

Όλοι εσείς είστε η οικογένειά μου. Με γνωρίζετε και σας γνωρίζω με τα μικρά σας ονόματα . Κλαίγοντας ήρθα, κλαίγοντας έφυγα, κλαίγοντας έρχομαι και ξανά έρχομαι. Γιατί η Θράκη αυτό σου προκαλεί .Δάκρυα χαράς! Ειδικά αν ξυπνήσεις και παρακολουθήσεις την έπαρση της σημαίας το πρωί στην παραλία της Αλεξανδρούπολης ή στο σπαθί της Κομοτηνής.

Κάθε Θρακιώτης που ψηλώνει με κάνει χαρούμενο κι εμένα. Κάθε Θρακιώτης που δοκιμάζεται όπως εσείς το καλοκαίρι με τις φωτιές πονά κι εμένα. Κάθε Θρακιώτης που φεύγει είναι πένθος για μένα.

Όταν πληροφορήθηκα την απώλεια του αγαπημένου μας Χρόνη Αηδονίδη σκέφτηκα μέσα μου: Πόσους Στέργιους που πισμάνεψαν και πόσα Λιανοχορταρούδια γλεντήσαμε με τις μουσικές του; Πόσους ζωναράδικους, πόσες μπαιντούσκες, πόσους τρανούς χορούς χορέψαμε και θα χορεύουμε με την φωνή του ;

Όρκο έχω δώσει λοιπόν στην εαυτό μου ότι μέχρι τα στερνά μου θα σας ανταποδίδω την αγάπη που μου δώσατε. Και θα μάχομαι για εσάς.  Kαι για να υπάρξει συνέχεια στο μέλλον κάνω σήμερα  δώρο επίσκεψη  Θράκη στον ανιψιό μου Μιχάλη που πήρε μόλις το πτυχίο του στην Νομική Αθηνών.  Αυτό είναι το δώρο μου για το πτυχίο του.

Με την άνεση λοιπόν ενός ανθρώπου ο οποίος σήμερα αισθάνεται ότι είναι με την οικογένεια του θέλω να σας κάνω μία προσωπική εξομολόγηση:

Με ρωτούν καλοπροαίρετοι φίλοι κάθε φορά που παρουσιάζω αυτό το γεμάτο από δύσκολες αποκαλύψεις βιβλίο  ….αν φοβάμαι.

«Δε φοβάσαι ;»

με ρωτούν. Και προσθέτουν : «να προσέχεις» . Είναι μια ερώτηση και μια παραίνεση μαζί  ενοχλητική. Και ας γίνεται από ειλικρινές ενδιαφέρον!

Είναι μια ερώτηση που κάθε φορά την εισπράττω ως γροθιά στο στομάχι. Ως αιτία για την καθήλωση της χώρας. Ως υποστολή σημαίας. «Δε φοβάσαι;».

Αντιλαλεί στα αυτιά μου ! Είναι μια ερώτηση που είμαι βέβαιος ότι δεν θα μου κάνετε πότε εσείς.

Γιατί εσείς μου έχετε διδάξει και εγώ ως …. «φοιτητής»  σας το έχω ενστερνιστεί απόλυτα εδώ σ’ αυτόν τον  ακατάλυτο προμαχώνα του ελληνισμού το εξής:

εμείς δεν είμαστε εδώ για να φοβόμαστε. Εμείς είμαστε εδώ για να φοβούνται οι άλλοι!

Βεβαίως το βιβλίο που ίσως κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι εύκολο βιβλίο. Είναι ένα ενοχλητικό βιβλίο.

Είναι ένα βιβλίο που λέει σε φίλους συμμάχους καθαρά και ξάστερα τα λάθη τους. Είναι βιβλίο που αποκαλύπτει τις πρακτικές τους .

Γιατί η καλύτερη συμπολίτευση στη Δύση είναι να της λες με τόλμη τα λάθη της ενώ η χειρότερη αντιπολίτευση είναι να σιωπάς στα λάθη της .

Είναι ένα βιβλίο μέσα από το οποίο αποκαλύπτεται με στοιχεία από δημόσια έγγραφα της δικαιοσύνης, της Δημόσιας διοίκησης, των υπηρεσιών ασφαλείας, του Στέιτ Nτιπάρτμεντ και πρακτικών συνόδων κορυφής με Αμερικανούς και Ευρωπαίους  ποιος παρακολουθούσε τον πρώην πρωθυπουργό και τους υπουργούς του με ονόματα και διευθύνσεις.

