ΛΑΜΠΡΗ ΣΤΟ ΚΡΩΜΝΙΚΟ

Όπως τα δύο προηγούμενα χρόνια, έτσι και φέτος γιορτάσαμε την Ανάσταση στον άγιο Παντελεήμονα, στο Κρωμνικό.

Είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουμε για κάτι που επαναλαμβάνεται, είναι όμως κάθε χρόνο κάτι διαφορετικό.

Το σκηνικό, οι πρωταγωνιστές και το περιεχόμενο είναι ίδια – και όμως κάθε χρόνο διαφέρουν. Το 2011 έγραφα για τη «ΛΑΜΠΡΗ ΣΤΟ ΚΡΩΜΝΙΚΟ» :

Όπως τα δύο προηγούμενα χρόνια, έτσι και φέτος γιορτάσαμε την Ανάσταση στον άγιο Παντελεήμονα, στο Κρωμνικό.

Είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουμε για κάτι που επαναλαμβάνεται, είναι όμως κάθε χρόνο κάτι διαφορετικό.

Το σκηνικό, οι πρωταγωνιστές και το περιεχόμενο είναι ίδια – και όμως κάθε χρόνο διαφέρουν. Το 2011 έγραφα για τη «ΛΑΜΠΡΗ ΣΤΟ ΚΡΩΜΝΙΚΟ» :

« Ζούμε σε μια εποχή έκπτωσης – η εμφανέστερη κρίση είναι η λεγόμενη ‘οικονομική’. Ίσως είναι η καλύτερη ευκαιρία για να ξαναδούμε τον εαυτό μας βαθύτερα και το διπλανό μας θερμότερα. Και στις δύο περιπτώσεις, προϋπόθεση η ειλικρίνεια. Η Λαμπρή είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για Ουσιαστική Ανάσταση. Δε γίνεται να γιορτάζουμε την Ανάσταση μέσα στη μιζέρια και μέσα στη χλιδή». Στη συνέχεια αναφέρθηκα σε πασχαλινές περιγραφές του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Κώστα Βάρναλη και κατέληγα :

«Τα πενήντα άτομα μέσα στο μικρό ναό του άη Παντελεήμονα, θεράπευσαν ό,τι στραβό κουβαλούσαμε από τον πολιτισμό και την πολιτεία. Εννοείται, χωρίς ηλεκτρικό. Το φως του ναού ήταν τόσων κηρίων όσα ήταν τα κεριά κι οι λαμπάδες των προσκυνητών. 

Κι όσοι μετάλαβαν, είχαν γύρω τους φως αληθείας.

– Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός.

– Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας …

Τα αβγά που τσουγκρίσαμε δεν έκρυβαν τίποτε από τον ανταγωνισμό που μας χαντάκωσε. Το κρασί και το τσουρέκι που γευτήκαμε ήταν όλο ειλικρίνεια και αλήθεια.

 Ξαναθυμάμαι το δικό μας Κώστα Βάρναλη, που μιλά για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη : « Έτσι αυτές τις μέρες, που η εποχή μας τη ζει με κάποιαν πεζότητα, πώς να μη θυμηθεί κανείς τον καλό εκείνο καιρό, που η ποίηση και η πίστη ήτανε ζωντανά στοιχεία της ζωής».

Το 2012 έγραφα για «ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ»

«Ένα κομβόι προσκυνητών, με αυτοκίνητα – όχι με τα πόδια ή με υποζύγια, όπως την εποχή του Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο, του Βάρναλη και του Παπαχριστοδούλου του Πολύδωρου στη Θράκη. Το νόημα ίδιο, όπως τότε, πριν από εκατό χρόνια, στις πατρίδες.

Η ελληνική φύση συμμέτοχος στο μυστήριο της Ανάστασης, της Αναγέννησης, της Αναζωογόνησης.

‘Αι τελευταίαι ακτίνες του ηλίου εχρύσωναν ακόμη τας δύο ράχεις, ένθεν και ένθεν της κοιλάδος. Κάτω, εις το δάσος το πυκνόν, βαθεία σκιά ηπλούτο. Κορμοί κισσοστεφείς και κλώνες χιαστοί εσχημάτιζον ανήλια συμπλέγματα, όπου μεταξύ των φύλλων ηκούοντο ατελείωτοι ψιθυρισμοί ερώτων’( Αλ. Παπαδιαμάντης).

Και η θρακική φύση και Άνοιξη, παρούσα και τα πάντα πληρούσα.

Βλέπαμε από ψηλά τους μαιανδρισμούς του Νέστου, και μαζί με του αγέρα το φύσημα ακούγαμε τις ατόφιες ψαλμωδίες του παπα-Φάνη και των δύο ψαλτάδων του λαού, αλλά στο βάθος κάτω ακουγόταν και το Νέστου το πέρασμα. Από το χτες στο σήμερα και στο αύριο, από το βουνό στη θάλασσα πέρα».

Και φέτος, ο παπα – Φάνης ογδόντα έξι χρονώ να ιερουργεί, ο λίγο νεότερός το παπα – Βασίλης να ψέλνει μαζί με τον Κώστα και το Γιώργο και οι πιστοί περισσότεροι από τις προηγούμενες χρονιές –«φταις εσύ», μου είπαν, «που μας διαφήμισες με τα γραπτά σου». 

Τι σκέφτηκα αυτή τη χρονιά, καθώς συμμετείχα στη λαμπριάτικη έκσταση;

Το έλεγα από μικρός, ο Χριστιανισμός είναι βιωματικός – όχι νοησιαρχικός. 

Ο Χριστιανισμός, ο Χριστός δηλαδή, είναι Λόγος και Φως. Οι – ισμοί είναι δυτικά δημιουργήματα, συστήματα – τουτέστιν δόγματα και ‘κορσέδες’ της ψυχής και του πνεύματος.

Στην εκκλησία, στην ενορία, στην κοινότητα, είμαστε με τα μικρά ονόματα – δεν έχουμε επώνυμα και εξουσία / κράτος / δύναμη / βία.

Γι’ αυτό στην εκκλησία βρίσκουμε την ψυχική ηρεμία που χρειαζόμαστε.

Να σημειώσω ότι ο Άγιος Παντελεήμων του Κρωμνικού βρίσκεται σε υψόμετρο 501 μέτρων. Το ‘ένα’ αυτό μέτρο κάνει τη διαφορά,

Και το 2013 επαναλήφθηκε η Λαμπρή στο Κρωμνικό, φέτος όμως «ενεδύθημεν» καινούριο Λόγο και καινούριο Φως. 

Επαναλαμβάνω κάτι πού έγραψα το 2012 : «Πρέπει να πω με όλη μου την καρδιά, ότι ο παπα – Φάνης είχε τη μεγαλύτερη ζωντάνια και όρεξη για όλα. Το ίδιο και ο παπα – Βασίλης. Οι γέροντες, μάλλον κάτι ξέρουν περισσότερο από εμάς. Πέρασαν τόσα και τόσα».

Χριστός Ανέστη!

 

 Θανάσης Μουσόπουλος