«Της παιδείας, ην μέγιστον ηγείτο του νομοθέτου και κάλλιστον έργον είναι» Λυκούργος

«Και έτσι βρέθηκα σ’ αυτή την πόλη,

μακριά απ’ ό,τι αγάπησα,

μακριά απ’ ό,τι γύρεψα,

μακριά-

σε πολυκατοικίες μέσα.

Η μέρα είναι δύσκολη εδώ,

κι η νύχτα πάντα μια ποινή

καθώς στο μαξιλάρι σου θυμάσαι.

Όσο για την αυγή

Ανύπαρκτη»

(Χρίστος Λάσκαρης «Μακριά»)

 

Δημόσια Πρότυπα Παιδείας λοιπόν

 για να ορθοποδήσει η Νέα Πόλη

του λιτού, του αναγκαίου και του απέριττου.

Πώς να ξορκίσεις την άδικη πίκρα;

Εδώ «σε ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι»,

σύνθετο βίωμα τα ψευδαισθητικά έργα,

οι αλληγορίες και οι αρχιτεκτονικές ονειρώξεις.

Έργα ιδιοτελούς ενότητας σε διασπορά παντού,

σε όλο το αστικό τοπίο και σε ανοιχτό διάλογο

με όλους τους ολίγιστους ατροφικούς

μικροαστικούς εγωισμούς.

Έργα με τα οποία συνδέεται η συνείδηση

των γραφικών ιδιοτελών σαλτιμπάγκων,

με την νέα αφήγηση της ορχήστρας της Πόλης.

Ο ήχος πυκνώνει πάνω

στις χαραγμένες φθορές του χρόνου.

Ήρθε να διαλεχθεί, να διαφωνήσει,

να αμφισβητήσει, να προεκτείνει, να ανατρέψει,

 να δώσει άλλη διάσταση στο χρόνιο αίτημα

της μυώδους ποιητικής ομορφιάς του τόπου

για τον σεβασμό στην αυθεντικότητα της μνήμης.

Να ενώσει τα ασύνδετα νήματα των επιμέρους

και να τα ανανοηματοδοτήσει

υπό το φώς της ύστερης μνήμης.

Να δολιχοδρομήσει  μεταξύ πολιτικών περιπετειών

και ιδιωτικών παθών.

Άραγε;

Πόσο εφικτή είναι η σύλληψη της πραγματικότητας;

Κάποιοι,

δεν γίναμε ποτέ….

στην ευημερία της ψευδαίσθησης.

Και που είσαι;

Ξέρεις……

Αλλά μην ξεχνάς…..

Το δίκιο είναι πάντα πιο ισχυρό από τον νόμο.

Και το δίκιο δεν δείχνει έλεος στο άδικο.

Εδώ με του καιρού το αλφαβητάριο,

Συνέχεια έρχεται στο φως

το κοίτασμα της σιωπηλής όψης της πόλης,

σε μια αναπάντεχη κλίμακα ενεργή και εναργή.

Ποιος είναι λοιπόν ο ημεροφύλακας και ο παιδαγωγός της σύγχρονης Πόλης;

Ποιο είναι λοιπόν και που είναι

το εσωτερικό ήθος της Πόλης;

Καταιγίδες πολλές μέτρησαν την αντοχή μας.

Με την ψυχή μας να ισορροπεί ανάμεσα

στην πίκρα και στην απρόβλεπτη ευδιαθεσία

του τρελού λαγού.

Σε αυτή την  Πόλη την πετρωμένη στον χρόνο,

Πώς να κλείσεις τα μάτια μπροστά

στην χρόνια παρακμή της ακινησίας της;

 …

 Αν μες στων αισθημάτων τη λειψανοθήκη

δε βρίσκεις άλλο τι παρά ηδονή και οδύνη,

σιωπή σου πρέπει!

σιωπή εκκωφαντική, απόκοσμη κι αλλοπαρμένη.

Κι αν το ταξίδι σου ρουφά το είναι σου χωρίς αναπαμό,

μόνο ένα φύλαγε γερά:

τούτη εδώ την κρίση σου μην την αφήσεις να κιοτέψει

έχε το νου σου στο άχρονο – πέρα από έννοιες και λέξεις –

το στιβαρό,

το λυρικό ποτάμι

της ζωής.

 

Με εκτίμηση

 Βασίλης Παπαδόπουλος

Μιχάλης Σπανίδης