Ποιος ξένος διπλωμάτης φίλης χώρας επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και έστησε την σκευωρία του Βατοπεδίου για να ανατρέψει την κυβέρνηση Καραμανλή.

Ποιο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών της ελληνικής δικαιοσύνης το 2017 απεφάνθη τελεσίδικα ότι έγινε απόπειρα υπονόμευσης του ¨Δημοκρατικού πολιτεύματος από ξένη δύναμη , στέρησης του πρωθυπουργού από τις εξουσίες του και απόπειρα εναντίον της σωματικής του ακεραιότητας με βόμβα που τοποθετήθηκε στην διαδρομή του αυτοκινήτου του .

Η απάντηση μου στο ερώτημα που μου τίθεται από τους καλοπροαίρετους και με ενοχλεί αγαπητοί φίλοι είναι  η εξής: εάν φοβόμουν δεν θα στεκόμουν σήμερα εδώ απέναντι σας.

Εάν φοβόμουν δεν θα είχα γράψει  με στην στήριξη του εκδότη μου  Γιάννη Φιλλιπάκη κείμενα για τα οποία με μήνυσε ο πρόεδρος Ερντογάν μαζί με συναδέλφους μου  επειδή όπως μας κατηγόρησε εμποδίζουμε την πολιτική του στη «θάλασσα των νησιών». Έτσι αποκαλεί το Αιγαίο. «Θάλασσα των νησιών» .

Εάν φοβόμουν θα προσπερνούσα τα καυτά ζητήματα όπως δεκάδες άλλοι , θα ´έσκυβατο κεφάλι και θα πήγαινα παρακάτω.

Αν φοβόμουν θα άφηνα την συγγραφή αυτού του βιβλίου για πράγματα που έζησα από πολύ κοντά για τα βαθιά μου γεράματα. Τότε που κανείς δεν θα ενδιαφερόταν. Τότε που τα γεγονότα θα ήταν στεγνά και ακίνδυνα .

Ουαί και αλίμονο μου όμως αν το έκανα αυτό! Θα με κυνηγούσαν οι Ερινύες. Δεν θα τα είχα καλά με το μαξιλάρι μου.

Η Δημοκρατία μας δε χρειάζεται το φόβο. Χρειάζεται το θάρρος. Μεταξύ φόβου και θάρρους ψηφίζουμε θάρρος.  Με όποιους κινδύνους συνεπάγεται αυτό το θάρρος. Και με όποιο κόστος.

Ακόμη και του αποκλεισμού από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.

. Ωστόσο παρακαλώ να μη γίνει κάποιο λάθος. Δεν ήρθα εδώ για να σας παραστήσω τον ήρωα ούτε για να δικαιώσω τον άνδρα. Τον Κώστα Καραμανλή. Δεν το έχει ανάγκη .Έχει μεγάλη ρίζα στο λαό.

Αυτό που με συναρπάζει είναι η πολιτική αρχών και αξιών που θέτει την πατρίδα και το εθνικό συμφέρον πάνω από τις καρέκλες. Μια πολιτική οδός που δε σου εξασφαλίζει ότι θα τερματίσεις πλούσιος στο τέρμα της διαδρομής! Ούτε πως θα σε δοξάζει το σύστημα . Είναι οδός μοναχική.

Είναι  όμως η νοητή  συνέχεια μιας πολιτικής που ακολούθησαν στο παρελθόν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Ιωάννης Μεταξάς,ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Μιας πολιτικής που ταυτίστηκε με μία λέξη που συγκλονίζει το είναι μας: Ανεξαρτησία !

Αυτό είναι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Μια ιστορία για την ανεξαρτησία. Μια ιστορία για την Δημοκρατία. Μια ιστορία για την ακεραιότητα. Μία ιστορία από την οποία θα πρέπει να διδαχτούμε γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει μόνο παρελθόν. Πρέπει να έχει και μέλλον.

Αλλά το πρόβλημα αγαπητοί φίλοι δεν είναι αν φοβάμαι  ή δεν φοβάμαι  εγώ να πω με διευθύνσεις και ονόματα τι έγινε στην πατρίδα μας  σε καιρό δημοκρατίας .

Το ζήτημα είναι ότι στις μέρες μας κυριαρχεί ο φόβος γενικώς και δεν τολμούμε να πούμε δυνατά αυτά που έχουμε μέσα μας. Αυτά που νιώθουμε.

Αυτά που αισθανόμαστε  και δεν μοιραζόμαστε μεταξύ μας ο ένας με τον άλλο αν και υποψιαζόμαστε ότι έχουμε τις ίδιες απόψεις με τον διπλανό μας .

Βλέπουμε πως γίνεται κάθε επίθεση σε θεμελιώδεις αξίες και σύμβολα του έθνους μας όπως οι λέξεις πατρίδα, ορθοδοξία, πίστη, σταυρός, οικογένεια , παράδοση, εθνικός ύμνος .

Μας χτυπούν στις ρίζες μας. Αλλά φοβόμαστε να μιλήσουμε. Βλέπουμε στην περιοχή μας πόσο βαθιά γίνεται μέρα με τη μέρα η διείσδυση του τουρκικού κράτους μέσα στο κρατικό μας μηχανισμό. Αλλά φοβόμαστε να μιλήσουμε και να χαλάσουμε την ατμόσφαιρα που μας έρχεται από την Αθήνα. Ο φόβος παραλύει τα πάντα.

Σκοτώνει τη σκέψη. Ακυρώνει τις μεγάλες πρωτοβουλίες. Ακινητοποιεί , αδρανοποιεί τους ανθρώπους . Και δυστυχώς οι δυτικές κοινωνίες σήμερα διοικούνται όπως κάποτε οι σοβιετικές . Με τον φόβο! Ότι μας παρακολουθούν τα τηλέφωνα, τις πιστωτικές, τις ζωές μας.

Αν δεν φοβόμασταν θα ομολογούσαμε με θάρρος στους εαυτούς μας ότι αν εκείνη η πολιτική για την χάραξη των ενεργειακών αγωγών μέσω της Θράκης είχε προχωρήσει άλλη θα ήταν  η ανάπτυξη της περιοχής σήμερα. Κι άλλη η τύχη της χώρας.

Όχι μόνο γιατί με τους αγωγούς θα παρακάμπταμε το Βόσπορο  και δεν θα αφήναμε σήμερα στον Ερντογάν να παίζει τον μικρό Πούτιν με τον Τurkish stream.

Όχι μόνο γιατί η Θράκη θα εισέπραττε 35 εκατομμύρια € ετησίως ως τέλη διελεύσεως και δεν θα έφευγαν τα παιδιά μας μετανάστες στην Γερμανία

ενώ σήμερα πληρώνουμε στους Βούλγαρους καπέλο 350 εκατομμυρίων € διόδια για να εφοδιαζόμαστε  αζέρικο φυσικό αέριο από αυτούς.

Αλλά για ένα λόγο πολύ μεγαλύτερο το οποίο σας καλώ να αναλογιστούμε μαζί: αν από την Θράκη περνούσαν οι αγωγοί από τους οποίους θα εξαρτάτο η ενέργεια

κι η τροφοδοσία της Ευρώπης υπήρχε ποτέ περίπτωση να τολμήσουν οι ευρωπαίοι να μας βάλουν σε μνημόνια και να γονατίσουν το λαό μας;

Αν από τη Θράκη περνούσαν οι αγωγοί από τους οποίους εξαρτάται η ενέργεια κι η τροφοδοσία της Ευρώπης θα τολμούσαν να μας ζητούν διεθνή δικαιοδοτικά όργανα να νομιμοποιήσουμε τους ψευτομουφτήδες και να αναγνωρίσουμε τουρκικά σωματεία;

Όχι αγαπητοί φίλοι! Όχι! Ποτέ .

Κι αν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σε κάποιους από σας περί αυτού  για το ποια είναι η αξία μιας χώρας που είναι ενεργειακός κόμβος σας καλώ να σκεφτούμε και πάλι το εξής:

γιατί δεν κατήγγειλε κανείς  το Αζερμπαϊτζάν ως αναθεωρητική δύναμη που παραβιάζει τα σύνορα όταν εισέβαλε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και ξεσπίτωσε τους αδελφούς μας Αρμένιους από τους γενέθλιους  τόπους του;

Γιατί δε ζήτησε κανείς την παραπομπή των ηγετών του στο διεθνές ποινικό δικαστήριο όπως ζήτησαν για τον Πούτιν;

Μήπως γιατί το Αζερμπαϊτζάν είναι μια μεγάλη ενεργειακή  δύναμη από την οποία εξαρτάται η ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης; Μήπως γι’ αυτό έκαναν τα στραβά μάτια; Είναι προφανές! Γι’ αυτό το έκαναν.

Εκείνη η πολιτική της ανεξαρτησίας είχε στόχο να κάνει την Ελλάδα ξανά μεγάλη , χάρη της ευημερίας του λαού της λοιπόν .

Αλλά εμείς έθνος ασύντακτο το οποίο ιστορικά διχάζεται πολύ εύκολα όταν οι σύμμαχοί μας εφαρμόζουν την πολιτική του διαίρει και βασίλευε και ενσπείρουν την διχόνοια μεταξύ μας τι κάναμε ;

Φοβηθήκαμε τους εαυτούς μας .Λακίσαμε. Κι άλλους ηγέτες προσπάθησαν να ανατρέψουν οι σύμμαχοι αλλά εκείνοι οι ηγέτες, διπλανοί μας, είχαν ασπίδα συσπειρωμένο το λαό τους γύρω τους.

Ο οποίος ήταν αφοσιωμένος στον εθνικό στόχο αν και πεινούσε και πεινά .

Εμείς οι Έλληνες έχουμε ένα ελάττωμα . Δεν συντασσόμαστε στην μεγάλη προσπάθεια για πολύ χρόνο. Εγκαταλείπουμε.

Όπως φοβηθήκαμε και το 2022 με εξαίρεση λίγους όπως ο Καραμανλής που προειδοποίησαν για την αλήθεια στην Ουκρανία .Και δικαιώθηκαν εκ νέου έστω κι αν πήγαν κόντρα στο ρεύμα κόντρα στην Δύση.

Την εβδομάδα που μας πέρασε το ΝΑΤΟ ανακοινώσει ουσιαστικά την ήττα της Ουκρανίας στον πόλεμο. . Εμείς που στην αρχή πρωτοστατήσαμε στις επιθέσεις εναντίον των Ρώσων επιμένουμε σήμερα ότι σταθήκαμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας;

Ειδικώς όταν πληρώνουμε σήμερα δύο χρόνια μετά την κήρυξη του  πολέμου  πανάκριβο φυσικό αέριο;

Επιμένουμε ότι σταθήκαμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας όταν αγοράζουμε μυστικά ρωσικό φυσικό αέριο για να βγάλουμε το χειμώνα;

Η γενιά μας αγαπητοί φίλοι δεν είναι εδώ για να μετάσχει στο σχέδιο του ομαδικού υπνωτισμού ότι όλα πάνε καλά με την γείτονα. Ότι έρχονται οι μέρες ειρήνης.

Ότι η Τουρκία άλλαξε και εγκατέλειψε τον αναθεωρητισμό της. Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό.

Εδώ στη Θράκη όπου ο Θεός με ευλόγησε να κάνω ένα δωρεάν διδακτορικό στο Ελληνισμό και μου έδωσε το δώρο να κερδίσω μια νέα πατρίδα εσείς μου μάθατε να ανησυχώ.

Να ανήκω στους ανησυχούντες. Διότι ακόμα κι αν κατά λάθος ανησυχώ η ανησυχία μου δεν πειράζει κανένα, δεν έχει κόστος.

Αλλά αν οι άλλοι κοιμούνται ή έχουν αυταπάτες  , τότε ο δικός τους ο ύπνος και τ δικά τους όνειρα τα απατηλά έχουν μεγάλο κόστος για εμάς .

Προσωπικώς αγαπητοί φίλοι με ορίζει ο Νίκος Καζαντζάκης ο οποίος στην «Ασκητική» και στον «Ζορμπά» έγραφε :

« η ράτσα σου  είναι το μεγάλο σώμα. Το περασμένο , το τωρινό και το μελλούμενο.

Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο.

Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια  κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις ένας προπάπος αφρίζει στο στόμα σου.

‘Οταν αγαπάς ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται. Όταν κοιμάσαι ανοίγουν οι τάφοι μέσα στην μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφάλή σου.

«Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε!» .

Και σε ένα άλλο σημείο λέει : « Όλοι έχουμε τον ίδιο αρχηγό.

Εσύ τον λές Οδυσσέα, άλλοι Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Εγώ με την άδεια σου τον αρχηγό αυτής της ράτσας τον λέω Ακρίτα. Η λέξη αυτή μου αρέσει γιατί ευτύς ω την ακούσεις τινάζεται μέσα σου ο αιώνιος πάνοπλος Έλληνας και μάχεται ακαταπαύστως στις άκρες, στα σύνορα».

Σας εξομολογήθηκα αγαπητοί φίλοι  στην αρχή ποιες ερωτήσεις με ταράσσουν. Κλείνοντας θα σας πω και μία ερώτηση που όταν την κάνουν γίνομαι χαρούμενος και απαντώ ναι :

«Κατάγεστε από την Θράκη , ε ; Κομοτηναίος είστε ; Αλεξανδρουπολίτης ;». Η απάντηση είναι «ναι».

Θρακιώτης είμαι ! Ακρίτας μαζί με τους Ακρίτες. Μαζί σας.